Morgunblaðið - 25.03.1982, Side 33

meira saman en margur hefur
gert á langri ævi. Annað einkenni
Gulla var hve greiðvikinn hann
var, alltaf var hann tilbúinn til að
aðstoða og hjálpa til. Mér er það
minnisstætt að stundum kom það
fyrir að fjölskyldan var að búa sig
í háttinn þegar Gulli birtist og sá
að eitthvað var ógert t.d. að vegg-
fóðra eða mála, kom þá ekki annað
til greina en að hefjast strax
handa. Þetta er ekkert mál, var
viðkvæðið hjá G.ulla. Og var þá
farið að veggfóðra eða mála og því
lokið á 3—4 klukkustundum.
Maður sem er búinn þessum
tveimur kostum, þ.e. að vera
hjálpsamur og skemmtilegur,
hlýtur að vera vinsæll. Enda var
Gulli vinsæll og kunningjahópur-
inn stór. Hvergi naut Gulli sín
betur en þegar verið var að vinna
fyrir Víking og mikið um að vera.
Hann var tilbúinn til að fórna sér
fyrir félagið, vann mikið og fékk
aðra til að vinna. Upp í hugann
koma tvö atriði, hinn skemmtilegi
og mikli undirbúningur að fyrsta
evrópuleik Víkings í handknatt-
leik hér á landi og þegar verið var
að undirbúa sölutjald á 17. júní á
vegum deildarinnar. Þá var sólin
komin hátt á loft þegar undirbún-
ingi lauk að morgni 17. júní.
Annars var Gulli ekki maður
morgnanna. Hans besti tími var á
kvöldin og fram á nætur. En svona
var Gulli og þannig vil ég minnast
hans, brosandi, ánægðan og
önnum kafinn.
Um leið og ég sendi ættingjum
og ástvinum mínar einlægustu
samúðarkveðjur bið ég þess að sá
sem öllu ræður veiti þeim þann
styrk sem þarf til að standast
áfall sem þetta.
Hannes
Lífsins lögmál er einfalt. Öll
deyjum við. Sem betur fer er flest-
um gefinn góður tími til aðlögun-
ar, líkaminn gefur sig smátt og
smátt og hvíldin langa verður því
oft vel þegin. En þegar ungir og
hraustir menn eru hrifsaðir í burt
án nokkurs fyrirvara er þetta
lögmál harðneskjulegt. Biturleik-
inn eins og hann var jafnan ka.ll-
aður, er hrifinn á braut. Að lokn-
um erilsömum starfsdegi leggur
hann af stað til flugvallar. Óljóst
hafði verið með veður, en nú átti
að reyna og úrslitaleikurinn í
handbolta og jafnvel stutt ferða-
lag með nýjum lífsförunaut innan
seilingar. En hætturnar leynast
víða. Bíllinn skrikar á veginum og
há fjallashlíðin, sem annars gat
verið fögur, varð á svipstundum
vettvangur hörmulegs atburðar.
Vinátta okkar hófst þegar við
vorum vinnufélagar í sumarvinnu
þrjú sumur. Gáski og gleði þessara
ára var oft rifjaður upp. En örlög-
in ætluðu okkur að kynnast betur.
Kona mín og Gulli voru systkina-
börn og góðvinir frá barnæsku.
Hittumst við því reglulega, oftast
til að samfagna einhverju, en
einnig við atburði tengda sorg. En
örlögin héldu áfram að þétta og
auka samband okkar. Þegar Gulli
réðist sem sveitarstjóri til Búða-
hrepps á Fáskrúðsfirði óraði
okkur ekki fyrir að þar ættu leiðir
okkar eftir að liggja aftur saman.
Á haustdögum 1980 réðist ég
sem héraðslæknir í Fáskrúðs-
fjarðarlæknishérað. Á Fáskrúðs-
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 25. MARZ 1982
33
firði hafði hann þá verið sveitar-
stjóri um tveggja ára skeið, þegar
við fluttumst austur. I friðsæld
við þennan fallega fjörð bjuggum
við í nábýli heilan vetur með fjöl-
skyldum okkar. Það var þægileg
tilfinning fyrir unga fjölskyldu að
koma þangað. Greiðasemi Gulla
var þá eins og alltaf slík, að ekki
gleymist. Það, hversu vel hann var
liðinn gerði okkur öll viðkynni
gagnvart öðrum í ókunnugu um-
hverfi öll miklu léttari.
Fjölskyldur okkar tengdust bet-
ur og betur með hverjum deginum
sem leið. Jafnframt því fannst
hversu tryggur og góður félagi
Gulli var.
Greiðasemi hans var með ein-
dæmum, hans helsti galli var
kannski að geta aldrei neitað nein-
um um neitt. Hann var tilbúinn á
nóttu sem degi að rétta hjálpar-
hönd. Kom það ekki ósjaldan
fyrir, að yfir kvöldkaffinu sem við
fengum okkur svo oft saman, að ég
þurfti að sinna starfi mínu. Kom
hann þá iðulega með, enda vel
þegið í misjöfnum veðrum. Ekki
var við það komandi, að hann
þægi umbun, þótt vitjunin væri
erfið og tímafrek. Þetta var allt
svo sjálfsagt.
Já, það var margt skrafað og
skeggrætt, enda hugur hans frjór
um allt sem mannlegt var. Starfið
var honum hugleikið enda elju-
maður um allt sem hann tók sér
fyrir hendur. Gulli var mikill
íþróttamaður. Bygging nýs
íþróttahúss á Búðum var honum
háleit hugmynd sem skyldi koma i
framkvæmd. Það fellur nú í ann-
arra hendur að fylgja því áfram.
En fyrst og fremst var hann „Vík-
ingur" af lífi og sál. Hann fylgdist
náið með sínum gömlu félögum,
var aumur þegar illa gekk, en jafn
kátur þegar andstæðingurinn lá.
Fjarlægðin skipti engu máli, hann
var einn af þeim.
Trygglyndi hans gagnvart sín-
um nánustu var mikið. Honum var
í mun að taka þátt í lífi og starfi
þeirra þótt í fjarlægð byggju.
Ósjaldan kom hann sigri hrósandi,
Viggó bróðir hafði gengið vel. Mér
var oft hugsað hvor bræðranna
væri kátari. Eftir að við yfirgáfum
Fáskrúðsfjörð var Gulli samur við
sig. Kíkti inn ef hann var í bæn-
um, oft með bíl fyrir Sigurð Elí og
blóm handa frænku. Trygglyndi
hans og fórnfýsi þekkti engin
takmörk.
GuIIi átti góða foreldra, en þau
eru Rakel Viggósdóttir og Sigurð-
ur Jónsson fyrrum formaður HSÍ.
Hann átti því ekki langt að sækja
áhuga og atorku þegar íþróttir
voru annars vegar. Hann var elst-
ur fjögurra barna þeirra. Þau sem
lifa hann eru Viggó, Unnur og
Edda Björg.
Hann var giftur Margréti Jó-
hannsdóttur, en leiðir þeirra
skildu á sl. vori. Þau áttu tvö börn,
Sigurð Svein, átta ára, og Ást-
björgu Rut, þriggja ára. Enda þótt
Gulli og Magga hefðu ákveðið að
slíta samvistum, virtu þau hvort
annað og hann lét sér mjög annt
um litlu börnin sín tvö. Ekki eru
nema tvær vikur síðan börnin
voru hjá honum í vikutíma.
Það er erfitt að koma orðum að
því sem efst er í huga, þegar lífi
góðs vinar er lokið. Mig langar að
tilfæra brot úr ljóði eftir góð-
skáldið Matthías Jochumsson og
gera að mínum orðum.
I*ú lifír enn; þitt da>mid dygurtaríka
þaA dvínar ei, þó heliA byrgi láA.
I»ú hjá oss áttir harla fáa líka
aA hjartans auAi og fíilskvalausri dáA.
I»ú lifír enn. Ilvad va*ri veröld þessi,
ef vonin missti lífsins stóru trú?
I»ú lifír, lifír: Drottins dyró þig blessi.
í Drotlins Ijósi vinum fagnar þú.
Við Guðleif þökkum Gulla sam-
fylgdina og vottum, börnum, for-
eldrum, systkinum og öðrum ást-
vinum einlæga samúð.
Haraldur Sigurðsson
Með Jóni Gunnlaugi Sigurðs-
syni er fallinn í valinn einn mesti
mannkostamaður sem ég hef
kynnst.
Þegar ég flutti í Smáíbúða-
hverfið fyrir rúmum 20 árum var
ég fullur kvíða eins og börn eru
gjarnan þegar þau flytja í nýtt
umhverfi. En sá kvíði reyndist
ástæðulaus. Eg var fljótur að ná
mér á strik, ekki síst eftir að ég
hóf að iðka íþróttir með Víkingi. I
því ágæta félagi hef ég átt margar
ánægjustundir og þar hef ég eign-
ast marga af mínum beztu vinum.
í þeim hópi var Jón Gunnlaug-
ur. Við vorum fljótir að kynnast,
enda var Gulli vinur minn fljótur
að meðtaka nýjan félaga með sínu
glaða og hressa viðmóti. Við Gulli
störfuðum saman um nokkurra
ára skeið að málefnum handbolt-
ans í Víkingi og þá kynnist ég bezt
mannkostum hans. Hann var
mjög starfssamur maður, hug-
myndaríkur en umfram allt ein-
stakur bjartsýnismaður. Þgar við
ræddum aðsteðjandi vandamál
handboltans, sem oftast voru pen-
ingavandræði, var viðkvæði Gulla
jafnan; „Strákar, ég veit hvað við
gerum." Og síðan var hafist handa
við framkvæmdir og þá var Gulli
jafnan í fararbroddi. Hjálpsemi
var Gulla í blóð borin og nutu
margir góðs af henni.
Árið 1978 tók Gulli við störfum
sveitarstjóra á Fáskrúðsfirði-. Eft-
ir það hittumst við sjaldnar en
þær stundir voru einkar ánægju-
legar vegna þess hressileika sem
ætíð fylgdi Gulla.
Fréttin um hið hörmulega slys í
Fáskrúðsfirði kom eins og reið-
arslag yfir ættingja og vini. í
vinahópinn í Víkingi hefur verið
höggvið skarð sem ekki verður
fyllt. Mestur er harmur barna,
foreldra, systkina og annarra nán-
ustu ástvina og hjá þeim er hugur
okkar í dag. En fjölskyldan er
sterk og hefur áður staðið bein og
samheldin í mótviðri lífsins.
Minningin um einstakan dreng-
skaparmann mun gera harminn
léttbærari.
Sigtr. Sigtryggsson.
Það er ekki margt sem maður
getur sagt á stundu sem þessari.
Eg hef átt mikið af kunningjum,
en aðeins örfá sanna vini. Með
Gulla hef ég misst einn þann
besta.
Það er erfitt að skilja tilgang
lífsins þegar dauðann ber að dyr-
um. Börnin hans og Möggu voru
rétt að byrja að aðlagast því að
pabbi bjó ekki lengur hjá þeim, og
börnin hennar Rönku voru að
eignast nýjan pabba. Af hverju
þarf þá aftur að ýfa sárin og taka
hann frá þeim. Þetta og ótal
margt fleira getum við ekki skilið.
en maður verður að trúa að það sé
tilgangur með öllu og vonar að
tíminn lækni sárin, þó aldrei grói
þau að fullu.
En eitt er þó ekki frá okkur tek-
ið, það eru minningarnar. Sam-
skipti okkar hafa verið mikil og
kær á þeim tæpu sjö árum, sem
við þekktumst. Oft þvörguðum við,
aðallega um íþróttir, en alltaf held
ég að við höfum skilið sammála.
Er við þurftum á aðstoð að halda,
átti maður hann alltaf vísan,
sama hvernig stóð á. Ólatari og
bónbetri mann var ekki hægt að
hugsa sér.
Eg þakka elsku Gulla fyrir
okkar alltof stuttu samleið og bið
góðan Guð að vaka yfir börnunum
hans og veita okkur styrk og hjálp.
Þórdur Georg Lárusson
Minningarsjóöur
VÍKINGS
Minningarspjöld Minn-
ingarsjóðs Víkings fást á
eftirtöldum stöðum:
Bókabúöinni Grímsbæ,
Garðsapóteki Sogavegi,
Geysi hf., Vesturgötu,
Sportval, Hlemmtorgi,
Skrifstofu Bústaðakirkju
fimmtudaginn 25. mars,
Skrifstofu Búðahrepps,
Fáskrúðsfirði,
Kvennadeild Víkings.
Félagsheimili Víkings við
Hæðargarð kl. 17—19
fimmtudag og föstudag.
Sími 83245.

LAUGAVEGI1Q SÍMI27788
söiui frósögn
argus
af konunni sem
losnaði undan ofurvaldi eiturlyfjanna með hjálp Hans,
konu svo harðsvíraðri að ekkert gat fengið hana til að
tárfella. Sagan er sögð eins og hún raunverulega
gerðist, spennandi, kröftug og stundum ógnvekjandi.
Metsölubækur Samhjálpar: Krossinn og hnífsblaðið
1978, Hlauptu drengur hlauptu 1980 og Láttu mig
gráta 1981.
gráta 1981.
Þridja metsölubók Santhjólbar