Morgunblaðið - 25.03.1982, Síða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 25. MARZ 1982
Ólafur Pálsson tré-
smiður — Minning
Fa-ddur 6. septemlx*r 1909
Dáinn 16. marz 1982
í datí verður gerð frá Fossvogs-
kirkju útför Ólafs Pálssonar tré-
smiðs, Drápuhlíð 9, er varð bráð-
kvaddur 14. þessa mánaðar.
Mig langar að minnast nokkrum
orðum þessa kunningja mins og
samferðamanns er leiðir skiljast.
Andlát Ólafs kom mér á óvart.
Eftir því sem ég best veit var hann
heilsuhraustur alla ævi, þótt
heyrnardeyfa háði honum nokkuð
síðustu árin. Er hann lést var
hann á sjötugusta og þriðja ald-
ursári, en það getur ekki kallast
hár aldur hjá langlífustu þjóð ver-
aldar.
Ólafur var fæddur í Reykjavík
hinn 6. september 1909. Foreldrar
hans voru Páll Guðmundsson tré-
smiður og kona hans Sigurlaug
Ólafsdóttir. Kornungur flyst Ólaf-
er látin. + ÁSTA JÓNSDÓTTIR fró Laugabóli,
F.h. vandamanna. Axol Kristjánsson.
+
Móðir mtn og tengdamóöir,
JÓNÍNA H. JÓNSDÓTTIR,
Lindargötu 49,
lést 23. mars sl. Jarðarför auglýst síöar.
María Bergmann, Björgvin Þorgeirsson.
Systir okkar.
GUONÝ HALLDÓRSDÓTTIR,
Suðurgötu 15, Hafnarfiröi,
lést á Sólvangi 24. mars.
Systkinin.
+
ÓSKAR VATNSDAL,
simritari,
Furulundi 7c, Akureyri,
lést þann 21. mars í Landspítalanum. Útförin fer fram frá Akureyr-
arkirkju, laugardaginn 27. mars kl. 11.00.
Valgeröur Guömundsdóttir,
börn og tengdabörn.
+
Eiginkona mín,
JOHANNA ÓLAFSDÓTTIR,
Fit, Vestur-Eyjafjöllum,
verður jarðsungin frá Stóradalskirkju, laugardaginn 27. mars, kl. 2
e.h.
Fyrir hönd aðstandenda,
Páll Guömundsson.
+
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaöir og afi,
ÁSGRÍMUR JÓNSSON,
Hjallabrekku 7, Kópavogi,
fyrrverandi útgeröarmaöur frá Seyöisfiröi,
verður jarösunginn frá Fossvogskirkju, föstudaginn 26. mars kl.
15 00
Margrát Síguröardóttír,
börn, tengdabörn og barnabörn.
+
Hjartkær eiginmaður minn, faðir, tenadafaðir og afi,
SIGFÚS HALLDORSSON,
Hraunbæ 82,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni föstudaginn 26. mars kl.
13.30 Þeim sem vildu minnast hans er bent á Dvalarheimili aldr-
aðra á Dalvík.
Sigurborg Helgadóttir,
Halldór Sigfússon,
Jófríður Hanna Sigfúsdóttir, Steinar Ragnarsson,
Brynja Sigfúsdóttir, Jón Axel Steindórsson,
Guórún Sigfúsdóttir, Jóhann Páll Valdimarsson,
Jóhanna Ósk Sigfúsdóttir, Siguróur Sigurósson,
Anton Sigfússon, Magnea Þorfinnsdóttir
og barnabörn.
ur með foreldrum sínum að Mel-
um í Melasveit í Borgarfirði og
þar var heimili hans til ellefu ára
aldurs. Þá kaupa foreldrar hans
stórbýlið Innrahólm í Innri-
Akraneshreppi og flytjast þangað
búferlum. Þar elst Olafur upp og
systur hans tvær, Helga og Guð-
björg. Þær eru báðar á lífi.
Páll var umsvifamikill bóndi og
þar við bættist að brátt hlóðust á
hann ýmist trúnaðarstörf fyrir
sveitarfélagið. Hann var oddviti,
sóknarnefndarmaður, í skólanefnd
o.fl. Þá vann hann mikið utan
heimilis við smíðar. Það féll því í
hlut húsfreyjunnar og systkin-
anna að annast að miklu leyti um
búsýsluna. Ólafur vandist
snemma á að vinna öll algeng
sveitastörf og þegar hann hafði
aldur og þroska til lærði hann
smíðar hjá föður sínum, þótt ekki
lyki hann prófi í þeirri iðngrein
fyrr en síðar.
Ólafur var góðum gáfum gædd-
ur, og er skyldunámi lauk hafði
hann hug á að afla sér frekari
menntunar. Hann fór í héraðs-
' skólann í Reyholti í Borgarfirði og
lauk þaðan prófi eftir tveggja
vetra nám. Þá stundaði hann einn-
ig búnaðarnám í Bændaskólanum
á Hvanneyri.
Enn um alllangt skeið var
Innrihólmur heimili Ólafs og vann
hann þá á búi föður síns. Móðir
hans deyr og Páll býr um skeið
með börnum sínum. Systurnar
ílentust ekki á Innrahólmi. Helga
giftist Braga Geirdal og reisa þau
nýbýlið Kirkjuból í landi Innra-
hólms, og búa þar um árabil. Síðar
flyst fjölskyldan út á Akranes
Hin systirin Guðbjörg hefur
verið sjúklingur frá unga aldri og
dvalist á sjúkrahúsi.
Páll faðir Ólafs kvæntist aftur
og flytur hann einnig búferlum út
á Akranes. En Ólafur verður kyrr
á Innrahólmi og býr áfram á jörð-
inni.
Erfitt er að vera einyrki í sveit,
en miklum mun erfiðara er þó að
vera einsetumaður. Ólafur brá því
á það ráð, eins og margir ókvæntir
bændur, að fá sér ráðskonu. Á
þessum árum ræðst til hans stúlka
ættuð frá Norðfirði, Sveinbjörg
Jónsdóttir að nafni. Felldu þau
hugi saman og gengu í hjónaband
hinn 14. september 1940. Það varð
þeim til mikillar gæfu að stíga
þetta spor.
Sveinbjörg var komin af góðum
og traustum ættum, þar sem at-
orka og listfengi sameinuðust.
Hún var hálfsystir Kristmanns
Guðmundssonar skálds.
Svanlaug Bjarna-
dóttir - Minning
Kædd 11. október 1905
Dáin 18. marz 1982
í dag verður til moldar borin,
síðust sinna systkina, móðursystir
okkar, Svanlaug Bjarnadóttir, er
andaðist 18. mars sl. Hún var
yngsta barn foreldra sinna,
Bjarna Björnssonar, bónda í Hlíð
við Reykjavík, og konu hans, Júl-
íönu Guðmundsdóttur, fædd 11.
október 1905 og því á sjötugasta
og sjöunda aldursári er hún lést.
Á áttunda ári missti hún föður
sinn og nokkru síðar verður móðir
hennar að bregða búi en heldur
áfram heimili fyrir börn sín.
Hinn fyrsta vetrardag árið 1926
giftist Svanlaug ísleifi Jónssyni,
síðar byggingarvörukaupmanni.
Hann var einkaspnur hjónanna
Lovísu Kristjönu ísleifsdóttur og
Jóns Eyvindssonar verslunar-
stjóra en þau voru kunnir borgar-
ar í Reykjavík.
Þau Svanlaug og Isleifur hófu
búskap sinn í húsi foreldra ísleifs
að Stýrimannastíg 9 og bjuggu all-
an sinn búskap í Vesturbænum,
lengst af í eigin húsi að Túngötu
41. Þeim varð fjögurra barna auð-
ið: Bjarna, verslunarstjóri við
verslun föður síns, giftur Báru
Vilbergs, Jóns, bankastjóra Út-
vegsbanka íslands í Keflavík, gift-
ur Guðrúnu Lilly Steingrímsdótt-
ur, Leifs, framkvæmdastjóra við
verslun föður síns, giftur Berg-
ljótu Hallgrímsdóttur, og Nönnu
Lovísu, ekkju Lárusar Lárussonar
er var aðalbókari við Verzlunar-
banka Islands hf. Hún starfar nú
hjá Landsbanka Islands. Barna-
börn þeirra Svanlaugar og ísleifs
eru nú 12 og barnabarnabörnin 9.
Þeim Svanlaugu og ísleifi var
það eiginlegt að búa sér og börn-
um sínum heimili á þann veg, að
allir er áttu þess kost að koma
þar, fundu strax að hér bjuggu
hjón sem gott var að vera samvist-
um við. Sú einlægni og hlýja, er
þar réði ríkjum, líður þeim aldrei
úr minni er hennar urðu aðnjót-
andi.
Svanlaug var ein þeirra kvenna
er aldrei féll verk úr hendi, hún
var barngóð með afbrigðum, enda
sóttu öll börn til hennar. Það var
því eðlilegt og sjálfsagt að hún
gerðist félagskona í Thorvaldsens-
félaginu, en þar vann hún um
margra ára skeið og var fyrir
nokkru kjörin heiðursfélagi þess
félags.
Fyrir rúmu ári, þann 1. mars
síðasta árs, andaðist maður henn-
ar skyndilega. Því áfalli tók hún af
stillingu og æðruleysi en það varð
þeim er hana þekktu fljótt ljóst að
lífslöngun hennar var horfin og
hún beið þess eins að mega fylgja
manni sínum til fyrirheitna lands-
ins.
Þegar við nú kveðjum Svan-
laugu og Isleif með trega, því
minningin um þau verður ekki að-
skilin, þá er okkur systkinunum þó
efst í huga þakklætið fyrir þá
ánægju og þann kærleika er þau
ávallt vöktu með nærveru sinni og
fyrir að hafa gefið okkur þær
minningar er gera lífið auðugra og
skilja eftir þá birtu er aldrei mun
fölna.
Við vottum börnum þeirra og
ættingjum öllum dýpstu samúð
okkar í þeirra mikla missi.
Krændsystkinin af Laugaveginum
Er samferðamaður kveður,
kemur upp í hug manns, hvernig
sú samfylgd var. Eitt af því besta
sem hendir ungt fólk, er að kynn-
ast góðu og heilsteyptu fólki, því
umhverfið mótar svo oft æsku-
manninn. Fátt er æskunni meira
til heilla en að umgangast hóg-
vært fólk, það vísar veginn til góðs
með framkomu sinni og gefur
ungu fólki næði til umhugsunar,
sem er afar nauðsynlegt í þeim
hverfula heimi, er við lifum nú í.
Sú kona, er við kveðjum í dag,
átti þetta allt til í svo ríkum mæli,
hógværð, mildi og mikinn höfð-
ingsskap. I nær því hálfa öld stóð
heimili hennar opið fyrir öllum
sem að garði bar. Hvort sem það
var fyrirfólk, blaðburðarbarn eða
lítið barn er villtist inn að dyrum
hjá henni, öllum var jafnt tekið,
hógværð og gestrisni voru hennar
aðalsmerki.
Svanlaug Bjarnadóttir var fædd
í Reykjavík 11. október 1905. For-
cldrar hennar voru Júlíana Guð-
mundsdóttir og Bjarni Björnsson,
Sveinbjörg var mikil dugnaðar-
og myndarkona, eins og hún átti
kyn til. Hjónabandið var farsælt
og bjó Sveinbjörg manni sínum
aðlaðandi og fallegt heimili. Ólaf-
ur var líka traustur og reglusamur
eiginmaður sem lét heimilið sitja í
fyrirrúmi, svo að þar skorti aldrei
neitt.
Þeim Ólafi og Sveinbjörgu varð
ekki barna auðið. En árið 1949
ættleiddu þau kornungan dreng,
sem var skírður föðurnafni Ólafs.
Páll litli var Ijósgeislinn á heimil-
inu og ólst upp við umhyggju og
ástríki foreldranna.
Páll er búsettur hér í borg og er
tveggja barna faðir. Kona hans er
Guðrún Ester Einarsóttir.
Fyrstu árin bjuggu Ólafur og
Sveinbjörg að Innrahólmi. En þótt
þeim búnaðist þar vel, yfirgefa
þau þó sveitina og flytjast til
Keflavíkur árið 1945. Þar ílentust
þau ekki til langframa, en flytjast
til Reykjavíkur, þar sem þau áttu
lengst af heimili að Drápuhlíð 9.
Eftir að Ólafur flyst til Reykja-
víkur lýkur hann námi í trésmíði
og tekur tilskilin próf, til að öðlast
réttindi í iðngrein sinni. Síðan
vinnur hann við trésmíði allt til
dauðadags, ýmist sjálfstætt eða
hjá öðrum. Seinni árin vann hann
talsvert við viðgerðir og lagfær-
ingar á gömlum húsum.
Ólafur var einkar útsjónarsam-
ur við smíðar og allt lék í höndum
hans. Þótt hann virtist ekki flýta
sér, var hann drjúgur og góður
verkmaður. Þá er ótalinn sá eigin-
leiki, sem ég met mikils í fari
manna, en það er greiðvikni og
er bjuggu að Hlíð er stóð á þeim
stað, þar sem nú er nefnt Mikla-
torg. Hún var 21 árs gömul er hún
giftist ísleifi Jónssyni byggingar-
efnakaupmanni, er lést á síðast-
liðnu ári.
Þau eignuðust 4 mannvænleg
börn: synina Bjarna, Jón og Leif
og einkadótturina Nönnu Lovísu.
Hún var þakklát forsjóninni fyrir
hve góð tengdabörn þeim hlotnuð-
ust.
Öllum þessum stóra hópi, börn-
um, tengdabörnum og barnabörn-
um, unni hún af heilum hug. Er
ísleifur andaðist á síðastliðnu ári,
var sem ský drægi fyrir sólu henn-
ar, horfinn var maki og vinur eftir
langa og farsæla samfylgd.
Svanlaug varð félagi í Thor-
valdsensfélaginu 1950, tók hún
mikinn þátt í félagsstarfinu, og
var mörg ár í stjórn félagsins,
fyrst sem ritari síðar varaformað-
ur. Thorvaldsensfélagið er mjög
starfsamt félag, umsvif mikil,
rekstur basarsins, útgáfa jóla-
merkja og annarra fjáröflunar-
leiða. Hún var mjög virkur þátt-
takandi í öllum þessum störfum af
heilum hug.
Thorvaldsenskonur kveðja nú
heiðursfélaga sinn og kæra vin-
konu. Veru hennar í félaginu verð-
ur lengi minnst. Þær þakka henni
ómetanleg störf og langa vináttu.
Sem formaður þakka ég henni allt
sem hún gerði mér til hjálpar, hún
var mér ætíð sem „stóra systir",
vildi allt gera mér til álits.
Börnum hennar, tengdabörnum
og fjölskyldum þeirra biðjum við
guðsblessunar um ókomin ár.
I'nnur S. ÁgúsLsdóttir
formaður Thorvaldsensfélag.sins