Morgunblaðið - 03.04.1982, Síða 23

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 3. APRÍL 1982
27
Mattheusarpassíunni
en myndin er tekin f Vtfrtaakóla þnr aem kórinn hefur haft
Ingólfur Guðbrandsson stjórnar með tilþrifum.

Þótt kórfélagar kunni orðið „rulhina" sfna er nótnabókun-
um ekki sleppt alveg, en skilyrði er að kórfélagar geti lesið
nótur.
og finnst mér æfingar hafa gengið
vel að undanförnu. Undirleikur er
lítið notaður og því lærum við fljótt
að hlusta og eyrað þjálfast og legg-
ur stjórnandinn mikið uppúr því að
við rækjum þetta verkefni okkar
vel.
Guðrún Óladóttir:
Eins og að
vera í tón-
listarskóla
— Ég byrjaði í kórnum um síðustu
áramót og hefur mér fundist mjög
gaman að taka þátt í þessu starfi. Var
ég eiginlega hissa hvað ég var alls
staðar velkomin og hér eru allir vinir
og félagar, engir smáhópar eða „klík-
ur“.
Áður hef ég verið með í kórum,
m.a. í Ameríku, Trésmiðakórnum
og Tónkórnum á Egilsstöðum. Ég
hafði áhuga á að syngja með í
Eddu-óratoríu Jóns Leifs og var
hvött til þess að reyna að drífa mig
í kórinn og sé ekki eftir því. Mikil
vinna? Jú, en þetta gefur okkur
mikið líka. Við lærum mjög mikið á
þessari þátttöku í Pólýfónkórnum
og Ingólfur gerir sér t.d. sérstakt
far um að kynna okkur góða er-
lenda söngvara og spilar í hléi á
æfingum plötur með þeim. Einnig
ræðir hann mikið um verkið sem
við erum að fást við og höfund þess.
Enginn vafi er á því að meiri
kröfur eru gerðar í Pólýfónkórnum
en öðrum kórum sem ég hef kynnst
og er það á við hvaða tónlistarskóla
sem er að starfa í kórnum. En hér
eru margir líka í einhverju tónlist-
arnámi og eftir að ég fór að syngja
með kórnum fannst mér ekki annað
hægt en að fara í söngtíma. Stjórn-
andinn gerir kröfur, en hann er
hvetjandi og tekur æfingar strax
föstum tökum og þess vegna er
þetta lærdómsríkt starf.
Ólöf Björg Guðmundsdóttir:
Lærdómsríkt
að vera með í
Pólýfónkórnum
— Eg byrjaði í haust sem leið, en
það var ekki fyrr en eftir áramót sem
við tókum til við þetta verk, Matthe-
usarpassíuna. Áður hafði ég sungið
með í barnakór og kirkjukór í Hafnar-
firði. Ég býst við að syngja áfram með
Pólýfónkórnum meðan ég dvelst i
bænum, en ég stunda nú nám í Tón-
listarskólanum í Reykjavík og það er
því ekkert nýtt fyrir mér að kynnast
tónlist sem þessari.
Nei, ég sé ekki eftir að verja tíma
mínum með þessum kór, það er
mjög lærdómsríkt að kynnast tón-
listinni á þennan hátt og ég hef ekki
áður starfað í kór sem þessum, en í
haust byrjaði ég á að taka þátt í
námskeiði þegar hingað kom ítölsk
söngkona, Ratti.
Valdimar Olafsson
Þessi söngstíll
ekki fenginn á
einni nóttu
— Ég söng síðast með Pólýfón-
kórnum fyrir 12 árum og þá í H-moll
messunni og nú stóðst ég ekki mátið
að vera með aftur, það freistar mest
að vera með í þessum stærri verkum.
I'að er gaman að syngja þessi verk
þegar menn hafa náð tökum á þeim.
Tímafrekt? Jú, og menn fara ekki
á skíði á meðan, því þetta er gífur-
lega tímafrekt. Sá söngstíll sem
einkennir Pólýfónkórinn er ekki
fenginn á einni nóttu og fæst ekki
nema með einbeitingu og mikilli
þjálfun. Hins vegar finnst mér
þessi tónlist og starfsemi sem þessi
of lítið viðurkennd af fólki. Mér
finnst þurfa að vekja menn til um-
hugsunar um að hér er um merki-
legt framtak að ræða og mér finnst
líka undarlegt ef ekki tekst að fylla
Háskólabíó nema tvisvar.
„Jafn mjúkt og ugla
blakar vængjunum
í náttmyrkrinu“
— Þáttur af dönskum skáldum —
Undanfarna daga hafa dvalist hér á landi fimm danskir
rithöfundar, sem stofnað hafa svonefnt kveðskaparleikhús,
„Digterscenen“, og ferðast um Danmörku og komið fram
meö upplestrardagskrár úr verkum sínum. Rithöfundarnir
eru þessir: Vagn Steen, Knud Sorensen, Peter Poulsen, Steen
Kaalo og Marianne Larsen. Hafa þau öll gefið út margar
bækur og eru þekktir höfundar í Danmörku.
Hérlendis hafa þau lesið upp í Þjóðleikhúskjallaranum og í
Norræna húsinu og á laugardag kl. 16 munu dönsku skáldin
koma fram í Nýlistasafninu við Vatnsstíg, en að ferð þeirra
hingað til lands standa Norræna húsið, Félag dönskukennara
og Det danske Selskab.
í síðustu viku lásu skáldin upp fyrir dönskunema við Há-
skólann og voru umræður á eftir um Ijóðlist, menningu og
fleira. Blm. Mbl. var viðstaddur og hripaði niður brot af því
sem fram fór.
Fyrst lásu skáldin öll eitt ljóð
eftir sig og voru síðan beðin um
aðra umferð og var það auðsótt
mál. Síðan voru lagðar ýmsar
spurningar fyrir gestina, sem
þeir svöruðu eftir megni. Fyrsta
spurningin var
um hina jarðn-
esku hlið þessa
skáldskapar-
flutnings, þ.e.
hvenær þau
hefðu byrjað
að starfa sam-
an og hvernig
þetta væri rek-
ið fjárhags-
lega.
Vagn Steen
varð fyrir
svörum: „Já,
við byrjuðum
hvenær
vorum við nú
aftur í Finn-
landi? Sjötíu
og fimm, já.
Það var þegar
við vorum öll í
Finnlandi sjö-
tíu og fimm, að
lesa upp, að
þessi hópur
varð til. Síðan
þá höfum við
svo einkum
komið fram í
skólum í Danmörku, en
nú erum við sem sé í
annarri utanlandsferð
okkar. Við fáum styrk
frá hinu opinbera í
Danmörku upp á 40.000
danskar krónur á ári og
við komum fram svona
um það bil 20 sinnum á
ári. Við tökum 4.000
krónur fyrir að koma
fram og þá borgar
styrkurinn 2.000, en við-
komandi skóli eða annar
aðili 2.000.“
Einhver spurði hvort það væri
hægt að lifa á því í Danmörku að
vera skáld og var svarið einróma
neitandi.
Þá var spurt hver tilgangur-
inn væri með „Digterscenen",
hvort hann væri ef til vill að ein-
hverju leyti uppeldislegur.
Peter Poulsen svaraði: „Það er
enginn sérstakur tilgangur með
þessum upplestri okkar, annar
en sá að útbreiða það sem við
erum að gera. Gera fólki ljóst að
það er unnt að heyra og njóta
ljóða í samtímanum, að grafa
undan goðsögninni um að lista-
menn og það, sem þeir gera, sé
eitthvað sem á heima í órafjar-
lægð frá öllum almenningi. Við
mætum oft einhverri tortryggni
þegar við komum eitthvert, og
fólk hefur heyrt að við séum
„skáld“.“
Bent Jacobsen kennari spurði
hvort skáldin hefðu orðið fyrir
áhrifum af þessum ferðum sín-
um, sem greina mætti í verkum
þeirra, hvort þau semdu ljóð
beinlínis til upplestrar.
Knud Sorensen játti því og hin
tóku undir það og það spunnust
miklar umræð-
ur um tengsl
lista við fólkið
og um aðstöðu
til yrkinga í
Danaveldi og
víðar. Mari-
anne Larsen
var spurð
hvort hún teldi
sig skrifa
kvennabók-
menntir og
hún var í vafa.
Sagði að það
færi eftir skil-
greiningunni á
því fyrirbæri.
Það var talað
um merkimiða
í bókmenntum,
svo sem eins
og kvennabók-
menntir,
verkalýðsbók-
menntir og svo
framvegis. Það
var líka svolít-
ið talað um
bara bók-
menntir. Steen
Kaale var hvað mest á
móti merkimiðatil-
hneigingunni. Allir voru
kurteisir. Allir voru til
viðræðu um allt.
Það var spurt um
nöfn á ljóðum, hvort þau
væru sniðug, eða hvort
ætti kannski að sleppa
þeim. Sitt sýndist hverj-
um. — Engin algild
regla. — Fer eftir atvik-
um. Stundum, stundum
ekki. — Það er líka hægt
að nota bara fyrstu lín-
una. — Eða númer. — Stundum
er nafnið óaðskiljanlegur og
ómissandi hluti ljóðs. Og svona.
Vagn Steen sagði: „Við breyt-
um ekki afstöðu fólks til lista.
Það verður að gera það sjálft.
Það sem við getum gert er að
láta það fá list, í þessu tilfelli
ljóð, upp í hendurnar og reyna
að sýna því fram á að listin fjall-
ar um fólkið og fólkið á að fjalla
um hana.“ í lauslegri þýðingu.
Umræðurnar voru ágætar.
Ljóðin voru best. í einu sagði frá
manni sem ætlaði að kyssa konu
„jafn mjúkt og ugla blakar
vængjunum í náttmyrkrinu“.
Það fannst undirrituðuni vel
sagt. Það var í ljóði eftir Peter
Poulsen.
Fleira gerðist ekki.
SIB
Vaen
Sleen