Morgunblaðið - 08.04.1982, Qupperneq 18

66
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 8. APRÍL 1982
Allir fylgdust
með ef bíll kom
— Þú varst víðar en í Dölunum
í símavinnu á þessum árum?
— Já, ég var svo í Eyjafjarðar-
sýslu og Þingeyjarsýslum og er
síðan vel kunnugur þar. Fór í
Þingeyjarsýslur margar leiðir á
bíl, sem ekki höfðu verið farnar
áður. Á Melrakkasléttunni sváfum
við hluta úr sumri alla nóttina í
glampandi sólskini, man ég. Tjöld-
in okkar voru hjá Presthólum við
Kópasker, en við vorum að gera
við línuna frá Efri-Hólum. Það
var verið að endurbyggja símalín-
una á þessum slóðum og ég var að
flytja símastaura. Þegar línan
hafði verið lögð á stríðsárunum
1914—’18, fengust svo lélegir
símastaurar, að þeir voru orðnir
meira og minna fúnir og ónýtir
eftir aðeins 20 ár. Línurnar frá
1906 voru aftur á móti engin
stríðsframleiðsla, og staurana frá
þeim tíma má enn sjá á stórum
köflum, t.d. á Mývatnsöræfum.
Við fórum að vísu ekki mikið á
lengri fjallvegi á þessum tíma, en
möguleikarnir á að komast leiðar
sinnar á bíl voru allt aðrir en þeg-
ar maður var að baslast þetta
áfram einn heima. I símavinnunni
voru svo miklir dugnaðarmenn
með skóflur og haka til að hjálpa
manni að komast áfram.
— Þá komst þú fyrstur á bíl frá
Kópaskeri til Þórshafnar, ekki
satt?
— Jú, það þótti merkilegt þá.
Við rukum í það ævintýri á laug-
ardegi beint í framhaldi af vinn-
unni. Við höfðum verið að flytja
staura á fjallið og vorum komnir
að Einarsstöðum um það leyti sem
vinnu átti að ljúka og byrja helg-
arfrí. En við fengum á eftir
skammir frá Björnæs-karlinum,
því honum fannst við hafa farið
helst til snemma. Það var nú samt
bara í nösunum á karlinum, því
honum þótti gaman að þessu. Við
ókum sem sagt vegleysur til Þórs-
hafnar. Þegar við komum þangað
fór allt á annan endann á staðn-
um. Okkur var frábærlega tekið,
allir vildu iáta okkur gista hjá sér.
Við vorum ekki komnir svo langt á
framfarabrautinni að við hefðum
útvarp í bílunum eða í tjaldstað.
En mig dreymdi að við værum
staddir heima í Múla, þar sem ég
sá flugvél fljúga yfir. I Múla var
komið rafhlöðutæki og það kom
síðar á daginn, að einmitt þá hafði
fólkið heima heyrt frásögn af
þessari ferð okkar í útvarpinu.
Einhver hafði komið fréttinni á
framfæri.
— Þegar maður kom fyrstur í
bíl einhverja leið, fylgdust allir í
sveitinni með því, segir Guðmund-
ur til skýringar. Margir voru
spenntir fyrir bílunum, en aðrir
hræddir við þá. Hestarnir tryllt-
ust oft alveg, þegar þessi farar-
tæki komu og hlupu á fjöll. Ég
man að hestarnir á Felli í Klofn-
ingshreppi forðuðu sér og fundust
ekki í tvo daga, þegar símamenn
komu þar á bíl. En við fengum
ekki bágt fyrir. Bóndinn sagði ekki
orð við okkur.
Svona urðu vegirnir til
— En svona urðu fyrstu vegirn-
ir til, Guðmundur?
— Já, þannig braust maður
fyrst eftir vegleysum milli staða.
Og svo var farið að ýta á að fá
vegabætur. Þessir menn, sem
brutust áfram á bílum, voru
driffjöðrin í að koma á vegasam-
bandi milli staða. Til dæmis fór
Indriði í Lindarbrekku fyrstur úr
Kelduhverfinu um Möðrudal til
Vopnafjarðar, kom niður að
Kurstafelli. Leitaði færra leiða
niður, þaðan sem útsýnið var best.
Vegirnir liggja því enn þann dag í
dag uppi á brúnum, sem nútíma-
fólki virðist stundum dálítið und-
arleg leið. Ég man iíka eftir því að
hafa á þessum árum hitt á Húsa-
vík Garðar nokkurn Garðarsson
úr Hornafirði á leið heim til sín á
bíl. Ætli það hafi ekki verið 1936.
Og hann komst það, ætli hann hafi
ekki verið hálfan mánuð á leið-
inni. Að vísu held ég að hann hafi
fiutt bílinn á báti yfir Berufjörð.
Það var svo mikili áhugi á að kom-
ast þessar leiðir. Mér þótti far-
Guðmundur Jðnasson með stafinn Gríðarvöl að leita aö vaði é Þjórsá, til að komaat áfram í ferð, sem farin var til að athuga um bjðrgun á flugvél
viö Báröarbungu.
Ekki var leikur að komast yfir Núpsvötnin, áöur en brýrnar komu og
hringvegurinn.
Þarna fara þeir á fyrsta bflnum sem ekið var á yfir Tungnaá við
Búðaháls 1949.
Baslað yfir Holtavörðuheiöi 1931. Guðmundur leggur fleka til að kom-
ast yfir skafiana. Til hliöar má sjá (horninu til hasgri pósthestaslóöina,
en ekið var meðfram henni.