Morgunblaðið - 04.05.1982, Blaðsíða 20

60
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 4. MAÍ 1982
margt að þakka. Gréta hafði ekki
gengið menntaveginn svokallaða
sjálf, en hún bar mikla virðingu
fyrir menntun og lagði mikið á sig
til að styðja unga námsmenn, sem
bjuggu hjá þeim hjónum, eða voru
þar í fæði. Veit ég að margir, sem
nutu gestrisni hennar og gæsku,
hugsa til hennar með hlýhug og
þakklæti.
Gréta las margt og stundaði
sjálfsnám, m.a. í ensku. Lýsir það
vel áliti hennar á menntun að hún
skyldi stundum leita til mín,
menntskælingsins, með spurn-
ingar um stafsetningu og fram-
burð á enskum orðum. Þar var
ekki kynslóðabilinu fyrir að fara.
Hún atti mörg áhugamál. Hún
söng og lék á píanó. Og ekki kvart-
aði hún þótt ég fiktaði við hljóð-
færið hennar kunnáttulaus. Hún
hafði brennandi áhuga á góðgerð-
armálefnum, tók virkan þátt í
kvenfélaginu og er mér minnis-
stætt tímabil þegar verið var að
koma á fót barnaheimili að
Pálmholti. Þá geislaði Gréta af
starfsgleði.
Gréta var mér sem góð móðir
þessa fimm vetur og mér er ljúft
að þakka fyrir að hafa fengið að
kynnast henni. Það var mitt lán.
Þau hjónin eiga sex mannvæn-
leg börn, mörg barnabörn og
barnabarnabörn. Ingólfi og börn-
um þeirra Grétu færi ég innilegar
samúðarkveðjur.
Hrafn Andrés Harðarson
lasleika og þurfti að gangast undir
meiri háttar skurðaðgerð, sem
hann lifði ekki af. Lést hann ann-
an páskadag 1968. Fáum vikum
síðar dó tengdasonur þeirra, Ólaf-
ur Hallgrímsson, glæsimenni á
bezta aldri. Erna, dóttir þeirra
andaðist í París 1971. Þessi ár
fengu mjög á Sigríði, en hún'var
þó að nokkru farin að ná sér eftir
þessar sorgaratburði, þegar hún
slasaðist sjálf 1972 og þurfti að
ganga undir erfiða læknisaðgerð.
Hún komst heim og var í sæmi-
legum afturbata, þegar hún slas-
aðist aftur, og eftir það komst hún
aldrei á fætur. Líkamsþrótturinn
var lítill og andlegir kraftar henn-
ar á undanhaldi. Þrátt fyrir mikla
umhyggju og vinnu á endurhæf-
ingardeild, kom allt fyrir ekki.
Var hún þá flutt á hjúkrunardeild
þar sem hún dvaldist til dauða-
dags. Hún lifði í heimi svefns og
vöku síðustu árin og virtist ekki
þjást verulega.
Það var átakanlegt að sjá þessa
lífsglöðu konu, sem alltaf hafði
verið sólarmegin í lífinu, hverfa
lengra og lengra inn í skugga
sjúkleikans, heft í fjötra síns
veiklaða likama. Dauðinn kom því
sem vinur að beði Sigríðar og
leysti hana frá vonlausu stríði.
Ég votta börnum hennar og
ástvinum hluttekningu mína, og
veit að hún á góða heimvon í
Ódáinslandinu.
Blessuð sé minning hennar.
Tryggvi Þorsteinsson
unni. Ég minnist þessara ára af
miklu þakklæti.
Stundum hraut fram yfir varir
Sigríðar setning, eitthvað á þessa
leið; Guðmundur minn, ég veit ég
get ekki lifað, ef þú ferð á undan
mér. Við vissum ekki fyrr en síðar,
hve sorglegur sannleikur leyndist
í þessari staðhæfingu.
Einn dag barði sorgin að dyrum,
og hvert reiðarslagið kom á fætur
öðru og bugaði að lokum viðnáms-
þrótt Sigríðar.
Dótturdóttir, Sigríður Hall-
grímsson, fórst í bifreiðaslysi í
Þýzkalandi í sept. 1967. Eftir ára-
mót '68, fór Guðmundur að kenna
tjósm. Mbl. Sv.l>.
Sumardagurinn fyrsti var haldinn hátíðlegur um allt land. Þessi mynd var tekin á Akureyri og sýnir glæsilega
skrúðgöngu skáta þar í bænum. Skátar fjölmenntu til kirkju á Akureyri eins og víðast hvar annars staðar.
Minning:
Gréta R. Jónsdótt-
ir frá Akureyri
Fædd 3. október 1910
Dáin 25. april 1982
I gær, mánudaginn 3. maí, var
gerð frá Akureyrarkirkju útför
Grétu Rósnýjar Jónsdóttur,
Helgamagrastræti 34 þar í bæ.
Gréta var fædd og uppalin á Ak-
ureyri, dóttir þeirra hjóna Jóns
Björnssonar fyrrum skipstjóra og
útgerðarmanns og Kristínar
Guðjónsdóttur. Alls eignuðust þau
Jón og Kristín átta börn, en nú eru
aðeins þrjár systur á lífi. Fyrir
rúmu ári iést einkabróðir Grétu,
Steindór, sem um árabil hafði ver-
ið skipstjóri og útgerðarmaður á
Akureyri. Það var Grétu þungt
áfall og leyndi sér ekki að hún
tregaði hann mjög, þó að hún væri
ekki sú manngerð sem flíkaöi til-
finningum sínum. Gréta var ákaf-
lega fáguð og prúð kona, alltaf vel
til höfð og vel til fara, og bar
heimiii hennar ævinlega þess vott
hve snyrtileg og myndarleg hún
var í hvívetna. Það var sama hvert
litið var, hver hlutur átti sinn
stað. Oft gerðum við að gamni
okkar hvað nákvæmni hennar
snerti í öllum frágangi og hló hún
þá alltaf dátt að öllu saman. Hún
hafði ríka kímnigáfu og fátt var
skemmtilegra en að hlusta á þatf
hjónin rifja upp endurminningar
frá æsku barnanna þeirra sex.
Eina slíka kvöldstund áttum við
um sl. jól og mun minningin um
þá ánægjustund, sem var ein sú
síðasta sem við áttum saman í
þessu lífi, sem og margar aðrar
góðar minningar, ylja okkur um
ókomin ár.
Gréta var lánsöm kona í einka-
lífi sínu. Hún giftist ung að árum
Ingólfi Kristinssyni frá Akureyri,
miklum ágætismanni, og var
hjónaband þeirra mjög farsælt.
Má hann nú sjá á eftir kærri
eiginkonu sinni eftir fimmtíu ára
hjónaband. Börn þeirra Ingólfs og
Grétu eru: Hildur, gift og búsett í
Keflavík, Örn, verkstjóri, kvæntur
og búsettur á Seltjarnarnesi, Ör-
lygur, skipstjóri, kvæntur og bú-
settur á Akureyri, Ingólfur,
tækjastjóri, kvæntur og búsettur í
Njarðvíkum, Gréta, gift og búsett
í Keflavík, Örvar, húsasmíða-
meistari, kvæntur og búsettur í
Reykjavík. Allt er þetta mikið
prýðisfólk. Barnabörnin eru orðin
tuttugu og þrjú og barnabarna-
börnin sex.
Þó að systkinin flyttu flest frá
Akureyri voru mjög sterk tengsl
milli þeirra og foreldranna. Þau
Ingólfur og Gréta komu oft suður
til að hitta fólkið sitt og voru þá
miklir fagnaðarfundir. Ekki var
sjaldnar farið til Akureyrar, til að
dvelja hjá þeim hjónum, og vorum
við ávallt öll aufúsugestir. Þá gátu
þau á ferðum sínum suður heim-
sótt systur Grétu, Gyðu og Sigur-
laugu, og þeirra fjölskyldur. Það
var einstakt að sjá hve samband
þeirra systra var innilegt og hve
þær nutu þess að vera saman.
Gréta hafði um árabil átt við van-
heilsu að stríða, líkamlega hefur
hún líkast til aldrei verið sterk-
byggð. Alltaf lét hún þó vel af sér
og kaus fremur að spjalia um ann-
að en veikindi sín. Hún var afar
starfsöm kona og vann ýmsum
málefnum mikið gagn. Má þar
nefna að hún var ein af stofnend-
um kvennadeildar innan karla-
kórsins Geysis og var fyrsti for-
maður þess félags. Einnig var hún
í Kirkjufélagi Akureyrarkirkju og
kvenfélaginu Hlíf og átti lengi
sæti í stjórn barnaheimilisins
Pálmholts og vann hún mikið
starf í þágu þess. Gréta hafði
einnig mikla ánægju af handa-
vinnu og vann marga fallega
muni, sem hún gaf svo vinum og
ættingjum við ýmis tækifæri. En
það var eitt það ánægjulegasta
sem hún gerði í lífinu, að gefa öðr-
um, og naut hún sín sjaldan betur
en um jólaleytið þegar þau hjónin
voru að ganga frá stóru kössunum
sem þau ýmist fóru með eða sendu
suður.
Ferðalög voru henni mikil
ánægja og voru þau hjónin ákveð-
in í að fara til Danmerkur á kom-
andi sumri og heimsækja þar
gamla og kæra vini, ef heilsa
hennar leyfði. Allt var þó skipu-
lagt með fyrirvara. Hún talaði
stundum um dauðann, notaði
reyndar sjaldnast það orð heldur
talaði hún um að fara. Þetta var
allt svo eðlilegt í hennar augum,
hún átti svo marga góða að hinum
megin; foreldra, systkini og góða
vini. Hún var sannfærð um að hún
myndi hitta þau öll. Svona var
Gréta, hún reyndi alltaf að sjá
björtu og góðu hliðarnar á tilver-
unni og hefur það eflaust hjálpað
henni eins og okkur hinum, sem
þekktum hana, hve vongóð og
hress hún var í tali, þó heilsan
væri slæm.
Við kveðjum nú með þakklæti
en sárum söknuði elskaða og góða
konu. Hennar skarð verður ekki
fyllt, en minningin um hana mun
Sigríður Sigurðar-
dóttir — Minning
Fædd 10. október 1898
Dáin 13. apríl 1982.
Ekki get ég sagt, að andlát Sig-
ríðar frændkonu minnar frá Öldu-
götu 16, hafi komið mér á óvart.
Við sem þekktum, vissum að engill
dauðans hafði lengi undanfarið
staðið við sjúkrabeð hennar.
Kveðjuorð mín koma helzt til
seint, því að Sigríður hefur nú
þegar verið lögð til hinztu hvílu
við hlið bónda sins, sem hún í 14
ár hefur heitast þráð að hitta aft-
ur.
Sigríður fæddist og ólst upp á
Þórarinsstöðum við Seyðisfjörð,
dóttir hjónanna, Sigurðar Jóns-
sonar, bónda á Þórarinsstöðum og
konu hans, Þórunnar Sigurðar-
dóttur. Hún var eina dóttirin á
bænum, en átti 3 bræður, þá Þór-
arinn bónda á Þórarinsstöðum,
Svein ritstjóra, sem báðir eru
látnir og Friðrik, sem ungur flutt-
ist til Bandaríkjanna og er enn á
lífi og búsettur vestanhafs.
Vegna tengsla við Noreg, var
Seyðisfjörður með talsvert öðru
sniði en flestir kaupstaðir hér á
landi, um og eftir síðustu aidamót
og að ýmsu leyti á undan samtíð
sinni hvað snerti framtak í
atvinnuháttum og menningarmál-
um. Hygg ég að Sigríður hafi alla
æfi notið þeirra menningar-
strauma. Hún var fríð sýnum og
vel gefin stúlka og allra eftirlæti í
æsku. Hún lauk námi frá Kvenna-
skólanum í Reykjavík um tví-.
tugsaldur og kynntist á þessum
árum mannsefni sínu, Guðmundi
Jenssyni, sem var fæddur Reyk-
víkingur, dugmikill og efnilegur
maður. Þau gengu í hjónaband
1921, sem átti eftir að verða far-
sælt og hamingjusamt og stofnuðu
heimili á Skólavörðustíg 17. Guð-
mundur varð framkvæmdastjóri
fyrir Nýja Bíói í Reykjavík, ásamt
frænda sínum Bjarna Jónssyni frá
Galtafelli.
Þeim Guðmundi varð þriggja
barna auðið og eru þau þessi: Þór-
unn, sem giftist Ólafi Hallgríms-
syni, framkvæmdastjóra, Erna,
sem giftist John Mc. Kesson,
sendiráðsmanni í Washington og
Sigurður, framkvæmdastjóri í
Nýja Bíói, sem kvæntur er Önnu
Flygenring.
Arið 1927 byggði Guðmundur
hús á Öldugötu 16, og eignuðust
þau þar glæsilegt heimili, sem
byggt var upp af mikilli smekk-
vísi, og bar vott um þroskaða feg-
urðartilfinningu þeirra hjóna.
Viðmót þeirra allt einkenndist að
rausnarskap og alúðlegum and-
blæ. Þau unnu hvort öðru mikið,
og lífið brosti við þeim á allan
hátt.
Sigríður var glæsileg kona, hlý í
viðmóti, gamansöm, hláturmild og
góðgjörn. Bæði voru þau hjón
gestrisin og nutu þess að hafa fólk
í kringum sig. Það safnaðist að
þeim skemmtilegur og samstæður
vinahópur.sem naut þess að sitja
með þeim að veizlufagnaði.
Sigríður unni mjög heimabyggð
sinni og öllu sem austfirskt var.
Hún hafði mikið dálæti á lögum
Inga T. Lárussonar og kvæðunum
sem hann samdi lög sín við. „Æ,
kondu nú og spilaðu fyrir mig fal-
legu lögin mín að heiman," sagði
hún svo oft við mig. — Lífið hún
sá í ljóma þeim, — Það er svo
margt að minnast á, — og mörg
fleiri austfirsk ljóð og lög stóðu
hjarta hennar nær.
Sjálfur hef ég margs að minnast
frá löngum kynnum mínum við
þetta frændfólk mitt, sem var mér
ástfólgið. Ég varð þarna heimilis-
maður um tíma á skólaárum mín-
um, og naut hugulsemi þeirra og
atlætis eins og einn af fjölskyld-
ust þegar hún var að kveðja:
Blessi þig elskan, við sjáumst.
Megi góður Guð varðveita hana.
Tengdadóttir
I gær, mánudag, var borin til
grafar frú Gréta Jónsdóttir, en
hún lést þann 25. apríl sl. á Akur-
eyri. Gréta var fædd á Akureyri 3.
október 1910 og ólst þar upp. For-
eldrar hennar voru Jón Björnsson
skipstjóri og kona hans, Kristín
Guðjónsdóttir.
Þegar mér var tilkynnt lát þess-
arar góðhjörtuðu konu rifjuðust
upp fyrir mér þeir fimm vetur,
sem hún var „matmóðir" mín með-
an ég bjó hjá þeim Ingólfi Krist-
inssyni, frænda mínum, að heimili
þeirra að Helgamagrastræti 34 á
Akureyri. Ég sé hana fyrir mér
fagran októberdag árið 1963 þegar
þau hjónin óku með mig um bæinn
til að sýna mér hann í haustbún-
ingi. Þau voru stolt af þessum fal-
lega, rótgróna bæ. Mér hefur æ
síðan fundist hann allra bæja feg-
urstur, ef til vill vegna góðra
minninga um Grétu og Ingólf.
Þetta haust var ég að hefja nám í
Menntaskólanum á Akureyri og
þau höfðu góðfúslega tekið mig að
sér. Þau tóku mér sem syni og hjá
þeim bjó ég í góðu yfirlæti uns ég
lauk stúdentsprófi þar árið 1968.
Það var ekki síst fyrir þeirra hlýja
viðmót, þolinmæði og uppörvun að
mér tókst að komast í gegnum
menntaskólann. A ég þeim báðum
lifa. Þakkir skulu hér færðar
starfsfólki Sjúkrahúss Akureyrar
fyrir góða umönnun og sérstakar
þakkir til Huldu, systur Grétu, og
Kristínar, dóttur Huldu, fyrir alla
þeirra elsku og umhyggju fyrir
tengdaforeldrum mínum báðum
þessar síðustu vikur.
Ég bið Guð að styrkja Ingólf og
alla hennar ættingja og vini á
þessari sorgarstundu. Tengdamóð-
ur minni þakka ég fyrir allt og
óska henni alls hins besta í nýjum
heimkynnum. Ég kveð Grétu með
þeim orðum sem henni voru töm-