Morgunblaðið - 27.08.1982, Blaðsíða 26

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 27. AGUST 1982
26____________
Magnús G. Ingi-
mundarson - Kveðja
Fæddur 6. júní 1901
Dáinn 13. ágúst 1982
Föstudaginn hinn 13. ágúst síð-
astliðinn klukkan rúmlega 6 að
kvöldi, var ég staddur í rúmi mínu
í sjúkrastofu á Landspítalanum og
hafði hnigið svefn á brá, að ég
vakna við það að hendi er stutt á
öxl mína og lít þegar upp, en sé
engan, hinsvegar þekkti ég hand-
takið og skynjaði þegar að breyt-
ing hefði orðið á vegferð þess sem
studdi á öxl mína. Mér varð litið
yfir fjöllin í norð-austri í áttina til
innsveita Breiðafjarðar, þar sem
kvöldsólin baðaði fjöllin í hníg-
andi kvöldskini ágústsólarinnar
og kvöldroðinn í allri sinni lita-
dýrð breiddist yfir fjöllin, eins og
þegar móðir hlúir að barni sínu
fyrir svefn að kvöldi. Byggðin var
líka að búa barni sínu hinstu
hvílu, barninu sem lagt var af stað
í sína síðustu ferð út yfir djúp
hins ómaelda, að ströndu hins ei-
lífa friðar og kærleika. Magnús
Ingimundarson fyrrverandi
hreppstjóri og vegavinnuverk-
stjóri var hniginn að velli. Hann
Magnús frá Bæ í Reykhólahreppi.
Það er einn hinna mörgu þátta
lögmálsins, að þegar sterkur meið-
ur hnígur að velli, myndast tóm,
sem ekki er alltaf svo létt að fylla
upp aftur, það þarf mikinn og
traustan efnivið til að fylla sæti
Magnúsar Ingimundarsonar frá
Bæ. Svo sérstæður persónuleiki
var hann til orðs og æðis.
Magnús var fæddur í Snartar-
tungu í Bitru, 6. júní 1901 og hafði
því nú lokið áttugasta og fyrsta
aldursári. Foreldrar hans voru
Ingimundur bóndi þar og kona
hans Sigríður Einarsdóttir. Þau
hjónin fluttust að Bæ árið 1903 og
bjuggu þar síðan uns Ingimundur
missti konu sína 1933.
í Bæ ólst Magnús upp með for-
eldrum sínum, sem voru rómuð í
hvívetna fyrir mannkosti og
myndarskap. Ingimundur var
hreppstjóri og gegndi fjölmörgum
trúnaðarstörfum fyrir sveit sína,
hann dó 25. janúar 1942. Magnús
stundaði nám í tvo vetur í Núps-
skóla í Dýrafirði og hlaut þar góð-
an orðstír, sem og annars staðar á
lífsleiðinni. Magnús giftist Jó-
hönnu Hákonardóttur frá Reyk-
hólum hinn 7. júlí 1923. Hún var
fædd 16. ágúst 1901 á Reykhólum,
einstök ágætiskona á öllum svið-
um, enda heimili þeirra hjóna með
einstökum myndarbrag. Þau hófu
fyrst búskap í Bæ, síðar á Hrís-
hóli, þaðan flytja þau að Miðja-
nesi, síðar að Reykjólum og höfðu
þar hálfa jörðina, flytja svo að Bæ
árið 1935. Eftir tveggja ára búsetu
í Bæ varð Magnús fyrir þeirri
þungu raun, að missa eiginkonu
sína, sem var honum svo einstök í
lifsbaráttunni. Baráttu fullhugans
fyrir betri kjörum. Þeim hafði þá
orðið 6 barna auðið. Þá fyrst
reyndi á karlmennsku hans og
kjark, þegar hann þurfti að taka
að sér föður- og móðurhlutverk í
uppeldi barna sinna auk fóstur-
dóttur sem þau höfðu þá þegar
tekið og gengið í foreldra stað. En
það sannaðist þá, eins og svo oft
áður, að þegar neyðin er stærst er
hjálpin næst. Á heimiii Bæjar-
hjóna dvaldi Ijósmóðir sveitarinn-
ar Sigríður Guðjónsdóttir og tók
hún að sér hússtjórn þessa stóra
heimilis og annaðist börnin, ekki
bara sem ráðskona heldur sem góð
móðir og skilningsgóð, hlý og
nærgætin, enda meta bornin hana
mikils og líta á hana sem sína
aðra móður. Magnús hafði þá þeg-
ar orðið mikil umsvif. Hann var
þá búinn að taka við hreppstjóra-
embættinu af föður sínum og
gegndi því starfi í tuttugu ár.
Hann var vegavinnuverkstjóri í 36
ár, skólanefndarformaður til
fjölda ára. Formaður búnaðar-
félagsins um áratuga skeið, í
stjórn kaupfélagsins um langt
skeið, auk þess stórbóndi á ættar-
óðali sínu Bæ í Reykhólahreppi.
Magnús stefndi aldrei að meðal-
mennskunni í einu eða n^inu,
hann stefndi mikið hærra. Hans
aðal starfsvettvangur var á mikl-
um umbrotatímum í þjóðfélaginu,
hann var fullhuginn, sem sá fyrir
sér myndir framtíðarinnar, mynd-
ir ókominna tíma til bættra lífs-
kjara, þar sem hjólbörur og hest-
vagnar, orf og hrífur tilheyrðu
fortíðinni, en við tóku stórvirkar
vinnuvélar. Hann sá í draumsjón-
um sínum byggðalagið vakna til
nýs lífs og lagði gjörva hönd á að
svo mætti verða. Það var ekkert
það til, sem hann lét sér óviðkom-
andi, svo framarlega að hann sæi
að það gæti orðið til hagsbóta
fyrir almenning. Hann hafði sínar
ákveðnu skoðanir, hann lét ekki
aðra ráða ráðum sínum, hann
ígrundaði hvert mál til mergjar af
hagsýni og snillimennsku hins úr-
ræðagóða og framkvæmdi síðan
hvert það verk sem hann tók sér
fyrir hendur, af alúð og
trúmennsku hvort heldur það til-
heyrði hans opinberu störfum eða
framkvæmdum á jörð hans. Hann
fór sínar eigin leiðir, en átti þó
samleið með öllum, því hversu
hart sem hann deildi og sýndist
óbilgjarn, gat hann alltaf sættst,
það er sá eiginleiki, sem gerði
hann svo sérstæðan meðal sinnar
samtíðar. Hann vissi að hvert mál
myndi farsælast leysast með friði
og mestu verða áorkað á þann veg.
Ég hef kynnst mörgum mann-
kostamönnum á lífsleiðinni, sem
hafa viljað greiða veg samtíðar
sinnar, en engan eins og Magnús
heitinn frá Bæ. Hann varð að þola
mörg þung áföll á lífsleiðinni, þeg-
ar dauðsföll bar að innan fjöl-
skyldunnar. Aldrei var æðrast,
alltaf sama stillingin og festan. Þó
var Magnús í sínu innsta eðli við-
kvæmur og svo fórnfús gagnvart
öðrum, að ef vanda bar að höndum
fannst honum það sjálfsögð
skylda sín að bregða skjótt við til
hjálpar, það var hans göfugi eigin-
leiki, sem engum getur leynst, sem
til hans þekktu og nutu samfylgd-
ar hans. Magnús var afburða
söngmaður og naut þess að taka
lagið í glöðum félagsskap og var
þá hrókur alls fagnaðar. Gestrisn-
in á heimili Magnúsar í Bæ var og
verður ógleymanleg þeim er henn-
ar nutu.
Magnús var mikill trúmaður,
hann trúði á hið eilífa líf, lífið eft-
ir dauðann. Hann hrópaði ekki
skoðanir sínar í þeim efnum á
torgum úti, trúin var honum dýr-
mætari en svo, að hann gerði hana
að leiksoppi á alfaraleiðum, hann
gekk inn í hús sitt og gjörði bænir
sínar þar.
Eins og að framan greinir, eign-
aðist hann 6 börn með eiginkonu
sinni Jóhönnu Hákonardóttur og
ól upp fósturdóttur og reyndist
henni ávallt sem besti faðir. Síðar
eignaðist hann tvo syni með
ráðskonu sinni Sigríði Guðjóns-
dóttur. Árið 1960 hætti Magnús
búskap í Bæ og vann á vetrum við
skrifstofustörf hjá vegagerðinni í
Reykjavík, en hélt áfram verk-
stjórn við vegalagnir í Austur-
Barðastrandarsýslu á sumrin.
Hinn 25. ágúst 1962 giftist Magn-
ús Borghildi Magnúsdóttur frá
Hólum í Steingrímsfirði. Þau
bjuggu fyrst í Reykjavík, en
Magnús undi ekki hag sínum þar
og hugur hans stefndi til sinnar
fögru æskubyggðar, sem er ein af
fegurstu perlum íslenskrar nátt-
úru og svo fór að hann keypti jörð-
ina Klett í Geiradal og bjó þar til
ársins 1977 að þau fluttu alfarið
suður og áttu heima eftir það á
Hagamel 35 hér í borg.
Lúðvík sonur Magnúsar var
hans önnur hönd við búreksturinn
á Kletti enda líkastur föður sínum
um marga þætti, að hinum öllum
ólöstuðum, alltaf tilbúinn til
hjálpar þar sem hann taldi þess
þörf, trúr og vinfastur í hvívetna.
Börn Magnúsar Ingimundarson-
ar og Jóhönnu Hákonardóttur eru:
Sigríður, fædd 22. maí 1924.
Fyrri maður, Friðgeir Sveinsson,
kennari, dó 22. maí 1952. Síðari
maður er Sigurður Sveinsson, raf-
virkjameistari, þau eru búsett í
Reykjavík. Fjögur börn með fyrri
manni og eitt með síðari. Lúðvík,
fæddur 19. ágúst 1925, heitbund-
inn Hrefnu Sveinsdóttur í ágúst
1946 er hún lést af slysförum í
sama mánuði. Mörgum árum síðar
hóf hann búskap með Guðrúnu
Jakobsdóttur og átti með henni
tvær dætur. Lúðvík er búsettur í
Reykjavík. Arndís, fædd 20. júlí
1927, maður hennar Stefán Guð-
laugsson, byggingameistari, bú-
sett í Garðabæ, þrjú börn. Erling-
ur, fæddur 7. október 1931, vöru-
bifreiðarstjóri, kona Helga Hösk-
uldsdóttir, búsett í Reykjavík, sjö
börn. Ingimundur, fæddur 11.
september 1933, byggingameist-
ari, kona Sjöfn Smith, búsett á
Seltjarnarnesi, fjögur börn. Há-
kon, fæddur 11. september 1933,
húsasmiður, kona Unnur Jóns-
dóttir, slitu samvistum. Hákon er
búsettur í Reykjavík. Hákon og
Unnur eignuðust sex börn, en elsti
sonur þeirra dó í bernsku. Auk
þess átti Hákon einn son fyrir
hjónaband. Fósturdóttir: Hulda
Pálsdóttir, fædd 17. september
1922. Fyrri maður hennar, Hafliði
Guðmundsson, dáinn árið 1955,
seinni maður, Halldór Jóns-
on. Hulda og Halldór eru búsett í
Króksfjarðarnesi. Börn Huldu eru
6.
Börn Magnúsar Ingimundarson-
ar og Sigríðar Guðjónsdóttur eru:
Ólafur, fæddur 20. mars 1940,
ókvæntur, býr með móður sinni í
Reykjavík. Gunnlaugur, fæddur
15. apríl 1945, húsasmíðameistari,
kona Guðríður Gígja, búsett á
Seltjarnarnesi, tveir synir. Stjúp-
sonur: Magnús Haraldsson, fædd-
ur 7. maí 1948, tæknifræðingur,
kona Kristjana Gísladóttir, búsett
í Hafnarfirði, tvö börn.
Einn stjúpson átti Magnús,
hann er sonur Borghildar og hygg
ég að Magnús hafi litið á hann
sem sitt eigið barn, því sá var
hans siður að reynast öllum á einn
og sama veg í orðsins fyllstu
merkingu trúr og traustur faðir.
Öll börn Magnúsar eru hið mesta
ágætis fólk, á öllum sviðum til
fyrirmyndar. Sömuleiðis fóstur-
dóttirin og stjúpsonurinn. Eftirlif-
andi eiginkona Magnúsar, Borg-
hildur Magnúsdóttir, er mikil
fyrirmyndar ágætis kona og er því
alveg viðbrugðið, hvað hún hugs-
aði vel um eiginmann sinn í hans
þungu veikindum hin síðustu ár
allt til yfir lauk og baráttan var á
enda. Við sem höfum kynnst veik-
indaerfiðleikum skynjum ef til vill
betur en aðrir, hvað vinátta og
kærleikur er sjúkum mikils virði,
það er besta græðismyrsl sem til
er.
Afkomendur Magnúsar Ingi-
mundarsonar eru orðnir margir.
Hann átti sjálfur átta börn, svo
eru 25 barnabörn, 20 barnabarna-
börn, 1 barnabarnabarnabarn,
samtals 54 afkomendur. Svo átti
fósturdóttirin Hulda Pálsdóttir 6
börn og stjúpsonurinn Magnús
Haraldsson 2 börn, sem ég veit að
hafa verið í hugskoti Magnúsar
jafn mikil afabörn.
Ég minntist þess í upphafi þessa
greinarstúfs, að ég hefði þekkt
handtakið er ég vaknaði á sjúkra-
húsinu. Sú sama hönd klappaði
fyrst á öxl mína fyrir 60 árum
fyrir neðan túnið heima í sveitinni
okkar og var ég þá á fjórða aldurs-
ári mínu. Já fyrir 60 árum. Það
líður mér aldrei úr minni fallegi
góði maðurinn, sem talaði svo
hlýlega við mig, það var greypt í
sál mína í eitt skipti fyrir öll. Nú
er þessi stórbrotni persónuleiki
hann Magnús Ingimundarson frá
Bæ horfinn sjónum okkar yfir
landamærin inn í heim guðdóms-
ins, inn í heim friðar og kærleika
til áður genginna ástvina, því svo
margþætt var hans góðverk með
glöðum huga af hendi leyst meðal
samtíðarmanna hans. Hans ein-
læga trú á hið góða, sem allt gæti
leitt til betri vegar, hefur vegur
hans að lokum verið bjartur og
fagur. Kveðjuathöfnin, sem haldin
var í Dómkirkjunni er hann var að
leggja í sína síðustu ferð vestur að
Reykhólum, þar sem hinsta hvílan
hans er, ber þess gleggst merki, að
þar var vinsæll samferðarmaður
að kveðja, því kirkjan mátti heita
full. Já það voru margir, sem
fylgdu Magnúsi Ingimundarsyni
síðasta spölinn. Svo var eins og
veðurguðirnir legðust á eitt með
að gera förina sem fegursta, það
var logn og skafheiðríkt veður, svo
æskustöðvar hans voru klæddar í
sitt fegursta skart þegar hann
kom heim að leiðarlokum.
Eftirlifandi eiginkonu frú
Borghildi Magnúsdóttur, svo og
öllum börnum hans og öðrum ætt-
ingjum og vinum bið ég allrar
blessunar í nútíð og um alla fram-
tíð, að algóður Guð vaki yfir vel-
ferð þeirra allra til hinstu stund-
ar. Minningin um Magnús Ingi-
mundarson frá Bæ í Króksfirði í
Reykhólahreppi, mun lengi geym-
ast í hugum samferðamanna hans.
„Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.“
Guðmundur A. Jónsson
Ingibjörg Asta Filippus-
dóttir — Minning
Fædd 12. maí 1898
Dáin 23. ágúst 1982
í dag er til moldar borin frú
Ingibjörg Á. Filippusdóttir, sem
lézt í Landakotsspítala hinn 23.
þessa mánaðar.
Ingibjörg fæddist íGufunesi 12.
maí 1898, dóttir hjónanna Filipp-
usar Filippussonar bónda og út-
gerðarmanns (f. 27.08 1852, d.
19.02. 1905) og Guðrúnar Guð-
mundsdóttur (f. 20.02 1860, d. 1.03.
1941).
Eftir að Filippus dó flutti Guð-
rún með börnin til Reykjavíkur,
en þau voru Þuríður og Guðmund-
ur málarameistari, sem bæði eru
látin, og Filippus sem lagði land
undir fót og fluttist til Kanada
1911 og síðan 1919 til San Franc-
isco í USA og er hann nú 89 ára
Síðustu 20 árin sem Guðrún lifði
dvaldist hún á heimili Ingibjarg-
ar.
Ingibjörg fór í Kvennaskólann
og öðlaðist þar góða menntun, sem
hún bjó að alla ævi í leik og ævi-
starfi sínu sem höfðingleg hús-
móðir.
Ingibjörg var falleg kona, búin
góðum mannkostum, og má með
sanni segja að hún hafi blómstrað
allt fram á síðasta dag.
Þann 2. nóv. 1918 giftist hún
lífsförunaut sínum, Guðmundi
Þórðarsyni frá Hóli, en hann
starfaði lengst hjá SÍF í starfi yf-
irbókara. Guðmundur lézt 6. marz
1960.
Árið 1925 keyptu þau hjón húsið
Vesturgötu 39 og bjó Ingibjörg þar
alla tíð. Oft mátti sjá þau Guð-
mund og Ingibjörgu á gangi hönd í
hönd niðri í bæ, gleðileg sjón, sem
speglaði þeirra góða samband.
Guðmundur og Ingibjörg eign-
uðust þrjú börn, Þórð, kvæntur
Ingibjörgu Ingvarsdóttur, Þórður
lézt 24. maí 1972, Guðrún, gift
Harald Faaberg, Guðrún lézt 28.
apríl 1973 og Sigríði, gift Pétri O.
Nikulássyni.
Sárt var fyrir Ingibjörgu að sjá
á eftir tve'imur barna sinna með
árs millibili, en þau voru aðeins
um fimmtugt, en harm sinn bar
hún í hljóði og sótti styrk í trúna.
Ég varð þeirrar ánægju aðnjót-
andi að kynnast þessum mætu og
glæsilegu hjónum árið 1944 og
urðu þau síðan tengdaforeldrar
mínir.
Þau Guðmundur og Ingibjörg
voru höfðingjar heim að sækja og
var oft gestkvæmt á smekklega
búnu heimili þeirra. Marga fallega
hluti áttu þau og málverk gömlu
meistaranna prýddu veggina í
stofum þeirra.
Mörg sameiginleg áhugamál
áttu þau hjón. Ófáar ferðirnar
fóru þau á hestum yfir óbyggðir
landsins og komust þannig í nána
snertingu við landið sem þeim var
ávallt hugfólgnast og áttu margar
góðar minningar úr þeim ferðum.
Við áttum margar ógleymanlegar
stundir við laxveiðar í Straum-
fjarðará, þar sem fjölskyldan naut
þess að vera saman í góðum fé-
lagsskap.
Mikla ánægju hafði Ingibjörg af
garðinum sínum. Oft staðnæmist
fólk fyrir framan húsið hennar á
Vesturgötunni og skoðar garðinn.
Eftir að hún var lögð inn á spítala
í apríl sl. var henni mikið kapps-
mál að um hann væri hirt og garð-
urinn væri henni ekki til skamm-
ar. Einnig hugsaði hún alltaf jafn
vel um húsið sitt og ósjaldan sást
þessi fullorðna kona þvo húsið
hátt og lágt, slíkur var dugnaður
hennar alla tíð og frekar vildi hún
vinna hlutina sjálf en þurfa að
leita á náðir annarra.
Það er ekki hægt að minnast á
Vesturgötuna án þess að nefna
hve góða nágranna og vini þau
áttu þar. Guðmundur er fæddur á
Hóli sem stóð við Vesturgötu og
bjó hann því við þá götu nær alla
tíð. Systkini Guðmundar voru 8 og
eru þau öll dáin og makar þeirra
og er Ingibjörg sú síðasta sem
deyr.
Oft hef ég dáðst að því hve vel
peningarnir entust hjá Ingibjörgu
eftir að hún varð ekkja. Hún hafði
litlar tekjur aðrar en ellilífeyrinn,
en samt hélt hún húsinu sínu vel
við og var rausnarleg í gjöfum.
Barnabörn og barnabarnabörn
voru tíðir gestir hjá henni og
verða viðbrigði fyrir litlu angana
að geta ekki heimsótt ömmu Bögg
sem alltaf tók þeim opnum örmum
og stakk upp í þau mola þegar
bjátaði á.
Að lokum vil ég og fjölskyldan
færa henni þakkir fyrir allt sem
hún var okkur og við biðjum henni
guðsblessunar.
Pétur O. Nikulásson