Morgunblaðið - 27.08.1982, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 27. ÁGÚST 1982
29
Dröfn Markúsdótt-
ir — Minningarorð
Að kvöldi hins 31. júlí barst
okkur andlátsfregn vestan um haf.
Dröfn hafði látist þá um daginn.
Löngu og ströngu sjúkdómsstríði
var lokið. Enda þótt löngu væri
ljóst hver þar færi með sigur af
hólmi kemur andlátsfregn vinar
og samferðamanns alltaf sem
reiðarslag.
Dröfn Markúsdóttir var fædd í
Reykjavík 24. maí 1933, dóttir
hjónanna Guðbjargar Eiríksdótt-
ur og Markúsar ísleifssonar húsa-
smíðameistara. Hún ólst upp á
heimili foreldra sinna ásamt
bræðrum sínum tveim, Erni
Ævari og Val, sem nú er látinn.
Ung að árum giftist hún skóla-
bróður sínum úr Gagnfræðaskóla
Austurbæjar, Halldóri Guðnasyni,
og hófu þau búskap í húsi foreldra
Drafnar að Miklubraut 13. Fjöl-
skyldan stækkaði fljótt, og þegar
Halldór hóf nám í læknisfræði
voru börnin orðin tvö. Á þeim tím-
um var það erfiðleikum bundið
fyrir fjölskylduföður að leggja út í
langt framhaldsnám. Reyndi þá á
eiginkonur námsmannanna, sem
oft tóku að sér fyrirvinnuhlut-
verkið. Dröfn dró ekki af sér, hún
vann af miklum dugnaði ýmis
störf utan heimilisins eftir því
sem auðið var. Á þessum árum
nutu þau einnig aðstoðar foreldra
Fæddur 23. júní 1922
Dáinn 21. ágúst 1982
Guðmundur Marías Guð-
mundsson var fæddur á Suðureyri
við Súgandafjörð 23. júní 1922 og
því rétt orðinn sextugur er hann
lést um aldur fram úr erfiðum
sjúkdómi. Guðmundur var sonur
hjónanna Guðmundar Guð-
björnssonar og Maríu Jóhannes-
dóttur. Foreldra sína missti Guð-
mundur um fermingu með um árs
millibili. Einn bróður á Guðmund-
ur á lífi, Halldór, sem býr á Suður-
eyri. Ungur byrjaði hann að vinna
bæði til sjávar og sveita. Árið 1952
giftist Guðmundur eftirlifandi
konu sinni, Arndísi Theódórs frá
Stórholti í Saurbæjarhreppi,
Dalasýslu. Sama ár hófu þau
búskap að Litla-Holti í Saurbæ og
bjuggu þau þar til ársins 1968, er
þau fluttu til Suðureyrar. Þar hóf
Guðmundur störf við sjóinn sem
alltaf var honum hugleikinn. Árið
1974 fluttu þau suður og bjuggu
síðustu árin í Miðtúni 70, Reykja-
vík. Börn þeirra eru Guðmar, sem
býr í Kópavogi, og Hólmfríður,
sem býr í Reykjavík. Þá gekk Guð-
mundur Borgari, syni Arndísar í
föðurstað. Við munum alltaf
minnast þess hve hlýtt og gott var
að koma til ömnmu og afa í Mið-
hennar, og þótti henni sem hún
fengi seint fullþakkað hjálp þeirra
þá.
Að loknu læknanámi hér heima
hugði Halldór á sérnám og árið
1964 héldu þau hjónin til Banda-
ríkjanna með börn sín, sem þá
voru orðin fjögur, og bjuggu þar æ
síðan. Halldór fékk góða stöðu
sem svæfingalæknir en heimilið
varð um árabil starfsvettvangur
Drafnar, enda í nógu að snúast.
Þegar börnin voru vaxin úr grasi
fór hún að vinna utan heimilis,
lengst af í banka, þar sem hún
vann að mestu óslitið meðan
kraftar entust.
Fyrir tveim árum kenndi hún
fyrst þess sjúkdóms sem nú hefur
orðið henni að aldurtila. Halldór
hafði þá nokkrum árum áður
misst heilsuna á besta aldri. Enn
varð fjölskyldan fyrir miklu áfalli
fyrir réttu ári, er yngri sonurinn,
Ingi Valdimar, fórst af slysförum,
27 ára gamall. Ingi var nemandi í
húsagerðarlist, hinn mesti efnis-
maður og öllum harmdauði er
hann þekktu.
Börnin sem eftir lifa eru: Hauk-
ur Markús, efnafræðingur, og
systurnar Guðbjörg og Kristín, öll
búsett í Bandaríkjunum.
Þegar vinur og samferðamaður
er kvaddur koma minningarnar
túni. Hann var barngóður og
fylgdist vel með barnabörnunum,
og vildi reynast þeim hið besta.
Veikindin var hannn búinn að
bera í nokkur ár, en þegar barna-
börnin komu lyfti það honum allt-
af upp, sama hversu þjáður hann
var, þá lét hann þau aldrei verða
þess vör. Þau eiga um hann ljúfar
minningar, sem munu alltaf lifa.
Barnabörnin og tengdabörnin
biðja góðan Guð að varðveita
hann alla tíma með þakklæti fyrir
gengna tíð.
Við vitum að hann mun einnig
hjálpa okkur og ömmu að varð-
veita góðar minningar.
fram í hugann, ein af annarri.
Kynni okkar Drafnar hófust er ég
giftist Erni bróður hennar. Við
bjuggum einnig um skeið í húsi
foreldra þeirra og oft var þröng á
þingi og frændsystkinahópurinn
hávær. En Dröfn hafði gott lag á
börnum og það var eins og alltaf
væri rúm fyrir alla í litlu íbúðinni
hennar á Miklubrautinni. Þótti
mér þá oft sannast máltækið, að
þar sem er hjartarúm er húsrúm.
Dröfn var framúrskarandi
gestrisin og enginn hélt veglegri
jóla- og afmælisboð en hún, þótt
efnin væru ekki mikil í þá daga.
Ég minnist margra ánægjustunda
á Miklubrautinni þegar við vorum
öll ung og áttum glæstar framtíð-
arvonir.
Gestrisnin var sú sama, þegar
við seinna heimsóttum þau hjón á
glæsilegu heimili þeirra í ná-
grenni Washington, meðan allt lék
í lyndi. Dröfn tók sér þá frí frá
öllum störfum um tíma og fór með
okkur í leiðangur á hverjum degi
og sýndi okkur höfuðborgina.
Mátti þá vart í milli sjá, hver naut
lífsins betur, gestir eða gestgjafi.
Ég minnist líka heimsókna
Drafnar hingað til íslands. Þótt
vík væri milli vina voru fundir þó
alltíðir, því hún átti þess kost að
koma nokkuð oft heim. Var þá
jafnan hátíð í bæ. Foreldrar henn-
ar heimsóttu hana líka til Banda-
ríkjanna, seinast nú í vor, til að
kveðja.
Dröfn var óvenju heilsteypt
manneskja. Hún var hreinskilin
og blátt áfram, alltaf sú sama,
„Slýr mínu fari heilu heim,
í höfn á frióarlandi.
I*ar mig í þinni gæslu geym,
Ó, (iud minn alLsvaldandi.“
Tengdabörn og barnabörn.
jafnt í velgengni sem andstreymi,
en hvort tveggja fékk hún að
reyna í ríkum mæli. Hún lagði
jafnan gott til mála, og aldrei vissi
ég hana hallmæla nokkrum
manni. Hún var trygglynd og vin-
föst, og sem dæmi um það má
nefna samband hennar við æsku-
vinkonurnar úr saumaklúbbnum,
sem aldrei rofnaði. Þær reyndust
henni líka vel til hins síðasta.
Ræktarsemi hennar við fjöl-
skylduna hér heima var mikil.
Hún gleymdi aldrei afmælisdegi
og öll nutum við gjafmildi hennar,
ekki síst yngsta kynslóðin, sem
hún lét sér mjög annt um. For-
eldrar hennar sjá nú á bak elsku-
legri dóttur, sem alltaf lét sér
annt um velferð þeirra.
Það varð hlutskipti Drafnar að
búa mikinn hluta ævi sinnar fjarri
landinu sem hún unni. Hún hafði
stundum orð á því hér áður fyrr,
að hér vildi hún hvíla að leiðarlok-
um. Þegar sonurinn, Ingi, lést í
Bandaríkjunum fyrir ári og var
jarðsettur þar, breyttist sú
ákvörðun, og að eigin ósk var hún
lögð til hinstu hvíldar við hlið
hans. Jarðarförin fór fram 3. ág-
úst sl.
Það er tómlegra eftir að Dröfn
er horfin. Henni fylgdi alltaf
hressandi blær, og maður fór allt-
af glaðari af hennar fundi. Hún
var alltaf svo jákvæð og hugrökk á
hverju sem gekk. Kom það ekki
síst fram í erfiðleikum síðustu
ára. Örlögum sínum mætti hún
með ró og æðruleysi, en henni var
löngu ljóst að hverju dró. Um
hana mátti segja eins og Stephan
G. Stephansson kvað um greni-
tréð: „Bognar aldrei, brotnar í,
bylnum stóra seinast“.
Við munum ávallt minnast
Drafnar með innilegu þakklæti
fyrir samfylgdina og allt það sem
hún var okkur. Ástvinum hennar
handan hafsins sendum við inni-
legar samúðarkveðjur. Blessuð sé
minning hennar.
Halla Valdimarsdóttir
+
Fóstra min,
SIGRÚN P. JÓNSDÓTTIR,
lést aö Elllheimili Akureyrar, 25. ágúst.
Jaröarförin auglýst síðar.
Þór Ingólfsson.
t
Eiginkona min, móöir, tengdamóöir, amma og langamma,
VERNA JÓHANNSDÓTTIR,
Faxaskjóli 18, Roykjavík,
andaöist í Landspítalanum 26. ágúst.
Halldór Auöunsson,
Ingileif Halldórsdóttir, Reynir Ólafsson,
Jóhann Páll Halldórsson,
Friðfinnur Halldórsson, Bjarney Árnadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Ástkær eiginmaður minn, faöir, tengdafaöir og afi,
JÓN GUÐNASON,
Öldugötu 26, Hafnarfiröi,
andaöist aö St. Jósefsspítala, Hafnarfiröi, aö kvöldi miövikudags,
25. ágúst.
Kristín Sigríöur Einarsdóttir,
Halldóra G. Jónsdóttir,
Guóni Jónsson,
Jóhannes Jónsson,
María Jónsdóttir,
Einar V. Jónsson,
Marteinn G. Þorláksson,
Berta Björgvinsdóttir,
Guörún Lárusdóttir,
Jón Pálmi Skarpháöinsson,
og barnabörn.
+
BALDUR EYÞÓR EYÞORSSON,
prentsmiöjustjóri,
lést aö morgni 26. ágúst i Landspítalanum.
Þorgeir Baldursson,
Hildur Baldursdóttir,
Sólveíg Baldursdóttir,
Eyþór Baldursson,
Hilmar Baldursson,
Steinunn Guömundsdóttir.
+
Jarðarför fósturmóður minnar,
SIGURRÓSAR ÞORGRÍMSDÓTTUR,
fer fram frá Búöarkirkju, Fáskrúðsfiröi, laugardaginn 28. ágúst, kl.
14.00.
Ragnar Þorvaldsson.
Guðmundur Marías
Guðmundsson