Morgunblaðið - 11.12.1982, Qupperneq 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 11. DESEMBER 1982
Minning:
Ingimundur Guðjóns-
son Þorlákshöfn
Fæddur 28. desember 1916
Dáinn 4. desember 1982
Það er september 1962. íbúar
Þorlákshafnar eru orðnir- 250 og
nær 40 þeirra á skólaskyldualdri.
Þorpið hefir verið gert að sérstöku
skólahverfi og ég ráðinn til að
veita skólanum forstöðu.
„Mjög þarf nú að mörgu að
hyggja" við að koma nýjum skóla
á laggirnar auk þess umstangs,
sem ávallt fylgir búferlaflutningi.
Eitt af fyrstu kvöldum mínum
hér kom í heimsókn vörpulegur
maður á mínum aldri. Brosið var
hlýtt og handtakið fast. Fram-
koman öll hæglát og traustvekj-
andi.
Erindi gestsins var að tjá mér,
að hér á staðnum væri starfandi
söngfélag, sem seinni hluta síð-
asta vetrar hefði æft í skólanum
og nú langaði hann til að vita
hvort enn væri rúm fyrir slíka
starfsemi í skólahúsinu, þar sem
þar yrði nú að vera bæði heimili
skólastjórans og starfsvettvangur.
Það kvöld eignaðist ég minn
fyrsta vin hér í Þorlákshöfn.
Æfingar voru tvö kvöld í viku
og fóru fram í annarri kennslu-
stofunni, en ég sat gjarnan við
störf mín í hinni og vonaði að kór-
inn truflaði mig ekki um of.
Það var spilað og sungið, en svo
datt alit í einu allt í dúnalogn og
gegn um þögnina man ég hægláta
og hógværa rödd söngstjórans,
sem benti kórfélögum á, að hér
væri ekki um neina keppni að
ræða. Kórsöngur væri samstiga
för hópsins frá upphafi lagsins til
enda hvort sem sporin væru stigin
hægt og hátíðlega eða létt og leik-
andi. Það væri sama hvort verið
væri að túlka síðustu spor öld-
ungsins, sem ætti lífið að baki og
gröfina eina framundan eða
gáskafullar hreyfingar unglings-
ins, sem væri að leggja út í lífið
dansandi, léttur og kátur með
fangið fullt af björtum vonum og
framtíðardraumum, allt skyldi
þetta túlkað af einum kór en ekki
svo eða svo mörgum einstakling-
um.
En hver var hann þessi vandláti
söngstjóri?
Bóndasonur — bóndi — og nú
verkstjóri við saltfiskverkun.
Árin þutu hjá. Fyrsti skóla-
nefndarformaðurinn safnaðist til
feðra sinna og Ingimundur Guð-
jónsson tók við.
Ibúatala Þorlákshafnar jókst og
nemendum fjölgaði. Vandamálin
hlóðust upp — kennarastofur og
húsnæðisleysi þjakaði okkur auk
ótal smávandamála, sem alltaf
þarf að leysa í sérhverjum skóla.
Þá var ekki ónýtt að geta leitað til
þessa fjalltrausta skólanefndar-
formanns.
Hjáróma rödd skyldi slipuð og
fölsk nóta lagfærð svo að skólinn
yrði ein samfelld heild, sem sam-
stiga keppti að því marki, að koma
sérhverjum nemanda til þess
þroska, sem efni framast leyfðu.
Þetta samstarf hélst í 12 ár án
þess að nokkurntíma bæri skugga
á og þau eru ófá vandamál skól-
ans, sem voru leyst á vinnustað
formannsins, þar sem tugir
manna störfuðu að því að gera úr
fiskinum eins góðan mat og efni
framast leyfðu.
Það er vertíð og daglegur vinnu-
tími 12—16 stundir. Þá þykir
mörgum gott að nota sunnudaginn
til þess að sofa, en Ingimundur —
og kórinn — láta ekki á sér standa
hvort sem messað er á Hjalla,
Strönd eða hér í skólanum.
Það er vertíð — páskahrota —
og landburður af fiski upp á hvern
dag. Á föstudaginn langa er ekk-
ert unnið og því er staðið í aðgerð
frá kl. 8 á skírdagsmorgun til
jafnlengdar daginn eftir.
Fólkið fer heim og auðvitað
beint í rúmið, en verkstjórinn þarf
að ganga frá ýmsu áður en hann
getur yfirgefið aðgerðarhúsin.
Á slíkum dögum hefi ég séð
Ingimund setjast við orgelið með
rennblautt hárið af því að heima
var ekki timi til annars en að fara
í bað og hafa fataskipti áður en
farið var til messu.
Það er hátíð í Þorlákshöfn —
áfanga náð. Kórinn kemur fram
og túlkar gleði okkar og vonir.
Ingimundur er tákn okkar í gleð-
inni.
Sorgin sækir okkur heim. Vinir
kveðja og slys lama gleði okkar.
Kórinn kemur og syngur í okkur
kjark til þess að mæta sorginni.
Ingimundur er traust okkar —
hægur — fastur fyrir — öruggur.
Hér var hvorki kirkja né kirkju-
garður. Ingimundur skipar sér í
sveit þeirra raanna, sem vilja
byggja hvort tveggja og brátt varð
hann stjórnandinn. Sóknarnefnd-
arformaður, sem nú stjórnar „kór“
og leiðir að settu marki. Enn er
söngstjórinn að verki. Enn eru
raddir samæfðar og verki stjórnað
— öruggur — skapfastur — éin-
þykkur — já, stundum jafnvel ein-
ráður.
En tóneyrað bregst aldrei. Nú
eru tónarnir framleiddir með
hamri, sög og hrærivél. Nú er það
sinfónía starfsins, sem verið er að
flytja. Enn er hópur einstaklinga
gerður að einni heild, sem sam-
stiga stefnir að settu marki.
Þegar grafreiturinn er fullgerð-
ur er hafist handa við kirkjubygg-
inguna. Hinn 28. apríl 1979 er
grunnurinn helgaður og kirkjan
steypt upp það ár. í árslok ’81 er
hún fokheld og nú í byrjun að-
ventu er múrverki og einangrun
lokið.
Nú geta hljóðfæraleikarar ham-
ars og sagar hvílt sig um stund.
Nú skal halda hátíð og messa í
hinni nýjt/ Þorlákskirkju. Glaðst
yfir unnum sigri og næsti áfangi
undirbúinn með bæn og beiðni
ásamt þakkargjörð.
Það er laugardagur 4. desember.
Á morgun á að messa. Kirkjan er
orðin eins vistleg og hægt er mið-
að við aðstæður.
Kiukkan er að verða sex. Kórinn
er mættur til lokaæfingar fyrir
morgundaginn og jafnframt til
sinnar fyrstu æfingar í hinni nýju
kirkju.
En á hverju á að byrja? Hvert
skal vera fyrsta ávarp kórsins til
nýs helgidóms?
Söngstjórinn hefir svar við
þeirri spurningu.
„Við skulum syngja, hér ríkir
himneskur friður, en munið að kór
er fjórar samstilltar raddir og
takið þið vel eftir textanum, það
er ekki síður hann, sem þið eigið
að flytja."
Og kórinn syngur:
Hér ríkir himneskur Tridur.
Illjótt er á bænastund.
Krýp ég að krossinum niður
kominn á Drottins fund.
I*. Sigurg.
Þetta er síðasta lagið, sem Ingi-
mundur Guðjónsson stjórnar.
Þarna í kirkjunni hnígur hann
niður „kominn á Drottins fund“.
Ingimundur Guðjónsson er all-
ur. Við hjón höfum misst einn af
okkar bestu vinum. Þorlákshöfn
hefir misst þann sona sinna, sem
hún má kannski hvað síst án vera.
Hvað fjölskylda hans hefir misst

VINDURINN OG ÉG er saga indíánastúlku sem höfundurinn byggir
að nokkru á atburðum úr eigin lífi. Sagan lýsir baráttu hennar við sjálfa
sig og umhverfi sitt. Lesandinn fær að skyggnast inn í líf og menningu
Indíána og verður vitni að þeirri glímu sem á sér stað þegar indíáni
hrökklast frá heimabyggð sinni til stórborgar. kr. 321,10
HRÍFANDI BÓK SEM ÞÚ GETUR EKKI HÆTT AÐ
LESA EF ÞÚ ERT EINU SINNI BYRJAÐUR
ÍALl
Freyjugötu 27 Sími 18188
ætla ég ekki að gera neina tilraun
til að tíunda, en láta nægja að
færa henni innilegustu samúð-
arkveðjur okkar hjóna, þó mér sé
fuilljóst, að í sumum tilfeilum tal-
ar þögnin langtum skýrara máli
en nokkur orð fá gert.
Gunnar Markússon
Nú er liðinn Ijúfur dagur
langa nóttin skollin á,
getur enginn geisli fajtur,
gegnum sortann brotist þá
O jú, guð sem gefur Ijósið
geislum stráir æfíhrósið.
Eitthvað þessu líkt var hugsun-
in sem smaug í gegnum huga minn
þegar náinn samstarfsmaður og
vinur, Ingimundur Guðjónsson,
varð bráðkvaddur að kvöldi hins 4.
desember sl. í Þorlákskirkju í
Þorlákshöfn. Hann var á æfingu
hjá Söngfélagi Þorlákshafnar,
kórnum sem hann stofnaði og
stjórnaði í meira en 20 ár. Ingi-
mundur lagði sig allan fram í því
starfi, fórnfýsi hans og sjálfsagi
voru slík að einstakt má telja.
Aldrei fannst honum of miklum
tíma né kröftum eytt í söngstarf-
ið. Og nei var ekki til í hans munni
ef leitað var til hans um söng eða
annan greiða. Tilfinning hans
fyrir fögrum tónum var honum í
blóð borin, og einnig viljinn til að
miðla öðrum þar af. Hann var org-
anisti Hjallakirkju í Ölfusi og
formaður sóknarnefndar, organ-
isti í Strandakirkju í Selvogi og
framkvæmdastjóri kirkjubygging-
ar Þorlákskirkju í Þorlákshöfn.
Öll voru þessi störf honum hjart-
ans mál og unnin samkvæmt því.
Þjónustustörfin sem hann innti af
hendi fyrir byggðarlag sitt verða
seint metin að verðleikum. Og
sætið sem nú er autt verður vand-
fyllt. Hér í Þorlákshöfn er skarð
fyrir skildi við fráfall hans. Öll
vissum við að Ingimundur gekk
ekki heill til skógar en skaphöfn
hans leyfði ekki að hann sparaði
krafta sína. Hann gerði miklar
kröfur, og fékk miklu áorkað, því
hann höfðaði jafnan til hins góða i
fari samferðamanna sinna. En
mestu kröfurnar gerði hann til
sjálfs sín. Ingimundur var einlæg-
ur trúmaður og átti stóra og við-
kvæma sál. Hans heitasta ósk var
að sjá kirkjuna sína hér rísa fagra
og fullbúna. Og síðustu kröftunum
var eytt til þess að ganga svo frá
henni að hægt væri að minnast
þess nú á þessari aðventu að mikl-
um og glæsilegum áfanga er náð,
og kirkjan er tilbúin undir tré-
verk. Hinn 5. desember sl. átti að
hafa guðsþjónustu í kirkjunni í
fyrsta sinni. En Ingimundur lifði
ekki þann dag. Hann skipulagði
allt sem gera átti og var gert þrátt
fyrir allt.
Síðasta söngæfingin var hafin.
Einn sálmur bafði verið sunginn
þegar kallið kom. Og svanurinn
sveif á braut frá „hópnum sínum"
með lofsöng til hans sem öllu ræð-
ur í huga og hjarta sér.
Þannig er sælt að kveðja þetta
jarðlíf. Ég trúi því að hans
starfsfúsa sál fái nú meira að
starfa guðs um geim.
Og nú að leiðarlokum þakka ég
af alhug fyrir lærdómsrík kynni
og samstarf og við hjónin þökkum
honum áratuga vináttu. Við biðj-
um guð að blessa og styrkja eig-
inkonuna og börnin hans svo og
ástvini alla. Blessuð sé minning
hins látna heiðursmanns.
Ragnheiður Ólafsdóttir
Margar voru samverustundir
okkar Ingimundar við ýmis tæki-
færi, í gleði, sorg og starfi.
Einhverju sinni barst í tal tilurð
þess að hann flutti til Þorláks-
hafnar.
„Hann Egill sagðist þurfa að
senda mig til Þorlákshafnar." Það
var árið 1955. Sú sendiferð var
landnámsferð þótt nokkrir hafi
þegar verið komnir.
Ingimundi var falið að annast
verkstjórn á móttöku og vinnslu
sjávarafla. Að öðru leyti kveikti
hann tónlistarlíf sem hann rækt-
aði og bar uppi til dauðadags.
Vegna aðdáunar hans á tónlist
hafa margir góðir listamenn
heimsótt byggðarlagið, og naut
hann þar aðstoðar Jónasar sonar
síns. Það er ánægjulegt að geta
þess, að Sigríður Ella Magnús-
dóttir „debúteraði" í Þorlákshöfn
á sínum tíma við undirleik Jónas-
ar. Þetta er aðeins eitt dæmi. Oft
og mörgum sinnum hefur Jónas
glatt og hlýjað hjörtu okkar
Þorlákshafnarbúa.
Svona voru feðgarnir.
Það landnám sem Ingimundur
tók þátt í verður aldrei nógu þakk-
að, hvað þá það sem hann afrekaði
síðustu árin.
Ég vona og bið þess að tónlist-
arlíf í Þorlákshöfn haldi áfram að
eflast og dafna. Þannig getum við
best geymt minningu Ingimundar.
Margréti, börnunum svo og öðr-
um aðstandendum færi ég og fjöl-
skylda mín fyllstu samúðar-
kveðjur.
Svanur Kristjánsson
Minning:
Hólmfríður Hulda
Gunnlaugsdóttir
Fædd 13. maí 1941 WF
Dáin 3. desember 1982 b
Tómleiki sækir að mér, þegar ég
hripa þessar fátæklegu línur á
blað. Kallið kom snöggt og án
fyrirboða hjá henni Huldu vin-
konu, kona á besta aldri hrifsuð úr
faðmi manns sem hún unni svo
mjög og barna. Fyrir rúmu ári
flutti Hulda heimili sitt og barna
sinna til Þorvarðar Lárussonar á
Grundarfirði, sem reyndist henni
mikið ljós og styrkur síðasta ævi-
árið. Við Hulda erum búnar að
eiga margar ánægjustundir sam-
an á liðnum árum. Hulda vinkona
ljómaði af fjöri og lífsgleði. Hún
var ætíð létt og kát jafnt þegar vel
gekk og illa. Minningar um góða
vinkonu flæða að og ylja mjög á
sárri skilnaðarstund.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur sendi ég börnum hennar
fjórum, foreldrum og Þorvarði, og
ósk um styrk í sárri sorg. Að lok-
um vil ég þakka Huldu vinkonu
Jx_____________________
fyrir allt sem hún var mér og bið
algóðan Guð að geyma minning-
una um góða vinkonu.
Minning þín er mér ei gleymd.
Mína sál þú gladdir,
Innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaóir mér og kvaddir.
(K.N.)
Bubbý