Morgunblaðið - 31.03.1983, Blaðsíða 11

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 31. MARZ 1983
59
Horft til Paradísareyjunnar. t flæOannálinu má sjá kofaþyrpingu.
Þau voru áhyggjulaus þar
sem þau léku nér f flæOarmálinu.
Þessi renndi fyrir fisk á bryggjuaporáinum, ekld var aflinn mikill en tíminn
var nógur.
Greinarhöfundur á eyjunnL ! baksýn má ajá kofa hinna innfæddu.
Hún sat úti í skógi og hnoóaði deig í brauö og lét ekki truflast þó svo veriö
væri aö taka af henni mynd.
Bryggjan í fiskimannaþorpinu var ekki buröug og þaö lá við aö maður fengi riðu bara við að horfa á hana. En hun
virtist gera sitt gagn. Sumir bátanna æm við hana lágu voru bara myndarlegir.
Var nema eðlilegt að manni brygði í brún þegar maður
sá svipinn á henni þessari?
Ein af eldri kvnslóðinni.
þéttur og mikill að hann huldi
himininn. Hitinn var óbærilegur.
Annað slagið tókum við okkur
hvíld, og fengum okkur vatnssopa
úr litlum pela sem við höfðum ver-
ið svo forsjál að hafa með okkur.
Það var búið að vara okkur við að
fara út af göngustígnum, því í
skóginum gætu leynst slöngur og
höggormar. Það voru dýr sem mig
langaði ekki til að heilsa uppá, en
ég komst þó ekki hjá því. Fylgdar-
maður minn sem var á undan mér,
hrökk skyndilega við og hörfaði
afturábak og fór beint i fangið á
mér. Á miðjum göngustígnum reis
upp slanga og leit okkur óblíðum
augum. Eg greip til myndavélar-
innar, hélt mig í mátulegri fjar-
lægð, bað hana um að brosa og tók
af henni nokkrar myndir. (Hún
brosti reyndar ekki, eins og sjá má
á myndinni.) Hún hefur ef til vill
ekki skilið íslenskuna. Eftir smá-
stund hafði hún sig á brott, skreið
makindalega út af stígnum og við
gátum haldið för okkar áfram.
Eftir þrjátíu mínútna langa göngu
vorum við komnir yfir eyjuna. Þá
tók á móti okkur sú fegursta
strandlengja sem ég hef augum
litið. Sandurinn á ströndinni var
hvítur og eins mjúkur og hveiti.
Sjórinn ylvolgur og þarna var
hægt að láta sér iíða vel. í fjar-
lægð mátti sjá kofa eyjarskeggja.
Eftir að hafa dvalið dágóða stund
á ströndinni, ákvað ég að heilsa
upp á innfædda. Ég hélt áleiðis til
kofanna. Þeir voru að nokkru leyti
byggðir inn á milli trjánna og
voru úr trjám og stráum.
Þegar ég kom að kofunum og
leit inn, mátti heyra mannamál,
en þar sem niðamyrkur var inni sá
ég ekki neitt. Ég gekk inn og þá
kom á móti mér lágvaxinn maður
með mikið fjaðraskraut á höfðinu.
Þetta reyndist vera höfðinginn.
Ekki gat ég gert mig skiljanlegan,
en það stóð til bóta. Fylgdarmaður
minn skýrði ferðir okkar, og okkur
var einstaklega vel tekið. Nú komu
fleiri innfæddir og þótti þeim
greinilega mikið koma til að hafa
fengið gesti í heimsókn, því var
ákveðið að slá upp veislu.
Þeir innfæddu voru ekki lengi
að koma með mikið af gómsætum
matföngum, og lengi dags sátum
við og borðuðum skelfisk, ávexti
og ýmiskonar brauð sem voru
mjög bragðgóð. Þrátt fyrir að eld-
unaraðstaðan væri ekki eins og
maður á að venjast, var ljóst, að
hægt var að búa til bragðgóðan
mat.
Það var einkennandi fyrir fólkið
sem þarna bjó, hversu mikii ró var
yfir því. Hverjum degi var greini-
lega látin nægja sin þjáning.
Þarna var ekki fyrir að fara þeim
mikla hraða sem Vesturlandabúar
þekkja.
Þetta fólk var hamingjusamt,
þrátt fyrir að þarna væri ekkert
að finna af nútímaþægindum.
Ekkert rafmagn, ekkert rennandi
vatn, engin sjónvarps- eða út-
varpstæki og yfirleitt ekkert af
því sem einkennir líf nútíma-
mannsins.
Fólkið hafði nægan tíma, var al-
veg einstaklega elskulegt og vin-
gjarnlegt í öllu viðmóti og gestris-
ið fram úr hófi.
Þessi dagur á eyjunni leið hratt.
Það var gaman að fylgjast með
fólkinu við störf sín. Sjá börnin
leika sér bæði í skóginum og eins í
flæðarmálinu í sandinum. Enginn
var ónáðaður af skarkala heims-
ins. Var þetta virkilega raunveru-
legt? Þarna snerist heimurinn
ekki hratt. Ef hægt var að finna
einfaldleikann og hreinleikann í
allri sinni mynd, þá var það þarna.
Þetta var sannkölluð Paradísar-
eyja.
Rétt undan ströndinni voru lítil
kóralrif, og þar léku börnin sér við
að kafa. Ég fékk mér sundsprett í
volgum sjónum og kafaði með
börnunum. Áður en ég vissi af var
dagur að kvöldi kominn og við
urðum að leggja af stað heim á
leið. Ég kvaddi hina elskulegu
eyjaskeggja og hugsaði með mér
hve gaman hefði verið að dvelja
þarna lengur.
Það var mikil synd að koma á
svona stað og vera ekki í nokkra
daga. En því miður varð ég að yf-
irgefa staðinn og standa við gerða
samninga við fiskimanninn og
fylgdarmann minn. Við röltum til
baka yfir eyjuna. Sólin var að setj-
ast þegar við komum að bryggj-
unni. Fiskimaðurinn sem hafði
flutt okkur, var orðinn dálltið óró-
legur. Við urðum að leggja strax
af stað heim á leið. Þegar ég leit
til baka er siglt var frá eyjunni, sá
ég vel hversu falleg hún var, litlu
börnin sem ekki þurftu að hafa
áhyggjur af klæðnaði sínum eða
öðrum hlutum, voru enn að sýsla í
fjörunni, leikföng þeirra voru
náttúrulegir hlutir eins og steinar,
blóm og hríslur. Einn fiskimann-
anna var að koma að landi í litlum
eintrjáningi og hann hafði greini-
lega ekki veitt mikið. En það hefur
sennilega verið nóg til að metta
fjölskyldu hans og það var það
sem lífið snerist um þann daginn.
Ég var vel þreyttur þegar ég
lagði höfuðið á koddann á hóteli
mínu nokkru eftir miðnætti. Þetta
hafði verið dýrlegur dagur og um
leið hafði ég upplifað mikið ævin-
týri.