Morgunblaðið - 21.07.1983, Blaðsíða 21

Eldkastid stadnæmdist við kirkjuna
MORGUNBLAÐIÐ, 21. JÚLÍ
21
„Nú fannst ei stundin
of löng að tala við guð‘
— sagði síra Jón Steingrímsson eftir sögulega messu á Kirkjubæjarklaustri
Kirkjubæjarklaustri 20. Júlii.
Frá tuNindamanni Morgunblaíisins.
„HVER sem þetta guðs almættis-
verk veit, sér eður skoðar hér eftir
má víst falla í forundran yfir slíkura
drottins dásemdarverkum," sagði sá
frómi síra Jón Steingrímsson, sem í
dag fiutti sannkallaða Eldmessu í
kirkjunni hér að Kirkjubæjar-
klaustri. Margt fólk var í kirkjunni
og það þótt meö þeim ugg og sorg-
bitna þanka væri, að það kynni að
verða í seinasta sinni að í henni yrði
embættað, af þeim ógnum sem þá
fóru í hönd og nálægðust. Síra Jóni
mæltist svo um undur þau og stór-
merki er þarna urðu: „Nær vér til
kirkju komum, var svo þykk hita-
svækja og þoka, sem lagði af eldin-
um ofan árfarveginn, að kirkjan sást
naumlega eður svo sem í grillingu úr
klausturdyrunum. Skruggur með
eldingum svo miklar kippum saman,
að leiftraði inn í kirkjuna og sem
dvergmál tæki í klukkunum, en
jarðhræringin iðugleg."
— Voru menn ekki skelfdir
mjög og óttaslegnir þarna í kirkj-
unni?
„Sú stóra neyð, sem nú var á
ferð og yfirhangandi, kenndi mér
nú og öðrum að biðja guð með
réttilegri andakt, að hann af sinni
náð vildi ei í hasti eyðileggja oss
og þetta sitt hús, þá var svo hans
almættiskraftur mikill í vorum
breyskleika. Ég og allir þeir, er
þar voru, vorum þar aldeilis
óskelfdir inni; enginn gaf af sér
nokkurt merki til að fara út úr
henni eður flýja þaðan meðan
guðsþjónustugjörðin yfir stóð,
sem ég þó hafði jafnlengi og vant
er; nú fannst ei stundin of löng að
tala við guð. Hver einn var án ótta
biðjandi hann um náð og biðjandi
þess, er hann vildi láta yfir koma.
Ég kann ei annað að segja, en
hver væri reiðubúinn þar að láta
lífið, ef honum hefði svo þóknazt,
og ei fara þaðan burtu, þó að hefði
þrengt því hvergi sást nú fyrir, Slr* Jón Steingrimsson á Prestbakka fiytur eldmessu sína.
hvar óhult var orðið að vera.“ Síra
Jón Steingrímsson hætti að tala
hér frekar um, svo ei yrði sagt
með sanní að hann vildi leita sér
eða öðrum lofdýrðar af mönnum,
fyrir það kraftaverk er gerðist á
meðan messugjörðinni stóð. „Ekki
oss, heldur þínu nafni drottinn
gefum vér dýrðina," sagði síra Jón
Steingrímsson.
Eftir embættið var farið að
skoða, hvað gerzt hefði fyrir hans
kraft og eftir hans vilja: Þá varð
bert að eldinum hafði eigi um
þverfótað miðað, frá því hann var
kominn fyrir það, heldur hafði um
þann tíma og í því sama takmarki
hlaðizt saman og hrúgazt hvað
ofan á annað, þar í afhallandi far-
veg hér um 60—70 faðma á breidd,
en 20 á dýpt, sem sjáanlegt verður
til heimsins enda, ef þar verður ei
önnur umbreyting.
Holtsá og Fjarðará hlupu fram
yfir þær stíflur, er það nýja hraun
hafði gert þeim, og í mestu flug-
ferð og boðagangi kæfðu nú eld-
inn, er rumlandi rann í árfarveg-
inum, og hljóp svo fram og ofan af
áður téðri dyngju, með fossum og
iðukasti.
Um þessa drottins velgjörð og
blessun mælti síra Jón Stein-
grímsson: „Við fórum frá kirkj-
unni glaðværari heim, en frá geti
sagt og þökkuðum guði fyrir svo
ásjáanlega vernd og frelsi, sem
hann veitti oss og sínu húsi. Já,
allir er þetta almættisverk sjá og
heyra af því sagt, aldir og óbornir,
prísi og víðfrægi þar fyrir hans
háleita nafn.“
Þess má til fróðleiks geta, að
menn hafa þegar gefið staðnum
nafn, þar sem eldkastið stað-
næmdist hér vestur af Kirkju-
bæjarklaustri, og nefnist hann
Eldmessutangi eftir þeirri messu-
gjörð síra Jóns Steingrímssonar,
er að framan getur.
„Eitt sérdeitís
— segir klausturhaldari
Sigurður Ólafsson
Kirkjubæjarklaustri, 20. Júlii. Frá tíðindamanni Morgunblaósins.
„Hvorki með penna eður munni get ég frá skýrt þeim
kvölum og hörmungum á gripum og mönnum, er jarðeldarnir
hér í fjöllunum hafa orsakað,“ sagði sá velæruverðugi Sig-
urður klausturhaldari Ólafsson í Kirkjubæ. Hann hefur ei
þorað að gefa sig heiman að til nokkurra ferða síðustu vikur,
heldur látið halda nótt og dag vakt, svo eldurinn yfirfélli ei
klaustrið eður kirkjuna ófarvarandis. Þá lét hann á dögunum
flytja allt lauslegt úr kirkjunni og klaustrinu á óhultari staði,
þar sem ei sá annað fyrir, en eldflóðið mundi því granda, því
ef það hefði áfram haldið sömu ferð, var ei annað fyrir
manna sjónum en það hefði upp sveigt bæði klaustur og
kirkju.
„Fjöldamargar jarðir, mest-
allar klaustranna Kirkjubæjar
og Þykkvabæjar, eru af jarðeld-
inum upp brenndar og eyðilagð-
ar með húsum, túnum, engjum,
skógi og mestöllum högum, hvar
í bland eru tvær kirkjur, í Skál
og Hólmaseli, sú þriðja í Ásum
er að mestu um koll dottin af
jarðskjálfta," varð Sigurði að
orði.
Klausturhaldarinn sagði það
vera eitt sérdeilis guðs almættis-
verk, að eldurinn ei upp svelgdi
bæinn og kirkjuna að Kirkju-
bæjarklaustri, sem lá fyrir hon-
um opinn, eftir það hann komst í
Skaftárfarveg, brúsandi sem
sjór, með fyrir víst 60 faðma
hæð. „Eldurinn komst hér nærri
inn undir túnið, stóð þar svo log-
andi sem annar múrveggur, án
þess að færast fremur nær bæn-
um,“ sagði klausturhaldari Sig-
urður.
„Þegar eldgjáin upp sprakk
fyrir norðan Síðuna að austan-
verðu, í fyrradag, þenkti enginn
hér um slóðir annað en himinn
og jörð mundi þá og þá koll-
steypast, en vonandi er að hlé
það, sem nú varir, haldist og
raunum þessum sé þarmeð af
lokið," sagði klausturhaldari
Sigurður Ólafsson að síðustu.
guðs almættisrerk“
Klausturhaldari, Sigurður Ólafsson, ræðir við tíðindamann Morgunblaðsins um undur þau og stórmerki, er urðu þegar
messan stóð yfir í Klausturkirkju í gær, 5. sunnudag eftir trinitatis.