Morgunblaðið - 07.08.1983, Blaðsíða 6

54
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 7. ÁGÚST 1983
Útskrifaðist
kennari...
— Reyndist þetta ekki erfitt?
„Verst var heimanámið á vet-
urna með fullu starfi. Ég var þá
umboðsmaður happdrættisins,
með 2 leigjendur í heimili, 5 tím-
um lengri vikukennslu en skylt
var, fréttaritari Morgunblaðsins
og umboðsmaður Sjóvá. Og
þennan vetur kom kom einmitt
ný bók, Málvísi, til tilrauna-
kennslu í skólanum, og hana
hafði ég aldrei séð. í bréfaskól-
anum var ég sjálf með 3 verkefni
í nútímabókmenntum frá Ey-
steini Þorvaldssyni, Egilssögu
hjá Jóni Böðvarssyni og einnig
stórt verkefni úr sögu Eiríks
víðförla til kennslu, svo og 4 bréf
í yngribarnakennslu hjá Helgu
Magnúsdóttur. Hafði 6—8 bréf
hjá Höskuldi Þráinssyni í ís-
lensku. Átti að skila öllum bréf-
um fyrir áramót og mæta í próf-
um í 3 bókum í janúar. Hafði
sem sagt 15—16 verkefni til jóla.
Var einmitt að fást við 3 þau
fyrstu, þegar ég tók að berjast
við málvísindabókina til að geta
kennt börnunum hana. 1 raun-
inni fór ég ekki að skilja hana án
þess að þurfa að leggja svona
mikið á mig til undirbúnings
fyrr en eftir að ég hafði sjálf
lokið verkefninu hjá Höskuldi
Þráinssyni. Þetta var allt upp á
annan máta en ég hafði lært í
Verslunarskólanum ,allt aðrar
kennsluaðferðir."
Þuríður eins og
vítamínsprauta
— Datt þér ekki í hug að gef-
ast upp?
„Jú,“ segir Hulda með áherslu.
„Þá hringdi ég í Þuríði Krist-
jánsdóttur og sagðist vera hætt.
Kvaðst vera hætt að sofa fyrir
áhyggjum, plöggin hrúguðust
upp á borðunum hjá mér og ég
skildi þau ekki frekar en þau
væru á frönsku. Hún spurði
hvort ég hefði ekki haft svo gam-
an af náminu um sumarið og
fékk mig til að fresta því að
hætta í eina viku. Hún verkaði á
mig eins og vítamínsprauta, eins
og hún gerði raunar alltaf. Varð
til þess að ég sagði upp happ-
drættinu um áramótin og ákvað
að hætta að leigja út frá mér.
Gat þó ekki minnkað yfirvinn-
una í skólanum. En ég kom í
prófið í janúar og náði því. Fékk
að vinna 3 verkefni í janúar. Það
var svo uppörvandi að hitta Þur-
íði og krakkana, svo að mér
fannst þetta allt léttara eftir
það. Ég hélt því áfram að fá send
verkefni og mæta í Reykjavík í
janúar í eina viku í prófin og
leggja inn nýtt námsefni. Mæta
svo að sumrinu til sex vikna
náms og að auki aftur í ágúst-
mánuði í hálfan mánuð í fyrra
til að þurfa ekki að koma í vetur.
Þá var náminu lokið nema
heimanáminu, 15 bréfum. Svo
fór ég suður nú í vor, því Þuríður
skipaði mér að koma og skrifa
lokaritgerðina, til að ljúka síð-
asta verkefninu fyrir sextugsaf-
mælið mitt. Og það fór eins, bara
að heyra í henni dugði sem upp-
örvun. Þuríður hefur gaman af
því að stríða mér á því að ég hafi
í rauninni verið hætt þrisvar
sinnum," bætir Hulda við og seg-
ir að þetta sé alveg satt. Án Þur-
íðar Kristjánsdóttur hefði hún
ekki haldið þetta út.
— Þegar þú segir krakkarnir,
þá eru það væntanlega skóla-
systkinin. Fannstu ekkert til
þess að þau voru yngri?
- „Nei, það eru forréttindi að
vera elst, því alltaf bauðst ein-
hver til að sækja það sem mig
vantaði. Og það voru forréttindi
að eignast ný skólasystkini. Sá
næstelsti var reyndar aðeins 3
árum yngri en ég, en yngsti nem-
andinn var 26 ára. Það voru um
130 nemendur, sem hófu þetta
nám, og öll með sérþarfir. Og
kennararnir á annað hundrað
áður en lauk. Allt úrvalsfólk og
skemmtilegt," segir Hulda.
Frumheimildir um
barnaskóla á Núpi
Hulda kvaðst hafa verið stödd
úti á Núpi í Dýrafirði, til að afla
sér heimilda og geta unnið
ótrufluð, þegar Þuríður hringdi,
til að hvetja hana til þess að
ljúka því núna strax. „Ég ætlaði
að skrifa þátt um sr. Sigtrygg
Guðlaugsson og stofnun ungl-
ingaskólans, um barna- og ungl-
ingafræðslu hans,“ útskýrði
Hulda. „Halda mig innan ákveð-
ins ramma, til að gæta þess að
Þuríður Kristjánsdóttir, skólastjóri réttindanáms kennara, afhendir
Huldu prófskírteinið á sextugsafmælisdag hennar. — Það eitt að heyra í
Þuríði dugði mér til uppörvunar. Það var eins og vítamínsprauta, segir
Hulda.
Vidtal E.Pá.
þetta yrði ekki of viðamikið. En
þá datt ég niður á frumheimildir
um barna- og unglingaskóla á
Núpi. Og ritgerðin hét að lokum
„Upphaf skólahalds í Mýra-
hreppi“ og varð 60 bls., því efni-
viðurinn varð svo gífurlega mik-
ill. Lágmarkið er 20 síður hjá
einum. Ég varð vitanlega að vera
ein um verkið, því ég er ein fyrir
vestan. Ritgerðin hafði verið
tekin gild og ég útskrifaðist dag-
inn sem ég varð sextug."
Við blöðum í ritgerðinni um
skólahald í Mýrahreppi í Dýra-
firði, sem skiptist í inngang,
stutt æviágrip þeirra bræðra
Sigtryggs og Kristins Guðlaugs-
sona, barna- og unglingafræðslu,
Núpsskóla og aðdraganda að
stofnun hans, tvö fyrstu starfsár
Núpsskóla, tengsl hans við
„Skrúð" og lokaorð. Gögnin sem
Hulda hafði dregið saman hafa
vissulega verið dýrmæt. Hún
sýnir okkur afrit af færðri bók
frá upphafi skólans og líka nótur
sem Kristinn hefur skrifað, en
þar eru sönglög á Vestfjörðum á
síðari hluta 19. aldar, og skýrt
frá því hver hafði sungið þau
fyrir hann. Ekki að furða þótt
ritgerðin hafi vaxið í höndum
hennar.
„Núna hefi ég verið að ljúka
frágangi á ritgerðinni með hjálp
skólasystra úr Verslunarskólan-
um og tengdadóttur minnar, sem
í neyðarútköllum hafa komið
hingað til að vélrita fyrir mig.
Guðrún fyrrverandi prestfrú
okkar á Þingeyri ljósritaði og
Þuríður hefur fært mér allt sem
ég þurfti. Ég kann nefnilega ekki
að aka í Reykjavík nema milli
Hátúns og Kennaraháskólans.
Ég hefi haft nóg af sjálfboðalið-
'um á lokasprettinum og nú vor-
um við að ljúka við að hefta
verkið. Hefur verið unnið hér
upp í 20 tíma á sólarhring síð-
ustu dagana. Og meðan ég var í
skólanum, þá komu allir þeir
sem unnu með mér að hópverk-
efnum hingað til mín, svo að ég
gæti komist heim og lagt mig
aðeins áður en við byrjuðum
heimaverkefnin. Þetta hús hefur
því verið mér reglulegur griða-
staður."
Gestabókin í íbúðinni ber þess
merki. Þar eru skráð ófá nöfn
með kveðjum í bundnu og
óbundnu máli. Og hún ber þess
merki að ekki hefur Hulda alveg
hætt að vera veitandi þótt ekki
sé hún heima hjá sér. Þarna má
sjá vísu eftir Birgi Stefánsson
eftir ferð með kennaranum Jóni
Böðvarssyni á sögustaði Kjal-
nesinga:
Á huldu var allt um hendingar,
sem hljómuðu Jóns á vör.
Frá Huldu voru veitingar
í vettvangs góðri för.
„Þú sagðist ekki kunna að aka
í Reykjavík nema milli heimilis
og skóla, Hulda. Þú ekur þá bíl?
Og hefur hann við hendina?
„Já, vegna lapparinnar þarf ég
bílinn. Raunar tók ég ekki bíl-
próf fyrr en 1973. Hefi alltaf ver-
ið löt eins og ég sagði þér nema
einhver hafi ýtt mér áfram.
Auðvitað gat ég ekki lært nema
á sjálfskiptan bíl, en ég leiddi
aldrei hugann að því. Svo tók ég
allt í einu upp á því að aka bíl,
geri jafnan einhverja vitleysu á
10 ára fresti," svarar Hulda
kankvís. „Og nú get ég ekki án
bíls verið.“
60 ára klössun
og orkuhleösla
— Þú sérð líklega ekki eftir
því núna að hafa haldið þetta
út? Hvað tekur nú við hjá þér?
„Nei, ég sé sannarlega ekki
eftir því. Nú ætla ég í 60 ára
klössun á Reykjalundi, eins og
gamalt farskip. Og svo hlakka ég
reglulega til þess að halda áfram
að kenna í haust. Vonast til þess
að koma óþreytt að kennslunni
heima á Þingeyri og hlaðin orku
eftir dvölina á Reykjalundi.
Þrátt fyrir haldgott nám, þá veit
ég nú að ég lendi ekkert í
stjörnuflokki sem kennari frekar
en fyrr. Mér þykir bara verst að
meðan ég var að þessu hér fyrir
sunnan, missti ég bæði af
forsetaheimsókninni og sinfón-
íuhljómsveitinni heima. En þótt
ég sé fyrirferðarmikil, þá get ég
ekki skipt mér í tvennt til að
njóta margs í einu,“ segir þessi
hressa og ódrepandi kona í lok
samtalsins.
Skúlagötu 26 (á horni Skúlagötu og Vitastígs).* Hefst mánudaginn 8. ágúst. • Mikiö úrval af fatnadi.