Morgunblaðið - 04.09.1983, Qupperneq 46

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 4. SEPTEMBER 1983
94
Fólk hefur ekki síður prests-
vitund en safnaðarvitund
Eldsnemma í fallegri morgun-
birtunni hittum viö séra Þóri
Stephensen niðri í Dómkirkju og
inntum hann eftir áliti hans á safn-
aðarvitund fólks, bætum því við að
okkur virðast Reykvíkingar sækja
mjög yfir sóknarmörk.
— Ég held að það séu ýmsar
ástæður fyrir því að fólk sækir
hingað, sem á sókn annars stað-
ar. Dómkirkjan er eina kirkja
þjóðkirkjufólks í Reykjavík til
1940. Þá er söfnuðinum skipt og
nýir söfnuðir verða til í Reykja-
vík. Hinir söfnuðirnir komu ekki
strax upp kirkju — og enn er
Stór hluti þeirra, sem sækja hér
kirkju, úr öðrum söfnuðum. Eitt
vorið fermdust hér börn úr öll-
um söfnuðum Reykjavíkur og
allt sunnan frá Vatnsleysu-
strönd. Þá er ekki verið að sækja
hingað vegna prestsins heldur
vegna kirkjunnar, hún er þjóðar-
helgidómur í margra augum. Sá
söfnuður, sem býr nú innan
sóknarmarka, sækir hingað at-
hafnir, kirkjusókn var hér árið
1980 að meðaltali 135 f messu og
155 árið 1981. Þjóðfélagið er 1
mótun, fólk er að flytja utan af
landi. Þegar fólk kemur f bæinn
leitar það prests, sem það þekk-
ir, það hefur ekki síður prests-
vitund en safnaðarvitund.
Heldurðu að það skapi vin-
sældakapphlaup milli presta?
— Vonandi ekki, það er víst
að enginn prestur reynir að
krækja sér í prestsverk.
Hvernig telurðu að ætti að
glæða safnaðarvitund fólks?
— Eitt það bezta til að stuðla
að safnaðarvitund er að hús-
vitja. Þegar ég var prestur úti á
landi húsvitjaði ég reglulega,
sérstaklega í sóknunum, þar sem
ég bjó ekki. Langbezta kirkju-
sóknin er þar, sem messað er
reglulega og húsvitjað reglulega.
Þetta er erfiðara í fjölmenni, en
ef presti finnst starfið ekki
ganga nógu vel getur hann ekk-
ert betra gert en að húsvitja.
Þú leggur ábyrgðina á herðar
prestsins. En á ekki söfnuðurinn
að fínna til samábyrgðar?
— Mér finnst kirkjufólk sýna
æ meiri ábyrgðartilfinningu.
Sóknarnefndarfólk finnur til
ábyrgðar, það fer vaxandi að
konurnar í kirkjukvenfélaginu
aðstoði við barnastarfið og þegar
leitað er til safnaðarins bregzt
hann vel við eins og t.d. þegar
við leituðum eftir fjárframlög-
um til að endurnýja kirkjuna.
Finnurðu til tengsla
við söfnuð þinn?
Það er sagt að margir íbúar
Reykjavíkur viti ekki hvaða söfnuði
þeir tilheyra, viti þá ekki heldur hver
sé safnaðarprestur þeirra, enda leiti
þeir eftir prestsþjónustu og safnað-
arsamveru eftir öðrum hugmyndum
en þeim að þeir vildu helst vera með
söfnuði sínum og safnaðarpresti. Sé
þetta rétt má þó Ifka fullyrða að
fjöldi fólks í Reykjavík veit bæði
hver er sókn þess og sóknarprestur
og starfar af dug og dáð í söfnuöin-
um. Það er engin skylda að leita til
eigin safnaöarprests eða safnaðar,
hverjum er heimilt að óska eftir
prestsverkum hjá hvaða presti sem
er og sækja hvað safnaðarkirkju
sem er.
Þeim, sem finnst æskilegast að
safnaðarfólk leiti til eigin sókn-
arprests og safnaðar, færa t.d.
fram þau rök að það styrki allan
söfnuðinn að safnaðarfólk ræki
sinn eigin söfnuð, finni að þar á
það athvarf og starfsvettvang,
enda þurfi það til svo að unnt sé að
byggja upp lifandi og starfsaman
söfnuð. Þau telja að það komi í veg
fyrir ókristilega togstreitu milli
presta og safnaða að hver ræki
sinn eigin söfnuð. Hin, sem mæla
með því að fólk bindi sig ekki endi-
lega við söfnuð sinn í þéttbýlinu,
segja t.d. að hverjum verði að vera
frjálst að sækja þangað, sem þeim
þykir best að vera, leita tengsla
við þau, sem þeim þykir best að
vera með. Með því fái starfskraft-
ar þeirra notið sín og ella myndu
þau ef til vill hvergi sækja kirkju
og ekki finna sálum sínum hinn
kristna frið. Þau segja að í raun-
inni sé það enda útilokað að
hneppa fólk í þá átthagafjötra að
i

verða að sækja söfnuðinn þar sem
það býr.
★ ★ ★
Við leituðum til fjögurra Reyk-
víkinga sem við töldum hlynnta
kirkjunni þótt við vissum ekki
nánar um áhuga þeirra á safnað-
arstarfi og spurðum hvort þeir
fyndu til tengsla við söfnuð sinn.
Pétur, 35 ára: Ég finn ekki til
tengsla við þennan söfnuð, sem ég
bý í núna. Aður bjó ég úti á landi
og fann þá sterklega til þess að ég
tilheyrði þeim söfnuði. Mér finnst
ég allt eins tengdur öðrum söfnuð-
um hérna og söfnuðinum, þar sem
ég bý. Þegar ég fer til messu get ég
alveg eins keyrt nokkra vegalengd,
ég fer bara þangað, sem mig lang-
ar til að fara. Jú, ég sakna þess
auðvitað að eiga ekki heimakirkju
eins og í gamla söfnuðinum, það
væri auðvitað bezt.
Helga, 54 ára: Hreint engin. Við
förum til kirkju í öðrum söfnuði af
því að við kunnum vel við prestinn
þar og starfið í söfnuðinum.
Kannski hefur það líka áhrif að
formaður kirkjukvenfélagsins er
vinkona mín og hefur t.d. boðið
mér á biblíulestrana þar. Ég fer í
kirkju til að eiga góðar stundir,
það er aðalatriðið. En ég vildi
gjarnan að þessi kirkja væri min
sóknarkirkja og af því að við erum
að hugsa um aö flytja held ég að
við reynum að finna okkur hús-
næði í söfnuðinum þar.
Sigurbjörn, 19 ára: Já, ég sæki
frekar kirkjuna í mínum söfnuði
en annars staðar. Mér þykir vænt
um kirkjuna og þekki vel prestinn
og hef meiri ahuga á að vera þar
og starfa þar en annars staðar.
Mér finnst starfið athyglisvert og
gott að því leyti að það er mikið
reynt að gera þótt undirtektir séu
ekki alltaf eftir því.
Margrét, 23 ára: Mér finnst ég
vera tengd minni kirkju. Ég
tengdist henni strax þegar ég var
lítil, þá gekk ég hérna í sunnu-
dagaskóla og mamma var f kirkju-
kórnum. Það er oftast eitthvað um
að vera f kirkjunni og mér finnst
hún lífleg, vinir mínir eru þar lfka
og við förum oft f messur.
Laugin Betesda
14. sunnudagur eftur trinitatis
Jóh. 5.1-15
„En læknaði maðurinn vissi ekki, hver hann var, því
að Jesús hafði leynzt brott, enda var þröng á staðnum."
Svo fer okkur og oft. Við hljðtum lækningu, huggun,
blessun, uppörvun, gleði, við „björgumst frá slysi í
hversdeginum — og við vitum ekki að það var Jesús,
sem hjálpaði okkur. Lífið breytist sífellt, það sýnir
okkur gæzku og ógn, við finnum til gleði og kvíða og svo
margra tilfinninga. Jesús er hjá okkur, hann er hjá
okkur í erfiðleikum okkar og hamingju, hann gefur
okkur gjafir dag eftir dag, mismunandi gjafir og allar
fallegar, sumar stærri en aðrár. Þökkum honum, lofum
hann fyrir þetta. Það eykur lífskjark okkar, dýpkar
hamingju okkar, grynnir kvíða okkar, stillir sorg okkar.
Þótt Iífið virðist stundum ógnþrungin samkeppni eins
og við laugina í Betesda, þar sem hver kepptist við
annan um að verða fyrstur ofan í, þá megum við treysta
því að í þeim æðibunugangi mætir Jesús okkur, hann
talar við okkur og gefur okkur gjafir, sem eru öllum
öðrum eigum dýrari.
Þjónustuhlutverk
kirkjunnar
Við náðum tali af þjónandi
presti í einni af fámennustu sókn-
inni í Reykjavík, sr. Árna Bergi
Sigurbjörnssyni í Ássókn, og báð-
um hann að segja lítið eitt frá sinni
sókn.
Fyrir þá sem ekki þekkja til
skal tekið fram, sagði Ámi, að i
Ássókn er nú í byggingu stórt og
veglegt guðshús. Hingað til hef-
ur söfnuðurinn fengið inni i
samkomusal að Norðurbrún 1
með messur og aðrar kirkjulegar
athafnir. Þótt sóknin sé fámenn
tilheyra henni þrjú elliheimili,
þ.e. Hrafnista, Dalbraut og
Norðurbrún, ennfremur stórt
sjúkrahús.
Þar eð sóknina hefur vantað
eiginlegt kirkjuhús hefur reynst
erfitt um vik að byggja mark-
visst upp starf innan safnaðar-
ins hvort heldur er á hinu and-
lega eða félagslega sviði. Það er
sama sagan við byggingu kirkna
sem annarra húsa, að mest öll
starfsorka sjálfboðaliðanna i
söfnuðinum fer til þeirrar bygg-
ingar, svo lítill tími verður eftir
til að byggja upp á öðrum svið-
um.
Það er sama hvort sóknir eru
litlar eða stórar, allt safnaðar-
starf er blómlegra og árangurs-
ríkara þar sem presturinn hefur
aðgang að fórnfúsum aðstoðar-
mönnum bæði leikum og lærð-
um. Ekkert er eins ánægjulegt
og að sjá margar framréttar
hendur, einkum til starfa meðal
barnanna, eins og reyndin hefur
verið i Ássókn. Vissulega þyrfti
söfnuðurinn einnig að ráða til
sín starfsfólk til ákveðinna
starfa s.s. eins og safnaðarsyst-
ur, en fjárfrekar byggingar-
framkvæmdir hamla slíku.
Hvað safnaðarvitund fólks
snertir, er hún upp og ofan eins
og gerist og gengur. Margir
halda tryggð við sitt gamla sam-
félag þótt þeir flytjist milli
hverfa og stundum ræður kunn-
ingsskapur við þjónandi presta
hvert einstaklingarnir sækja
kirkjuathafnir. Hins vegar ætti
starfsfólk kirkjunnar, þ.e.
sjálfboðaliðarnir, að hafa tök á
því að vera færanlegt milli safn-
aða eftir því hvar þörfin er brýn-
ust hverju sinni. Presturinn
þyrfti að geta skipulagt starf
safnaðarins að einhverju leyti út
frá því.
Verkefni kirkjunnar eru
óþrjótandi og hlaðast fremur
upp en hitt. Við skulum vona að
bæði hið opinbera svo og kirkju-
fólk sjái sívaxandi þörfina fyrir
þjónustuhlutverk kirkjunnar í
okkar samtíð.
Biblíulestur
vikuna 4.—10. september
Allir eru ábyrgir
Sunnudagur 4. sept.: I. Mós. 9. 1—17:
Sáttmáli Guðs við okkur.
Mánudagur 5. sept.: Jes. 65. 1—3: Miskunn Drottins.
Þriðjudagur 6. sept.: Mark. 2. 13—17: Fylg /m mér.
Miðvikudagur 7. sept.: Jóh. 3. 1—8:
Okkur ber að taka afstöðu.
Fimmtudagur 8. sept.: Post 1. 8—9:
Við munum öðlast kraft.
Föstudagur 9. sepk Efesusbr. 5. 1—13: Vöndum lif
okkar.
Laugardagur 10. sept.: Mark. I 3—8: Blessun orðsins.