Morgunblaðið - 18.09.1983, Blaðsíða 1

Agar Nares 52
Caldwell 54/55
Veizlugleði 58
Haustveizla 62
Njósnir 64/65
Sorgbitin prinsessa 66/67
Sunnudagur 18. september
Bls. 49-80
Kvikmyndir 68/69
Myndasögur 70
Á förnum vegi 71
Dans/bíó/leikhús 72/75
Velvakandi 76/77
Ekkert of smátt 78/79
egar blaðamaður Morgunblaðsins var á Seyðisfirði ekki alls fyrir löngu, hitti hann að máli Jóhann Sveinbjörnsson
bæjargjaldkera, en hann var hér á árum áður mikill íþróttagarpur og var mikið í fimleikum. Jóhann er rétt að verða
fimmtugur, en hann lætur engan bilbug á sér finna, því þrátt fyrir aldurinn hleypur hann mikið ásamt kunningjum sínum
auk þess sem hann er algjör snillingur í því að ganga á höndum. Jóhann var og er mikill áhugamaður um fimleika og þá
sérstaklega áhaldafimleika, en þá stundaði hann í 20 ár og var það Björn heitinn Jónsson sem kenndi honum þegar hann
var unglingur að alast upp á Seyðisfirði. Eftir að Björn lést árið 1965, hefur Jóhann staðið á höndum á legsteini hans þann 17. júní ár
hvert til að heiðra minningu kennara síns.
Fimmtugur
unglingur
á Seyðisfirði:
„Leit ekki á
knattspvmu
sem íþrótf1
Rætt við
Jóhann Sveinbjörnsson
um íþróttir
Til að forvitnast örlítið um
þennan eldhressa fimleika-
mann, heimsóttum við hann og
spurðum hann fyrst hvenær
hann hefði kynnst fimleikum.
„Ég komst í sýningarflokk-
inn hjá Birni árið 1947, þá 13
ára gamall, og ég man alltaf
eftir því að þeir sem voru eldri
í flokknum voru ekkert of
ánægðir með að við litlu strák-
arnir fengjum að vera með í
þessu, því plássið var lítið. En
við fengum þó að vera með og
urðum fljótlega fastamenn í
sýningarflokknum. Fyrsta sýn-
ingin sem við litlu strákarnir
fengum að vera með í var 17.
júní 1947.“
Fimleikar leggjast síðan
niður á Seyðisfirði um 1965, en
1970 var Jóhann með knatt-
spyrnustrákana á staðnum í
æfingum og notaði hann þá
bæði lyftingar og áhaldafim-
leika, en þær greinar eru til-
valdar til að þjálfa menn upp.
Upp frá þessu lifnaði aðeins yf-
ir fimleikum að nýju, en það
var skammgóður vermir fyrir
áhugamenn um íþróttina, því
skömmu síðar var endanlega
gengið frá framgangi hennar
og nú er enginn sem leggur
stund á fimleika á Seyðisfirði.
— Hvað með aðrar íþróttir,
stundaðir þú til dæmis aldrei
knattspyrnu?
„Jú, ég var í marki í liðinu
hér um tíma. Ég var reyndar
settur í markið þó mig langaði
ekkert til að vera þar, en ég
hafði snerpuna og kraftinn úr
fimleikunum og var því settur í
markið, en mér fannst aldrei
neitt gaman að leika þar. Ég
leit reyndar aldrei á knatt-
spyrnu sem íþrótt, mér fannst
hún standa svo langt að baki
áhaldafimleikum og frjáls-
íþróttum að ég var í mörg ár að
sætta mig við að fótbolti væri
iþrótt. En ég er kominn yfir
það núna og get sagt þér að við
hjónin erum mjög dyggir
áhorfendur hér á vellinum þeg-
ar Huginn er að leika og í fyrra
miðuðum við sumarfríið okkar
við útileiki liðsins og sáum þá
flesta leiki þess.“
— Hugleiddir þú aldrei að
fara í íþróttakennaraskólann?
„Jú, blessaður vertu. Ég ætl-
aði alltaf að fara þangað, en
það greinlega gleymdist, eins
og svo margt annað sem maður
hefur ætlað að gera um ævina.
Fyrst þú minnist á ÍKÍ, þá vil
ég taka fram, að ég tel að
boltaíþróttirnar hafi fengið
meiri eftirtekt þar en einstakl-
ingsíþróttirnar. Um tíma voru
nær eingöngu útskrifaðir
boltamenn þaðan, sem auðvit-
að kenndu nær eingöngu bolta,
og ég tel að áhaldafimleikar
hafi orðið alltof mikið útund-
an. Björn Jónsson gaf þeim eitt
sinn ágætis tæki til að stunda
áhaldafimleika, en þau voru
lítið sem ekkert notuð, áhuginn
var ekki meiri."
Hér stendur Jóhann á
höndum á gömlum hesta-
steini sem hann setti upp í
garðinum hjá sér, kannski
til að tjóðra hjólhestinn
sinn við, hver veit.
— Nú hef ég heyrt að þú
laumist til að æfa lyftingar í
kjallaranum hjá þér, er það satt?
„Ég laumast stundum niður
til að lyfta, en það er eingöngu
til að halda mér í formi, því ef
maður hættir alveg, þá verður
maður algjör aumingi, en ég
hef þó keppt í lyftingum. Það
var um 1970 að Skúli Óskars-
son fluttist hingað til þess að
æfa og ég fór að vera með hon-
um í þessu og við smíðuðum
okkur frumstæð lyftingatæki
til að æfa með.
Það var svo árið eftir að ég
fór með Skúla á lyftingamót til
að keppa og var ég þá elsti
keppandinn. Það er annars al-
veg makalaust með strákana í
dag, þeir eru að hætta afskipt-
um af íþróttum um tvítugt, en
þá eiga þeir í rauninni að vera
að byrja á fullu. En varðandi
þetta lyftingamót, ég var þá 37
ára og leið mjög vel og fannst
ég vera fær í flestan sjó, og
finnst það reyndar enn.“
— Kepptir þú aldrei í fimleik-
um?
„Nei, það var ekki byrjað að
keppa á þessum árum, en ég
hefði örugglega gert það ef
keppni hefði verið byrjuð. Ég
var um tveggja ára skeið í fim-
leikum með Armanni í Reykja-
vík, en þeir voru með mjög góð-
an fimleikaflokk á þessum ár-
um, 1955—1957, undir stjórn
Vigfúsar Guðbrandssonar frá
Siglufirði sem þjálfaði okkur.
Sýningarflokkurinn samanstóð
af um 10 strákum og við sýnd-
um við margvísleg tækifæri.
Ég man eftir að Ingi Sigurðs-
son og Hjörleifur Guðmunds-
son voru í flokknum, en Ingi er
faðir Sigurðar og Davíðs
Ingasona, sem eru góðir fim-
leikamenn báðir tveir. Ég man
alltaf eftir einu atviki sem
snertir Ármann og fimleikana.
Það var árið 1959 þegar átti að
vígja Laugardalsvöllinn, að
strákarnir í fimleikaflokki
Ármanns hringdu í mig og
báðu mig að koma og sýna með
sér við þetta tækifæri, en ég
sagðist ekki geta það því það
var mjög mikið að gera í vinn-
unni, en á þessum tíma vann ég
í lögreglunni og þetta var um
mitt sumar þegar síldarævin-
týrið stóð sem hæst. Það hittist
nú samt þannig á að ég fór suð-
ur, því ég var sendur með
klikkaðan Norðmann á Klepp
og ég náði því í síðustu æfing-
una fyrir sýninguna og sýndi
síðan með strákunum. Sýning-
in var nokkuð söguleg, því við
höfðum fest svifrána nokkru
áður og þegar við ætluðum að
nota hana kom í ljós, að fest-
ingar höfðu losnað, þannig að
við urðum að halda við þær
sjálfir, en það varð til þess að
ekki fékkst eins mikil strekkja
og allar hreyfingar urðu hæg-
ari, þannig að hjá þeim tveim-
ur fyrstu misheppnaðist ein
sveiflan sem við kölluðum
SJÁ NÆSTU SÍÐU