Morgunblaðið - 24.02.1984, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 24. FEBRÚAR 1984
Móðir okkar. SVEINBJÖRG BJARNADÓTTIR tró Oddhól, til heimilis aö Barónsstíg 31,
andaöist í Landakotsspítala 21. þ.m.
Kristín Elíasdóttir, Steingrímur Elíasson, Bjarnhéóinn Elíasson, Arnheiöur Elíasdóttir, Eyþóra Elíasdóttir.
t
HÓLMFRÍOUR THORSTEINSSON,
Hringbraut 105, Reykjavík,
lést i Borgarspítalanum aöfaranótt 22. febrúar.
Fyrir hönd vandamanna,
Stafán Schoving Thorsteinason.
t
Móðir okkar,
INGIBJÖRG LÁRA ÓLADÓTTIR,
áöur til hoimilis að Gronimol 31,
lést í Landspítalanum 23. febrúar.
Fyrir hönd vandamanna,
Margrát Lárusdóttir,
Þórir Lárusson.
t
Eiginmaöur minn,
ERLENDURJÓNSSON
frá Ólafshúsum,
andaöist í Sjúkrahúsi Vestmannaeyja fimmtudaginn 23. febrúar.
Fyrir hönd vandamanna,
Ólafía Bjarnadóttir.
t
Faöir okkar,
SIGURGEIR JÓSEFSSON,
lést á Hrafnistu í Reykjavík 21. febrúar.
Jaröarförin fer fram í Siglufjaröarkirkju mánudaginn 27. febrúar kl.
14.00.
Sigurlina Sigurgeirsdóttir,
Haraidur Sigurgoirsson,
Jósef Sigurgeirsson.
t
Eiginmaöur minn, faöir okkar og tengdafaöir,
HRÓLFURJÖRGENSON,
Fagrahvammi, Garði,
veröur jarösettur frá Útskálakirkju laugardaginn 25. febrúar kl.
13.30.
Sveinbjörg Sveinbjörnsdóttir,
börn og tengdabörn.
t
Móðir okkar, tengdamóöir, amma og langamma,
RAGNHEIDUR RUNÓLFSDÓTTIR,
Sandhól, Ölfuai,
er andaöist mánudaginn 20. febrúar veröur jarðsett frá Kotstrand-
arkirkju laugardaginn 25. febrúar kl. 14.00.
Bílferö veröur frá Umferöarmiöstööinni kl. 11.30.
Páll Þorláksson,
Rósa Þorláksdóttir, Þorsteinn Kolbeins,
Sveinn Þorláksson, Gyöa Thorsteinsson,
Eyrún Rannveig Þorláksd., Lúðvík Haraldsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Minning:
Halldór Guðmunds-
son frá Klúku
„Deyr fé deyja frændr
deyr sjálfr et sama.
En orðstírr deyr aldrigi
hveim es sér góðan getr.“
Mig setti hljóða þegar ég heyrði
andlátsfregn frænda míns Hall-
dórs í Klúku. Gat það verið að við
ættum ekki eftir að heyra glað-
væru röddina hans, eða finna
hlýja og trausta handtakið hans
oftar? Það var erfitt að sætta sig
við að hann væri aliur. En hann
hefur verið kallaður til æðri staða,
þar hafa verkefnin beðið hans.
Bæði honum og okkur hefur vafa-
laust fundist að hann ætti eftir
margt óunnið, en kallinu verður að
hlýða hvenær sem það kemur og
hvernig sem á stendur.
Halldór var fæddur að Unaósi í
Hjaltastaðaþinghá þann 15. nóv-
ember 1910, sonur hjónanna Guð-
rúnar Sigmundsdóttur frá Gunn-
hildargerði í Hróarstungu og Guð-
mundar Halldórssonar frá Sand-
brekku í Hjaltastaðaþinghá. Hall-
dór var elstur sex systkina. Þau
voru auk hans Sigmundur, Ingi-
björg, Sigfríð, Kristbjörg og Stef-
án. Nú eru aðeins tvö þeirra á lífi.
Halldór er á þriðja ári þegar
foreldrar hans flytja í Dratthala-
staði í sömu sveit. Þar búa þau
allan sinn búskap, meðan heilsa
og kraftar leyfa. Þegar heilsu
Guðmundar fer að hraka og hann
missir sjónina, kemur það í hlut
eldri bræðranna Halldórs og Sig-
mundar að taka við búinu með
móður sinni. Þá voru erfiðir tímar
til að framfleyta stóru heimili, en
fjölskyldan var samhent og dugn-
aðurinn mikill og heimilið var
reglulegt fyrirmyndarheimili í
alla staði. Guðrún var einstök hús-
móðir, allir hlutir áttu sinn vissa
stað, fljót var hún að búa út
veisluborð, er gest bar að garði.
Hvergi fannst mér eins gott
súkkulaði og kökur og hjá henni.
Margir eru þeir sem eiga bjartar
og hugljúfar minningar um Dratt-
halastaðaheimilið frá þessum ár-
um, er hinn fríði og föngulegi
systkinahópur var að alast upp til
fullorðinsára. Þar ríkti gleði og
góðvild. Mér er ennþá í minni
fyrsta skiptið, þegar ég kom í
Dratthalastaði, hefi þá líklega
verið fjögurra til fimm ára gömul,
hvað mér þóttu þau systkinin
glæsileg og svo voru þau líka
skemmtileg. Varð mér líka hugsað
til þess hvort allt mitt frændfólk
væri þeim líkt. Þeir bræðurnir
gáfu mér menn og hesta, sem þeir
höfðu tálgað úr tré því þeir voru
mjög listfengir. Ég geymdi þessa
muni lengi sem dýrgripi.
En það dró ský fyrir sólu. Guð-
mundur dó árið 1942 og Kristbjörg
lést ári seinna i blóma lífsins. Það
var mikið og þungt áfall fyrir
þessa samrýndu fjölskyldu.
Þeir bræður voru stórhuga og
þegar tímar liðu batnaði hagur
þeirra og þeim fannst þröngt um
sig og jörðin of lítil því búið var
orðið stórt. Um þær mundir var
jörðin Klúka í sömu sveit til sölu
og kaupa þeir hana. í nokkur ár
hafa þeir Klúku undir, þ.e.a.s.
heyja þar á sumrin, og flytja heyið
á vetrum á milli með hesti og
sleða. Það voru oft erfiðar ferðir.
Eitt sumarið sem þau systkinin
heyjuðu í Klúku, var ég fengin til
að vera hjá Guðrúnu frænku
minni, svo hún yrði ekki ein alla
virku dagana því legið var við
meðan á þessum heyskap stóð og
ekki komið heim nema um helgar.
Þá var líka glatt á hjalla og alltaf
var Dóri hrókur alls fagnaðar.
Þegar heyskapnum var lokið og ég
er að fara heim segir Dóri: „Þá er
nú að borga kaupakonunni." Það
hafði mér aldrei komið í hug að ég
gerði nokkurt gagn og það, sem
mér fannst meira um vert, var að
vera kölluð kaupakona. Það var
mikill heiður fyrir mig aðeins átta
ára telpu.
Mesta gæfuspor Halldórs var án
efa þegar hann kvæntist eftirlif-
andi eiginkonu sinni, Guðrúnu
Björnsdóttur frá Surtsstöðum í
Jökulsárhlíð, þann 20. maí 1948,
hinni mestu myndar- og greind-
arkonu og hefur hjónaband þeirra
verið mjög gott. Þau voru vel sam-
taka í öllu. Þegar þau byrja sinn
búskap í Klúku eru öll hús þar
ónýt. Byggja þau ungu hjónin þar
allt upp að nýju. Þau hafa sjálf-
sagt ekki unnið eftir klukku eins
og nú tíðkast heldur lagt nótt við
dag til að koma upp nauðsynlegum
húsum. Halldór var verklaginn og
góður smiður, það kom sér líka vel
þá eins og oft áður, margir leituðu
til hans, ekki síst ef verkið átti að
ganga fljótt og vel og ávallt var
hann reiðubúinn að rétta hjálp-
arhönd. Það var mesti myndar-
skapur á öllu í Klúku jafnt utan
húss sem innan. Þau hjónin eign-
uðust 4 börn, hvert öðru mann-
vænlegra. Þau eru: Kristbjörg gift
Sigurði Jónssyni, búsett á Egils-
stöðum, Rúna Birna gift Steindóri
Einarssyni, þau búa á Víðastöðum
í Hjaltastaðaþinghá, Guðmundur
rafvirki býr á Egilsstöðum og Sig-
mundur einnig búsettur þar, hans
sambýliskona er Kristjana Júlí-
usdóttur.
Félagsmálastörf létu Halldóri
vel. Kom þar bæði til að hann var
áhugasamur um hin ýmsu málefni
er til heilla horfðu fyrir það sam-
félag sem hann átti hlut að, svo
hitt að hann var einarður að vinna
málstað sínum fylgi þar sem þess
var þörf. Einnig hversu traust-
vekjandi hann var í allri fram-
komu. Þess vegna kom það ekki á
óvart, að hann sem ungur maður
valdist til þess hlutverks að verða
formaður ungmennafélags sveitar
sinnar um allnokkurt skeið. En
ungmennafélagið mun þegar hér
er komið sögu hafa verið hætt
starfsemi, en Halldór átti drýgst-
an þátt í að endurvekja það. Ég
hefi fyrir satt, að á þeim árum
sem Halldór veitti félaginu for-
ystu hafi starfsemi þess verið með
hvað mestum þrótti. Á þeim árum
reisti félagið ásamt fleiri aðilum
félagsheimilið Hjaltalund, sem
enn í dag ber vitni um stórhug og
framtakssemi þeirra tíma. Mun
Halldór hafa átt þar stærstan hlut
að máli og umsjónarmaður húss-
ins var hann hin fyrstu ár.
Ég tel að Halldór hafi verið
ákjósanlegur leiðtogi ungs fólks.
Hann var drengilegur í hvívetna,
kátur og hressilegur og aldrei varð
t
Innilegar þakkir fyrir auösýnda samúö og hlýhug viö andlát og
útför
MARGRÉTAR G. GUÐMUNDSDÓTTUR,
Núpabakka 25.
Ingimar Guömundsson,
Guðmundur Ingi Ásmundss., Sigrún Ólafsdóttir,
Þorsteinn S. Ásmundsson, Elsa B. Ásmundsdóttir
og barnabörn.
vart svartsýni hjá honum. Hann
var fyndinn og gamansamur svo
það var unun að vera í félagsskap
hans á góðri stund. Hann talaði
ekki illa um neinn, enda hjartað
gott sem undir sló. Hjálpsamur
var hann og taldi ekki eftir sér að
liðsinna öðrum, þar sem hann gat
því við komið. Þá var Halldór sér-
staklega barngóður, öll börn
hændust að honum og ég tel það
lýsa best mannkostum hans. Eins
var hann sérlega nærfærinn við
allar skepnur. Ekki var hann vín-
eða tóbaksmaður, þó án allra öfga
þar að lútandi. Sú manngerð sem
Halldór var er líkleg til að hafa
holl áhrif á aðra, ekki síst þá
ungu.
Það hlaut þvi að ráðast þannig
er tímar liðu, að það kæmi í Hall-
dórs hlut að vinna fyrir sveit sína
að hinum ýmsu félagsmálum.
Hann átti sæti í sveitarstjórn frá
árinu 1962—1978 og var oddviti
hennar hluta þess tímabils. Sýslu-
nefndarmaður og hreppstjóri var
hann hin síðari ár. í stjórn búnað-
arfélags og lestrarfélags sveitar-
innar ásamt Veiðifélagi Selfljóts
átti hann sæti og formaður þeirra
síðartöidu var hann um árabil. Þá
var hann endurskoðandi reikninga
Kaupfélags Borgarfjarðar og sá
um reikningshald Mjólkurflutn-
inga Hjaltastaða- og Eiðahreppa
um nokkurt skeið. Af þessari upp-
talningu má sjá hversu virkan
þátt hann tók í félagsmálum.
Mörgum fleiri trúnaðarstörfum
gegndi hann með prýði, þótt ekki
verði hér upp talið. Þó Halldór
nyti ekki sérstakrar skólagöngu á
unglingsárum varð það ekki séð í
störfum hans, þar var allt vel af
hendi leyst. Hann var gæddur góð-
um og farsælum gáfum, reiknings-
glöggur í besta máta og fljótur að
átta sig á hlutunum. Hann óx með
hverjum vanda. Ég get ekki látið
hjá liða að minnast á hvað gaman
var að vera að verki með Halldóri,
en það var ég bæði sem barn og
síðar sem fullorðin manneskja.
Hann var bæði röskur og kapps-
fullur, enda gekk allt það fljótt
sem hann lagði hönd að.
Halldór og Guðrún voru höfð-
ingjar heim að sækja, enda oft
gestkvæmt á heimili þeirra, þau
voru samhent í að veita ríkulega
eins og í öllu öðru. Klúka er ekki í
alfaraleið en enginn tók eftir
króknum þangað heim. Þar
bjuggu þau allan sinn búskap þar
til þau brugðu búi og fluttu i Eg-
ilsstaði haustið 1982 í eigið hús
sem þau voru að koma upp og var
það byggt af stórhug eins og allt
annað hjá þeim. Við að fullgera
húsið vann Halldór þar til hann
veiktist skyndilega og andaðist í
sjúkrahúsinu á Egilsstöðum hinn
18. maí 1983. Útför hans var gerð
frá Hjaltastaðakirkju að við-
stöddu fjölmenni og var hann
lagður til hinstu hvílu í heima-
grafreit æskuheimilis síns að
Dratthalastöðum.
Nú þegar leiðir skilur um sinn
er mér efst í huga þakklæti til
kærs frænda fyrir ótal góðar og
giaðar stundir um leið og ég bið
honum blessunar guðs í þeirri ferð
sem hann hefur nú lagt upp í. Ég
er þess fullviss að til þeirrar ferð-
ar var hann vel búinn og hafði
gott veganesti.
Að endingu votta ég eiginkonu,
börnum og öðrum ættingjum og
vinum dýpstu samúð mína.
Sesselja Jónsdóttir