Morgunblaðið - 24.02.1984, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 24. FEBRÚAR 1984
29
Rannveig Steinunn
Bjarnadóttir - Minning
Fædd 3. maí 1890.
Dáin 17. febrúar 1984.
Hún amma er látin. Þetta
hljómar hálf framandi, þó maður
vissi að hverju stefndi. Mér finnst
svo ótrúlegt að eiga aldrei eftir að
koma á elliheimilið að heimsækja
ömmu. Hún var alltaf svo glöð og
ung í anda, og sannarlega á ég
eftir að sakna fallega og hlýja
brossins hennar, það yljaði mörg-
um og gleymist seint.
Rannveig Steinunn eða Stein-
unn eins og hún var alltaf kölluð,
var fædd 3. maí 1890 að Garðs-
enda í Eyrarsveit á Snæfellsnesi,
foreldrar hennar voru Guðrún
Gísladóttir og Bjarni Kristjáns-
son. Föður sinn missti Steinunn
aðeins 3ja ára, og var henni komið
í fóstur hjá föðurbróður sínum
Tómasi Kristjánssyni og konu
hans Sigríði Daníelsdóttur. Naut
hún þar góðs atlætis, og minntist
hún fósturforeldra sinna ávallt
með hlýju og virðingu. Var manni
oft hugsað til þess að amma hlyti
að hafa fengið mikið ástríki og
skilning í æsku, því hún gat svo
sannarlega gefið og miðlað frá sér
i ríkum mæli. Ég minnist þess
hvað andlitið ljómaði af gleði, þeg-
ar hún fékk heimsókn og sérstak-
lega þegar heimsóknin var fátíð,
eins og þegar Hreinn bróðir, sem
er í löngum siglingum, kom eitt
sinn með mér. Þá átti hún ekki
nógu mörg orð yfir það, hversu
gaman væri að sjá hann, og
minntist þess lengi á eftir. Stein-
unn giftist 27. september 1913
Sturlaugi Jóni Einarssyni, og
bjuggu þau lengi í Stykkishólmi,
en fluttu til Reykjavíkur 1935 og
bjuggu þar síðan. Þeim varð sjö
barna auðið. Tvö elstu börnin voru
stúlkur, sem dóu í frumbernsku.
Síðan komu Einar Guðmundur,
fæddur 23. desember 1916, dáinn
1. janúar 1973; Sigrún fædd 13.
júlí 1918; Herlaug Kristín, fædd
29. september 1921; Sigvaldi Val,
fæddur 13. ágúst 1928 og yngstur
er Tómas Bjarni, fæddur 4. októ-
ber 1933. Einnig ólu þau upp
dótturdóttur sína, Guðrúnu Láru
Jónsdóttur, fædda 12. apríl 1944,
og var mjög kært á milli þeirra
alla tíð, og held ég að Gunna hafi
varla sleppt úr einum degi að
heimsækja ömmu síðustu vikurn-
ar sem hún lá rúmföst.
Margs er að minnast, þegar litið
er til baka. Það voru ófáar ferðirn-
ar, þegar hlaupið var yfir
Klambratúnið til að heimsækja
afa og ömmu. Þeim var báðum svo
eiginlegt að taka á móti gestum,
að ég tali nú ekki um svona litlum
smágestum, sem sóttust eftir fé-
lagsskap afa og ömmu. Þau áttu
alltaf eitthvað til að gleðja litla
munna. Afi var alltaf hress og
skemmtilegur karl, og var oft
gaman að hlusta á frásagnir hans.
Hjónaband þeirra var allta tíð
ástríkt, og fannst manni oft að
þau væru nýgift. Þó að móti blési
og erfiðleikar kæmu upp, var
ávallt bjarta hliðin yfirsterkari.
Fyrr á árum var oft lítið að bíta
og brenna hjá fólki, og fóru afi og
amma ekki varhluta af þvf. Þessi
kynslóð hafði að ég hald miklu
sterkari trú en nú gerist, og ekki
síst hún amma. Hún var mjög
trúrækin kona, og kirkjurækin á
meðan heilsan leyfði, og er ég viss
um að trúin hafði oft hjálpað
henni í gegnum lífið. Oft kvaddi
hún mig með þessum orðum, „Guð
varðveiti þig og geymi", og með
hennar orðum kveð ég mína hjart-
kæru ömmu, og þakka henni öll
yndislegu árin sem hún gaf mér og
mínum, og votta börnum hennar
og öllum ættingjum innilega
samúð- Soffía.
í dag, föstudaginn 24. febrúar,
verður hún langamma mín og
nafna jarðsungin frá Fossvogs-
kirkju. Amma var fædd 3. maí
1890 að Garðsenda, Eyrarsveit, og
var því nærri 94 ára þegar hún
lést. Foreldrar hennar voru hjónin
Bjarni Kristjánsson og Guðrún
Gísladóttir og var hún næstyngst
sjö barna þeirra hjóna. Þegar hún
var aðeins þriggja ára gömul lést
faðir hennar og var hún send í
fóstur til föðurbróður sns, Tómas-
ar Kristjánssonar og eiginkonu
hans, Sigríðar Daníelsdóttur á
Hellissandi. ólst hún upp hjá
þeim hjónum. Ung að árum fór
hún í vist til prestshjónanna að
Kvennabrekku í Dölum, séra Jó-
hannesar Lynge Jóhannessonar og
Guðríðar Helgadóttur. Minntist
amma þeirra hjóna ávallt með
þökk og virðingu.
27. september 1913 giftist amma
mín afa mínum Sturlaugi Jóni
Einarssyni. Þau bjuggu að Dag-
verðarnesi á Skarðsströnd frá
1913—1916, en þá fluttu þau til
Stykkishólms. Ömmu minni var
Stykkishólmur ákaflega kær, fór
þangað í margar heimsóknir og
minntist ávallt með mikilli
ánægju búskaparára þeirra þar og
allra góðu vinanna. I Stykkishólmi
stundaði afi minn mest sjósókn og
var lengst af stýrimaður og skip-
stjóri á seglskútunni Karen. Árið
1935 fluttu þau frá Stykkishólmi
til Reykjavíkur og bjuggu þar upp
frá því. í Reykjavík starfaði afi
minn lengst af hjá Skipaútgerð
ríkisins, en eins og þá var siður
gætti langamma bús og barna.
Langafa og ömmu varð sjö
barna auðið. Fyrstu tvö börnin,
sem voru telpur, létust mjög ung-
ar og hétu þær báðar Guðrún. Af
þeim börnum, sem upp komust,
lést elsti sonurinn Einar Guð-
mundur, matsveinn, 1. janúar
1973, en eftirlifandi eiginkona
hans er Hansína Bjarnadóttir.
Önnur börn afa og ömmu eru Sig-
rún, sem gift var Sigurjóni Sigur-
jónssyni sem lést 1967, en sambýl-
ismaður hennar er Einar Ermen-
reksson. Næst í röðinni er Herlaug
Kristín, gift Jóhannesi Sigurðs-
syni, þá Sigvaldi Val, kvæntur
Ingveldi Guðlaugu Sveinsdóttur
og yngstur er Tómas Bjarni,
kvæntur Gerði Lárusdóttur. Einn-
ig ólu þau upp dótturdóttur sína,
móður mína," Guðrúnu Láru
Jónsdóttur, sem gift er Birni Her-
mannssyni. Var alla tíð sérstak-
lega hlýtt á milli móður minnar og
ömmu löngu. Afkomendur afa og
ömmu eru nú orðnir um sextíu.
Árið 1965 var heilsa afa farin að
bila og flutti hann þá á Elliheimil-
ið Grund og tveim árum síðar
flutti svo amma til hans. Stur-
laugur langafi lést svo 27. apríl
1968, þá 81 árs að aldri. Lauk þar
með 55 ára hjúskap afa og ömmu.
Þrátt fyrir háan aldur átti lang-
amma mörg góð ár eftir að afi
lést. Hafði hún að mestu fótavist
alla daga, nema síðustu mánuðina
sem hún lifði.
Amma Steinunn, eins og ég
kallaði hana alltaf, er sú besta
kona sem ég hef kynnst. Hún var
alltaf kát, brosandi og blíð, alltaf
þakklát fyrir allt sem gert var
fyrir hana, alltaf jákvæð og vildi
alltaf öllum vel. Þannig var hún
amma mín og þannig vil ég muna
hana. Eg minnist allra góðu
stundanna á „elló“ og allra jól-
anna í Kópavoginum. Langamma
mín var mjög trúuð kona og nú
þegar hún er farin yfir móðuna
miklu og leiðir skiljast í bili, þá
trúi ég því að hún hafi aftur hitt
hann afa minn og þau náð saman
á ný. Öll þau ár sem amma Stein-
unn bjó á Elliheimilinu Grund
varð hún aðnjótandi frábærrar
umönnunar og hlýju sem seint
verður fullþökkuð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Rannveig Steinunn.
Minning:
Kristinn Andrés
Gunnlaugsson
Fæddur 8. október 1957
Dáinn 10. febrúar 1984
Það hörmulega slys varð við
bryggjuna á Grundartanga að
morgni dags, þann 10. febrúar síð-
astliðinn að fjórir skipverjar af
ms. Fjallfossi létust.
Þar á meðal var vinur minn,
Kristinn Andrés Gunnlaugsson,
eða Kiddi eins og hann var alltaf
kallaður.
Er mjög erfitt að skilja að Kiddi
sé horfinn á vit feðra sinna. Ég
held og veit að algóður guð hafi
ætlað honum annað og meira hlut-
verk hinum megin.
Það er sárt að horfa á eftir vini
og góðum dreng, honum sem alltaf
hjálpaði ef með þurfti með sannri
gleði og fórnfýsi.
Okkar kynni stóðu aðeins í rúmt
ár, en þetta ár reyndist mér ekki
síður en honum reynslu- og lær-
dómsríkt.
Kiddi fór á sjóinn aðeins 16 ára
gamall og starfaði þar til dauða-
dags, þó með smáhléum.
Kiddi ætlaði að taka sér frí frá
sjónum um tíma og fara að vinna í
landi, jafnvel að fara að læra
smíðar.
Hann var að fjárfesta í íbúð og
lagði mjög hart að sér við vinnu og
var að mestu búinn að borga íbúð-
ina að fullu, en því miður fékk
hann ekki tækifæri til þess 'að
njóta hennar sem skyldi.
Kiddi missti móður sína aðeins
13 ára gamall og flutti fljótlega til
elsta bróður síns, Sigurðar, og
mágkonu sinnar, Oddnýjar. Var
hann þar sem einn af fjölskyld-
unni og sem elsti bróðir barna
þeirra. Börnin þeirra litu mjög
upp til hans og annað var ekki
hægt, því persóna hans einkennd-
ist af heiðarleika, hlédrægni og
lítillæti. Hann tók lífinu með
mesta jafnaðargeði og horfðist í
augu við það eins og það gengur
fyrir sig dag frá degi.
Ég bið guð að styrkja föður
hans Gunnlaug, bræður hans
fimm og fjölskyldur þeirra, í þess-
ari miklu sorg.
Fari Kiddi í friði og guð blessi
hann.
Hanna
Kveðjuorð:
Einar Sigurðs-
son Fáskrúðsfirði
Með Einari í Odda hverfur nú af
mannlegu sjónarsviði sérstakur
vinur minn og persónuleiki. Maður
sem var sannur frá upphafi til
enda. Vann sín verk af sérstakri
vandvirkni og skyldurækni og
hugsaði aldrei um launin. Oft þeg-
ar ég kom til hans dáðist ég að því
hversu hagur hann var. Hversu
hann gat sagað út hluti og fellt
saman án þess að þurfa að taka
verkin upp og gera betur. Hann
var einstakur. Þá ekki síður mað-
urinn sjálfur. Snemma tileinkaði
hann sér bestu dyggðir hins
mannlega lífs. Hélt þeim ætíð.
Aldrei, hversu mikið sem hann
hafði að gera, sá ég hann öðruvísi
en með fagurt bros og hverju sem
að höndum bar tók hann með jafn-
aðargeði. Við áttum góða samleið
bæði hvað bindindismál, stjórn-
mál og kristindómsmál snerti.
Fórum eftir okkar samvisku og
hirtum ekki um þótt skoðanir
rækjust stundum á við fyrirskip-
anir flokksins. Fáskrúðsfirðingar
eiga Einari mikið upp að unna í
uppbyggingu kauptúnsins, enda
sýndu þeir hug sinn með því að
gera hann að fyrsta heiðursborg-
ara sínum og gat valið ekki verið
betra. Á árum mínum fyrir austan
var oft komið í Odda og þá sér-
staklega meðan ég vann hjá sýslu-
manni Sunnmýlinga og þurfti oft
erindi að reka á Fáskrúðsfirði. Þó
vinnutími Einars væri stundum
nokkuð fram á kvöld gaf hann sér
tíma til að rabba við gesti. Þá voru
fleiri vinnudagar í vikunni og
lengri en nú.
í sumar fór ég snögga ferð um
Austfirði. ók að sunnan og gegn-
um Fáskrúðsfjörð eins og það er
orðað. Ég gat ekki annað en stopp-
að og heilsað upp á Unni og Einar,
þótt ég væri á hraðri ferð. Ég hitti
þau bæði glöð. Við Einar gátum
ekki annað en bundið okkar sam-
tal við fyrri daga og borið saman.
Þar kom margt fram okkur báðum
til gleði. Ég er þakklátur fyrir að
hafa staðnæmst þarna stutta
stund. Nú skilur leiðir í bili.
Langri og athafnasamri ævi er
lokið. Ég veit að svo sem menn sá
svo uppskera þeir. Umskiptum
getur vinur minn fagnað, þreyttur
af erfiði dagsins.
Með þessum fáu kveðjuorðum
vil ég þakka honum og þeim hjón-
um allt sem þau hafa verið mér og
mínum. Þakka honum hans fagra
fordæmi og leiðsögn til margra.
Guð blessi minningu góðs vinar.
Árni Helgason Stykkishólmi
t
Innilegar þakkir til allra sem heiöruöu minningu móöur okkar,
PÁLÍNU STEFÁNSDÓTTUR,
Dalshöföa.
Sérstakar þakklr viljum við færa læknum og starfsfólki á Öldrun
ardeild Hátúni 10B fyrir frábæra umönnun.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Þökkum samúö og vinsemd viö andlát og útför móöur okkar,
tengdamóður og ömmu,
GUÐRfÐAR SIGUROARDÓTTUR,
Flókagötu 53.
Sigríöur Vilhjálmsdóttir, Vilhjálmur Sigurósson,
Kristín Vilhjálmsdóttir, Ásgeir Bjarnason,
Árni Vilhjálmsson, Ingibjörg Björnsdóttir
og barnabörn.
t
Hjartanlegar þakkir fyrir auösýnda samúö og vinarhug viö andlát
og útför móöur okkar, ömmu, dóttur, dótturdóttur, systur og
mágkonu,
GUDMUNDU Þ. GÍSLADÓTTUR,
sjúkraliöa,
Öldugötu 48, Hafnarfiröi.
Sérstakar þakkir til samstarfsfólks á deild A-5 Borgarspítala og
Vífilsstaðaspítala.
Gísli Birgir Gíslason, Guórún María Gísladóttir,
Árni Rafn Gíslason, lóa Brá Gisladóttir,
Ellý Ósk Erlingsdóttir,
Bjarnfríöur Guömundsdóttir, Gisli Sigurösson,
Siguróur H. Gíslason, Sigurleif Andrósdóttir,
Margrét Gyöa Gísladóttir, Per Wangen,
Friðrika Bjarnadóttir.