Morgunblaðið - 29.02.1984, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 29. FEBRÚAR 1984
Hafsteinn Hauks-
son — Minning
Fæddur 23. apríl 1955
Dáinn 18. febrúar 1984
í dag er til moldar borinn vinur
minn og rallfélagi, Hafsteinn
Heiðar Hauksson.
Ég átti því láni að fagna að leið-
ir okkar Haffa lágu saman í júli
1982 á Húsavík. Mánuði síðar
ákváðum við að gerast félagar um
útgerð á rallbíl. Mánuðir liðu og
árangur vinnu okkar í íþrótt
þeirri, sem við unnum mest, jókst.
Hugur okkar stefndi á erlenda
grund til rallkeppni og draumur-
inn var að gerast atvinnumenn í
okkar íþrótt.
Bjartsýnir héldum við utan til
keppni í fyrsta sinn í febrúar 1983,
reynslan úr þeirri keppni skilaði
okkur margra ára reynslu miðað
við keppni hér heima. Vorum við
nokkuð ánægðir með árangur
okkar í þeirri keppni, en hugurinn
og viljinn stefndi hærra.
Hófum við undirbúning fyrir
keppni í Skotlandi, þar sem að-
stæður eru hvað líkastur og hér
heima, en þó ekki eins slæmir veg-
ir. Náðum við þeim árangri þar
sem við settum okkur. Má segja að
sigurvegari ökumanna hafi fallið í
skuggann fyrir árangri Haffa.
Eiginhandaráritanir, blaðaviðtöl
og breskir rallökumenn fóru að
leiða hugann til íslands sem
draumalands rallökumannsins.
Fannst mönnum þetta frábær
árangur hjá Haffa, ökumanni frá
landi þar sem rallíþróttin er nán-
ast í vöggu, en yfir 50 ára gömul
íþrótt í Bretlandi, þjóðaríþrótt
næst á eftir knattspyrnu.
Eftir þennan árangur drógum
við okkur í hlé, hugsuðum okkar
mál, lögðum á ráðin og ákváðum
síðar að nú skyldi leggja til atlögu
á ný. í nóvember sl. ákváðum við
þrjár keppnir í Englandi og
ákváðum einnig að keppa í fyrsta
skipti saman til íslandsmeistara-
titils.
Seglin voru þanin, alls staðar
sem við komum og báðum um að-
stoð var okkur vel tekið, svo vel að
okkur fannst þetta draumi líkast.
í desember sl. fengum við okkar
fyrstu tilboð erlendis frá, auk til-
boða að keppa í ýmsum keppnum
erlendis. Ennfremur fengum við
fregnir um að við værum undir
„smásjá" hjá heimsþekktum fyrir-
tækjum í okkar íþrótt. Með slíkan
meðbyr lögðum við allt okkar
kapp á að vera sem best undirbún-
ir til keppni. Stunduðum við lík-
amsrækt af fullum krafti og tím-
inn leið hratt. Fyrr en varði vor-
um við á leið til Englands í þriðja
sinn.
Þegar við prófuðum bílinn sem
okkur var boðinn, var vandamál
með hitann á vélinni, á leiðinni til
York var smá vandamál með kúpl-
inguna, kvöldið fyrir keppni kom
fram bilun í vélinni, svo við sögð-
um: „Allt er þegar þrennt er.“ Var
fenginn sérfræðingur úr 300 km
fjarlægð til að vinna við vélina
nóttina fyrir keppni og lauk við-
gerðinni klukkustund fyrir
keppni.
Keppnin hófst kl. 9 um morgun-
inn, við vorum búnir að bíða eftir
þessu augnabliki í fjóra mánuði.
Tókumst við í hendur þegar við
lögðum af stað, eins og við gerðum
alltaf í keppni. Á fyrstu sérleið
keyrði Haffi okkur í 8. sæti og
keppinautar okkar urðu hissa, því
að þeir vissu að við kepptum í að-
eins þrem keppnum 1983, en þeir
keppa sjálfir í 16—20 keppnum á
ári. Við komum úr eins ólíku um-
hverfi og hugsast getur og höfðum
ekki ekið í rallkeppni í 6 mánuði.
Við vorum strax komnir í toppbar-
áttuna, aðstoðarökumenn komu til
mín og spurðu um tímann okkar á
sérleiðinni, hváðu, þeir héldu að
þeim hefði misheyrst. Ég var
stoltur og svo lánsamur að keyra
með svo frábærum ökumanni og
horfa á atvinnuökumenn lúta í
lægra haldi. Við lentum í smá-
vægilegum vandamálum á þrem
næstu sérleiðum, samt hafði Haffi
haldið okkur í 8. sæti. Áfram hélt
keppnin, nú voru áhorfendur byrj-
aðir að bíða eftir „Hauksson from
Iceland".
Við vorum að vonum ánægðir og
hamingjusamir, alls staðar sem
við komum á þjónustusvæðum og
á bensínstöðvum, voru áhorfendur
og blaðamenn sem biðu eftir
Haffa, sem alltaf var jafn rólegur
og gaf sér tfma að tala við alla.
Hann var ný stjarna í rallheimin-
um, jafnvel skærasta von Breta
varð að lúta í lægra haldi fyrir
Haffa, sem var varla byrjaður að
keyra. En örlagadísirnar spinna
sinn vef, á þeim gatnamótum sem
okkur dreymdi um, kom köllun
Guðs.
Slíkur ökumaður var Haffi,
hann tók þátt í Rally Cross-keppni
á Húsavík í júlí sl. Engum kom
það á óvart að hann sigraði þar. 1
september sl. tók hann þátt í
kvartmílukeppni á rallbílnum og
sigraði í sínum flokki og setti ís-
landsmet.
Persóna hans einkenndist af
heiðarleika, lífsgleðin var slík að
hvar sem hann hafði viðkomu,
voru menn alltaf brosandi, yfir-
ferð hans í lífinu líktist einna
helst stormsveipi.
Haffi var vinmargur mjög og
vinsæll félagi, fólk sóttist eftir
vináttu hans og hæfni hans til úr-
lausnar á ýmsum vandamálum
þess. Hann var mjög útsjónarsam-
ur og fljótur að afgreiða þau mál
sem komu upp á yfirborðið og í
hans huga. Öllum vildi hann gott.
Vinsældir hans á erlendri
grundu jukust jafnt og þétt. í
fyrsta skipti sem við kepptum á
malbikssérleið með svipaðan út-
búnað og atvinnuökumenn, skilaði
hann okkur í 5. sæti á þeirri sér-
leið. Urðu keppinautar okkar
hissa að hann skyldi afreka þetta,
óvanur aðstæðum og búnaði, mál-
ið var að hann var orðinn jafningi
þeirra í akstri. Urðu viðurkenndir
malbiksökumenn að lúta í lægra
haldi, enn sem oftar.
Til að votta Haffa virðingu sína,
verða við jarðarförina tveir skosk-
ir rallmenn fyrir hönd rallíþrótt-
arinnar í sínu landi.
Eftirlifandi eiginkonu Haffa,
Hallveigu Sveinsdóttur, og litla
augasteininum hans, Toddu, vott-
um við okkar dýpstu samúð á
þessari erfiðu stundu. Vonum við
að Guð veiti þeim mæðgum það
áfram að lifa í glæsileikanum og
þeirri frægð sem hann skapaði.
Haffi dó hamingjusamur fyrir
íþrótt sína. Við vonum að rallöku-
menn haldi minningu hans hæst á
lofti. Það munum við gera.
Birgir Viðar Halldórsson
og fjölskylda.
Skjótt skipast veður í lofti.
Fyrir tæpum 3 vikum var sam-
an kominn hópur ættingja og vina,
í afmæliskaffi hjá Hauki mági
mínum. Var þar glatt á hjalla og
margt spjallað, m.a. um væntan-
lega ferð Hafsteins, bróður hans,
en hann var að fara utan þrem
dögum seinna, til að taka þátt í
railkeppni á Englandi. Þegar fólk
kvaddi, og hver hélt til síns heima,
fylgdu honum hlýjar kveðjur og
óskir um velfarnað, sömuleiðis
Hallveigu, konu hans, sem æltaði
út með honum.
Nú, þegar hann að aflokinni
ferð hér á þessari jörð, heldur til
síns heima, bið ég honum blessun-
ar, einnig Hallveigu og Toddu
litlu, svo og móður hans, föður,
bróður og ástvinum öllum.
Hann er farinn á undan,
kannski er það ekkert skrítið,
hann var jú alltaf í fararbroddi
hvar sem hann fór. Glaðlegur,
kjarkmikill og bjartsýnn.
Fyrir honum var lífið einfalt,
það þurfti bara að lifa því. Ég hef
þá trú, að fyrir honum sé fram-
haldið eins. Hann lifir því.
Auður
Laugardaginn 18. febrúar barst
okkur sú harmafrétt, að mágur
okkar og svili hefði Iátist af slys-
förum, svo ungur, kátur og
skemmtilegur. Lífið framundan
virtist svo bjart og sem allir hans
framtíðardraumar ætluðu að ræt-
ast og hann kominn svona fram-
arlega í rallkeppninni eins og hans
var von og vísa. En þá er allt í einu
klippt á, öllu lokið, Hafsteinn dá-
inn.
Hver skilur þetta? Líkast til
enginn, því það er illskiljanlegt —
hvernig sem reynt er.
Hafsteinn var aðeins tuttugu og
átta ára gamall er hann lést, en
hafði þó áorkað svo miklu eins og
fallega heimilið þeirra hjóna í
Þrastarnesinu ber gleggst vott
um. Þar var ekkert til sparað að
allt mætti vera sem glæsilegast.
Nú minnumst við allra ánægju-
stundanna sem við áttum þar
saman í faðmi fjölskyldunnar.
Þær gleymast seint, jafn gestrisin
og þau ávallt voru, Hallveig og
Hafsteinn. Það er svo ótal margt
sem leitar á þegar við minnumst
Hafsteins, sem við munum geyma
og varðveita í hugum okkar.
Þau Hallveig og Hafsteinn eign-
uðust eina dóttur, Þorbjörgu
Rögnu, sem er lifandi eftirmynd
pabba síns. Litla Todda verður
mömmu sinni mikil huggun í sorg-
inni. Við biðjum góðan Guð að
styrkja og styðja okkar elskulegu
systur og litlu frænku, sem misst
hafa svo mikið, og gefa þeim þrek
í sorg þeirra.
Foreldrum hans, bróður og öðr-
um ástvinum vottum við okkar
innilegustu samúð.
Við minnumst öll Haffa eins og
hann var, glaður og góður dreng-
ur.
Ella, Geiri, Helga og Valdi.
Hvílík harmafregn, sú fregn
sem okkur barst laugardaginn 18.
febrúar, að okkar besti vinur, Haf-
steinn Hauksson, hefði farist af
slysförum. Mann setur hljóðan.
Hver er tilgangur þessa lífs,
spyrjum við okkur, þegar svo ung-
ur drengur í blóma lífsins er hrif-
inn burt. Drengur sem átti svo
yndislega konu og dóttur. Drengur
sem með eindæmum var svo lífs-
glaður og góður. Drengur sem með
sinni ótakmarkaðri atorku átti svo
mörgu ólokið, þó svo að ótrúlega
miklu hafi hann komið í verk
þrátt fyrir ungan aldur. Spurning-
unni um tilgang lífsins verður víst
seint fullsvarað, en við verðum að
trúa því að guð hafi ætlað honum
annað og meira starf hjá sér. Vilja
guðs verðum við að lúta.
Hafsteinn var einstakur per-
sónuleiki. Þegar minningarnar
hrannast upp í hugann, er ekki
hægt að minnast hans öðruvísi en
með sitt fallega bros á vör. Hann
var síkátur. Kímni hans var við-
brugðið. Já, þar sem Hafsteinn
var annars vegar var ekki drung-
anum fyrir að fara.
Þær eru margar samverustund-
irnar sem við áttum með þeim
hjónum í gegnum áralanga vin-
áttu. Hvort sem var í ferðum á
erlendri grund eða ferðum hér
innanlands, var alltaf jafn gaman
og á hið fallega heimili þeirra
hjóna var gott að koma, enda
gestrisni þeirra hjóna einstök.
Fyrir þetta þökkum við nú.
Ekki var það ætlun okkar með
þessu greinarkorni að skrifa tæm-
andi lýsingu á æviferli Hafsteins.
Aðeins þakklætisvottur fyrir
trausta og einlæga vináttu í gegn-
um öll árin.
Elskulegu Hallveig og Todda, fá
eigum við huggunarorðin ykkur til
handa á þessari erfiðu stundu, en
við vitum að með guð að leiðarljósi
munu sporin verða léttari. Minn-
ingarnar um góðan eiginmann og
föður, vin og félaga, verða aldrei
frá okkur teknar.
Við vottum elskulegri eiginkonu
hans, dóttur, móður, föður, bróður
og öllum öðrum ástvinum okkar
dýpstu samúð í þessari miklu sorg.
Megi góður guð styrkja okkkur öll.
Hvíli minn elskulegi vinur í
friði. Hafi hann þökk fyrir allt og
allt.
Hafsteinn og Kristín
Laugardaginn 18. febrúar barst
mér tilkynning um lát vinar míns,
Hafsteins H. Haukssonar.
Ég hef oft frétt lát ættingja eða
kunningja, en aldrei fyrr hef ég
átt eins erfitt með að sannfæra
sjálfan mig um að satt væri eins
og nú. Ótal spurningar hrönnuð-
ust upp sem aldrei verður svarað.
f þessari íþróttagrein sem Haf-
steinn stundaði verður minna en
eitt dauðaslys á ári, þrátt fyrir að
þúsundir keppna séu haldnar um
allan heim ár hvert, og var því
ekki óeðlilegt að okkur fyndist
þetta virkilega óréttlátt.
Kynni okkar Hafsteins hófust
fyrir um það bil 6 árum og var það
vegna starfsemi Bifreiðaíþrótta-
klúbbs Reykjavíkur. Hann var
skemmtilegur keppnisfélagi og
sannur íþróttamaður. Sökum at-
orku sinnar skar hann sig úr fjöld-
anum og framkvæmdi áætlanir
sínar meðan aðrir létu sig dreyma.
En ólíkt mörgum slíkum mönnum
hef ég aldrei heyrt neinn segja eitt
einasta styggðaryrði um Hafstein
og lýsir það kannski einna best
hverskonar öðlingur þarna var á
ferð. Vegna vinnu okkar beggja
kynntumst við betur og naut ég
oft hjálpsemi hans sem stundum
var eins og hann væri eldri bróðir
minn. Var það þægileg og ógleym-
anleg tilfinning.
Hafsteinn var frumkvöðull ís-
lenskra keppnisökumanna á er-
lendum vettvangi og fylgdust allir
áhugamenn spenntir með glæsi-
legum afrekum hans.
Er dánartilkynningin barst, var
mér skapi næst að hætta öllum
keppnisáformum, en án efa hefði
það allra síst verið ósk Haffa vin-
ar míns, sem svo sviplega fórst í
uppáhalds íþróttagrein okkar
beggja. Hins vegar er víst, að
minning hans mun lifa alla tíð og
eflast til muna þegar lagt verður
af stað í rallýkeppnir.
Fjölskyldu hans, öðrum ætt-
ingjum og vinum votta ég mína
dýpstu samúð.
Jón Sigurður Halldórsson
„Dauðinn ríður um ruddan veg
og ræðst á þinn besta vininn.
Sú ferðin er áköf og ógurleg.
Hann ríður svo hart um ruddan veg.
Hvort heyrir þú hófa-dyninn?“
(Einar H. Kvaran)
Nú hefur dauðinn hrifið einn af
vinum okkar burt í blóma lífsins.
Það er enn erfitt að trúa því að
Hafsteinn hafi látist af slysförum
og að við sjáum hann ekki oftar
brosandi og glaðan eins og hann
var alltaf. Stutt er síðan við hitt-
umst nokkrir vinir og áttum
ánægjulega kvöldstund saman. Þá
ræddu Hallveig og Hafsteinn um
breytingar, sem stóðu fyrir dyrum
hjá þeim og framtíðin virtist blasa
við. Það kvöld sýndi Hafsteinn
okkur enn einu sinni hversu góður
og öruggur bílstjóri hann var.
En skammt er á milli gleði og
sorgar. Nú hafa breytingarnar
orðið aðrar og enginn mannlegur
máttur fær þeim breytt. Eftir
stöndum við og hugsum um til-
gang lífsins, hve lífið er hverfult
og hve vanmáttug við erum.
Elsku Hallveig og Todda. Við
sendum ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðjur og vonum að góð-
ar minningar styrki ykkur í sorg-
um ykkar.
Kristbjörg, Jóna,
Erla og Viktoría.
„Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðasta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.“
Vald. Briem.
Félagar í Bifreiðaíþróttaklúbbi
Reykjavíkur kveðja í dag hinstu
kveðju látinn vin og félaga.
Hafsteinn Hauksson gekk í
BÍKR árið 1978, það haust ók hann
sína fyrstu rallýkeppni og upp frá
því tók hann þátt í flestum rallý-
keppnum hérlendis. Allt frá því
fyrsta var ljóst, að hér var enginn
meðalmaður á ferð, heldur ein-
hver hæfileikaríkasti ökumaður-
inn í hópi íslenskra aksturs-
íþróttamanna, og fyrsta árið sem
keppt var um íslandsmeistaratitil
í rallýakstri, árið 1979, hlaut hann
þann titil. Hafsteinn ók til sigurs í
alþjóðlegri keppni hér á landi,
Ljóma-rallýi ’82 og ’83, og var vel
að þeim sigri kominn.
Hann hóf keppni á erlendri
grund á síðasta ári og var þegar í
hópi erlendra keppinauta sinna
álitinn ökumaður er framtíðin
byggi sess meðal þeirra bestu.
Þeir Hafsteinn Hauksson og Birg-
ir Viðar Halldórsson höfðu meðan
á þátttöku þeirra í National Brake
Down Rally stóð, fengið fjölmörg
boð um aðstoð í komandi keppni
erlendis. Segir það sína sögu um
framtíðarhorfurnar.
En þá var staðar numið.
í hópi okkar, sem stundum bif-
reiðaíþróttir, eru slys fátíð.
Dauðaslys f keppni er atburður,
sem gera verður ráð fyrir eins og í
flestum íþróttagreinum þar sem
hraðinn er mikill, en sem betur fer
svo sjaldgæfur að í hugum okkar
flestra er slíkt óraunverulegt og
fjarlægt. Er hryggilegt til þess að
vita að einhver fremsti ökumaður
úr hópi íslendinga verði fyrir
dauðaslysi í keppni í landi þar sem
slíkt er afar fátítt, þrátt fyrir
hálfrar aldar ástundun þessarar
íþróttagreinar þar.
Félagar í Bifreiðaíþróttaklúbbi
Reykjavíkur sjá nú á bak góðum
vini og félaga. Hafsteinn var sí-
kvikur, lifandi í áhugamáli sínu
sem nú hefur hlotið svo hörmu-
legan endi. Kátur í félagsstarfi,
sannur íþróttamaður í keppni. Það
var hverjum keppinaut heiður að
sigri hans, vissan um að hann
væri fremstur í leik gat ekki fellt
skugga á samskiptin. Gott var að
gleðjast með góðum dreng að lok-
inni keppni.
Stjórn Bifreiðaíþróttaklúbbs
Reykjavíkur, ökumenn og aðrir fé-
lagar flytja eftirlifandi konu Haf-
steins, Hallveigu, og litlu dóttur-
inni, venslafólki og vinum, inni-
legar samúðarkveðjur, þótt orðin
ein megi sín litils á stundum sem
þessari.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja í friðarskaut.
V. Briem.
Kveðja frá Bifreiða-
íþróttaklúbbi Reykjavíkur
Stjórn Landssambands fs-
lenskra akstursíþróttafélaga
kveður hinsta sinni kæran vin og
félaga, Hafstein Hauksson.
Með Hafsteini er genginn á ei-
lífðarbrautina ökumaður í farar-
broddi, drengur góður og sannur
íþróttamaður.
Keppendur í akstursíþróttum á