Morgunblaðið - 21.03.1984, Blaðsíða 42

42
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 21. MARZ 1984
t
Fósturmóöir okkar,
MARGRÉT JAKOBSDÓTTIR
frá Ásbjarnarnesi,
andaöist 19. mars í Sjúkrahúsinu á Hvammstanga.
Jarðarförin auglýst siöar.
Hrefna Pétursdóttir,
Haukur Ólafsson,
Rannveig Guömundsdóttir.
t
Móöir okkar,
ÓLAFÍA GUÐMUNDSDÓTTIR,
Þórufelli 4,
éóur til heimilis að Hólmgaröi 10,
lést í hjartadeild Landspítalans aö morgni 20. mars.
Ólína Jónsdóttir,
Guömundur Jónsson,
Jóna Guömundsdóttir,
Hrafnhildur Guömundsdóttir,
Gísli Guómundsson.
t
Eiginmaöur minn,
JÓNATAN BRYNJÚLFSSON,
rafvírki,
Fögrukinn 14, Hafnarfiröi,
lést af slysförum laugardaginn 17. mars.
Heiöa Kristjénsdóttir.
t
Maöurinn minn,
Gunnlaugur Marteinsson,
pípulagningamaöur,
Reykjamörk 10,
Hverageröi,
andaöist í Borgarspítalanum 20. mars.
Sigurrós Líkafrónsdóttir.
t
Elskulegur eiginmaöur minn, faöir okkar, fósturfaöir og afi,
HALLDÓR ÍSLEIFSSON,
Meistaravðllum 21,
Reykjavík,
andaöist í Landakotsspitala mánudaginn 19. mars.
Magnea Tómasdóttir,
ísleifur Halldórsson, Esther Halldórsdóttir,
Birgir Sigurösson, Halldór Bragason,
Trausti Bragason.
Faöir okkar. HILMAR HELGASON, fyrrverandi formaöur SÁÁ,
veröur jarösunginn frá Dómkirkjunni fimmtudaginn 22. mars kl.
13.30. Stefén Hilmar Hilmarsson, Helgí Hrafn Hilmarsson, Hannes Hilmarsson.
t
Móöir okkar,
RAGNHEIÐUR JÓNSDÓTTIR,
Sólheimum 35,
er látin.
Útförin hefur fariö fram. Einlægar þakkir til þeirra er veittu henni
hjúkrun og hlýja umönnun i langvarandi sjúkleika.
Jón Ólafsson,
Siggeir Ólafsson.
t
Útför móöur okkar, tengdamóöur og ömmu,
ÖNNU GUNNARSDÓTTUR
fré Borgum, Þistílfiröi,
Sólvallagötu 45, Reykjavík,
veröur gerö frá Dómkirkjunni í dag, miövikudag, kl. 13.30.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
Minning — Dagmar
Guðrún Árnadóttir
Fædd 27. júní 1914.
Dáin 10. mars 1984.
„Dauðans stríð af þín heilög hönd
hjálpi mér vel að þreyja,
meðtak þá, faðir, mína önd,
mun ég svo glaður deyja.“
(Hallgr. Pét.)
Dagmar Guðrún Árnadóttir
fæddist í Reykjavík þ. 27. júní
1914. Hún var dóttir hjónanna
Finnbjargar Kristófersdóttur og
Árna Pálssonar, prófessors. Elst-
ar barna þeirra hjóna eru tvíbura-
systurnar Karen og Dagmar, Guð-
ný er næst í röðinni og yngstir eru
bræðurnir Skúli og Guðmundur.
Dagmar ólst upp í góðum systk-
inahópi á miklu menningar- og
rausnarheimili foreldra sinna að
Þingholtsstræti 3 hér í Reykjavík.
Þar bjó einnig föðuramma hennar,
Margrét A. Þórðardóttir, og mat
Dagmar mikils það veganesti sem
foreldrar hennar og mamma létu
henni í té.
Dagmar lauk prófi frá Kvenna-
skólanum í Reykjavík árið 1931.
Hún kaus að afla sér frekari
menntunar og í desember 1933
hélt hún til Kaupmannahafnar að-
eins 19 ára gömul og stundaði
hjúkrunarnám við Rigshospitalet
þar. Þaðan lauk hún prófi 1939.
Framhaldsnám í geðhjúkrun
stundaði hún við sama sjúkrahús
1939—’40. Síðan lá leið hennar
víða. Hún stundaði nám í farsótt-
arhjúkrun við Epidemisygehuset í
Naskov, nám í rannsóknum í Sví-
þjóð og barnahjúkrunarnám
stundaði hún við The Children
Hospital í Birmingham og The
Royal National Hospital í London.
Auk námsins stundaði hún hjúkr-
unarstörf í þessum löndum og
einnig í Frakklandi, Belgíu og
Bandaríkjunum.
En Dagmar fýsti að sjá meira af
heiminum og í frítíma sínum ferð-
aðist hún til fjarlægra staða, sem
sjaldgæft var að fslendingar
heimsæktu á þeim tíma. Þannig lá
leið hennar m.a. til ftalíu, Spánar
og Grikklands. Engan þarf því að
undra hversu víðsýn Dagmar var.
Eftir rúmlega tuttugu ára dvöl
erlendis kom Dagmar alkomin
heim í október 1957. Þá hóf hún
hjúkrunarstörf á Barnadeild
Landspítalans en árið 1961 réð
hún sig á Heilsuverndarstöð
Reykjavíkur þar sem hún starfaði
sem meinatæknir og þegar Rann-
sóknadeild Borgarspítalans tók til
starfa árið 1968 hóf Dagmar störf
þar. Þar starfaði hún síðan óslitið
af einstakri samviskusemi og
dugnaði allt þar til 3. febrúar sl.,
en daginn eftir lagðist hún á
sjúkrahús og þaðan átti hún ekki
afturkvæmt. Hún lést í Borgar-
spítalanum 10. mars sl.
Kynni okkar af Dagmar hófust
þegar við réðumst til starfa á
Rannsóknadeild Borgarspítalans.
Okkur varð fljótlega ljóst að
Dagmar hafði að geyma sérstakan
persónuleika sem lærdómsríkt var
að fá að kynnast. Hún hafði margt
að segja okkur yngri konunum og
frásagnargáfa hennar var slík að
unun var á að hlusta. Þá gáfu átti
hún ekki langt að sækja. Árni fað-
ir hennar var sérstakur frásagn-
arsnillingur.
Strax í bernsku vaknaði áhugi
hennar á bókmenntum og sögu
þjóðar sinnar. Þar hefur hvatning
foreldranna haft mikið að segja,
en þau hjón voru bæði sérlega vel
að sér í þeim efnum. Þau frækorn
sem þau hjónin sáðu féllu sannar-
lega ekki í grýttan jarðveg hjá
börnunum. Þótt Dagmar væri
sannkallaður heimsborgari var
hún fyrst og fremst fslendingur og
hún var mjög víðlesin og vel að sér
um allt sem varðar sögu þjóðar-
innar, bókmenntir og aðrar hliðar
menningar hennar.
Dagmar var stórlynd kona,
sannur vinur vina sinna. Aldrei
kom hún svo heim úr ferðalagi að
hún kæmi ekki hlaðin gjöfum til
vina og vandamanna og gott var
að eiga hana að. Á þakkir vildi
hún ekki heyra minnst. Það sem
hún gerði fyrir aðra gerði hún af
heilum hug án þess að ætlast til
nokkurs í staðinn og oft hjálpaði
hún mönnum án þess að þeir vissu
nokkurn tíma hvaðan hjálpin
kom.
Við teljum okkur lánsamar að
t
Þökkum innilega auösýnda samúö viö andlát og útför eiginmanns
míns, fööur, tengdafööur og afa,
RAGNARS TÓMASAR ÁRNASONAR,
fyrrverandi útvarpsþuls.
Jónína Vigdís Schram,
Kristjén Tómas Ragnarsson, Hrafnhildur Ágústsdóttir,
Léra Margrét Ragnarsdóttir, Ólafur Grétar Guömundsson,
Árni Tómas Ragnarsson, Selma Guómundsdóttir,
Ásta Kristrún Ragnarsdóttir, Valgeir Guöjónsson,
Hallgrímur Tómas Ragnarss., Helga Matthildur Jónsdóttir
og barnabörn.
t
Alúöar þakkir fyrir auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og
útför eiginmanns míns, fööur okkar, tengdafööur og afa,
HARALDAR G. KRISTJÁNSSONAR,
Ljósheimum 14.
Margrét Guömundsdóttir,
Agnar G. Árnason, Hulda Hafsteinsdóttir,
Ástrós K. Haraldsdóttir, Pétur Þ. Sigurðsson,
Helga Ó. Haraldsdóttir, Ársæll Hauksson
og barnabörn.
t
Innilegar þakkir til þeirra fjölmörgu sem sýndu okkur samúö og
hlýhug viö andlát og útför eiginmanns míns, fööur, tengdafööur,
sonar, frænda, afa og bróður,
ALFREOS BJÖRNSSONAR,
Brekkubraut 19, Akranesi.
Sigrún Gísladóttir,
Ásta Salbjörg Alfreðsdóttir, Reynir Árnason,
Hafdís Alfreösdóttir, Valur Blomsterberg,
Steinunn Ágústsdóttir, Björn Björnsson,
Jón Ágústsson,
barnabörn og systkini.
hafa fengið að kynnast svo stór-
brotinni gáfukonu sem Dagmar
var. Þótt hún sé nú öll mun minn-
ing hennar lifa með okkur, minn-
ingin um sérstaka konu og góðan
dreng. Vonandi berum við gæfu til
að tileinka okkur eitthvað af því
sem við lærðum af Dagmar og til
að koma því áfram til þeirra sem á
eftir okkur koma. Eignist tsland
margar dætur á við Dagmar þarf
ekki að kvíða framtíð þjóðar okkar
og menningar.
Um leið og við kveðjum Dagmar
með innilegu þakklæti fyrir sam-
fylgdina vottum við Karenu, tví-
buraysystur hennar og sambýlis-
konu, og öðrum aðstandendum
okkar dýpstu samúð.
Ingibjörg og Ragnhildur Richter
„Tæpti ég mínum trúarstaf
á tréð, sem drýpur hunang af,
sjón hjartans öllu angri í
upplýsist, nær ég smakka á því.“
(Passíusálmur 32. 21. vers.)
Við samstarfsfólk Dagmar
hugsum hljóð þessra línur nú eftir
hið stutta en þunga dauðastríð
Dagmar Árnadóttur. Dagmar
fæddist 27. júní 1914 í Reykjavík.
Foreldrar hennar voru Árni Páls-
son prófessor og Finnbjörg
Kristófersdóttir. Að loknu námi
við Kvennaskólann í Reykjavík
1931, hélt hún utan og lauk hjúkr-
unarnámi við Rigshospitalet í
Kaupmannahöfn 1939.
Dvöl Dagmar í útlöndum varð
löng, hún dvaidist í ýmsum lönd-
um, þar á meðal á Norðurlöndun-
um, Frakklandi, Englandi, Belgíu,
Bandaríkjunum og fleiri löndum.
Á þessari löngu dvöl sinni er-
lendis starfaði hún við margvísleg
hjúkrunarstörf og tileinkaði sér
nýjungar á því sviði, svo sem á
sviði barnahjúkrunar, geðhjúkr-
unar og rannsóknastofustarfa.
Með þessa miklu reynslu að baki
varð hún ein af fyrstu hjúkrunar-
konum sem lögðu fyrir sig rann-
sóknastörf hér á landi. Hún starf-
aði á rannsóknastofu Borgarspít-
alans frá árinu 1961, þar til hún
fyrir mánuði síðan lagðist sína
hinstu legu á því sama sjúkrahúsi.
Dagmar var að eðlisfari mjög
skapgóð og gat séð spaugilegu.
hliðar mannlífsins á sinn sérstæða
hátt. Dagmar hefði orðið sjötug á
þessu ári, en var samt létt í spori
og ung í anda, og var ekki hægit að
merkja að aldurinn færðist yfir
hana.
Á langri dvöl sinni erlendis
Dagmar kynntist mörgu, og var
óþreytandi að segja okkur hinum
frá ýmsu merkilegu sem fyrir
hana bar. Frásagnarhæfileiki
hennar var bæði lifandi og
skemmtilegur, og margvíslegri
reynslu hennar var góðfúslega
miðlað til okkar.
Skapgerð Dagmar lýsti sér best
í hennar stutta dauðastríði.
Dagmar var ljóst þegar í byrjun
hvers eðlis sjúkdómur hennar var,
og nú væri komið að leiðarlokum.
Samt sem áður var ekki hægt að
merkja neitt þunglyndi. Þegar við
litum til hennar var léttleikinn og
glaðværðin hin sama til hinstu
stundar. Við þökkum Dagmar
ánægjulegt samstarf. Minningin
um hana mun lifa meðal okkar.
Starfsfólk rannsóknastofu Borg-
arspítaians.