Morgunblaðið - 01.12.1984, Qupperneq 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 1. DESEMBER 1984
Minning:
Guðrún Guðmunds-
dóttir, Akureyri
Fædd 14. maí 1907
Dáin 25. nóvember 1984
f dag er kvödd í hinsta sinni og
jarðsett á Akureyri Guðrún Guð-
mundsdóttir húsfrú á Hríseyjar-
götu 14, er lést á heimili sinu 25.
nóv. sl.
Guðrún fæddist 14. maí 1907 að
Gróuhólum í Bakkadal, Ketil-
dalahreppi í Arnarfirði. Móðir
hennar var Matthildur Jónsdóttir,
ættuð af Barðaströnd, en faðir
Guðmundur Kolbeinsson úr Borg-
arfirði. Vegna erfiðleika á að fá
viðunandi jarðnæði og þess líka að
þurfa að búa þurrabúðarlífi með
stóra fjölskyldu, ákváðu þau að
flytjast til Kanada. Til að létta
sporin til nýrra heimkynna var
Guðrúnu, þá nokkurra mánaða
gamalli, komið fyrir til uppeldis á
fyrirmyndarheimili hjónanna
Ragnheiðar Gísladóttur og Gisla
Jónssonar hreppstjóra og síðar
oddvita á Fífustöðum í sama
hreppi.
Foreldrar Guðrúnar höfðu þá
áður eignast fjóra syni, Sæmund,
Pétur, Lúðvík, Gísla Ragnar og
dótturina Svanhvíti. Gísli Ragnar
var tvíburi við Guðrúnu, sem hér
er minnst, en dó nokkru eftir fæð-
ingu. Á leiðinni til fyrirheitna
landsins misstu þau einnig
Svanhvíti, þá tveggja ára. Þau
settust að við Winnipeg-vatn og
áttu ekki afturkvæmt þaðan.
Á Fifustöðum ólst Guðrún upp
við dálæti og ástúð fósturforeldra
og barna þeirra, enda þroskaðist
hún vel og varð glaðlynd, hispurs-
laus fríðleikskona, sem allir að-
hylltust er kynntust. Sautján ára
að aldri fór hún á Kvennaskólann
á Blönduósi og lauk þar góðu
prófi.
Miðað við atvinnuhætti á æsku-
dögum Guðrúnar var allmikið um-
leikis á Fífustöðurn við sjósókn og
búskap. Þar var fjöldi manns í
heimili og jafnan aðkomumenn
við ýmis störf. Þar kynntist hún
Bjarna Þorbergssyni, sem vann
þar við nýbyggingar á búinu.
Bjarni var al-vestfirskrar ættar,
fæddur 23. mars 1898 á Klúku,
næsta bæ við Fífustaði. Foreldrar
hans voru Þorbergur Bjarnason og
Sigríður Sveinsdóttir, en bróðir
hennar var Friðrik faðir Árna
hins alþekkta fiskifræðings og vís-
indamanns. Bjarni var glaðsinna
og dagfarsprúður og hvers manns
hugljúfi. Hann lagði gjörva hönd á
allt sem að smíðum laut og vand-
virkni hans og afköstum var við-
brugðið.
Guðrún og Bjarni giftust 19.
des. 1926 og settust að á Bíldudal.
Bjarni vann þar við smíðar. Þar
eignuðust þau syni sína, Elías, f. 4.
jan. 1929; Guðmund, f. 17. febr.
1930, skipasmiður og verkstjóri
við Slippstöðina hf. á Akureyri, og
Gísla Svan, f. 15. sept. 1933, bif-
vélavirki í Borgarnesi.
Á kreppuárunum er atvinna
minnkaði mjög í iðngreinum, leit-
aði dugnaðarfólk ýmissa ráða sér
og sínum til framfærslu. Þau
hjónin tóku sig þvi upp og fluttu
til Akureyrar árið 1934. Bjarni hóf
störf við bátasmíði hjá vini sínum
Guðbjarti Friðrikssyni, en Guð-
bjartur hafði nokkru áður flust
þangað og komið sér upp tré-
smíðaverkstæði. Áður höfðu þeir
unnið mikið saman í þessari iðn á
Bíldudal. Á Akureyri lauk Bjarni
námi sínu í trésmíði við Iðnskól-
ann og öðlaðist upp úr því tré-
smíðaréttindi sín. Auk þess gátu
hjónin notið þar hugðarefna, sem
ekki gáfust miklir möguleikar á i
fámennara byggðarlagi á Vest-
fjörðum. Guðrún gekk í kvenfélög
og naut viðkynningar við fólk í
ríkum mæli. Bjarni var mjög tón-
elskur, hafði undur þýða og hreina
bassarödd. Hann söng í Kantettu-
kórnum. Söngstjórinn, Björgvin
Guðmundsson, vildi síst án Bjarna
vera til að halda jafnvægi f rödd-
um, svo og að hinn hreini djúpi
tónn hljómaði tært er sungið var
opinberlega.
Upp úr 1940 er fjárhagur varð
rýmri byggðu hjónin hús sitt á
Hríseyjargötu 14. Það var þeim og
fjölskyldu þeirra óbrigðult skjól.
Hjónin höfðu mætur á að blanda
geði við fólk. Margir sóttu þau
heim og nutu gestrisni þeirra og
ástrfkis. Tryggð þeirra við heima-
stöðvarnar fyrir vestan var mikil
og hver sá, er þaðan kom, var sér-
stakur aufúsugestur.
Á miklum hamingjutímum
stendur sorgin oft nærri. Elsti
sonur þeirra, Elías, hafði veikst af
sykursýki og lést úr þeirri veiki
rétt tvítugur hinn 1. apríl 1969.
Bjarni hafði þá tekið sjúkdóm,
Parkinsonsveiki. Eftir erfitt stríð
við sjúkdóminn lést hann 17. maí
1964. öllum þessum sorgum mætti
Guðrún með styrku hugarfari og
hjúkraði syni og eiginmanni af
fágætri nærfærni til hinstu stund-
ar. Eðlislæg bjartsýni og heilbrigt
lífsviðhorf jók henni kraft til að
brjótast út úr erfiðleikunum. Hún
starfaði úti við eins og kraftar
leyfðu og naut samskipta við vini
sína, syni og fjölskyldur þeirra
eins og tök voru á. Afkomendur
þeirra hjóna eru nú orðnir tuttugu
og einn.
Sá er þetta ritar á hjónunum
Guðrúnu og Bjarna mikið að
þakka. Á fyrstu vegferð minni út f
heiminn er ég var 7 ára, og eftir
tveggja heiða yfirreið frá Pat-
reksfirði til Arnarfjarðar, kom ég
í hús þeirra á Bíldudal. Mér er enn
ferskt í minni bjart, brosleitt og
frítt andlit konunnar, sem strauk
mér um kinnar og bauð mig vel-
kominn til fyrrum heimkynnis
síns á Fífustöðum. Atlæti og orð
hennar jók sjálfstraust lftils
snáða að takast á við mikilvæg
verkefni, að hans dómi, sem biðu á
framtíðarheimilinu. Sjö árum sfð-
ar er við Andrés bróðir minn
sigldum til Akureyrar til að hefja
þar skólagöngu, tók Guðrún á
móti okkur með sama kankvfsa og
Ijúfa brosinu, sem ég þekkti frá
fyrri tíð. Á stuttum tíma sýndi
hún okkur allt hið markverðasta í
höfuðstað Norðurlands. Hún hafði
þá þegar undirbúið komu okkar til
skólans og komið okkur fyrir á
mætu heimili þar til þau hjónin
gætu hýst okkur, en Bjarni var þá
við smíðar á sfldarverksmiðjunni
á Dagverðareyri og þar bjuggu
þau yfir sumarið. Aðstoð þeirra
við fósturmóður okkar bræðra,
Þórunni Jónasdóttur, eftir að hún
flutti til Akureyrar, var okkur
mjög mikilsverð. Þeim var báðum
ljúft að veita öðrum lið og spöruðu
þá hvorki fyrirhöfn eða kostnað ef
gagna mætti erindinu.
Nú á seinni árum höfðu ýmsir
sjúkdómar sótt að Dúnu, en svo
var Guðrún venjulega kölluð af
vinum. Þurfti hún á stundum að
fara á sjúkrahús til lækninga. Þrá
hennar að vera sjálfs sfn á eigin
heimili bar hana oftast fljótt aft-
ur heim að Hríseyjargötu 14, þó
raunverulegur bati væri ekki fyrir
hendi. Síðustu árin þjáðist hún af
kransæðastíflu og hafði fyrir
nokkrum vikum fengið blóðtappa f
lunga. Hún var nýlega komin heim
af sjúkrahúsi án þess að hafa
fengið viðhlítandi bata, er hún
varð bráðkvödd að morgni sunnu-
dagsins 25. nóv. sl.
Vegna fjarlægðar á búsetu hafði
fundum við Dúnu fækkað mjög á
seinni árum, en við fjölskylduaðil-
ar frá Fífustöðum, sem nutum
vináttu, mikillar tryggðar og oft
ótakmarkaðrar hjálpsemi hennar
og Bjarna, söknum þeirra mikið.
Við vottum sonum þeirra og fjöl-
skyldum þeirra svo og öðrum að-
standendum innilega samúð.
Sigurjón Davíðsson
ÍSLENSKUR
HÚSBÚNAÐUR
Langholtsvegi 111 sími 686605
MICHELLE LEÐURSÓFASETT
Aðeins 30% útborgun og eftirstöðvar lánaðar
í allt að sex mánuði.
Húsgagnasýning
laugardag og sunnudag kl 1-4
Minning:
Þórunn Jóhanna
Stefánsdóttir
Fædd 4. október 1912
Dáin 21. nóvember 1984
Þórunn Jóhanna fæddist á
Stóra-Grindli í Haganeshreppi í
Fljótum, þar bjuggu foreldrar
hennar, Stefán Benediktsson og
Anna Jóhannesdóttir, frá 1910 til
1913. Það vor, 1913, fluttu þau bú-
ferlum að Berghyl í Holtshreppi.
Stefán var bóndi á Berghyl og
stundaði sjóinn jöfnum höndum.
Hann var stýrimaður á þilskipinu
Maríönnu frá Akureyri og stóð
þar að störfum er Marianna fórst
í aftaka norðanveðri 13. maí 1922.
Skipstjóri á Maríönnu var Jóhann
Jónsson frá Syðsta-Mói í Fljótum.
í sama ofveðri fórust fimm önnur
skip, með þeim skipum hurfu f
hafið 44 sjómenn þar af 13 með
Maríönnu.
Ekkjan Anna Jóhannesdóttir
hélt áfram búskapnum á Berghyl
með börnum sfnum til vorsins
1926, þá brá hún búi og fór f hús-
mennsku að Skeiði f sama hreppi
með yngstu börnin sín.
Þórunn var með móður sinni á
Berghyl öll hjúskaparárin hennar
þar, hún fór til Siglufjarðar vorið
1927 þá nýfermd. A Siglufirði réð
hún sig í vinnumennsku hjá And-
rési Hafliðasyni og var þar í þrjú
ár. Þá tók hún sig upp og flutti til
Reykjavíkur. Þar var hún önnur
þrjú ár og vann fyrir sér en hvarf
aftur norður til Siglufjarðar.
Á Siglufirði kynntist Þórunn
ungum manni, Sigtryggi Leví
Agnarssyni, og var rúmlega tvítug
er þau gengu i hjónaband. Eftir
giftinguna fluttu þau til Reykja-
víkur og bjuggu þar meðan þau
lifðu. Árið 1942 byggði Sigtryggur
þeim íbúðarhús á Langholtsvegi
37. Bílskúrinn við húsið innréttaði
Sigtryggur og gerði að íbúð fyrir
foreldra sína og þar hlúðu þau
Þórunn að þeim, öldruðum hjón-
unum, meðan þau lifðu. Þau Þór-
unn og Sigtryggur komust vel af
og lifðu í farsælu hjónabandi. Þau
eignuðust tvö börn, Svanhildi Sig-
tryggsdóttur, sem búsett er í Nor-
egi með manni sínum og fimm
börnum þeirra, og Ómar Sig-
tryggsson. Hann á fjögur börn.
Sigtryggur Leví lést 28. maí
1967 og eftir það bjó Þórunn sem
fyrr á Langholtsvegi 37 og síðari
árin með syni sinum ómari og
dóttur hans Kolbrúnu sem nú er
níu ára.
Þórunn móðir mín var okkur
börnunum góð og ástrík móðir,
eins unni hún barnabörnunum af
heitum hug og minntist þeirra
hvern dag í bænum sínum sem
voru hennar hjartans mál. Hún
var trúhneigð og hugljúf í öllum
framgangsmáta, ljóðelsk og söng-
gefin eins og margir hennar ætt-
menn. Hún var náskyld Gaut-
landsbræðrum sem voru þekktir
söngmenn. Móðir mín var mjög
heimilisrækin og bjó vel að sínu og
sínum, hún var elskuð og virt af
þeim sem þekktu hana best.
Við Svanhildur systir mín og öll
barnabörnin kveðjum hana með
hlýjum hug, móður okkar og
ömmu sem var okkur öllum svo
góð, svo góð. Blessuö sé minning
hennar.
Ómar Sigtryggsson