Morgunblaðið - 02.06.1985, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 2. JÚNÍ 1985
29
núna — ég efast um ad við höfum
átt vinsælli stjórnmálamann um
langa hríð ...
„Það er gott. Það sýnir hversu
langt menn geta komist á kímni-
gáfunni."
— Hvernig fannst þér á fegurðar-
samkeppninni í gærkvöldi?
„Heitt! Og líklega var það dálít-
ið skipulagslaust því ég var eigin-
lega aldrei viss um til hvers var
ætlast af mér. En þegar öllu var
lokið var ég mjög ánægður og
skemmti mér konunglega vegna
þess að ég lét mig hafa það að
syngja, sem ég geri mjög sjaldan
við svona tækifæri. Mér fannst
það stórgaman."
Erfltt að sitja kyrr í „Sweet
Little Rock & Roller“
— Hvað var það eiginiega, sem
fékk þig til að taka lagið?
„Ja, það var þannig, skal ég
segja þér, að þegar ég var kominn
upp á svið og heyrði hinn söngvar-
ann syngja „Sweet Little Rock &
Roller" þá átti ég í erfiðleikum
með að halda fótunum á mér kyrr-
um. Svo þegar ég sá að þeir settu
nýjan míkrafón á sviðið þá hugs-
aði ég með mér: Líklega ætti ég að
vera kurteis og taka undir með
honum. Þá hafði ég náttúrlega
alíu, Japan og víðar. Það var langt
og strangt ferðalag og þvi lauk
ekki fyrr en nú í mars. Nú tek ég
mér nokkurra mánaða frí til að
geta verið með krökkunum mínum
en í næsta mánuði eða þar næsta
byrja ég á nýrri plötu.“
— Hverskonar plata verður það
— liggur Ijóst fyrir hver verður rauði
þráðurinn ... ?
„Nei, það veit maður aldrei
fyrirfram. Það verður aldrei ljóst
fyrr en maður kemur í stúdíóið ...
það fer eftir því í hvernig formi
maður er, skapi, hugarástandi,
öllu þessu.“
— Camouflage fékk misjafna
dóma...
„Það er mér nokk sama um. Það
skiptir mig engu hvernig gagnrýn-
endur tala, það eru sölutölurnar
sem segja mér það sem ég þarf að
vita. Ég hef aldrei verið í neinu
sérstöku uppáhaldi hjá blöðunum,
við skulum tala hreint út um það.
Að minnsta kosti hef ég ekki verið
það í tíu ár eða svo, síðan í kring-
um 1975.“
— Hvers vegna er það, heldurðu?
„Ég veit það eiginlega ekki. Ég
geri eins góðar plötur og ég get á
hverjum tíma og ef þeim hjá
rokkblöðunum þykir þær ekki
vera nógu góðar, þá geta þeir etið
skít. Fuck ’em! ef þú fyrirgefur
„... en þegar hinn var farinn að syngja var erfitt að halda fótunum kyrrum ..." Rod Stewart á sviðinu í Broadway
á mánudagskvöld.
„Gaman að hitta the Lord Mayor ..." Eftir skemmtunina í Broadway. Frá vinstrí: Rick Thompson, Kristján
Jóhannsson, Rod Stewart, Björgvin Halldórsson, Davíð Oddsson og Baldvin Jónsson, umboðsmaður Fegurðarsam-
keppni íslands.
Þegiðu, þetta er mitt viðtal!
„Miðað við móttökurnar á
skemmtuninni í gærkvöldi," skaut
einn félaga söngvarans inní sam-
talið, „þá er hann hreint ekki bú-
inn. Eða hvað fannst þér?“
— Nei, alls ekki. En er þá málið
það, að þér semur ekki vel við blöð-
in?
„Ja, nei — og þó, nei, mér semur
ekki sérlega vel við blöðin. En ég
er heldur ekki mjög vansvefta
vegna þess. Staðreyndin er sú ... “
„Sjáðu til,“ skaut félaginn aftur
inn í...
„... þegiðu, Ricky, þetta er
mitt viðtal! sagði Stewart og hló
dátt. „Það er eiginlega enginn i
augnablikinu nema Bruce
Springsteen sem á hug og hjörtu
músíkpressunnar. Hann er blá-,
eygði drengurinn þeirra þessa
stundina. Ég var þessi bláeygði
drengur i kringum 1971 og næstu
ár á eftir. Um það leyti sem „Ev-
ery Picture Tells a Story“ kom út.
Nú eru menn að segja við mig:
Hvers vegna gerirðu ekki aðra
slíka plötu? Svarið er auðvitað að
nú eru breyttir timar, annar andi.
Ef ég ætlaði að gera aðra plötu af
þvi tagi færi mér aftur en ekki
fram. Maður verður að halda
áfram, þróast og þroskast... “
Að tjaldabaki eftir samsönginn með Björgvini HaUdórasynL Frá vinstri: Rick Thompson, skoskur milljónerí og félagi
Stewarts, Rod Stewart, Kristján Jóhannsson og Björgvin Halldórsson.
enga hugmynd um að hann ætlaði
líka að syngja „Tonight’s the
Night“, „Sailing" og fleiri lög en
þegar við vorum byrjaðir fannst
mér það mjög gaman. Söngvarinn,
Bo, er mjög góður. Elskulegur
náungi og góður söngvari.
Hljómsveitin var líka feiknarlega
góð, klassaband."
— Vissirðu að þegar þú fórst upp
var alls ekki verið að kynna þig
heldur Björgvin Halldórsson, sem
ætlaði að syngja lögin þín. Mig grun-
aði strax að þú hefðir heyrt nafnið
þitt og haldið að þeir væru að kynna
þig...
„Nei, ég vissi það ekki! Það
hlaut eitthvað að vera, því þegar
ég kom upp á sviðið hélt ég að við
ætluðum að fara að krýna fegurð-
ardrottninguna. Það var líka dá-
lítið undarlegt að vita ekki hvar ég
átti að standa. Þetta varð hálf
vandræðalegt en þegar hann byrj-
aði að syngja og ég sá hinn míkra-
fóninn, þá stóðst ég ekki mátið.“
Ekki vinsæll hjá
rokkpressunni
— Hvað hefur þú verið að fást við
að undanförnu? Það hefur ekki
komið frá þér plata síðan „Camou-
flage“ kom út f fyrrasumar, eða
hvað?
„Nei, það er nýjasta platan. Hún
gekk mjög vel í Bandaríkjunum og
Kanada þótt hún gengi ekki sér-
lega vel í Evrópu. Þá ferðaðist ég
líka um í níu mánuði og hélt
hljómleika hér og þar — í Banda-
ríkjunum, Afríku, Brazilíu, Ástr-
orðalagið, gamli minn. Ég geri
músík og plötur til að skemmta
sjálfum mér. Ef plötukaupendum
er skemmt sömuleiðis þá er það
mjög gott. Gagnrýnendum er í
raun og veru alveg sama um
venjulega hlustendur. Ef þeim
væri ekki sama þá hefði ég verið
búinn að vera fyrir tíu árum. Og
ég er það hreint ekki... “
Tonight I’m Yours
í mestu uppáhaldi
— Hverja platna þinna heldur þú
mest upp á sjálfur?
„Mér finnst alltaf nýjasta plat-
an best. Eina plötu var ég alveg
sérstaklega ánægður með á sfnum
tima og er ennþá. Það er „Tonight
I’m Yours“. Það finnst mér góð
plata. Skínandi plata.“
— Það er heilmikið af nýjum
hljómsveitum að koma fram f hverrí
viku. Hverja finnst þér gaman að
hiusta á — hvað er í uppáhaldi hjá
þér?
„The Eurythmics. Þau eru
feiknarlega góð. Ég hef líka alltaf
verið hrifinn af The Police. Ann-
ars er ég frekar gamaldags — mér
finnst til dæmis alltaf jafn gaman
að hlusta á Otis Redding, Wilson
Pickett og fleiri slíka. En ég er
tónlistarunnandi inn f bein, svo ég
skemmti mér við að hlusta á næst-
um hvað sem er.“
— Heldurðu að þú eigir eftir að
koma hingað aftur og halda hljóm-
leika fyrír okkur?
Rod Stewart varð prakkara-
legur á svipinn og leit á félaga
sína. „Ef fsland vinnur Spán í
heimsmeistarakeppninni þá kem
ég, ha ha ha!“ AUir ráku upp
skellihlátur. „Nei, taktu mig ekki
of bókstaflega... víst væri það
gaman og auðvitað vildi ég gjarn-
an gera það. Ef ég hefði ekki kom-
ið hingað núna hefði það varla
hvarflað af mér en nú vildi ég
gjarnan gera það. Móttökurnar
hafa verið svo einstakar — ég
meina það, ég tala beint frá hjart-
anu núna. Mér dettur f hug að það
væri hægt að halda hljómleika í
London, Manchester, Aber-
deeeeeeen ... og fara svo hingað
til íslands. Hver hefur spilað
hérna? Af stórum nöfnum i rokk-
inu?“
Kem og spila ef þið
vinnið Spánverjana
— Margir. Á sjöunda áratugnum
komu nokkrir, Kinks tvisvar, Deep
Purple, Led Zeppelin ...
„Zeppelin? Komu þeir? Gott.
Hverjir hafa komið á síðustu fjór-
um eða fimm árum?“
— Enginn af þessari stærðar-
gráðu. Þetta hefur verið erfitt vegna
þess hve krónan befur staðið illa
gagnvart útlendum myntum. Nú
virðist það vera að lagast
Hann velti málinu aðeins fyrir
sér. Komst að þeirri niðurstöðu að
hæpið væri að halda tónleika úti
og að spila fyrir 6.000 manns í
Laugardalshöll fannst honum svo
fátt fólk að það varla tæki því. „Þú
hefur spilað fyrir sjö þúsund
manns — ég veit að það er ekki
margt en... “ sagði lagskonan
Kelly Emberg. „Fjandinn hafi
það,“ sagði Stewart og brosti sínu
breiðasta, „sex þúsund manns eru
ansi stórt hlutfall af allri þjóðinni,
ekki satt? Ef þið vinnið Spánverj-
ana þá höldum við konsert hérna
þótt við töpum peningum á því!“
viðtal: ÓMAR VALDIMARSSON
myndir: RAGNAR AXELSSON