Morgunblaðið - 23.06.1985, Síða 16

16 B
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 23. JÚNÍ 1985
Vonandi verdur þessi húsagarður, sem afmarkast af Skúlagötu, Rauðarárstíg og Lauga-
vegi og er með þeim sUerri í borginni, orðinn örlítið meira aðlaðandi sem leiksvæði
fyrir börnin sem umhverfis hann búa, þegar litla dóttir hennar Steinunnar Halldórs-
dóttur, sem hér sést í fangi mömmu sinnar, fer að leika sér í honum. „Það býr mikið af
ungu fólki með lítil börn í þessum húsum,“ segir Steinunn. „Þessi húsagarður er eina
leiksvæðið í nágrenninu sem börnin eiga völ á og við erum oft að velta því fyrir okkur
hvort ekki væri hægt að gera eitthvað meira við hann. En það eina sem gerist er að á
hverju ári hverfur meira og meira af honum undir bílastæði,"
Héðan má virða þá sem strunsa eftir Laugaveginum fyrir sér úr öruggri
fjarlægð.
Bakvið Brekkustíginn. Tilvalið útivistarsvæði en tómlegt um að litast.
í porti við Tryggvagötu 6 voru þeir Hlynur, 14 ára, og Kristinn, 13 ára, að æfa nokkra
létta skrykki fyrir danskeppni í Tónabæ. ÍJtideild Reykjavíkur hefur hús til umráða í
portinu og það er nærvera jafnaldra þeirra Hlyns og Kristins sem gerir það að verkum
að þetta port er ekki eins grámuskulegt og fíest hin, heldur litskrúðugt með „lands-
lagi“.
- w ^ s»;
Og lífið gengur sinn vanagang bakvið leikmyndina sem að götunni snýr.
PORTIN
í BÆNUM
„Væru portkonur ekki mun áhugaverðara efni
til umfjöllunar?“ varð nærstöddum manni að
orði á dögunum, þegar undirrituð viðraði áhuga
sinn á portum, húsagörðum og öðrum skúma-
skotum borgarinnar.
Vera má að rétt sé, að mann-
lífið sem þrífst innan og utan
portveggjanna, sé mun áhuga-
verðara en umgjörðin. En á hinn
bóginn er skortur á lífi því miður
það sem oftast einkennir fram-
angreind mannvirki hér í borg.
En hvað sem því líður fórum
við Friðþjófur endrum og eins á
stúfana í veðurblíðunni í vetur
og svipuðumst um í nokkrum
bakgörðum og skúmaskotum
borgarinnar. Meðfylgjandi
myndir eru allar teknar áður en
sumardagurinn fyrsti gekk í
garð og ef ekki annað, ættu þær
að fá lesendur til að minnast
veðurblíðunnar á liðnum vetri
með nokkru þakklæti til veður-
guðanna.
Portferðir þessar voru ekki
farnar í því augnamiði að veita
nein snyrti- eða fegurðarverð-
laun, né heldur að hafa uppi á
portkonum, enda engar slíkar á
vappi þar sem við áttum leið um.
En bakgarðar geta engu að síður
verið stórmerkilegir staðir þar
sem ýmislegt það fer fram er
engan myndi gruna, sem lætur
sér nægja að skoða aðeins fram-
hlið mannabústaða.
Gott dæmi um þetta gefur
m.a. að líta í hinni sígildu kvik-