Morgunblaðið - 16.08.1985, Blaðsíða 13

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 16. ÁGÚST 1985
13
setur sitt í Art’s Theatre West End
í London, en nokkrum leikhúsum er
boðið þangað árlega með gestasýn-
ingar. Þarna sýndum við sex sinn-
um leikritið Storyland sem ég hafði
skrifað og fengum við frábærar
móttökur. T.d. var uppselt á allar
sýningarnar áður en við vorum
mætt á staðinn.
Okkur var svo boðið að sýna
verkið annars staðar á Bretlands-
eyjum en til þess fékkst ekki fjár-
styrkur að heiman. Urðum við því
að taka saman pjönkur okkar og
halda heim. Var það sárt að þurfa
að neita svo góðu boði.“
Höfum fengið betri
viðtökur í sumar
en nokkru sinni fyrr
Hvað með framhaldið, hyggist
þið sýna Light Nights áfram?
„Ég vil engu spá um framtíðina,
en sýningar hafa gengið mjög vel
hingað til. Fólk kemur allsstaðar
að úr heiminum til að sjá okkur og
ég held að menn skemmti sér yfir-
leitt mjög vel. í sumar höfum við
og fengið betri viðtökur en nokkru
sinni fyrr og er skýringin líklegast
sú að undanfarna mánuði höfum
við unnið að því að „endurnýja"
mörg atriði sýningarinnar.
Öll tónlist hefur verið tekin upp
að nýju, skyggnum hefur verið
fjölgað og eins höfum við samhæft
skyggnur og tónlist, þannig að þær
nálgast það að vera kvikmynd.
Framtíð Ferðaleikhússins ræðst
þó af því hver fjárveiting okkar
verður á næsta ári. Það er ekki
réttlæti í öðru en að við sitjum við
sama borð og önnur atvinnuleikhús
í þessu landi," sagði Kristín G.
Magnús að endingu.
í sýningarhléi tók blm. nokkra
sýningargesti tali sem voru að
gæða sér á ljúffengum veigum sem
boðið var upp á í tilefni afmælisins.
Huldufólkið
mest heillandi
Hjónin Gilboa Jehudith og Weiss
Michael komu til landsins í síðustu
viku, alla leið frá fsrael, í þeim til-
gangi að kynna sér lífshætti fram-
andi eyjaskeggja norður i Atlants-
hafi. Kváðust þau vera fædd og
uppalin í Tékkóslóvakíu en flúðu
þaðan til ísrael í síðari heimsstyrj-
öldinni.
Aðspurð sögðust þau bæði vera
mjög hrifin af sýningu Ferðaleik-
hússins. „Þegar maður dvelur ekki
nema tvær vikur í ókunnu landi þá
getur maður engan veginn séð það
Gilboa Jehudith og Weiss Michael, komin alla leið frá ísrael. MorgunbiaAið/Þorkell.
Michael J. Lonsdale, starfsmaður í breska sendiráðinu, ásamt
eiginkonu sinni Glenys og dótturinni Caroline.
sem vert er að sjá né fræðst um allt
sem vert er að fræðast um.
Því höfum við bæði gagn og gam-
an af því að geta skyggnst eina
kvöldstund inn í fortíðina og reynt
að ímynda okkur hvernig Islend-
ingar bjuggu fyrr á öldum. Ekki
sakar að við lásum okkur dálítið til
um ísland áður en við komum, en
það gerum við alltaf áður en við
förum til framandi lands."
Þau hjónin voru á einu máli um
að sögurnar af huldufólki, sem
sagðar voru á sýningunni, væru
mest heillandi, sérstaklega vegna
þess að enn tryðu margir á „þessa
ósýnilegu menn“. Kváðust þau ætla
að nota tímann sem eftir væri hér
til að skoða það markverðasta og
reyna að kynnast lítillega forvitni-
legu landi og þjóð.
Stórhrifin af sýningunni
Hjónin Alex og Mary Porter Ow-
en frá Wallingford í Bandaríkjun-
um, höfðu komið til landsins fyrr
um daginn og kváðust aðeins geta
dvalið í tvo daga. „Við erum á leið
til Evrópu og áttum í rauninni að-
eins að stoppa nokkrar klukku-
stundir í flughöfninni í Keflavík.
Vinir okkar, sem hafa verið hér,
hvöttu okkur hins vegar til að nota
tækifærið og skoða okkur um í
Reykjavík og nágrenni í leiðinni.
Við sjáum svo sannarlega ekki eftir
því að hafa gert svo.“
Þau hjónin kváðust vera ákaf-
lega glöð yfir að hafa fengið tæki-
færi til að sjá Light Nights. „Við
erum stórhrifin af sýningunni, svo
ekki sé meira sagt. Bæði höfum við
að undanförnu lesið okkur þó nokk-
uð til um land og þjóð, en sýning
sem þessi segir meira en allt sem
við höfum lesið.
Sextán ára sonur okkar, sem er
hérna með okkur, er alveg hjart-
anlega sammála, því rétt áðan
sagði hann að sér fyndist miklu
sniðugra að fara til framandi landa
og kynnast þeim af eigin raun, í
stað þess að þurfa að lesa um allt í
bókum!“
Þakklát fyrir að vera
boðin á sýninguna
Meðal gesta á hátíðarsýningu
Ferðaleikhússins voru nokkrir
starfsmenn breska sendiráðsins í
Reykjavík. Einn þeirra, Michael J.
Lonsdale, stóð á tali við konu sína,
Glenys, og sjö ára dóttur þeirra,
Caroline, þegar Morgunblaðsmenn
Alex og Mary Porter Owen frá Wallingford í Bandaríkjunum.
báðu leyfis um að fá að trufla and-
artak, og spyrja þau örlftið út í
sýningu Ferðaleikhússins.
Leyfið var auðfengið og kváðust
þau hjónin vera himinlifandi yfir
sýningunni. „Við erum ákaflega
þakklát þeim hjónum Kristínu og
Halldóri fyrir að hafa boðið okkur
að vera viðstödd þessa hátíðarsýn-
ingu á Light Nights. í kvöld höfum
við fengið heilmikla innsýn í sögu
þjóðarinnar, á bæði fræðandi og
skemmtilegan hátt.
Sýningin er mjög fagmannlega
unnin og skyggnurnar sem sýndar
voru, sérstaklega fallegar og
skemmtilegar. Við eigum von á vin-
um hingað frá Indlandi og Nígeríu
og það fyrsta sem við gerum verður
að fara með þá á Light Nights."
Michael og Glenys kváðust vilja
fræðast sem mest um land og þ.jóð,
enda ættu þau eftir að dvelja hér í
fjögur ár, og sagðist Michael t.d.
um þessar mundir vera að lesa
enska bók um ísland.
Caroline, dóttir þeirra hjóna,
hafði staðið álengdar og fylgst
hljóð með því sem fram fór. Er hún
var spurð hvernig henni hefði
furrdist sýningin svaraði hún stutt
og laggott: „Það sem ég skildi
fannst mér æðislega skemmtilegt."
Ferðaleikhúsið mun sýna Light
Nights út ágústmánuð. Sýningar
eru fjórum sinnum í viku í Tjarn-
arbíói: á fimmtudags-, föstudags-,
laugardags- og sunnudagskvöldum
og hefjast sýningarnar kl. 21.
Pretty Maids og hin hollenska
Vengeance. Þá má hafa gaman
af Madam X og Kick Axe finnst
mér ágætis sveit. Pretty Maids
og Vengeance, hvers söngvari
hljómar ótrúlega líkt og söngv-
ari Vandenbergh (báðar eru
sveitirnar hollenskar), leika
tónlist sem stundum hefur verið
kölluð hryðjuverkarokk (Total
Death gjarnan á ensku) og svip-
ar stundum meira til pönks, þar
sem hraðinn og djöfulgangurinn
skipta mestu. Bæði Pretty Maids
og Vengeance eru þó t.d. mun
heflaðri en Metallica, sem er ein
sú allra harðasta á þessu sviði.
Báðar mjög frambærilegar.
Hanoi Rocks, Quiet Riot, 220
Volt, Fastway og Trust eru allt
sveitir sem maður þekkir, misvel
þó, og lög þeirra á þessari plötu
eru yfirleitt ágæt. Trust og Quiet
Riot mega þó muna fífil sinn
fegurri. Þeim þremur ótöldu,
Horizon (hollensk), Stevie (söng-
kona) og Black’n’blue (dæmigerð
bandarísk), hafði ég aldrei heyrt
í fremur en Pretty Maids og
Vengeance, og eru þær lítt minn-
isstæðar. Stevie er þó best þeirra
þriggja.
The New Gladiators er eins og
heyra má plata, sem er vel þess
virði að menn gefi henni gaum.
Þarna eru á ferð sveitir, sem
flestar eru fremur lítt þekktar í
þungarokkinu en eiga greinilega
sumar hverjar framtíðina fyrir
sér — aðrar ekki. Svo einfalt er
það.