Morgunblaðið - 06.10.1985, Blaðsíða 23
23
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 6. OKTÓBER1985
Höfuðstóllinn
þrotinn
Ingibjörg og starfsstúlkur,
talið frá vinstri: Hildur
Hermannsdóttir, Ingibjörg,
Kristín Hermannsdóttir og
Sigurbjörg Ólafsdóttir.
Nú krefst hið opinbera að gefin
séu út leyfi fyrir alls kyns rekstri,
væntanlega rekstri sem þínum
einnig. Hvernig er því varið?
Bráðabirgðaleyfi
fengið fyrir fímm
heimilismenn
„Það er rétt og hingað hafa
komið fulltrúar hins opinbera og
kannað reksturinn, en flestir
heimilismanna eru hingað komnir
að tilhlutan opinberra aðila eða
félagsmálastofnana. Ég hef þegar
fengið bráðabirgðaleyfi fyrir
fimm heimilismenn, en það sér
hver maður að sá fjöldi er of lítill
til rekstrar heimilis sem þessa, en
fleiri en 12 held ég að sé ekki æski-
legt að hafa til að geta rekið þetta
á heimilisgrundvelli.
Auk Ingibjargar starfa tvær
stúlkur á heimilinu, dóttir hennar
' -
t
Blesastaðaheimilið nýtur engra
opinberra styrkja, en hvernig er
það rekið kostnaðarlega séð?
„Ég hef ekki farið fram á neina
opinbera styrki og ætla mér ekki
að gera. Húsið er reist með sölu-
andvirði jarðarinnar, en ég verð
að viðurkenna að það er farið að
fanga á þá fjármuni í reksturinn.
!g er núna að byggja við húsið,
svefnherbergi fyrir sjálfa mig og
stærra þvottahús, og get með því
móti fjölgað aðkomnu heimilis-
fólki úr tíu í tólf, en ég held að
ekki sé heppilegt að hafa stærra
heimili. Það er því komið nokkurt
strik í reikninginn hjá mér, því
höfuðstóllinn er þrotinn. Ég sé því
fram á að þurfa hærri fjárhæð
með hverjum vistmanni til að
reksturinn standi undir sér, en nú
fæ ég aðeins lífeyrisgreiðslur og
það sem hverjum ber og er það um
kr. 15 þúsund á mánuði á mann.
Það fylgja mjög miklir þvottar
heimilishaldi aldraðra, sérstak-
lega þegar veikindi bætast við, og
fleiri kostnaðarliðir hafa bætzt
við, sem ég hélt að ekki yrðu eins
stórir og þeir í raun eru.“ (Þess má
geta, að kostnaður á hvern sjúkl-
ing á sjúkrahúsi í Reykjavík, það-
an sem margir heimilismenn Ingi-
bjargar koma, er um og yfir kr.
6.000 á dag, þ.e. um 180 þús. kr. á
Ingibjörg og Fillippía
við skrifborð Ingibjargar í
stofunni.
Úr setustofu, barnabarn
Ingibjargar, Hermann
Kristjánsson, sigur hjá
sjónvarpinu.
og systurdóttir, en hún sagðist
ætla að fastráða eina stúlku núna
fljótlega. „Það halda margir að
þetta sé einhver óskapleg tekju-
lind, en fram til þessa hef ég ekki
getað reiknað mér laun. Þ6 þetta
sé bindandi og peningalegur af-
rakstur ekki mikill, þá er ég
sannfærð um að ég hefði ekki get-
að fundið mér betra starf í ellinni.
Ég get verið áfram hér á jörðinni,
í góðu nábýli við kaupendur jarð-
arinnar og starfið gefur mér mikla
ánægju. Mér finnst ég ætíð hafa
nóg að gera og þakklátara starf er
varla að finna,“ sagði Ingibjörg
Jóhannsdóttir að lokum.
„Að mér hlúir
Ingibjörg, eins og
bezta móðir“
Við röbbuðum við heimilisfólk
áður en við þáðum kaffi og veit-
ingar í eldhúsinu með Ingibjörgu,
starfsstúlkum og nokkrum heimil-
ismanna, sem ýmist sátu með
okkur eða kíktu inn og fengu sér
kaffibolla. Einna hressastur við-
ræðu var aldursforsetinn, Ólafur
Þorkelsson, sem þrátt fyrir sín 90
ár rifjaði upp æviferilinn allt frá
barnæsku og miðlaði okkur óspart
úr kveðskaparbanka sínum. Hann
marglýsti ánægju sinni með dvöl-
ina á Blesastöðum og til vitnis um
það fór hann með kveðskap sinn
til Ingibjargar húsmóður, sem við
látum fylgja hér með að lokum í
frásögn af heimsókn til Blesastaða
að þessu sinni:
„Ingibjörg er ektafrú,
engir hana lasta.
Hún er bæði traust og trú
töfra vinsemd fasta.
Hennar lund er hvergi körg,
kærleiks Ijóma glóðir.
Að mér hlúir Ingibjörg
eins og besta móðir.
Texti: FRÍÐA PROPPÉ
Ljósm.: JÚLÍUS SIGURJÓNSSON
betri þarna en í Reykjavík. Lækn-
ir kæmi reglulega frá Laugarási
og ef eitthvað amaði að kæmu þeir
samstundis. „Ég er viss um að
þjónustan er betri hér en í
Reykjavík. Ég hef að minnsta
kosti lent í að bíða lengur eftir
lækni í bráðatilfelli í Reykjavík en
hér,“ sagði hún.
mánuði, innskot blaðamanns.)
Ingibjörg sagðist alls ekki fara
fram á neina styrki af hendi hins
opinbera, einvörðungu að eðlilegur
kostnaður við uppihald fengist
greiddur þannig að hún þyrfti ekki
að ganga áfram á eigin fjármuni.