Morgunblaðið - 02.11.1985, Síða 42

42
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 2. NÓVEMBER1985
Kveðja:
Sigurður S. Magn-
ússon prófessor
Fæddor 16. aprfl 1927
Dáinn 21.október 1985
SSM er allur. Með honum er
genginn góður vinur og hollur hús-
bóndi.
Það var fyrir rúmum tíu árum
að við, þáverandi stúdentar í
læknadeild Háskólans, urðum
þeirrar gæfu aðnjótandi að fá
hann fyrir læriföður. Hann sneri
þá heim til íslands eftir gifturíkan
feril erlendis og tók að sér forstöðu
Kvennadeildar Landspítalans, sem
prófessor og yfirlæknir. Starfi sem
hann gegndi með sóma til hinstu
stundar.
Með komu hans urðu þáttaskil
í kennslu læknastúdenta, ekki bara
á kvennadeildinni, heldur í lækna-
deildinni allri. Þáttaskil sem um
langa framtíð eiga eftir að hafa
áhrif til góðs á heilbrigðismál
okkar íslendinga. Með honum
komu nýir straumar sem lækna-
stúdentar höfðu ekki kynnst áður.
Áhugi hans fyrir kennslu, rann-
sóknum og framgangi deildarinnar
var brennandi. Þar mátti engan
tíma missa. Hjá honum runnu því
saman í eitt nótt og dagur. Starfs-
gleði hans og óþrjótandi vilji virt-
ust engin takmörk sett.
Ég kynntist SSM þó ekki náið
fyrir rúmum fimm árum er hann
hvatti mig til að leggja stund á
kvensjúkdóma og fæðingarfræði
og veitti mér námsstöðu á kvenna-
deildinni. Það var með hálfgerðum
kvíða að ég hóf störf hjá honum.
Hann, sem alltaf vann og aldrei
unni sér hvíldar, hlaut að vera
harður og strangur húsbóndi sem
gerði kröfur en bak við harðneskj-
una leyndist hlý og tilfinningarík
sál sem hafði næmt tímaskyn fyrir
veikleika lítilmagnans.
Mér verða ógleymanlegar allar
þær stundir og vökunætur sem við
áttum saman, tveir eða fleiri, þar
sem kennslu- og deildarmálin voru
krufin ofan í kjölinn, nýjar leiðir
ræddar og hugmyndir færðar í
raunverulegan búning. Þar fór
SSM á kostum. Ekki verða mér
síður ógleymanlegar allar þær
gleðistundir sem ég átti á heimili
hans og hans góðu konu Audrey.
Þangað var ég alltaf jafn velkom-
inn sem væri ég þeirra eigin sonur.
Á gleðistundum deildarinnar
var SSM hrókur alls fagnaðar svo
ekki sé minnst á þegar ég var
honum samferða á ráðstefnum
erlendis. Þá nutu sfn aðrir góðir
hæfileikar hans því hann var í
senn bæði snjall píanisti og ágætur
leikari og eftirherma.
Þrátt fyrir alla góða kosti var
SSM ekki yfir gagnrýni hafinn
frekar en aðrir menn. Það vissi
hann vel sjálfur enda opinn fyrir
gagnrýni. Hann hélt vikulega
kvöldfundi með læknum deildar-
innar þar sem allir höfðu tillögu-
rétt og fengu að gagnrýna og ræða
opinskátt um það sem þeim fannst
miður fara. Á þessum fundum voru
oft heitar umræður sem á eftir
styrktu tengsl milli læknanna og
bættu rekstur og þjónustu kvenna-
deildarinnar.
Ég á SSM mikið að þakka. Ég
kveð góðan vin með söknuði og
hlýjum endurminningum. Ég og
fjölskylda mín sendum Audrey og
börnunum einlægar samúðar-
kveðjur.
Lundi, Svíþjóð,
Benedikt O. Sveinsson.
Aðalheiður íris Jóns-
dóttir - Minning
Fædd 5. ágúst 1982
Dáin 29. október 1985
„Nú leggégaugunaftur
ó Guð þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(sálmurnr. 510)
Guð gaf og guð tók: Þessi orð
komu upp í huga mér þegar litla
frænka mín, Aðalheiður fris, var
kvödd burt úr þessum heimi aðeins
3ja ára gömul. Ég spurði sjálfa
mig, af hverju? Þetta er ekki rétt-
látt. Hún sem var svo kát og glöð
og það geislaði af henni. Þegar
þessi litli sólargeisli fæddist þá
átti hún hug minn og hjarta. Eg
hef haft gott tækifæri til að fylgj-
ast með henni og sjá hana dafna
og þroskast. Og af því að hún var
hjá mér um tíma sl. sumar fann ég
hversu mikið líf var í henni og hún
dugleg að bjarga sér, þrátt fyrir
það að hún hafði mjög takmarkaða
sjón. En skyndilega var hún hrifin
í burtu. Það var eins og brugðið
hefði birtu, geislinn var horfinn.
Svo snöggt varð þetta, að ég sit
hálf lömuð eftir og horfi út í sort-
ann. Þegar fram líða stundir mun
minningin um litla geislann
eflaust eiga eftir að ylja mér. Og
þó íris litla hafi verið tekin burtu
úr þessum heimi er hún áreiðan-
lega í góðum höndum núna.
Elsku Kolla mín og Nonni, guð
gefi ykkur styrk ykkar miklu sorg.
Við Ari og drengirnir biðjum
ykkur blessunar guðs um leið og ég
fel honum litlu frænku mína í
hendur.
Helga frænka
Lítil frænka mín, Aðalheiður
íris lést á gjörgæsludeild Land-
spítalans að morgni þriðjudagsins
29. október sl. aðeins 3ja ára
gömul. Varla getur það talist löng
ævi og kannski þess vegna setur
mann hljóðan, þess vegna verður
maður svo vanmáttugur og úr-
ræðalaus. Einhvern veginn er það
svo fjarlægt í hugum okkar að lítið
barn, sem annars var svo fullt af
lífsþrótti og fjöri skuli svo fljótt
falla fyrir hinum mikla sláttu-
manni.
Aðalheiður litla hafði allt frá
fæðingu litið út fyrir að vera heil-
brigð og hraust ef undan er skilið
að hún var með skerta sjón, sem
einhvern veginn virtist ekki há
henni eins mikið og búast hefði
mátt við. Hún var glaðlynd og
fjörug og ósjálfrátt smitaðist
maður af gáska hennar og kæti.
Það var svo sannarlega stutt í
brosiðhjáhenni.
En nú síðla hausts fór hún að
kenna sér meins, sem á örskömm-
um tíma dró hana til dauða.
Hvernig hægt er að sætta sig við
svo snöggan endi, veit ég ekki, en
sagt er að tíminn lækni öll sár.
Hitt er víst að lítill sólargeisli
hefur horfið fjölskyldunni og eftir
sitjum við harmi slegin og skiln-
ingsvana.
Sárastur er þó missirinn for-
eldrunum, sem lögðu sig fram um
að hjálpa henni til þroska og vöktu
yfir hverju fótmáli hennar. Ein-
mitt vegna þess hversu skert sjón
hennar var vildu þau tryggja að
hún yrði, sem best undir lífið búin.
Hvíl, litla frænka mín í friði og
megi allar góðar vættir fylgja
henni yfir móðuna miklu. Bróður
mínum, mágkonu og Helgu Valdísi
systur hennar bið ég blessunar
hins æðsta og huggunar í miklum
harmi þeirra.
Björn
Spielberq
MAÐUR FYLGIST VEL
MEÐ ER SÍFELLT EITTHVAÐ
HRESSILEGT AÐ GERAST A
TJALDINU. SVMb|31/10
Sýnd í Austurbæjarbíói