Morgunblaðið - 27.03.1986, Síða 12

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 27. MARZ1986
y«AM .V! .aiGA-'UVIUDaOM

3E
A DROTTINS vm
Umsjón:
Séra Auður Eir Vilhjálmsdóttir
Ásdís Emilsdóttir
Svavar A. Jónsson
Upprisutrú — í erli daganna
Guðrún Nanna Sig-
urðardóttir
- ef við erum kristin
hljótum við að geta lát-
ið þessa gleði móta
daga okkar.
Kristur er upprisinn, Kristur er sannarlega upprisinn, syngur
kirkjan glaðlega á páskamorgun. Og guðspjallið segir frá kraft-
inum mikla, sem var svo sterkur að gröfin gat ekki haldið
Jesú. Fólk fyllir kirkjurnar, heima bíður morgunverðarborð og
svo allur dagurinn með tækifærum til samveru og útivistar.
Hvernig nýtist fögnuður páskadagsmorgunsins í daglegu lífi,
hátíð þess og erli?
En páskagleðin gefur ekki öllum tækifæri
til að fara í kirkju, syngja þar með öðrum
og fara svo heim með sínum. Sumir eru
Qarri fólki sínu og heimili, sjúkir á sál eða
líkama. Hvemig nýtist páskagleðin þeim?
Páskaviðtölin okkar eru við þau Guðrúnu
Nönnu Sigurðardóttur ritara á Biskupsstofu
og formann Kirkjukórasambands íslands og
séra Sigfínn Þorleifsson sjúkrahúsprest. Þau
spyrjum við ofangreindra spuminga.
Þú syngur í kirkjukómum í Kópavogs-
kirkju, Guðrún. Er gaman að syngja í
messu kl. 8 á páskadagsmorgun?
Það er ákaflega gaman og því fylgir sér-
stök gleði, sem er auðvitað páskagleðin.
Tónlistin speglar gleðina sem fylgir páskun-
um og textamir auðvitað líka. Syngjum og
veram glaðir, syngjum við, og Sigurhátíð
sæl og blíð, ljómar nú og gleði gefur, Guðs
son dauðann sigrað hefur. Þessi gleði kemur
skýrar fram vegna nálægðar páskanna við
langa og dapra föstuna, hún biýzt sterkar
fram á páskunum en á jóíunum.
Finnurðu gott samfélag við fólkið í
kómum og fólkið, sem fyllir kirkjuna á
páskadagsmorgun?
Já, það er sérstök stemmning að fara út
klukkan rúmlega 7 og sjá að allir era á
sömu leið, allir streyma í kirkju. En það er
ekki bara síðan ég byijaði að syngja í kirkju
klukkan 8 á páskadagsmorgun, sem ég fínn
þessa stemmningu páskamorgunsins. Alveg
síðan ég var bam hef ég reynt að fylgjast
með útvarpsmessunum klukkan 8 og mér
hefur alltaf þótt það hátíðlegt.
Nú varstu prestkona á Þingeyri í 28
ár. Fannstu sömu gleðina í páskamessun-
um þar og hér?
Já, já, eini munurinn var sá að þar var
alltaf messað klukkan 2 á páskadag. Mér
fínnst meira gaman að hafa messuna klukk-
an 8.
Það eru ekki allar messur jafn hátíð-
legar og páskamessan. Finnst þér gaman
að syngja i kirkjukórnum allan ársins
hring?
Já, allir, sem syngja í kirkjukóranum,
syngja þar af því að þau hafa gleði af því.
Annars væra þau ekki að því.
Ekki syngjum við vegna ágóða-
vona.
Mér finnst margir sálmar
kirkjunnar nokkuð þunglama-
legir, páskasálmamir sannast
að segja líka. Hvað finnst þér?
Mér fínnst það ekki. Lögin era
ákaflega falleg og það er gaman
að syngja þau. Sum þeirra era
dálítið viðamikil en ef vel tekst
er gaman að syngja þau. Ég man
að þegar ég hlustaði á páskamess-
UfnSr-l iSaigldgihÚBnm fahnst mér
hljómlistin kannski þung, en mér
fannst hún falleg. Hún byijaði
með þessari drjúpu nætur- og
grafarró en breyttist smám saman
í birtu og páskafögnuð.
Fylgir gleði páskamorguns-
ins þér svo út í hversdaginn,
þegar þú ert aftur sezt við rit-
vélina og símann héraa í erlin-
um á Biskupsstofu?
Páskagleðin höfðar alltaf sterkt
til mín. Hún er gleði kristins
manns og birtir þá gleði, sem mér
fínnst eiga að fylgja kristinni trú.
Kristin trú á að fylgja gleði en
ekki dapurleiki. Ef við erum krist-
in hljótum við að geta látið þessa
gleði móta daga okkar. Ég held
við reynum það alltaf, þótt það
komi kannski ekki nógu vel í Ijós.
Jesús
er upprisinn
Það var snemma morguns. Rétt farið að birta. Hermenn-
irnir stóðu vörð við gröfina. Þeir urðu að sjá til þess
að ekkert færi þar úr skorðum. Enginn fékk að koma
nærri gröfinni.
Þetta var nú þriðji dagurinn, sem þeir stóðu héma.
Enn hafði ekkert gerzt. Enginn hafði heldur komið.
En þessa kyrrlátu morgunstund kom einhver. Hann
gátu hermennimir ekki stöðvað.
Það var engill. Hann kom allt í einu. Frá himninum.
Klæði hans voru hvít sem snjór. Og þegar fætur hans
snertu jörðina fór hún að skjálfa. Hermennimir urðu
skelfingu lostnir. Þeir horfðu á engilinn ganga að
gröfinni og velta þungum steinunum frá. Þá tóku þeir
til fótanna og flýðu eins hratt og þeir gátu. Og eng-
illinn varð einn eftir við gröfina.
Á þessari kyrru morgunstundu varð Jesús aftur lif-
andi og gekk út úr dimmri gröfínni. Hann var upprisinn
frá dauðum. Dauðinn gat ekki haldið honum. Hann var
nefnilega sonur Guðs. Nú var hegningin búin. Aldrei
framar myndi hann þjást, aldrei vera dapur. Englamir
voru þjónar hans, sem Guð hafði sent til hans. Og allir
hinir englamir voru líka þjónar hans. Hann var konung-
ur himins og jarðar.
En lærisveinamir vissu ekki að
Jesús var orðinn lifandi og hafði
gengið út úr gröf sinni.
Nú komu nokkrar konur að gröf-
inni. Það voru þær, sem höfðu lagt
Jesúm í gröfina. Þær voru undur
hryggar, þær vissu ekki betur en
Jesús væri enn dáinn. Þegar þær
komu í garðinn fóru þær að hugsa
um hver gæti hjálpað þeim að velta
steininum frá gröfinni. Allt í einu
stönzuðu þær. Augun urðu stór af
skelfingu. Það var búið að velta
steininum frá.
Hver hafði komið að gröfínni?
Höfðu óvinirnir komið og tekið lát-
inn líkama Jesú? En þá töluðu
englamir við þær. Þeir sögðu þeim
að Jesús væri upprisinn. Þeir báðu
þær að fara og segja lærisveinunum
frá því. Og þær fóru. Hvem hittu
þær á leiðinni? Hver kom á móti
þeim? Drottinn Jesús. Hann var
lifandi. Meistarinn var aftur kominn
til þeirra.
... og utan hringiðunnar
Hvemig er að tala um upp-
risutrú á sjúkrahúsi, séra Sig-
urfinnur?
Ég get frekar borið vitni um
það hvemig er að tala um krossinn
á sjúkrahúsi, forsendur uppris-
unnar. Sumir era hér aðeins í
- stiswsn tíma. .aðrir lenri. Allir
mæta missi, missi á heilsu, lík-
amskröftum, jafnvel lífínu sjálfu.
Trúin talar til margra í þeim
aðstæðum, sem blasa við á sjúkra-
húsi. Á föstunni hefur boðskapur
trúarinnar fengið nýtt innihald,
píslarsagan talar til fólks um
samstöðu Krists með manninum.
Vonin skín í gegnum þjáninguna.
Ég get ímyndað mér að saga
Krists héma megin páskanna gefí
páskatrúnni dýpri merkingu í
hugum þeirra, sem era sjúk, hún
boðar varanlegan fögnuð, sem er
óháðurveðrabrigðum lífsins.
Flest fólk fer væntanlega af
sjúkrahúsum heilla en það kom.
En finnst þér þú sjá að upprisu-
trúin huggi og styrki þau, sem
vita að senn er komið að því
að þau muni deyja?
Já, oftar en ekki sé ég að hún
er hin endanlega von. Vonin er
ákaflega sterk, þótt hún verði
fyrir áföllum. Allt beinist að því
að fá heilsu og bata, fá lengri tíma
með sínum, lifa enn einu sinni
páska. Þegar allt um þrýtur er
það vonin, sem nær út yfír gröf
og dáaða, von eiiíís iífs. Fó'k
fínnur þessa von kannski ekki
endilega í þessari röð, heldur eins
og flæði. Það, sem fólk hefur
lært sem böm og unglingar, hefur
sterk áhrif. Á sjúkrahúsi skerpist
lífsskilningurinn og dýpkar, þá
hverfur fólk til þess, sem það
lærði í fyrstu bemsku. Það finnur
traust til Guðs sem föður, sem
lætur sér annt um menn og veitir
sigur yfír þjáningunum og dauð-
anum.
Telurðu að við séum of rög
við að ræða opinskátt um dauð-
ann?
Við lifum á tímum þegar lífslík-
ur manna hafa aukizt gífurlega.
Ekki sizt hér á landi og konur
hafa vinninginn eins og í mörgu.
Samfara því höfum við þá kannski
Séra Sigfinnur Þorleifsson
- stórt skref til að ná sáttum
við lífið er að geta horfzt í
augu við dauðann sem veru-
leika og eiga þá trú að Jesús
hafi unnið sigur.
fengið þá röngu hugmynd að allt-
af sé hægt að lengja lífíð og fresta
því sem lengst, sem við vitum að
bíður. í fyrri kynsóðum var dauð-
inn miklu náttúralegri hluti af lífi
fólks. Þegar ég var prestur austur
í Ámessýslu kynntist ég fullorðn-
m manni, sem ég var samtíða
um tíma og jarðsöng. Hann var
laghentur og smfðaði nokkur hús.
Hann hafði í huga hvemig her-
bergjaskipunin hafði verið ákveð-
in og setti það niður fyrir sér
hvar skyldu vera gluggar og dyr.
Hér eiga að vera dyr, sagði hann,
og þær verða að vera nógu breiðar
til að koma kistu út um þær. Það
fannst honum sjálfsagt. Þá dó fólk
heima. En núna er dauðinn ekki
hluti af uppvexti bama. Hann
tilheyrir stofnunum og verður
þess vegna framandi og óttalegri
en ella. Stórt skref til að ná sátt-
um við lífíð er að geta horfzt í
augu við dauðann sem veraleika
og eiga þá trú að Jesús hefur
unnið sigur með dauða sínum á
krossinum og upprisu sinni og sá
sigur tilheyrir okkur fyrir trú.