Morgunblaðið - 22.04.1986, Qupperneq 26

26
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 22. APRÍL1986
Fats Domino á sviðinu í Broadway
Ánægjan og fögnuðurinn leyna sér ekki.
Domino yfirgefur sviðið ánægður á svip.
Hér eru klútarnir komnir á loft
Liðsmenn Lúdo-sextetts voru mættir á
laugardagskvöldið og gáfu sér naumast
tíma til að Iíta upp þegar Ijósmyndarinn
smellti af, enda Domino á fullu á sviðinu.
Geysilegur f ögnuður á tónleikum Fats Domino:
„Stórkostlegir tónleikar“
segir Stefán í Lúdó
FATS Domino hefur svo sannarlega ekki valdið aðdáendum sínum
vonbrigðum á tónleikum sínum í Broadway undanfarin kvöld. Hef
ég grun um, að jafnvel villtustu aðdáendur hans hafi ekki búist við
því betra — það gat einfaldlega ekki orðið betra, a.m.k. ef miðað
er við þá tvo tónleika, sem undirritaður var viðstaddur á fimmtu-
dags- og föstudagskvöld. Allt var þetta á sinum stað, röddin, lögin,
pianóið og brosið. Ofan á það bættist svo, að stórsveit Dominos frá
New Orleans var með sitt á hreinu og fóru þeir félagar á kostum.
Að öllu samanlögðu var þetta einhver ánægjulegasta skemmtun sem
ég minnist að hafa upplifað um ævina.
Sem skemmtikraftur er Fats í
sérflokki og gildir þá einu hvort
menn hafa gaman af rokktónlist
frá sjötta áratugnum eða ekki.
Skemmtileg framkoma hans og
taktamir við píanóið eru kapítuli út
af fyrir sig. Sem söngvari er hann
einnig í sérflokki og það merkileg-
asta við þetta allt er, að röddin er
nákvæmlega eins og hún var þegar
hann stóð á hátindi frægðar sinnar,
þótt hann sé nú kominn hátt á
sextugsaldurinn. Domino er síst
verri í dag en hann var á „gullárun-
um“ og ef eitthvað er þá heyrðist
mér hann sína meiri tiiþrif í píanó-
leik, en á gömlu plötunum.
Stórsveit Dominos hóf leikinn
með iéttri New Orleans- sveiflu, en
í hópnum eru nokkrir sem verið
hafa með kappanum frá upphafi.
Má þar nefna hljómsveitarstjórann
Dave Bartholomew, 67 ára gamlan
trompetleikara, sem samdi með
Fats flest af vinsælustu lögunum.
Bartholomew bætti um betur á
föstudagskvöldið og söng „Kansas
City“ við mikinn fögnuð viðstaddra.
Saxafónleikarinn Herb Hardesty
var einnig mættur til leiks, en hann
tók flest saxafónsólóin á gömlu
plötunum, og var einnig áberandi
sólóisti á tónleikunum. Þar sýndi
hann líka á sér nýja hlið ojg blés í
trompet af mikilli snilld. I hveiju.
rúmi í hljómsveitinni eru stórgóðir
músíkantar og New Orleans-tilfinn-
ingin leynir sér ekki.
Lögin komu í
löngnm bunum
Domino kom á sviðið við mikil
fagnaðarlæti og allt frá því að
fyrstu tónamir í „I’m Walking"
bárust um saJinn og til enda tónleik-
anna ríkti mikil stemmning, sem fór
vaxandi með hveiju laginu. Engin
tök eru á því hér að kryfja hvert
og eitt lag til mergjar. Ekkert eitt
stóð upp úr en einna minnisstæðast
frá fimmtudagskvöldinu verður mér
lagið sem Domino tileinkaði konu
sinni, „Song for Rosemary", sem
er eingöngu spilað og það gerði
Fats með þeim sérkennilega hætti
að spila laglínuna með vinstri hendi
um leið og hann hamraði sinn
dæmigerða „stakkató" með þeirri
hægri. Raunar var efnisskráin
mismunandi þessi tvö kvöld og sum
lögin frá fímmtudagskvöldinu tók
Domino ekki á föstudagskvöldið,
en það komu þá bara önnur í stað-
inn. Af nógu er að taka og einhver
í hljómsveitinni sagði mér að þeir
væru með á fjórða hundrað lög á
efnisskránni, sem þeir gætu tekið
eftir hendinni. Á báðum kvöldunum
komu flest þekktustu laga Fats í
löngum bunum og „Blueberry Hill“
kynnti hann sem „lagið sem ég
spilaði svo oft fyrir hinn stórkost-
lega Elvis Presley".
Það var mikið líf og fjör í hljóm-
sveitinni, sem Bartholomew stjóm-
aði eins og herforingi. Sólóistamir
sýndu snilldartakta hver af öðrum
og rythmasveitin sá um að halda
undirleiknum í anda „Dominorokks-
ins“, sem hefur algjöra sérstöðu í
sögu rokktónlistarinnar. Inn á milli
slógu þeir félagar á létta 'strengi
og „spaugarinn með regnhlífína og
jó-jóið“ gerði mikla lukku, þótt ekki
væri laust við að æstustu aðdáend-
um Dominos þætti það ganga guð-
lasti næst að maðurinn skyldi vera
með þessi fíflalæti á meðan goðið
var að syngja. Miðpunkturinn var
þó að sjálfsögðu „sá feiti" við píanó-
ið, brosmildur og geðþekkur og
engum duldist að þama var kominn
einhver mesti skemmtikraftur sem
komið hefur hingað til lands.
Undir lok tónleikanna fór blás-
arasveitin út í sal í laginu „When
the saints" á meðan Domino ýtti
flyglinum yfír sviðið í miklu stuði.
Þeir félagar voru að sjálfsögðu
klappaðir upp og þá var tekinn
hálftími í viðbót af þekktum Dom-
ino-lögum, sem ekki höfðu komist
að á hinum venjulega tónleikatíma.
Mér er sagt, að á laugardagskvöldið
hafi Domino látið sig hafa það að
koma fram í þriðja skiptið, sem
mun ekki hafa gerst í áraraðir
samkvæmt heimildum úr innsta
hring. Þá voru líka Lúdóstrákamir
mættir ásamt vinum og vanda-
mönnum og mátti ekki minna vera
en Domino gerði eitthvað sérstakt
fyrirþá.
Betra en ég átti von á
„Þessi tónleikar voru miklu betri
en ég átti von á,“ sagði Elfar Berg,
píanóieikari í Lúdó, í samtali við
Morgunblaðið. „Það var alveg með
ólíkindum hvemig hann byggði
þetta upp með stanslausu spili allan
tímann. Hljómsveitin var líka stór-
góð og til dæmis einn saxasólóistinn
alveg í sérflokki. Sem píanóleikari
er Domino betri en hann var á
gömlu plötunum, að mínum dómi.
Hann spilar meira en hann gerði
áður og nú mátti heyra bregða fyrir
blueshljómum, sem ekki heyrðust
hjá honum í gamla daga," sagði
Elfar. Stefán söngvari var ekki síð-
ur ánægður eftir tónleikana. „Þetta
var alveg stórkostlegt og það vom
allir sammála um það þama um
kvöldið. Domino er síst verri í dag
en hann var á gömlu góðu ámnum.
Við Berti fómm svo niður á eftir
og tókum í hendina á honum og
Bartholomew. Þeim var sagt að við
hefðum verið helstu boðberar lag-
anna þeirra hér á landi á rokkámn-
um og þeir virtust mjög ánægðir
með að heyra það og þökkuðu okkur
fyrir. Þetta em sérstaklega ljúfír
oggeðþekkir karlar," sagði Stefán.
Mikil stemmning ríkti í salnum
bæði kvöldin, sem undirritaður var
viðstaddur. Fólk reis úr sætum hvað
eftir annað og á föstudagskvöldið
var dansað á sumum borðunum. Á
ég bágt með að trúa að í annan tíma
hafi ríkt meiri almennur fögnuður
á tónleikum hér á landi. í rauninni
em engin tök á að lýsa því sem
menn verða vitni að á tónleikum
Domino og félaga. Tilfínningin og
sálin sem fylgir þessum mönnum
verður ekki skilgreind með orðum.
En eitt er víst, að þetta gerist ekki
öllu betra.
Texti: Sveinn Guðjónsson