Morgunblaðið - 17.06.1986, Síða 12

12
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR17. JÚNl 1986
i * l LISTAHATIÐ I REYKJAVIK
„Austurstræti" 1980 — eftir Gunnar Karlsson.
um um þátttöku og kemur spánskt
fyrir sjónir að sjá myndir, sem ekki
tengjast beinlínis útlínum höfuð-
borgarinnar. Má jafnvel sjá fólk
brosa og horfa í forundran á annars
konar myndir, t.d. þær hugmynda-
fræðilegu.
Þá hefur hin sérstaka hljóðan
boðsins og orðið til þess, að einn og
einn myndlistarmaður hefur fundið
hjá sér hvöt til að bæta Reykjavík
eða höfuðborgarsvæðinu við í mynd-
efnaval sitt, þótt slíkt hafi ekki verið
áður á takteinunum hjá viðkomandi.
Er ekki nema allt gott um það að
segja, því að hveijum og einum er
hollt að líta sér nær.
En dregið saman í hnotskum þá
tel ég, að farsælast hefði verið að
stíla boðið einfaldlega á reykvíska
myndlistarmenn, og hefðu menn vilj-
að ákveðið þema, að setja það skýrt
og skorinort fram. í hinu gefna formi
ber öll sýningin þess merki, að hér
hafi menn ekki verið með báða fætur
á jörðinni, því að í heild virkar þetta
Þessi upptalning, sem þykir e.t.v.
of löng, staðfestir það, sem hér hefur
áður verið sagt um rýra þátttöku
þekktra myndlistarmanna í fram-
kvæmdinni, og um leið segir hún
heilmikið um sýninguna sjálfa.
Og eiginlega er óþarfi að eyða
löngu máli í útlistun sýningarinnar
— hún er frekar fljótskoðuð og skilur
fátt eftir í sinninu og fleiri einstakl-
ingar valda vonbrigðum en hrifningu.
Ég á t.d. mjög erfitt með að skilja
skúlptúrverkið „Öndvegissúlur" eftir
Helga Gíslason, sem er hvorki frum-
legt né stórbrotið verk þrátt fyrir
mikla fyrirferð. Formið, sem vex upp
úr toppinum, virkar sem umsnúning-
ur. A sama hátt er ég ekki með á
nótunum, hvað hina stóru mynd
Guðrúnar Tryggvadóttur snertir,
nema hvað liturinn er djarflega
meðhöndlaður. Listakonan virðist
eiga erfitt með að ná áttum í þessu
stóra, viðamikla verki. Þá er full
mikil Munch- stemmning í myndum
„í tilefni dagsins" 1986 eftir Örlyg Sigurðsson.
„Nótt í borg" 1986 eftir Jóhönnu Kristinu Yngvadóttur.
sem hálf tætingsleg framkvæmd,
þótt ekki skuli dregið í efa, að sýning-
arnefnd hafi rækt sitt hlutverk eftir
bestu getu. En hér var getan, svo
sem jafnan, takmörkuð við innsend
verk. Sem fyrr segir þá eru hinir
þekktari myndlistarmenn í minni-
hluta á sýningunni, en þeir, sem á
annað borð eru með, svo sem Ágúst
Petersen, Jóhannes Geir, Einar
Hákonarson og Örlygur Sigurðsson
staðfesta fyrri styrk. Jóhannes Geir
á mjög magnaðar myndir og Örlygur
sér um húmorinn að vanda. Hinir
kunnari nýlistamenn eru þeir Gylfi
Gíslason, Daði Guðbjörnsson,
Guðbergur Auðunsson, Hallgrím-
ur Helgason, Jóhanna Kristín
Yngvadóttir, Sigrún Eldjárn, Sig-
urður Þórir Sigurðsson og Þorlák-
ur Kristinsson og Margrét Jóns-
dóttir. Þetta fólk stendur allt fyrir
sfnu og kemur lítið á óvart. Svo má
nefna ýmis þekkt nöfn, sem eru
bæði fyrir utan og innan, ef svo má
að orði komast, svo sem Jörund
Pálsson, lYyggva Árnason, Katr-
ínu H. Ágústsdóttur, Kristinu
Þorkelsdóttur og Araa Elfar. Af
framsæknu ungu fólki sem þegar
hefur vakið athygli, má nefna Erlu
B. Axelsdóttur, Guðrún Kristjáns-
dóttur, Guðrúnu Tryggvadóttur
og Gunnar Karlsson. Af nær
óþekktum stærðum á sýningavett-
vangi nefni ég Einar Garibaldi
Einarsson, Elínu Magnúsdóttur,
Ingveldi Gísladóttur, Jón Ágústs-
son, Ómar Svavarsson, Rúnu
Gísladóttur, Sigrúnu Gfsladóttur
og Öm Þór.
Aðeins einn hinna þekktari mynd-
höggvara okkar er með á sýningunni,
eða Helgi Gíslason, en tveir naivist-
ar prýða sýninguna í orðsins fyllstu
merkingu, þeir Eggert Magnússon
og Sæmundur Valdimarsson.
Jóhönnu Kristínar Yngvadóttur og
baksvið þeirra minnir miklu fremur
á öldurhúsastemmningu í Kristianfu
(Osló), eða Berlín, fyrir réttri öld en
hér í borg. En þetta eru tilfinninga-
ríkar og vel málaðar myndir . ..
Þeir sækja stíft í raunsæið jafn-
aldramir Gunnar Karlsson og Hall-
grímur Helgason, og einkum kemst
Gunnar vel frá sínu, þótt málverk
hans af Austurstræti sé full óþægi-
legt fyrir augað og tæknin virki
frekar sem íþrótt og fingrafimi en
sláandi myndræn opinberun. Það er
sterkur súrrealistískur svipur yfír
myndum Hallgríms, en sem maður
kannast þó fullvel við.
Myndaröð Gylfa Gfslasonar „Yfir,
undir og allt um kring“ (Jörð, vatn,
loft, eldur) er mjög virðingarverð
tilraun á hugmyndafræðilegum
grundvelli, sem verður hálf vand-
ræðaleg, er að loftinu kemur. Guðrún
Kristjánsdóttir vekur athygli fyrir
skemmtilegar formrænar hugleiðing-
ar, sem hún nefnir „Gangstéttarlíf".
Þá eru myndir Erlu B. Axelsdóttur
hressilega málaðar og það er
stemmning í mynd Einars Garibaldi.
Að öðru leyti hreyfa fáir við
manni, en naivistamir tveir, þeir
Eggert og Sæmundur, ylja manni
um hjartarætur, og kannski er það
þessi fölskvalausa sköpunargleði og
opinskáa tilfinning, sem maður sakn-
ar mest í verkum meirihluta sýnenda.
Öll mikil list byggist einnig á því að
viðhalda baminu f sér lífíð í gegn.
„Æskan er dásamleg — synd að
eyða henni i unga fólkið", er fleyg
setning, sem segir okkur svo mikið.
Einnig mætti segja: Lýðræðið er
dásamlegt, synd að leggja það í
hendur atvinnustjómmálamanna.
Sýning sem þannig er stofnað til,
getur aldrei orðið annað en misskilið
lýðræði — og árangur eftir þvi.
Athugið barnahúsgögmn okkar þar sem fara
saman hagstæð verð og góð greiðslukjör. Salix húsgögnin
fást í beyki, hvítu, rauðu og bláu.
Jís9ögnjn sem
meö
A VIÐJU BARI1AHU5Q0QI1UM
20% ÚTBORC5UM
12 MÁMAÐA QREIÐ5LUKJÖR
8amíð á aðein:
'S Þaö bes(a skiiiö -
Salix.
HÚSGAGNAVERSLUNIN
VIÐJA
Smiðjuvegi 2 Kópavogi
sími 44444
Þar sem
góðu kaupin
gerast
Reykjavík
í myndlist
Myndlist
Bragi Ásgeirsson
Einn af þeim myndlistarviðburðum
á Listahátíð 1986, sem menn biðu
eftir með hvað mestri eftirvæntingu,
var sýningin „Reykjavík í myndlist".
Aðdragandi hennar mun sá, að
stjóm Kjarvalsstaða bauð í ársbyijun
öllum starfandi myndlistarmönnum
í Reykjavík að taka þátt í sýningu,
sem haldin yrði á Listahátíð i tilefni
200 ára afmælis Reykjavíkurborgar.
Hugmyndin er ágæt og góðra
gjalda verð, en eitthvað virðast
myndlistarmenn hafa misskilið
stefnumörk sýningarinnar, þvf að
einungis 53 einstaklingar sendu inn
hátt í 200 myndir og hér vantar
marga þekktustu myndlistarmenn
höfuðborgarinnar.
Það væri mjög nærri lagi að
álykta, að myndlistarmenn hafi mis-
skilið boðið og haldið, að hér væri
eins konar átthagasýning í uppsigl-
ingu. Ýmsir hafa t.d. sagt við undir-
ritaðan, að þeir hefðu tvímælalaust
sent inn myndir, ef sýningin hefði
verið auglýst undir skýrari formerkj-
um. í ljós kemur, að sennilega hafa
þessar vangaveltur verið óþarfar,
því að ýmsir, sem fá inn myndir á
sýninguna, taka einfaldlega þátt í
framkvæmdinni sem reykvískir
myndlistarmenn en hafa ef til vill
breytt nöfnum á myndum til heiðurs
borg og byggð. En þá kemur upp úr
kafinu, að sýningargestir margir
hveijir skilja sýninguna á svipaðan
hátt og þeir, sem haida að sér hönd-