Morgunblaðið - 06.07.1986, Page 57

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 6. JÚLÍ1986
Ég hef verið beðinn að láta fylgja
þessum línum kveðjur og þakklæti
til Gunnars Klængssonar frá Hel-
enu Halldórsdóttur forstöðumanni
félagsstarfs aldraðra á Norðurbrún
1 og samstarfsmönnum.
Arið 1937 kvongaðist Gunnar
Jónu Sigurgeirsdóttur ættaðri úr
Súðavík við Djúp. Hún hefur verið
hans trausti lífsförunautur allt til
enda. Böm þeirra eru Ingibjörg,
sem nú er látin og Gunnar Klængur
félagsfræðingur.
Jónu og Gunnari votta ég samúð
mína. Vin minn, kennara og sam-
starfsmann kveð ég með söknuði
og þakka honum samfylgdina.
Þungt er tapið, það er vissa—
þó vil ég kjósa vorri móður,
að ætíð megi hún minning kyssa
manna er voru svona góðir -
að ætíð eigi hún menn að missa
meiri og betri en aðrar þjóðir.
Þessar ljóðlínur Sigurðar skálds
frá Amarholti koma mér jafnan í
hug þegar góðir íslendingar kveðja
þettajarðlíf.
Friður sé með Gunnari Klængs-
syni.
Guðjón Þorgilsson
í upphafí skólaárs 1944—45
kallaði skólastjóri Handíðaskólans,
Lúðvíg Guðmundsson, okkur nem-
endur kennara- og smíðadeildar
skólans á fund sinn á skrifstofu
skólans. Þar kynnti hann okkur tvo
aðalkennara deildarinnar, þá Gunn-
ar Klængsson og Kurt Zier, og lét
þau orð falla að betri kennara hefði
hann ekki getað valið nemendum.
Við nánari kynni af þessum kennur-
um okkar sannfærðumst við um að
skólastjóri skólans hafði ekki fullyrt
um of er hann kynnti okkur þa fé-
lagana.
Margir þeirra kennara, sem
kenndu þá við skólann em nú horfn-
ir. Skólastjórinn og hugsjónamað-
urinn Lúðvíg Guðmundsson, sem
vann það afrek í skólasögu þjóðar-
innar að stofna Handíðaskólann
með litlum efnum en óbilandi trú á
framtíð og hlutverki skólans. Kurt
Zier lést fyrir allmörgum ámm og
nú 28. júní sl. lést Gunnar Klængs-
son í Landspítalanum.
Það var mikið unnið þennan
umrædda vetur, 1944—45, í Hand-
íðaskólanum. Það var enginn tími
til fundarhalda eða sámnings rit-
gerða og prófið fór að mestu fram
án okkar vitundar. Námið í meðferð
og beitingu handverkfæra, meðferð
fjölbreytts efnis, smíði sérvalinna
verkefna og nýting kennslutímans
var fyrir öllu. „Vorsýning skólans
sýndi fjölbreytni í verkefnavali,
vandvirkni og afköst em furðanlega
mikil,“ sagði einn gestanna um sýn-
inguna.
Það ríki mikill áhugi fyrir náminu
meðal nemendanna þennan vetur
þótt húsakynni væm þröng. Kenn-
arinn, Gunnar Klængsson, átti
vissulega stærstan þátt í að vekja
og viðhalda þeim starfsáhuga, sem
þar ríki. Hann mætti fyrstur manna
í smíðastofuna að morgni glaður í
viðmóti, tilbúinn til að leiðbeina
okkur nemendunum með verkefnin,
ekki aðeins með orðum heldur og
með því að teikna glögga skýringar-
mynd af þætti viðfangsefnisins eins
og hann taldi bestan til úrlausnar.
Gunnar Klængsson var víðsýnn
maður, átti sínar fastmótuðu skoð-
anir og fór varlega t að breyta
mótuðum kennsluháttum sínum
eftir nýjum stefnum sem upp komu
öðm hveiju. Afburða hæfileikar
hans í verklegum greinum bám af
í hópi íjöldans. Hann var jafnvígur
á að vinna úr ólíkustu efnum: tré,
málmum, homi, beini eða leir. Þetta
lék í höndum hans sem smiðs og
hann mat síðan fullgerðan hlutinn
með gagnrýnum augum lista-
mannsins.
Hann var ágætur teiknari og
málari. Þessir íjölþættu eiginleikar
hans, samfara sémámi hans hér
heima og erlendis, gerðu hann að
afburða kennara, svo að til fyrir-
myndar var. Glaðværð hans í
kennslustundum, góðlátleg fyndni
og gamanyrði vom honum töm um
leið og hann leiðbeindi nemendun-
um. Það var í andstöðu við við-
kvæma lund kennarans og lista-
mannsins, ef hann fann að nemend-
ur hans vildu ekki tileinka sér al-
hliða virðingu fyrir meðferð verk-
færanna sem þeir handléku, virð-
ingu fyrir verkefni sínu, virðingu
fyrir fallega gerðum hlut hver sem
efniviðurinn var, og síðast en ekki
síst virðingu fyrir vinnustaðnum
sjálfum og góðri umgengni um
hann. Hverju verkfæri bar sinn
staður eins og hver nemandi átti
sinn afmarkaða reit við vinnuborðið.
Handavinnukennarar nutu
kennslu Gunnar Klængssonar í 34
ár, fyrst í Handíðaskólanum í 6 ár,
síðan í Kennaraskólanum og síðast
við Kennaraháskóla íslands til
1977, auk margra námskeiða þar
sem hann kenndi. Þannig hafði
hann á íjórða tug ára annast og
skipulagt menntun íslenskra handa-
vinnukennara og útskrifað flesta
smíðakennara, sem nú eru í starfi,
og átti sinn mikla þátt í að móta
kennslu þeirra um ókomin ár.
En þótt samstarfi í skóla væri
lokið var hann alltaf tilbúinn til að
gefa fyrri nemendum sínum góð
ráð, er þeir leituðu á fund hans, en
þeir voru margir.
Gunnar Klængsson naut óskor-
aðs trausts forystumanna skóla-
mála. Hann var kallður til starfa,
þegar námsskrár voru endurskoð-
aðar. Hann átti sæti í handíðanefnd
1971—73 er skilaði merkustu grein-
ar- og tillögugerð sem gerð hefur
verið um handmennt innan hins ís-
Ienska skólakerfís. Því miður virð-
ast þær tillögur, sem þar eru fram-
settar, eiga langt í land til fram-
kvæmda. Hann var í hópi þeirra
mörgu sem töldu — og telja — að
alhliða handmenntum sé ekki skip-
að það sæti innan skólakerfisins
sem þeim beri, þar sem einstakling-
urinn eigi að hljóta alhliða undir-
búningsmenntun fyrir lífið. Hann
var gjörkunnugur íslenskum heim-
ilisiðnaði. Margar voru hugmyndir
hans, sem hann byggði á verkefna-
val sitt, einmitt sóttar í þann farveg
íslenskrar heimilismenningar og
snillinga meðal alþýðunnar víða um
land.
Um fjölda ára var Gunnar
Klængsson prófdómari við bama-
skóla borgarinnar. Þar kynntist
maður vel nákvæmni hans í mati á
vinnu nemendanna og glögg-
skyggni hans á hæfileikum þeirra.
Þegar hann hætti að kenna við
Kennaraháskólann var það fjarri
eljumanninum Gunnari Klængssyni
að hætta störfum, — enda fékk
hann það ekki. Hann átti enn eftir
að leggja lið sitt á nýjum vettvangi.
Á vegum borgarinnar var Félags-
stofnun aldraðra. Þangað réðist
hann og kenndi í Furugerði 1 og á
Norðurbrún 1. Þar átti Gunnar
ánægjustundir í starfi meðal aldr-
Guðrún Egils-
dóttir —
Kveðja til móður,
teng’damóður og ömmu
Fædd 6.júlí 1902
Dáin 23. maí 1986
Elskulegamammamín,
má ég örstutt Ijóð þér færa
lítt þótt mýki meinin þín
mæðraprýðin góða, kæra.
Mcirisólogsældarkjör
sjálf þú öðrum léttir valin
heldurenþinnifylgduför
Minning
fram í gegnum kaldan dalinn.
Vciti Drottinn nokkrum náð,
náð og sæld þú átt þér vísa,
öll þín hyggja, allt þitt ráð
æðri krafta leiðsögn prisa.
Elsku mamma, mild og gúð
mildur Guð þig ennþá styrki.
Fyrirgefþú lítiðljóð.
Lífsins faðir mátt þinn yrki.
(HannesHafstein)
Blessuð sé minning Guðrúnar.
Dóra og fjölskylda
aðra nemenda, karla og kvenna,
sem raunar höfðu lengi leitað að
tækifærum til að sinna hugðarefn-
um sínum. í litlum vinnustofum
þessara staða opnaðist þessu fólki
nýr heimur, nýir möguleikar með
nýtingu tímans, kynni við nýja fé-
laga og ný viðfangsefni. Þetta fólk
sannfærðist um að þótt það tilheyrði
„öldruðum" þá væri fjarri því að
eiginleiki þess til gleði í starfi væri
horfínn. í svipmóti þessa fólk birtist
þakklæti þess til kennarans er hann
leiðbeindi því með glaðværum svip
sínum og orðum — sama hugarfari
og hann kenndi yngri nemendum
sínum áður. Það greip því djúpstæð-
ur ótti ráðamenn þessara stofnana,
þjónustufólk, nemendur og sam-
kennara er það vitnaðist að Gunnar
Klængsson gengi með hættulegan
sjúkdóm. Sá ótti er nú orðinn að
köldum veruleika. Sæti Gunnars er
autt og vandfyllt.
Gunnar Klængsson var fæddur í
Reykjavík 29. október 1914. For-
eldrar hans voru þau Klængur Jóns-
son járnsmiður og kona hans,
Rannveig Eggertsdóttir. Hann var
kvæntur Jónu Sigurgeirsdóttur,
glæsilegri konu, frá Súðavík. Þau
áttu tvö böm, Ingibjörgu, kennara,
er dó 28. febrúar 1984 og Gunnar
Klæng, félagsfræðing, er vinnur
hjá sálfræðideild skóla hér í borg.
Á fimmta áratug hefí ég átt
kynni við þessi drenglyndu hjón,
sem unun var að heimsækja og
njóta samvista við á heimili þeirra
í Efstasundi 29, sem ber vott um
snyrtimennsku og hlýleik hús-
bændanna.
Við hjónin flytjum þeim hjartans
þakkir fyrir liðin ár um leið og við
vottum konu hans og fjölskyldu
allri okkar dýpstu samúð.
Guð blessi ykkar helgu minning-
ar.
Ingimundur Ólafsson
Gunnar Klængsson er dáinn.
Hann lézt í Landspítalanum laugar-
dagsmorguninn 28. júní eftir rúm-
lega fjögurra mánaða næstum
samfellda sjúkrahúsveru. Gunnar
hafði veikzt af krabbameini áður
en ég kynntist honum og náði sér
vel eftir það. Svo var það sl. haust
að sjúkdómsins varð vart á ný og
upphófust nú óteljandi rannsóknir
og lækningameðferðir. Gunnar
stundaði vinnu sína, oft illa þjáður,
unz hann varð að leggjast inn á
sjúkrahús um miðjan febrúar. Að
sjálfsögðu átti það bara að verða
til stuttrar dvalar og leit út fyrir
það lengst framan af, en svo tók
að halla undan fæti og séð var
hvert stefndi.
Það er erfitt að ímynda sér fé-
lagsstarfíð í Norðurbrún og í Furu-
gerði án Gunnars. Kemur þar margt
til en fyrst og fremst var gott að
vera nálægt Gunnari. Frá honum
streymdi hlýja og svo voru brosið
hans og glettnin aldrei langt undan.
Gunnar réðst sem stundakennari
við Félagsstarf aldraðra í Reykjavík
eftir að hafa starfað við Kennara-
skólann í áraraðir og kennt flestum
smíðakennurum á landinu. Það var
mikill fengur fyrir ellilífeyrisþega
að fá svo góðan kennara sem
Gunnar var, því fyrir utan mann-
kostina hafði hann áratuga reynslu
af kennslustörfum og var listamað-
ur af Guðs náð. Enda var eftirsókn-
arvert að komast í tíma til hans.
smíðisgripimir sem prýða heimili
jafnt innan lands sem utan, sem
unnir hafa verið af nemendum
Gunnars, eftir teikningunum hans
Vc57
og að sjálfsögðu með dyggri hjálp
hans.
Það var fyrir sex árum að við
Gunnar urðum samkennarar. Það
var vissulega örlítið ný tilfínning
fyrir rúmlega þrítúga stúlku að ráða
sig á vinnustað þar sem meðalaldur
nemenda og kennara var 70 ár. En
eins og menn vita er aldur ákaflega
afstæður. Við Gunnar urðum fljótt
góðir vinir og gátum mikið spjallað.
Hafði ég sérlega gaman af að hlusta
á hann rilja upp skólaárin á heima-
t
Útför mannsins míns, bróður, föður, tengdaföður og afa,
GUNNARS KLÆNGSSONAR,
verður gerð frá Fossvogskirkju mánudaginn 7. júlí kl. 13.30. Þeim
sem vildu minnast hans er vinsamlega bent á Krabbameinsfélagið.
Jóna Sigurgeirsdóttir, Klara Klængsdóttir,
Gunnar Klængur Gunnarsson, Móeiður Gunnlaugsdóttir,
Sigurður Haraldsson,
og afabörnin.
t
Maðurinn minn, faðir, tengdafaðir og afi,
ÓSKAR JÓNSSON,
skipstjóri,
Hafnargötu 78,
Keflavík,
lést í Landspítalanum 3. júlí.
Jarðarförin auglýst síðar.
Halldóra Jónasdóttir,
Hreinn Óskarsson, Guðrún Björnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Útför eiginmanns míns,
PÁLS GESTSSONAR,
stýrimanns,
Selvogsgrunni 8,
ferfram frá Dómkirkjunni þriðjudaginn 8. júlíkl. 13.30.
Gunriþóra Jónsdóttir.
t
Eiginkona mín, móðir, tengdamóðirog amma,
SIGRÍÐUR P. ÁSBJÖRNSDÓTTIR,
Heiðarási 10,
Reykjavik,
andaðist á gjörgæsludeild Landspítalans 4. júlí sl.
Fyrir hönd vandamanna,
Jóhannes Guðmundsson,
Ásbjörn Jóhannesson, Elin Aðalsteinsdóttir,
Jóhannes Ásbjörnsson.
t
Þökkum af alhug auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og
jarðarför móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
ÁSTRÍÐAR GUÐJÓNSDÓTTUR.
Kristleifur Einarsson, Anna Hjálmarsdóttir,
Margrót Elnarsdóttir, Jón Árnason,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilega þökkum við alla þá vinsemd og samúð sem okkur var
sýnd við fráfall og jarðarför,
EGGERTS HANNAH,
úrsmfðameistara.
Sérstakar þakkir flytjum við Þorsteini Gíslasyni lækni og starfs-
fólki öllu á deild 2B Landakotsspítala.
Sigurbjörg Hannah,
Georg V. Hannah, Eygló Geirdal,
Bryndfs Þ. Hannah, Gfsli Thoroddsen,
Guðmundur B. Hannah, Svandfs Rögnvaldsdóttir
og barnabörn.
t
Innilegustu þakkir færum við öllum þeim, sem auðsýndu okkur
samúð og vináttu við andlát og útför eiginmanns míns, föður
okkar, tengdaföður, fósturföður og afa,
SIGTRYGGS JÓNSSONAR,
Skeiðarvogi 19.
Sérstakar þakkir færum viö læknum og hjúkrunarliöi deildar A-4
á Borgarspítalanum.
Elfn Sigurðardóttir,
Slgrfður Slgtryggsdóttir,
Sigurlaug Sigtryggsdóttir, Gunnar Halidórsson,
Erla Sigtryggsdóttir, Gunnar Jónsson,
Sigrfður Elnarsdóttir, Lúðvfk Nordgulen.
slóðum hans á ísafirði og svo seinna
í Reykjavík og í Svíþjóð.
Ég sakna þess að geta ekki fylgt
Gunnari að leiðarlokum en sendi
þér, kæra Jóna, mínar innilegustu
samúðarkveðjur svo og fjölskyld-
unni allri.
Fyrir hönd okkar „leirkvenn-
anna“ svo og samstarfsfólks kveð
ég Gunnar Klængsson og þakka
honum alltof stutta samleið.
Löngumýri í Skagafirði,
Sigríður Ágústsdóttir