Morgunblaðið - 03.05.1987, Blaðsíða 24

24 B
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 3. MAÍ 1987
„ sjz um uppþ^ottinn hén Feídu
Þjórfeð mit± L SÓSunriL."
ást er...
að draga hring á
fingur.
TM Reg. U.S. Pst OW.-sll rightt rmwved
* 1987 Los Aitgeles Tknee Syndicele

taýfw |
Hann veit ekkert í sinn
haus. Og við í rétti til að
skrifa ’ann upp.
Það gæti létt á þunglyndi
mínu að eignast konu og
börn. Mér er það ljóst, en
hvemig á ég að losna við
þau þegar ég hef fengið
bata?
HÖGNI HREKKVISI
£FT1R.»
Há iimheimtulaun
Heiðraði Velvakandi.
Þriggja bama einstæð móðir, póstberi í aukavinnu, greiddi
ekki af skuldabréfi á réttum gjalddaga. Kröfuhafi sneri sér
til lögheimtunnar sem sendi konunni nauðungaruppboðstil-
kynningu og krafði hana um leið um þrettán þúsund krónur
í póstsendingarlaun. Þar fór mánaðardagvinnukaup konunnar
í sendingarkostnaðinn. Innheimtulaun eru ákveðin prósentut-
ala af skuld viðkomandi svo þau geta orðið nokkuð há, ja,
allt upp í 100 þúsund krónur á bréf.
Reyndar hafa þessi innheimtulaun löglærðra alltaf verið há
í hlutfalli við greiðslugetu vinnuþræla þjóðfélagsins. Ég minnist
til dæmis þegar ég var ung móðir og missti aleiguna ekki
bara einu sinni heldur tvisvar í lúkumar á mönnum með skjal-
atöskur sem óðu inn án þess að banka, hvað þá hæversklega,
og sópuðu öllu út nema rúmstæðum bamanna. Tímamir vom
samt öllu skárri þá, því þegar maður borgaði af húsnæðinu
sínu, hvort sem það nú var réttindalaus kofi með útibmnn
og kamri inn í Blesugróf eða íbúðarskonsa með þakgluggum
í sambyggingu vestur í bæ. Sjálf fæddist ég í vaskahúsi í
Mjóstræti á atvinnuleysisámnum, þá lækkaði skuldin en hækk-
aði ekki margfalt eins og húsnæðisskuldir hafa gert um árabil,
sem gerir það að verkum að fólk veit ekki lengur nema það
sé bara nokkurs konar prókúmhafar fyrir það húsnæði sem
það hefur komið sér upp hörðum höndum. Hinir löglegu eigend-
ur séu þeir sem bjuggu til skuldagraut úr engu, líkt og
náunginn naglasúpuna í ævintýrinu.
Er nú ekki tími til kominn að hinir skriftlærðu hugsjóna-
menn, sem alltaf em að senda rússneskum andófsmönnum
baráttubréf, eða póstleggja mómælaskjal gegn líflátsdómum
yfir bamadrápumm og stríðsglæpamönnum, snúi sér nú að
innanlandsmálunum og geri eitthvað gagnlegt fyrir okkur
íslenska andófsmenn í „skuldaflokknum"?
Guðrún Jacobsen
Skíðaskálinn í Bláfjöllum;
Geymsluaðstöðu ábótavant
Kæri Velvakandi.
Að gefnu tilefni langar mig að
koma á framfæri nokkmm orðum
um Skíðaskálann í Bláfjöllum. Son-
ur minn hefur verið að fara þangað
með rútu, sem er gott og blessað,
en það er aðstaðan í skálanum sem
mér þykir mjög ábótavant — það
virðist ekki vera friður með neitt í
geymsluaðstöðunni. Sunnudaginn
28. desember síðastliðinn var tekin
frá honum skíðapoki og taska und-
an skíðaskóm. Skíðapokin er
merktur syni mínum, Hilmari Snæ
Rúnarssyni, og á pokanum er einn-
ig heimilisfang og símanúmer. En
því miður var hann ekki búinn að
merkja skólatöskuna en hann fékk
hana í jólagjöf pg var hún í notkun
í fyrsta skipti. Einnig hefur verið
farið í töskuna hjá honum og tekið
af nestinu hans. Eins hefur tös-
kunni verið hent í gólfíð með þeim
afleiðingum að gosflaska brotnaði
og virðist sem að sá sem það gerði
hafí vantaði hillupláss og bjargaði
sér svona. Og hvað hugsa foreldrar
þeirra bama sem koma með skíðat-
öskur merktar öðrum heim til sín?
Er engin leið til að bæta þessa
geymsluaðstöðu, annað hvort með
læstum skápum (líkt og er í Sund-
laugunum) eða hafa manneskju sem
gætti geymslunar. Eða að fólk fái
jafnvel númer þegar það leggur
dótið sitt þama og dótið sé númer-
að líka. Ég vona að eitthvað verði
hægt að bæta út þessu.
Ingibjörg Marelsdóttir
Víkverji skrifar
Osköp ætlar að verða lítið úr
áróðursherferðinni fyrir auk-
inni „umferðarmenningu" sem
tryggingafélögin gumuðu sem mest
af fyrir áramótin. Átti þetta ekki
að vera heilt ár af fræðslu og hvatn-
ingarorðum og föðurlegum um-
vöndunum?
Satt að segja hefur Víkveiji varla
heyrt flugu suða hvað þá að allt
tryggingaapparatið hafi hafíð upp
raust sína í drynjandi kór og boðað
okkur fagnaðarerindið um hnökra-
lausa umferð og stíheila ökumenn.
Þetta sýnist svona eins og hafa
dottið uppfyrir hjá þeim, nema
Víkveiji fylgist ekki betur með en
þetta.
Fyrmefndur Víkveiji rataði
raunar í það umferðarævintýri
um daginn — og mun eftir bestu
getu forðast að upplifa það aftur —
að hrekjast fyrir umferðarstraumn-
um norður Kringlumýrarbraut um
það leyti þegar þeir Hafnfírðingar
og Kópavogsbúar, sem sækja vinnu
í Reykjavík, vom að æða í bæinn.
Þetta var níu-gusan sem svo mætti
kalla, það er að segja sá hluti hins
vinnandi lýðs sem á mætingu klukk-
an níu en ekki átta eða á jafnvel
óguðlegri tíma.
Það er skemmst af að segja að
Víkveija fannst um stund sem hann
væri kominn á kappakstursbrautina
í Monte Carlo eins og þeir Bjami
Fel og aðrir af þeirri tegund sýna
okkur í sjónvarpinu.
Þegar nálgast Fossvoginn
breikkar kappakstursbrautin
þama og verður þtjár akreinar og
þá færðist nú heldur betur fjör í
leikinn fyrmefndan morgun.
Víkveiji efar enda að sjálfir ökuþór-
amir í Monte Carlo „svíni" jafn
glæfralega og þeir hinir kræfustu
meðal kappanna þama á Kringlu-
mýrarbrautinni. Það var tilviljun og
algert óviljaverk ef sumir þeirra
töfðu lengur við á sömu akrein en
í svosem þijár sekúndur allt talið.
í alvöm em þessir bijálæðingar
jafn hættulegir og þeir em mdda-
legir. En hér snýst allt um hraða-
mörkin fremur en aksturslagið. Og
við þessu er vísast ekkert að gera
nema að fjarlægja bílflökin og
skondra með það sem eftir er af
þeim slösuðu á spítalann og skrifa
þessar venjulegu skýrslur um tjónið.
Æði óbeysnar fréttir af öðmm
vettvangi og að sama skapi
ömurlegar. í auglýsingu frá líknar-
samtökunum War on Want (Barátta
gegn skorti) segir frá því að þótt
meðlimaþjóðir Evrópubandalagsins
þykist nú hafa tekið sér tak og
gefí um þessar mundir um einn og
hálfan milljarð sterlingspunda á ári
til hjálpar þeim hijáðu í þriðja heim-
inum þá veiji það samt sem áður
ríflega sjö sinnum hærri upphæð
til þess ýmist að eyðileggja allskyns
matvæli eða stafla þeim í skemmur
eins og við gemm til dæmis sjálf
við smjörfjallið okkar. Á sama tíma
em um tólf milljónir manna í svip-
inn að falla úr hor í blásnauðu
löndunum.
Þeim hjá War on Want blöskrar
þetta athæfí að vonum og orða það
svo í fyrrgreindri auglýsingfu að
allsnægtaþjóðunum væri nær að
eyða meim af því fé sem nú fer í
eyðingu náttúruauðlindanna til þess
að bjarga mannslífum.
Og mun sjálfsagt fleimm fínnast
sem svo mætti vera.