Morgunblaðið - 16.05.1987, Qupperneq 20

20
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 16. MAÍ 1987

1,
Ef þið beríð ekki kennsl á skrautverkið á skrífborði Jóns Leifs, þá er þetta píanósónata nr. 3 eftir
Pierre Boulez, sem fjáröflunarnefndin skoðar hér. Frá vinstrí: Karólína Eiríksdóttir, Selma Halldórs-
dóttir, Eyþór Arnalds og Þorsteinn Hauksson.
Morgunblaðið/Þorkell
Það er ýmislegt rart til í safninu, svo sem pappírskörfusónata í heiðstefnustíl (hljóðfræðiverkefni
Björns Ólafssonar), íslenzk rímnalög í eigin handríti Karls O. Runólfssonar, árítuð sónata eftir Corigl-
iano og margt fleira, eins og sjá má —
Ur
tónlistarlífinu
Sigrún Davíðsdóttir
Eflum
bókasafn
Á uppstigningardag, 28. maí,
verða lokatónleikar tónlistarskól-
ans, þar sem koma fram hljómsveit
skólans og fjórir nemendur, sem
útskrifast nú. Tónleikamir em fast-
ur liður, en í þetta skiptið verður
tækifærið notað til að safna pening-
um handa fjárþurfandi bókasafni
skólans. Tónleikarnir em reyndar
lokaátak fjársöfnunar, sem fjögurra
manna fjáröflunamefnd hefur
skipulagt. Það em þau Karólína
Eiríksdóttir og Þorsteinn Hauksson,
kennarar við skólann, Sesselja Hall-
dórsdóttir bókavörður og Eyþór
Amalds nemandi. Undanfarið hafa
þau, ásamt nemendum skólans,
haft samband við fyrirtæki og ein-
staklinga, minnt á tilvist skólans
og safnsins og sagt frá söfnuninni.
Þeim hefur sem betur fer verið vel
tekið. Nesco ætlar til dæmis að
leggja safninu til geislaspilara, svo
nú verður ný tækni tekin í gagnið
á bókasafni Tónlistarskólans.
Það er annars merkilegt að jafn
bókelsk þjóð og Islendingar skuli
vera svo treg sem raun ber vitni
til að skilja og viðurkenna nauðsyn
bókasafna. Háskólabókasafn í
kröm, og Tónlistarskóli rekinn
langa lengi án svo mikils sem bóka-
safnsnefnu. Skóli án bókasafns er
eiginlega eins og sjúkrahús án
rúma. Sjúklingamir geta svo sem
alveg verið á gólfínu. Þeir fá bara
ekki alveg eins góða umönnun og
þeir ættu að fá.
Um daginn lagði ég leið mína á
bókasafnið, hitti Qáröflunamefnd-
ina og var leidd í allan hörmungar-
sannleikann um safnið. Ekki svo
að skilja að nefndin sitji og sífri,
öllu frekar að ég fengi smávægilegt
áfall við að sjá hvemig er búið að
skólanum, sem hefur stutt flest af
okkar ágæta tónlistarfólki fyrstu
skrefin í áttina til músíkmúsunnar.
Tónlistarskólinn hefur starfað
síðan 1930. Bókamál skólans hafa
verið alla vega á þessum tíma.
Kennarar hafa keypt sjálfír og lán-
að nemendum úr einkasöfnum
sínum. Það, sem skólanum hefur
áskotnast, hefur verið í bunkum hér
og þar. í ársbyijun 1985 voru þær
Sesselja Halldórsdóttir og Þóra
Gylfadóttir fengnar til að huga að
safninu og fyrst nú í vetur hefur
það verið opið daglega. Það er í
úthýsi skólans við Laugaveg, Stekk,
og það er nú eitt. Lifandi bókasafn
þarf nefnilega helzt að vera þar sem
nemendumir eiga allir leið um, svo
það sé alltaf stutt í að tylla sér þar
inn.
Af bókum eru á milli 600 og 700
á safninu. Ætli þær þyrftu ekki
a.m.k. að vera um 10 þúsund, ef
þokkalegt ætti að vera. Það er
slæmt hve þær em fáar, enn annað
og verra að það er býsna tilviljunar-
kennt, hvað þar er að hafa.
Meginuppistaðan í safninu er dán-
argjafir eftir þá Jón Leifs og Pál
ísólfsson. Þar í er gott raddskrár-
safn og auk þess hefur Paul
Zukofsky gefíð myndarlegt radd-
skrársafn, einkum nútímatónlist.
Raddskrá er annars nótur allra
hljóðfæra í einstökum hljómsveitar-
verkum, ef einhver velkist í vafa.
Það þarf auðvitað annað og
meira en bara bækur á bókasafn
tónlistarskóla. Þar þurfa að vera
hljóðritanir á plötum, snældum,
Sigrún Eðvaldsdóttir
og Selma Guðmunds-
dóttir í Norræna húsinu
Efnisskrá tónleika 22. maí
1987:
Beethoven: Sónata í Es-dúr óp.
12 nr. 3. Bach: Einleikspartíta
nr. 1. Mozart: Sónata í B-dúr K.
570. Zimbalist/Sarasate: Carmen
fantasía.
22. maí lýkur tónleikaröð Nor-
ræna hússins, þar sem hafa komið
fram einleikarar af norrænni tón-
listarhátíð ungra einleikara. Hátíðin
er tvíæringur, síðast haldin í Hels-
inki nú í haust og næst í Reykjavík,
haustið 1988, svo það er ekki seinna
vænna að fregna af hátfðnni. Fram-
takssemi Norræna hússins er því
lofsverðari, þar sem lítið hefur farið
fyrir hátíðinni á öðrum vettvangi.
Það var ekkert flallað um hana hér
meðan hún stóð yfír og þó aðrar
norrænar sjónarpsstöðvar hafí sýnt
frá henni, þá er spólan aðeins í
athugun hjá okkar stöð. Eitthvað
hefur þó heyrst í útvarpinu.
En nóg um afskiptaleysið.
Víkjum að tónleikunum 22. maí,
þar kemur fram fulltrúi Islands,
Sigrún Eðvaldsdóttir fíðluleikari.
Og Selma Guðmundsdóttir píanó-
leikari. Á hátíðinni í Helsinki komu
þær Sigrún og Selma tvívegis fram
á tónleikum í Síbelíusar-akademí-
unni og léku m.a. sónötu í G-dúr
eftir J. Brahms. Auk þess lék Sig-
rún einleik með Helsingfors stads-
orkester í Finlandia-húsinu.
Tónleikanna var lofsamlega getið í
fjölmiðlum á Norðurlöndum.
Grípum aðeins niður í dómunum: í
Svenska Dagbladet segir Carl-
Gunnar Ahlén að bæði Sigrún og
Selma hafí hrifíð áheyrendur. Sig-
rún, sem sé aðeins 19 ára og í námi
við Curtis-tónlistarskólann í Ffla-
delfíu, hafí ásamt Selmu komið á
óvart með óvenjulega agaðri túlkun
í Brahms-sónótunni. Þær hafi dreg-
ið fram eiginleika í sónótunni, sem
oft fari forgörðum, þegar kraftam-
ir einir ráði ferðinni. Og í Helsinki
Sanomat skrifar Seppo Heikin-
heimo um flutning Sigrúnar á
Poéme eftir Chausson, að þótt hún
sé enn ekki fullmótaður fíðluleik-
ari, þá sé hún samt orðin tónlistar-
maður, sem lifí og andi gegnum
tónlist sína. Að hlýða á flutning
hennar á Poéme var eins og draum-
kennd ferð um framandi og heill-
andi landslag. í lokin biður hann
alla góða vætti að haida vemdar-
heridi yfír gáfum hennar og vonar
að hún komi reglulega til Finnlands.
Vafalaust er hugmynd hátíðar-
haldara að koma ungu norrænu
tónlistarfólki á framfæri, rétt eins
og Norræna húsið gerir nú. Og
hátíðin hefur þegar komið þeim
Sigrúnu og Selmu til góða. Sigrúnu
hefur verið boðið á kammermúsík-
hátíð í Finnlandi, Selma hefur
fengjð tiiboð um að spila í Noregi
og saman fara þær í upptöku hjá
norður-þýzka útvarpinu í Hamborg
í febrúar á næsta ári.
Eins og kemur fram í viðtalinu
hér á eftir, fer einkar vel á með
þeim tveimur við hljóðfærin. í sam-
ræðum taka þær við af hvor
annarri, samstillingin nær greini-
lega út fyrir tónlistina. Og báðar
eru prakkaralega kátar.
— En hvenær byijuðu þær að
vinna saman og hvemig bera þær
sig að?
SE: Fyrstu tónleikamir okkar
saman voru í nóvember 1985, vom
síðasti liður í undankeppni fyrir
hátíðina í Finnlandi. Mig langaði
til þess að spila sónötu eftir Cesar
Franck og hafði samband við
Selmu, sem ég vissi að hafði spilað
hana áður.
Eins og sjá má eru þær Sigrún og Selma nýbúnar að spila glæsilega
í Helsinki, þegar þessi mynd var tekin.
Samvinnan er eins og bezt verður
á kosið, bara ekkert mál, rétt eins
og í lygasögu.
SG: Æfíngatími okkar hefur ekki
alltaf verið langur, svo við emm
stundum spurðar hvort við æfum í
gegnum síma ... En þó tíminn hafí
oft verið naumur, þá hefur þetta
alltaf gengið vonum framar...
SE: Og auðvitað væri það ekki
hægt, nema af því að samband
okkar er gott og þá um leið sam-
vinnan. Við spilum reyndar meira
en við tölum, en getum sagt allt
sem okkur finnst. Við verðum báðar
að vera eins jákvæðar og hægt er,
svo við komumst báðar að.
SG: Og það skiptir líka máli, að
þegar við tölum um hlutina, þá
skiljum við hvor aðra.