Morgunblaðið - 24.11.1987, Síða 68

68
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 24. NÓVEMBER 1987
t
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
LAUFEY SIQFINNSDÓTTIR
áður til heimilis I Grænukinn 7,
Hafnarfirði,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Sólvangi laugardaginn 21. nóvember.
Garðar Kristjánsson,
Guðni Kristjánsson,
Reynir Kristjánsson,
Jóhann Kristjánsson,
Ásta Kristjánsdóttir,
Ásta Jónsdóttir,
Rannveig Kjærnested,
Elínborg Sigurbjörnsdóttir,
Klara S. Árnadóttir,
Logi Knútsson
og barnabörn.
t
Eiginmaður minn, faöir okkar og tengdafaöir,
HELGI VIGFÚSSON
fyrrverandi kaupfélagsstjóri,
Breiðumörk 8, Hveragerði,
lést laugardaginn 21. nóvember.
Jónfna Aldís Þórðardóttir,
börn og tengdabörn.
t
Maðurinn minn og faðir okkar,
SIGURJÓN BJÖRNSSON,
Jaðarsbraut 21,
Akranesl,
lést í Sjúkrahúsl Akraness 22. nóvember.
Kristfn Karlsdóttir
og börn.
t
Sonur minn og bróðir okkar,
JÓN SIGURÐS JÓNSSON,
Lundarbrekku 2,
Kópavogi,
lést á heimili sínu laugardaginn 21. nóvember.
Ingigerður Þorsteinsdóttir
og systur hins látna.
t
Móðir okkar,
GUÐFINNA JÓNSDÓTTIR,
Miðtúni 13,
Selfossi,
lést laugardaginn 21. nóvember f Landspítalanum í Reykjavík.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Bróðir okkar,
KARL JÓNSSON
frá Mjóabóli,
lést í Sjúkrahúsi Akraness 13. nóvember. Jarðarförin hefur farið
fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Systkini hins látna.
t
Móðir mín, tengdamóöir og amma,
GUÐNÝ MARGRÉT JÓHANNESDÓTTIR
frá Þorgrfmsstöðum,
lést i Landspítalanum 22. þ.m.
Ásbjörn Kristófersson, Sigrfður Guðmannsdóttir,
Birna Ásbjörnsdóttir.
t
Móðir mín, tengdamóöir og amma,
SIGURÐÍNA S. EINARSDÓTTIR,
Fjölnisvegi 5,
Reykjavfk,
andaðist í Borgarspítalanum að kvöldi föstudagsins 20. nóvember.
Þóra Guðrún Óskarsdóttir, Einar Baidvinsson,
Óskar Einarsson,
Baldvin Einarsson,
Reynir Einarsson.
Anna Kristmunds-
dóttir — Minning
Fædd 7. júní 1900
Dáin 16. nóvember 1987
Mig langar í fáum orðum að
minnast elsku frænku minnar,
Önnu Kristmundsdóttur, sem lézt í
svefni aðfaranótt 16. nóvember sl.
Minningamar hrannast upp, fagrar
minningar um elskulega, glaðlynda
og síunga konu, sem-hélt reisn sinni
til hinztu stundar. Fyrstu minningar
mínar tengjast heimili hennar
Eiríksgötu 15 og Svanahvammi,
sumarbústað hennar við Alftavatn.
Þar var ávallt glatt á hjalla og
tekið á móti öllum smáum og stór-
um opnum örmum.
Aldrei heyrði ég foreldra mína
tala öðmvísi um Önnu en með mik-
illi hlýju og virðingu enda leit ég
ávallt upp til þessarar frænku
minnar og fannst hún tvímælalaust
höfuð móðurættar minnar. Kynni
mín og hennar urðu nánari eftir því
sem árin liðu, þrátt fyrir 52 ára
aldursmun og áttum við ætíð góðar
stundir saman, sem ég minnist með
mikilli ánægju. Ég teigaði í mig
frásögur hennar af móður sinni og
langömmu minni, sem við heitum
báðar í höfuðið á og hjá henni lærði
ég margt um kjör fólks og lifnaðar-
hætti á árunum kringum aldamótin.
En við Anna ræddum ekki eingöngu
um liðna tíð er við hittumst, heldur
ræddum við ýmis dægurmál líðandi
stundar, því að þrátt fyrir háan
aldur fylgdist hún vel með því sem
var að gerast í þjóðfélaginu og í
kringum hana. Hún las mikið og
styrtti það henni stundir í seinni tíð,
þar sem hún bjó ein hin aljra síðustu
ár. En í þeim efnum er Önnu bezt
lýst. Hún var ætíð sjáifstæð, sjálfri
sér nóg og bjó yfír einstaklega mik-
illi sálarró.
Ég og fjölskylda mín söknum
elsku frænku, sem okkur þótti svo
vænt um. Yngsta dóttir mín kallaði
hana alltaf ömmu Kristmunds og
sýnir það glöggt hversu mikinn
kærleika bömin fundu umvefja sig
í návist hennar. Henni fylgdi ávallt
mikil birta og gleði og getum við
yljað okkur nú þegar hún er farin
frá okkur með góðum minningum
um stórkostlega konu sem átti fáa
sér líka.
Það verður undarlegt að fara
ekki í heimsókn til hennar í Hjarðar-
hagann fyrir þessi jól, en það var
orðinn fastur liður hjá mér að gera
hlé á jólaundirbúningnum og eiga
notalega stund með Önnu yfír kaffí-
bolla og nýbökuðum smákökum.
En Drottinn gaf og Drottinn tók.
Lofað veri hans nafn. Anna hefur
nú fulinað æviskeið sitt. í lífí henn-
ar fóru saman trú og verk. Verk
sem hún vann án þess að hreykja
sér af. Orð Páls postula í Filippí-
bréfínu 2, 3—5 gætu hafa verið
hennar einkunnarorð: „Gjörið ekk-
ert af eigingimi eða hégómagimd.
Verið lítillátir og metið aðra meira
en sjálfa ykkur. Lítið ekki aðeins á
eigin hag, heldur einnig annarra.
Verið með sama hugarfari sem Jes-
ús Kristur var.“
Og til okkar sem nú syrgjum
Önnu koma þessi orð frelsarans:
„Ég er upprisan og lífið. Sá sem
trúir á mig mun lifa, þótt hann
deyi.“
Þau eru okkur huggun í sorg
okkar.
Bömum og aðstandendum Önnu
sendi ég hugheilar samúðarkveðjur.
Anna Jóhanna Guðmundsdóttir
Að morgni dags þann 16. nóvem-
ber sl. bárust mér þær fréttir, að
Anna, móðir æskuvinar míns, væri
öll. Þetta kom mér á óvart. 11. þ.m.
hafði hún verið við útför móður
minnar og tekið þátt í mínum hag.
Þar var hún með kærleika sinn og
hlýju eins og endranær. Og nú
fengu þær mæður, okkar vinanna,
að fylgjast að yfir hin ókunnu
landamæri lífs og dauða, báðar 87
ára gamlar. Feður okkar beggja
höfðu einnig kvatt þennan heim
sama ár, 1974.
Ég var ungur að árum, þegar ég
kom fyrst á heimili hennar á Eiríks-
götu 15 hér í borg. Ég og sonur
hennar höfðum kynnst í 8 ára bekk
í Austurbæjarskólanum, og var nú
ætlunin að skiptast á frímerkjum.
Þetta varð ekki eina heimsókn mín
á heimili Önnu Kristmundsdóttur
og Jóhannesar Jónassonar. Þær
urðu óteljandi heimsóknimar og á
æskuárunum nánast daglegar. Vin-
átta myndaðist, sem varað hefur í
46 ár. Ég varð smám saman „hinn
strákurinn" hennar Önnu.
Anna var sterkur persónuleiki,
létt í lund og sá auðveldlega hinar
broslegu hliðar hlutanna. Samt var
hún alvörugefin, opin fyrir þörfum
annarra, ósérhlífín, hjálpfús og
sérstaklega skilningsrík. Alla tíð
hélt hún sér vel, var létt á fæti og
snögg í hreyfingum, jafnvel hin
síðari ár, er hjartasjúkdómur hindr-
aði hana nokkuð. Og tíguleg var
hún og svipmikil og á efri árum
ungleg með sitt mjallahvíta, þykka
hár.
Hjónin Anna og Jóhannes voru
mjög samhent, og hlýju stafaði frá
þeim báðum. Margir áttu sér griða-
stað á heimili þeirra, — fundu þar
athvarf í neyð. Öllum var þar tekið
opnum örmum. Hjálpsemi þeirra
hjóna var mikil og oft veitt án þess
að um hana væri beðið. Eftir síðari
heimsstyijöldina var skömmtun á
erlendum gjaldeyri. Elsta systir mín
ætlaði utan til náms. Gjaldeyris-
forði hennar var lítill. Þetta fréttu
þau Anna og Jóhannes, sem vegna
atvinnu sinnar áttu greiðari aðgang
að gjaldeyri en flestir aðrir. Ekki
stóð á hjálp þeirra. Mikil var gleði
systur minnar, þegar úr rættist.
Mér fannst Anna standa styrk við
hlið mannsins síns, styðja hann í
daglegum störfum og hlúa að hon-
um í frístundum. Hann skyldi fá
notið sín. Saman byggðu þau sér
fallegan reit „Svanahvamm" við
Alftavatn. Þangað fékk ég einnig
að koma og njóta takmarkalausrar
gestrisni.
Húsmóðurhæfíleikar hennar voru
miklir. Heimilið persónulegt, fal-
legt, hreint, hlýlegt og því stjórnað
af myndarbrag. Lengst af var heim-
ilið á Eiríksgötu 15, en síðari ár á
Hjarðarhaga 44. Alltaf átti hún
Anna kaffí á könnunni. Þegar ég á
unglingsárum þambaði mjólk teyg-
aði vinur minn kaffi, nema móðir
hans byði upp á sína einstöku brún-
tertu, þá varð að drekka mjólkur-
sopa. Kaffíð hennar lærði ég síðar
að meta.
Hún Anna bar umhyggju fyrir
bömum sínum, Gústafí og Ingi-
björgu, og síðar tengdabömum og
bamabömum. Hún var vakandi og
sofandi yfír þeirra högum og lét sér
einnig mjög annt um þá, er þau
umgengust. Hún hvatti okkur til
náms og starfa, og mikil var gleði
hennar, er við sem ungir stúdentar
birtumst í dyrunum. Oft töluðum
við um tónlistaráhuga sonarins og
organistaferil. Á heimili hennar sát-
um við ungir og hlustuðum á hverja
sinfóníu Beethovens á fætur ann-
arri.
Já, það er af mörgu að taka.
Minningamar streyma upp í hug-
ann. A síðari árum kynntist ég
Önnu á sérstakan hátt. Við áttum
saman góðar rabbstundir. Ég vissi,
að hún var hinn mesti lestrarhestur
og hafði mikið yndi af góðum bók-
um, en nú fyrst varð mér ljós
frásagnargáfa hennar. Á einfaldan
og skýran hátt og með ákveðnum
hrynjanda sagði hún frá. Sama
hvort við ræddum hversdagslega
hluti eða alvöru lífsins. Ég nam
einnig betur grunntóninn í lífí henn-
ar, trúartraustið á lifandi Guð, og
hvemig hún lifði í kærleikanum.
Anna var góð kona. Ég þakka Guði
fyrir hana.
Ásgeir B. Ellertsson
Minningin um Önnu Kristmunds-
dóttur ljómar mér eins og smaragð-
ur í skarti fagurrar konu. Fyrstu
bemskuminningar mínar eru, þegar
ég rambaði niður að Svanahvammi
í sumarbústaðinn þeirra Jóhannesar
og Önnu, en Jóhannes var elstur
föðursystkina minna. Hafði keypt
sér smá landskika við Álftavatnið
bjarta í Þrastarskógi og reist sér
og fjölskyldu sinni sumarbústað.
Seldi svo yngsta bróður sínum hluta
landsins og þannig stóð á ferðum
mínum þama á milli.
Sólin ljómaði Grímsnesinu góða
í heiði, skógurinn ómaði af fugla-
söng og Jóhannes og Anna stóðu á
stéttinni og hlógu dátt að langferða-
manninum. „Ertu ekki þyrstur
elskan mín og viitu ekki bijóstsyk-
ur.“ Hvílík dýrð. Við hliðina á
bústaðnum vom rólur og vegasalt,
þar sem við Inga þreyttum íþróttir
okkar. Litlu neðar spratt lindin tær
útúr berginu og þangað var farið
að sælqa vatn.
Anna var fædd vestur á fjörðum
í stóran bamahóp og mátti ung
spjara sig. Hún var guðhrædd og
Inga og Gústi fóm í KFUK og M.
Gústi lærði svo á orgelið og mikið
var dýrlegt að hlusta á hann Gústa
spila heima á Eiríksgötunni, þar
sem heimilið þeirra var hér í bæn-
um. Áratugi hefur hann spilað í
kirkjum, mest i Laugameskirkju.
Þegar pabbi dó fómm við mamma
á Eiríksgötuna. Þá vöknaði okkur
öllum um augun. Enginn stendur
einn, sem á vin í neyð.
Elsku Inga mín og Gústi, bömin
ykkar, vinir og vandamenn. Guð
ræður. Af honum emm við öll
sprottinn og í náðarfaðm hans för-
um við öll. Það em margir sem
syrgja hana Önnu mína í Svana-
hvammi. Konu sem alltaf átti létta
lund og gleði til þess að miðla öðr-
um. Friður Guðs blessi hana um
alla eilífð.
Guðlaugur Tryggvi Karlsson
Frú Anna Kristmundsdóttir,
Hjarðarhaga 44, lézt á heimili sínu
16. nóvember, 87 ára að aldri. Þrátt
fyrir háan aldur kom þetta okkur
vinum hennar á óvart, því hún var
mjög hress og bar aldurinn sérstak-
lega vel. Hún fylgdist vel með
dægurmálum, hafði fastmótaðar
skoðanir, bar móðurlega umhyggju
fyrir sínum nánustu af meðfæddri
reisn lífsreyndrar og góðrar konu.
Anna fæddist 7. júní árið 1900
í Skálavík í Norður-Isafjarðarsýslu.
Hún var ein af hópi 12 systkina,
sem öll em látin utan ein systir
hennar, Sigríður, sem nú er rúm-
liggjandi.
Foreldrar Önnu vom Anna Jón-
asdóttir og Kristmundur Snæ-
bjömsson, bóndi að tjóðólfstungu
í Bolungarvík, síðar kaupmaður í
Reykjavík. Þau fluttu ásamt böm-
um sínum til Reykjavíkur árið 1920.
Anna vann ýmis störf sem til féllu
og bjó að mestu í foreldrahúsum
þar til faðir hennar lézt. Foreldrar
Önnu tóku í fóstur og ólu upp dótt-
urdóttur sína, Rannveigu, en móðir
hennar lézt skömmu eftir fæðingu
hennar. Ólu þau litlu stúlkuna upp
sem sína eigin dóttur og var Anna
þeim mjög hjálpleg. Anna giftist
Jóhannesi Jónassyni trésmíðameist-
ara og bjuggu þau alla sína
búskapartíð I Reykjavík, lengst af
á Eiríksgötu 15 með bömum sínum,
Gústaf, organista og deildarstjóra
í Landsbanka íslands, kvæntum