Morgunblaðið - 18.09.1988, Side 39

QO
Miracle Legion til að gefa meiri
gítarhljóm og Magga hljómborðs-
leikari tók sér uppblásinn plastgítar
í hönd. Það tók smá tíma fyrir
áhorfendur að átta sig á eftir Luft-
gitar, en David Fricke hallaði sér
að mér og sagði „Hann er stjar*a“
og fór ekki á milli máia við hvern
var átt. Eftir tónleikana sagði hann
þetta hafa verið eina bestu tónleika
sem hann hefði séð. Eftir uppklapp
kom Kaldur sveitamannssviti líkt
og í Washington og í Köttur sá
maður hvar David Bowie laumaðist
út umkringdur lífvörðum til að kom-
ast út áður en troðningurinn hæf-
ist. Eftir tónleika var troðfullt inni
í búningsherbergi Molanna og utan
við það áttu verðir í erfiðleikum
með íslendinga sem reyndu að kom-
ast þar inn á þeirri forsendu að
þeir væru íslenskir. Þessu kvöldi
lauk síðan með teiti sem Electra
hélt Sykurmolunum til heiðurs á
skemmtistað skammt frá. Tuttug-
ustu og tvímælalaust einir bestu
tónleikar sem undirritaður hefur
séð með Sykurmolunum.
. Einkennileg’tónlist
Fyrir utan tónleikastaðinn tók
blaðamaður tali þijár unglings-
stúlkur og spurði þær hvað það
væri sem drægi þær á tónleika með
Sykurmolunum. Þær voru á einu
máli um að það væri röddin í Björku
sem hefði komið þeim til að leggja
við hlustimar en ein þeirra «s.?5fði
Einar vera sinn uppáhalds söngvara
og mjög myndarlegan mann. Ekki
sögðust þær skilja textana til fulln-
ustu, en sögðu það ekki skipta
meginmáli; það væri tónlistin sem
skipti þær mestu. Þær treystu sér
ekki til að skilgreina tónlistina frek-
ar, sögðu hana vera „einkennilega"
og eiginlega ólýsanlega.
Heimsyfirráð eða dauði
Ráða má af ummælum þeirra
tónlistargagmýnenda og W^ða-
manna sem fjallað hafa um hyu'm-
sveitina ytra og hafa reyndar flest-
ir mikið dálæti á henni að það
standi ekkert í vegi fyrir því að
Sykurmolamir nái toppinum í
Bandaríkjunum. Menn eru á einu
máli um að það sé hljómsveitin sjálf
sem ráði því hve langt hún nái; það
sé allt undir því komið hvort hún
kæri sig um að laga tónlistina að
markaðnum, eða hvort hún haldi
áfram að laga markaðinn að tónlist-
inni.
Sykurmolamir hafa þegar náð
lengra en nokkur íslensk hljómsveit
og þær em reyndar ekki margar
hljómsveitir á Norðurlöndum sem
náð hafa viðlíka árangri, þó en^flsé
langt í að vígorði Smekkleysu s/mh/f,
Heimsyfirráð eða dauði, sé náð.
Platan Life’s too Good hefur selst
í um 350.000 eintökum um heim
allan þegar þetta er ritað og ástæða
er til að ætla að heildarsalan verði
á bilinu 6-700.000 eintök þegar upp
er staðið og jafnvel enn meiri. Hver
maður sér í hendi sér að þetta er
framúrskarandi árangur og að um
er að ræða miklar fjárhæðir en
ekki er hægt að beita einföldum
prósentureikningi til að áætla tekjur
hljómsveitarmeðlima, sem hljóta
líka alltaf að vera þeirra einkamál.
Gott dæmi um afstöðu hljóm-
sveitarinnar til alls umstangsins er
saga sem David Fricke sagði undir-
rituðum fyrir skemmstu. Hann
sagði að auglýsingastjóri Rolling
Stone hafi komið til sín og innt
eftir því hvort honum þætti það
ekki fyrirtaks hugmynd að fá Syk-
urmolana til að stilla sér upp í
myndatöku í skíðafatnaði í auglýs-
ingaskyni. Ekki taldi Fricke það
líklegt en benti auglýsingastjóran-
um á að láta ekki nægja að tala
bara við útgáfufyrirtækið, hann
skyldi líka reyna að hafa tal af
hljómsveitinni. Þrem dögum síðar
kom auglýsingastjórinn að máli við
hann og sagði að talsmenn útgáfu-
fyrirtækisins hefðu verið himinlif-
andi og þótt þetta hin besta auglýs-
ing og að Sykurmolamir hefðu líka
verið til í slaginn. Molamir settu
þó það skilyrði að þeir fengju að
ráða því á hvem hátt þeir klæddust
fatnaðinum s.s. að nota skíðabuxur
sem höfuðfat eða yfírleitt það sem
þeim dytti í hug. Ekkert varð af
myndatöku.
Blautlegar vísur
Daginn eftir var haldið af stað í
hljóðprufu um þijúleytið, en salur-
inn sem tónleikamir voru haldnir í
var gríðarstór og allur þiljaður að
innan með harðviði og skreyttur
með ýmsum myndum sem sóttar
voru í gríska og rómverska goða-
fræði auk mynda af velunnumm
skólans. Þegar sveitarmeðlimir
komu í hljóðprufuna vakti það
kátínu viðstaddra nemenda hve þeir
voru ftjálslegir til fara, en til sam-
anburðar höfðu þeir meðlimi upp-
hitunarhljómsveitarinnar, The Rail-
way Children, sem voru eins og
fermingardrengir.
Tónleikamir hófust með því að
Björk og Einar sungu nokkrar þjóð-
legar íslenskar vísur, sumar all
blautlegar, og síðan byijaði hljóm-
sveitin á laginu Byltingj sem er og
fyrsta lag plötunnar. Ahorfendur,
sem flestir voru um tvítugt, þustu
upp að sviðinu um leið og hljóm-
sveitin gekk á svið, en höfðu fram
að því setið hinir settlegustu.
Aberandi var hvað hljómsveitin
náði vel saman og það fer ekki á
milli mála að 45 daga samvera hef-
ur þjappað sveitarmeðlimum enn
betur saman og sérstaklega var
gaman að fylgjast með því hvað
Einar og Björk vinna vel saman.
Ekki var annað að sjá en að tón-
leikaprógrammið félli vel í kramið
hjá áheyrendum og þeir kunnu
greinileg að meta það að hljómsveit-
in virtist. skemmta sér ekki síður
en þeir. Á dagskránni voru nokkur
lög sem ekki hafa komið á plötu
og þar á meðal eitt lag sem ein-
göngu hefur verið leikið á tónleikum
í Bandaríkjunum, lagið Naglaspýta.
Nýju lögin hljómuðu mjög vel, þó
enn eigi eftir að fínpússa þau.
Hljómur var þokkalegur, en söng-
kerfíð var í minnsta lagi og um tíma
f fyrstu tveimur lögunum var það
við það að gefa upp öndina. Á
móti kom að lýsing var öll hin
smekklegasta og undirstrikaði vel
tónlistina.
Næstsíðasta lag tónleikanna var
Kaldur sviti og er því var lokið
kynntu Einar og Björk með miklum
glamúr að væntanlegur á svið væri
hinn eini og sanni Johnny Triumph,
sem kæmi fram í fyrsta sinn í
Bandaríkjunum. Tilburðimir við
kynninguna voru slíkir að það var
sem Elvis endurborinn væri að
koma á svið og það setti áhorfend-
ur algjörlega út af laginu, þannig
að þeir vissu ekki hvaðan á þá stóð
veðrið og hvort þeir ættu að klappa
eða ekki. Hljómsveitin vatt sér í
Luftgitar með miklum látum og fór
af sviðinu að því loknu. Eftir sátu
áhorfendur dasaðir og ráðvilltir, en
áttuðu sig snemma og tóku að
klappa og kalla á hljómsveitina aft-
ur.
Sveitamannssviti
Sviðið var myrkvað og skyndi-
lega sáust blá neongleraugu koma
á svið og sfðan bleik. Það voru Ein-
ar og Björk, sem sögðu tímabært
að upplýsa það að hljómsveitin
væri ekki frá íslandi; í raun og
veru væru Sykurmolamir frá Texas
og í því kviknuðu ljósin á ný og
hljómsveitin hóf að leika Kaldan
svita í „country“-útsetningu með
tilheyrandi kúrekahrópum, köllum
og tilburðum. Á eftir fylgdu Köttur
og lokalag tónleikanna, Heilagur
skratti. Frábærir tónleikar og sér-
staklega var gaman að heyra hve
Magga, nýi hljómborðsleikarinn,
féll vel inn f hljómsveitina.
Það var kátt á hjalla í búnings-
herberginu eftir tónleikana og Sjón
og Björk leiddu fjöldasöng á
íslenskum slögurum og skallapopp-
lögum með miklum tilþrifum þar
til Chas Banks, sem sá um skipulag
tónleikaferðarinnar og stýrði henni,
kom og tilkynnti að öllum væri
boðið á tónleika Bo Diddley í 9:30
klúbbnum. Allir þyrptust í rútuna
og á leiðinni var enn sungið en nú
voru útlendir slagarar í bland.
New York, New York
Hápunkturinn í þessari tónleika-
ferð voro aðrir tónleikar hljómsveit-
arinnar í New York, sem halda átti
í tónleikastaðnum Ritz. Nokkuð var
síðan selst hafði upp á þá tónleika
og Iggy Pop, David Bowie, David
t,1tff/,rTfTTT,JP or rrTTr> A fp rffrt tcf’/f ( W/f
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 18. SEPTEMBER 1988
Byme og fleiri poppstimi höfðu
beðið um boðsmiða.
Ferðin til New York hófst um
hádegi í Washington að allir komu
sér og sínum farangri í rútuna, en
áætlað var að koma til New York
um fímmleytið og fara þá strax í
hljóðprofu. Allir voro í besta skapi
þrátt fyrir nokkur þrengsli í rút-
unni, enda voro 24 í rútu sem æt-
luð er tíu til tólf. Sindri kunni
greinilega hið besta við sig og
prílaði um allt á milli þess sem
hann raðaði upp bílasafninu sínu
og sat í fanginu á sveitarmeðlimum
til skiptis. Bílstjórinn Sandy lét
ekki sitt eftir liggja í barnapössun-
inni og Sindri fékk að sitja í fang-
inu á honum langtímum saman og
keyra.
Þegar til New York var komið
var ákveðið að fara fyrst á hótelið
með farangurinn og fara síðan f
hljóðprofu. Fyrir utan Ritz hafði
safnast saman hópur af fólki og
voro þar á meðal margir sem sóttu
það fast að fá miða á tónleikana.
Þar á meðal voro nokkrir sem buðu
miða á tónleika Grateful Dead eða
Santana í skiptum fyrir miða á
Sykurmolana. Hljómsveitin átti
ekki að fara á svið fyrr en um tíu-
leytið og það gafst þvf tími fyrir
þá sem það vildu að bregða sér á
hótelið. I því að gengið var í rútuna
kom aðvífandi maður með pappa-
kassa sem hann rétti að Björku og
f kassanum var freyðibað, kveikjar-
ar, öskubakkar og drykkjarkönnur
sem allt var kyrfílega merkt Sykur-
molunum. Ólögleg framleiðsla sem
nær ógjörningur er að koma í veg
fyrir.
Þegar komið var á hótelið, sem
var um hálftíma akstur frá tónleika-
staðnum, var þar hópur af væntan-
legum tónleikagestum, sem höfðu
hraðað sér sem mest þeir máttu frá
Ritz til að verða á undan hljómsveit-
inni.
Loksins Bowie
Það var þéttskipaður salurinn í
Ritz, en áhorfendur hafa verið um
1.500. Þar á meðal var margur ís-
lendingurinn, sem vonlegt var, auk
þess sem þar gaf að líta fjöldann
allan af frammámönnum í útgáfu-
heiminum, sem voro gestir Electra,
hljómplötufyrirtækis Sykurmol-
anna, og í tónlistarheiminum. Einn-
ig mátti sjá popprýni í hrönnum og
þar á meðal var David Fricke sem
skrifar fyrir Rolling Stone og kom
hingað til lands til að vinna grein
um hljómsveitina fyrir blað sitt.
Bowie var einnig á staðnum um-
kringdur lífvörðum, en aðrar stjöm-
ur höfðu ekki eins mikinn við-
búnað. Kominn tími til að Bowie
mætti, en á tónleikaferð Kuklsins
um Evrópu 1984 var Bowie á gesta-
lista á öllum tónleikum án þess að
hann notfærði sér það.
Að þessu sinni var ekki hægt að
kvarta yfír söngkerfínu, því það var
víst eitt það besta sem völ er á í
New York. Hljómur allur var og
frábærlega góður og hljómsveitin
naut sín einkar vel fyrir vikið. Tón-
leikadagskráin var ekki ósvipuð og
í Washington; það var helst að inn-
byrðis röð væri raskað. Einar náði
strax til áheyrenda eins og hann
er vanur og það var gaman að fylgj-
ast með því hvemig hann hafði þá
í hendi sér allan tímann. Ammæli,
Deus og Kaldur sviti voro lög sem
áhorfendur þekktu vel og enn fær
maður gæsahúð af að heyra Am-
mæli. Einna mest gekk á í Tekið í
takt og trega, en þá kleif Einar
hátalarastæðu himinháa sem stóð
öðru megin við sviðið. Þegar lokka
átti hann niður með jarðarbeija-
köku fór í verra, því það var lengra
niður en upp. Allt gekk þó vel og
eins og áður var eftirtektarvert hve
Einar og Björk unnu vel saman á
sviðinu og gilti þá einu hvort þau
voro að' syngja eða í höfronga-
hlaupi.
Hann er stjarna
Síðasta lag fyrir hlé var Luftgit-
ar líkt og í Washington og eins og
áður vissu áhorfendur ekki hvaðan
á sig stóð veðrið þegar hinn stór-
kostlegi Johnny Triumph var kynnt-
ur. Að þessu sinni slóst í hópinn
gítarleikari upphitunarsveitarinnar
Beðið eftir grænu ljósi: Árni, Sigtryggur, vegfar-
andi, Björk og Ásmundur.
Sjón „rappar" með vegfarendum.