Morgunblaðið - 25.09.1988, Qupperneq 64

64
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 25. SEPTEMBER 1988
Minning:
Guðrún F. Jónsdóttir
hjúkrunarfræðingur
Fædd 1. janúar 1919
Dáin 17. september 1988
„Friður, friður blíður
faðmar strönd og sund,
yfir löndin líður
ljúfrar hvfldarstund.
Allar öldur þegja
allt er kyrrt og hljótt.
Blómin höfuð hneigja,
hvísla: Góða nótt.
Berst á bláum straumum
boð frá himins geim,
andar yndisdraumum
yfir þreyttum heim.“
G.M.
Það var að morgni um síðustu
helgi að ég var allt í einu staddur
á heimili, yndislegu heimili héma í
Sólheimum við Hálogalandshæð.
Þar var ég allt í einu í hópi ungs
fólks og við hvílu húsmóður og
móður, sem var látin.
Draumljúfur friður líkt og lýst
er í ljóði því, sem valið er að upp-
hafi þessara minningarorða, sveip-
aði allt í stofunni, þar sem kveðj-
andi nótt og komandi dagur mætt-
ust í gliti tára á brosfögrum ásjón-
um syrgjandi hóps.
En samt ljómaði morgunninn
ljúfast yfir henni, sem í rekkjunni
svaf hinzta blundi á jörðu. Allt í
einu fann ég, að þama féliust engl-
ar lífs og dauða í faðma, tími og
eilífð varð eitt, himinn og jörð tók-
ust í hendur.
Þetta var sannur helgidómur,
sem vafalaust gat talizt tákn þess
samstarfs, sem þessi ógleymanlega
móðir hafði ásamt fjölskyldu sinni
átt i söfnuði og kirkju við uppeldi
bama sinna, sem vom vígð guðsríki
friðar og gleði og gefið mér svo
margar yndisstundir signdar sólrisi
yfír austurfjöllum á liðnum ámm.
Ekkert gat verið dýrðlegra tákn
um blessun þessara morgna og
samstarfs heimilis og kirkju en að
ungi maðurinn, elztur systkinanna
á þessu heimili skyldi koma til að
biðja mig að koma og kveðja
mömmu og gráta með þeim.
Hvílíkur fögnuður mitt í hinum
sárasta harmi! — Heilagt traust.
Hvaða hópur hafði unnað og
unnið samkomum bamanna í „Saln-
um“ okkar betur en þau?
Systumar, sem nú em þroskaðar
til fjölbreyttra starfa samfélags og
þjóðar, og bróðirinn orðinn læknir,
höfðu sungið og leikið helgileiki svo
fallega að ógleymanlegt var þeim
er á hlýddu, og framsögu þeirra í
lestri Heilagrar ritningar og list-
rænna ljóða hin fegursta, sem ég
man.
Andi hennar, sem í hvílunni ljóm-
aði, hlaut að njóta þeirrar sælu, sem
lýst er í ljóði því, sem einhver ósýni-
legur sonur morgunsins lagði m'ér
á varir:
„Óttastu ei. Sú hönd er mjúk og hlý,
sem hvarmi þreyttum lokar hinzta sinn.
Þá nóttin dvínar, dagur rís við ský
og dauðinn lífsins þjónn er vinur þinn.“
(Sveinn Vikingur)
Aldrei var unnt að fínna á helg-
ari hátt hve samstarf húsfreyjunnar
í fallega húsinu við Sólheima 22
og allra þar hafði tekizt vel á eilífð-
arbrautum.
Þar var tákn þeirrar handleiðslu,
sem þessi hjartahreina, hljóðláta,
hógværa og drenglynda húsfreyja
hafði veitt bömum sínum og heimil-
isfólki. Ekkert gull gæti ljómað
skærar né orðið þeim helgari auður.
Hún Guðrún var sannarlega í
fararbroddi þess, sem óskað var
æðst og heitast, fært í hljóða bæn
og helga söngva. Það skyldi þakkað
af öllum, sem kveðja hana og minn-
ast hennar nú á helgri stundu. „Lát
þar bæði hug og hönd og hjarta
saman vinna."
Annars hafði ég ekki kynnzt
Guðrúnu, sem þessi minningarorð
em helguð, áður en spor okkar lágu
hér saman og böm hennar, sérstak-
lega tvær dætur, Kristín og Guð-
rún, urðu ógleymanlegir kirlqugest-
ir mínir og nemendur. En allt sem
ég hef heyrt og veit um þessa konu
vottar einróma að hún var gædd
göfgi, starfshugsjónum og fómar-
lund. Enda var hún hjúkrunarfræð-
ingur að mennt og hafði unnið að
líknarmálum, var líklega ein í hópi
hámenntaðra brautryðjenda á þessu
starfssviði íslenzka samfélagsins.
Og eitt er víst, að á þessum vett-
vangi var unnið af hugsjónakrafti
og fómarlund í upphafí og verður
vonandi svo um alla framtíð.
Fjölskyldan í Sólheimum 22 vakti
ekki sízt athygli okkar öðrum frem-
ur, af því að Jón Halldórsson, bygg-
ingameistari eiginmaður Guðrúnar,
var fæddur í sveitinni okkar, Múla-
sveit í A-Barðastrandarsýslu, og
náskyldur tengdafólki mínu þar.
Sannarlega má telja heimili þess-
ara hjóna meðal hinna beztu á okk-
ar brautum.
Látum svo aðeins í leiftursýn yfír
æviskeið Guðrúnar Finnborgar
Jónsdóttur, sem orð þessi eru helg-
uð.
Hún var fædd á nýársdag, 1.
janúar 1919, dóttir hjónanna Jóns
Guðjónssonar, sem þá var yfirbók-
ari Eimskipafélags íslands, og
Kristínar Salome Kristjánsdóttur,
sem þá dvöldu á Suðureyri í Súg-
andafírði, en fluttu svo til
Reykjavíkur og þar ólst hún upp
hjá þeim og dvaldi þar sín bemsku-
og æskuár. En svo varð faðir henn-
ar bæjarstjóri á ísafirði.
Hún stundaði nám og störf bæði
hér heima í Reykjavík og í Svíþjóð
árum saman, unz hún giftist Jóni
Halldórssyni byggingameistara hjá
ísl. Aðalverktökum Keflavíkurflug-
vallar. Lengst hafa þau átt heimili
sitt í Sólheimum 22 og eignast þijú
böm, sem -öll eru nú fyrirmyndar-
starfsfólk hér í Reykjavík. Þau eru
Halldór, sem er læknir, kvæntur
Rannveigu Jónsdóttur, hjúkrunar-
fræðingi; Kristín, arkitekt, gift Óla
H. Jónssyni arkitekt og Guðrún,
sem er magister í ensku, gift Þórði
I. Guðmundssyni forstjóra. Auk
þessara bama á Guðrún eina stjúp-
dóttur, Steinunni Jónsdóttur fata-
hönnuð, sem er dóttir Jóns frá fyrra
hjónabandi. Maður hennar er Ári-
líus Harðarson múrari.
Allir þessir ungu þegnar íslands
bera sannarlega ljós á vegu sína
og eru geislar framtíðargæfu þjóðar
og lands. Það ættum við öll að
þakka, og það eru minjagull hennar
sem við kveðjum með söknuði og
blessunarbænum allra sem hér
kveðja.
Og með ljóma morgunsins, sem
var hennar hinzta stund í heimi
þessum, lítum við öll með þeim til
þeirrar framtíðar, sem opnar nýjan
himin og nýja jörð. Gefur dag í
dauða. Syngjum í anda sumarljóð,
sem „breytir dimmri nótt í dag og
dauðans ópi snýr í vonarlag".
Dagur er liðinn, dögg skín um völlinn.
Dottar nú þröstur á laufgrænum kvist.
Sefur hver vindblær. Sól guðs við fjöllin,
senn hefur allt að skilnaði kysst.
Dvel hjá oss guðs sól, hverf ei með hraða,
himneskt er kvöld í þinni dýrð.
Ljósgeislum tendrast lífsvonin glaða,
lýs vorri sál er burt þá flýrð.
Guðfagri ljómi, geislann þinn bjarta
gráta mun jörðin með társtimda brá.
Seg hveiju blómi, seg hveiju hjarta:
Senn skín þinn morgunn við himinfjöll bli
Hníg þú nú, guðssól, að helgum beði,
harmdögg mun breytast í fegins tár.
Kvöldhryggðin ásthrein til árdags gleði
uppris við dýrðar morguns ár.
(Stgr. Thorst.)
Við þökkum húsfreyjunni í Sól-
heimurn 22 vel unnið dagsverk sem
móðir og hjúkrunarsystir á lífsins
brautum og biðjum ástvinum henn-
ar blessunar af höndu ljóssins föður.
Árelíus Níelsson
Góð kona er gengin. Göfugt
hjarta hætt að slá. Það haustar.
Manni finnst kuldinn naprari og
myrkrið svartara þegar ljósið bjarta
er slokknað. Guðrún Finnborg Jóns-
dóttir tengdamóðir mín varð
bráðkvödd að morgni 17. september
sl. Þótt Guðrún, eða amma Stella,
eins og hún var ævinlega kölluð í
fjölskyldunni, hafí ekki gengið heil
til skógar nú hin síðustu ár, kom
þessi sorgarfregn öllum að óvörum.
Hún var dóttir sæmdarhjónanna
Kristínar Salome Kristjánsdóttur
og Jóns Guðjónssonar fyrrum bæj-
arstjóra á ísafirði.
Það er ekki ofmælt að segja að
Guðrún hafi verið einstök kona, —
víðlesin, dagfarsprúð og hjálpsöm.
Hún vildi leggja gott til allra mála,
fölskvalaus og kom eins fram við
alla. Mér er alltaf minnisstætt hve
dugleg hún var þegar hún missti
foreldra sína. Þannig vill hún ör-
t
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
ELÍN GEIRA ÓLADÓTTIR,
sem lést 17. sept. verður jarösungin frá Dómkirkjunni mánudag-
inn 26. sept. kl. 13.30.
Valborg Svelnsdóttir, Eiður Bergmann,
Sæmundur Örn Sveinsson, Vígdögg Björgvinsdóttir,
Óll Haukur Sveinsson, Margrét Stefánsdóttir
og barnabörn.
t
GUÐRÚN F. JÓNSDÓTTIR
hjúkrunarfraeðingur,
Sólheimum 22,
Reykjavfk,
verður jarðsungin frá Langholtskirkju mánudaginn 26. september
kl. 15.00.
Jón Halldórsson,
Halldór Jónsson, Rannveig Jónsdóttir,
Kristín Jónsdóttir, Óli Hilmar Jónsson,
Guðrún Jónsdóttir, Þórður Ingvi Guðmundsson,
Steinunn Jónsdóttir, Arilíus Harðarson
og barnabörn.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
MATTHÍAS Þ. GUÐMUNDSSON,
fv. verkstjóri,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju þriðjudaginn 27. septem-
ber kl. 13.30.
Sigurveig Einarsdóttir,
Magnús J. Matthfasson, Sigrún Magnúsdóttir,
Ragnheiður B. Matthfasdóttlr, Guðmundur Brandsson,
Kolbrún Matthíasdóttir, Ólafur Jónasson
og barnabörn.
t
Útför eiginkonu minnar, móður, tengdamóður og ömmu,
JÓHÖNNU GUÐMUNDSDÓTTUR,
Hraunbæ 84,
verður gerð frá Dómkirkjunni þriðjudaginn 27. september
kl. 13.30.
Kjartan Pétursson,
Edda Kjartansdóttir, Birglr Ágústsson,
Stefanfa Kjartansdóttir
og barnabörn.
t
Eiginmaöur minn, faðir okkar og bróðir,
SVEINN HALLGRÍMSSON,
Hörgshlfð 8,
Reykjavfk,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni miövikudaginn 28. septem-
ber kl. 13.30.
Blóm vinsamlega afþökkuð, en þeim sem vilja minnast hins látna
er bent á líknarstofnanir.
Margrét H. Sigurðardóttir,
Björg Sveinsdóttir, Hallgrfmur S. Sveinsson,
Elfna Hallgrímsdóttir, Sverrir Hallgrfmsson.
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birting-
ar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritsfjórn blaðsins á
2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á skrifstofu blaðsins í Hafn-
arstræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðvikudagsblaði að
berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með greinar aðra daga.
í minningargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Ekki eru tek-
in til birtingar frumort ljóð um hinn látna. Leyfilegt er að birta ljóð
eftir þekkt skáld, 1—3 erindi og skal þá höfundar getið. Sama gildir
ef sálmur er birtur. Meginregla er sú, að minningargreinar birtist
undir fullu nafni höfundar.
ugglega að við séum núna. Guðrún
var trúuð og sanfærð um líf að lok-
inni jarðvistinni, enda fengið sínar
sannanir fyrir því á lífsleiðinni.
Auðvitað er missirinn sár, einkum
fyrir manninn hennar Jón Halldórs-
son sem þarf nú að axla þunga
byrði og stíga erfið spor. Einnig
fyrir bömin, en þau eru: Halldór,
læknir, giftur Rannveigu Jónsdótt-
ur, Kristín, arkitekt, gift undirrituð-
um og Guðrún cand. mag. gift Þórði
Ingva Guðmundssyni.
Héimili þeirra Jóns og Guðrúnar
í Sólheimum 22 var og er afar fal-
legt. Þar höfum við átt margar
gleðistundimar gegnum árin og
þær munu ylja okkur um ókomin
ár. Guðrún var fædd 1. janúar 1919,
þannig að hún hefði orðið sjötug
um áramótin.
Fremur hefði ég kosið að skrifa
afmælisræðu en þessi orð. Það hefði
ekki verið mikill vandi að skrifa
góða ræðu um slíka konu. Skopskyn
Guðrúnar var í góðu lagi og var
henni eðlislægt að slá á létta strengi
og hlæja í dagsins önn. Annars var
hún fremur dul og hæg og var lítið
fyrir að láta á sér bera. En sönn
hetja var hún og æðrulaus. Fyrir
tveim ámm veiktist hún af illkynja
krabbameini og þurfti að ganga í
gegnum erfíða meðferð í kjölfarið.
En aldrei kvartaði hún. Og aldrei
ætlaðist hún til neins af neinum
nema sjálfri sér. „Það þarf ekkert
að keyra mig, ég get farið í strætó."
Þetta sagði hún oft þegar boðist
var til að keyra hana þangað sem
hún ætlaði. Reyndar fóm þær nöfn-
umar, hún og Guðrún Lilja dóttir
mín, stundum sér til skemmtunar
í strætó niðrí bæ að skoða eða
versla og var þá glatt á hjalla og
gjama komið með lítinn pakka til
baka. Já, öllum barnabörnunum
tólf var hún einkar góð og má segja
að síðustu árin hafi hún meira og
minna helgað sig þeim. Það var
alltaf opið í Sólheimum 22, alltaf
kaffí á könnunni og mér var hún
sem móðir, ekki síður en eigin böm-
um.
Það var hennar venja þegar
skammdegið færðist yfir, að láta
loga á litlum lampa í glugga sem
sneri að götunni. Þó slökkni á því
ljósi slökknar aldrei ljósið hennar
sem lýsir veginn okkar.
Nú er amma Stella laus við allar
þjáningar. Ef það er satt að vistin
handan landamæranna sé í sam-
ræmi við gæsku manneskjunnar og
breytni, þá er Guðrún nú á fögmm
og góðum stað. Megi algóður Guð
styrkja þig Jón minn og okkur öll.
Hafí Guðrún þökk fyrir allt.
Óli Hilmar
Mestur og sársaukafyllstur er
ætíð missirinn þegar nákominn
ættingi fellur frá fyrirvaralaust.
Eiginmaður, böm, tengdaböm,
bamaböm og önnur skyldmenni
vom algerlega óviðbúin ótímabæm
andláti Guðrúnar Finnborgar Jóns-
dóttur laugardagsmorguninn 17.
september er hún fékk hægt andlát
á heimili sínu í Sólheimum 22 í
Reykjavík.
Missirinn er sár eiginmanninum
vegna þess að hann horfði nú fram
á rólega ævidaga með konu sinni,
nýlega hættur störfum hjá íslensk-
um aðalverktökum eftir 35 ára störf
þar.
Missirinn er sár börnum hennar
þremur og tengdabömum vegna
þess mjög svo nákomna sambands
þeirra við móður sína, sem ævinlega
var tilbúin að hlaupa undir bagga
með þeim og missirinn er bama-
bömunum einkanlega sár, þar sem
Guðrún Finnborg eða amma Gunna,
eins og hún var jafnan nefnd, var
gimsteinninn í augum þeirra. Guð-
rún var engin venjuleg amma. Hún
lifði fyrir bamabörn sín og senni-
lega finnast fáar ömmur nú á dög-
um sem snerust jafn mikið í kring-
um barnabömin 12 og Guðrún
Finnborg.
Á hitt ber einnig að líta að snögg-
ur dauðdagi er ef til vill betri kost-
ur fyrir hinn látna og eftirlifandi
ættingja. Sársaukinn nístir um
stund en á móti kemur að um lang-
vinnt og kvalafullt dauðastríð sem
oft bíður eldra fólks er ekki að ræða.
Guðrún Finnborg Jónsdóttir