Morgunblaðið - 27.01.1990, Qupperneq 31

Torfastsöðum, en fluttu á miðjum
aldri til Reykjavíkur og ráku þar
trésmíðaverkstæði til dauðadags.
Þau voru mikii dugnaðar- og merk-
ishjón og unnu bæði við smíðarnar.
Magnús stundaði nokkuð ritstörf
og mun margt eldra fólk kannast
við bók hans, Skammdegisgesti.
Þau Benedikt og Ásdís eignuðust
fjögur börn. Þau eru Margrét, gift
Olafi H. Jóhannssyni. Þau eiga fjög-
ur börn. Ingimundur, kvæntur
Matthildi Sverrisdóttur, böm þeirra
eru þrjú. Jón Magnús, kona hans
er Þorbjörg J. Ólafsdóttir og eiga
þau þijú börn. Yngstur er Rafn,
kvæntur Ingibjörgu Þórarinsdóttur.
Börn þeirra eru einnig þrjú. Mar-
grét og Ingimundur búa í
Reykjavík, Jón í Mosfellsbæ og
Rafn er bóndi á Staðarbakka.
Ég ætla ekki að rekja ævistarf
Benedikts á Staðarbakka, til þess
er ég ekki nógu kunnugur. Ég veit
að hann var góður og farsæll bóndi,
en oft mun hann þó hafa tafist frá
bústörfunum því á hann hlóðust
fjölmörg trúnaðarstörf fyrir sveit
hans og sýslu. Það er samróma álit
allra sem til þekkja að þessum störf-
um hafi Benedikt gegnt af stakri
alúð og samviskusemi. Benedikt tók
mikinn þátt í félagsstarfsemi innan
sveitarinnar. Hann var einn af
stofnendum umf. Grettis og fyrsti
formaður þess félags. Oft voru sett-
ir upp sjónleikir á vegum þess fé-
lags og var Benedikt mjög virkur
í því starfi.
Sönglíf hefur löngum staðið með
blóma í Miðfirði. Allt frá unglings-
árum var Benedikt þar virkur þátt-
takandi. Karlakór var lengi starf-
andi í sveitinni og var Benedikt einn
af þeim félögum. Þá söng hann líka
lengi í kirkjukórnum. Víst er að
þessi söngstarfsemi og raunar öll
sönglist hefur veitt Benedikt
ómældar ánægjustundir. Ég held
að Benedikt hafi verið mikill trú-
maður, til þess bendir ræktarsemi
hans við kirkjuna á Staðarbakka.
Fyrir nokkrum árum voru gerðar
miklaf endurbætur á Staðarbakka-
kirkju. Mér er ríkt í minni hve glað-
ur hann var þegar iiann sýndi okk-
ur hjónunum hversu vel hafði til
tekist með þá framkvæmd.
Það eru nú næstum 40 ár síðan
ég hafði fyrst kynni af Benedikt á
Staðarbakka. Þá störfuðum við
hjónin vetrartíma við skólann á
Laugarbakka, semjjá hafði aðsetur
í samkomuhúsinu Ásbyrgi. Við vor-
um þarna öllu ókunnug og þurftum
margt til Benedikts að sækja, en
hann var þá formaður skólanefndar
hreppsins. Mér er enn ríkt í minni
hve hann tók okkur vel og leysti
úr öllum vanda svo sem frekast var
unnt. Á þeim langa tíma sem síðan
er liðinn hefur enginn skuggi fallið
á kunningskap okkar og þeirra
Staðarbakkahjóna. Við höfum átt
margar góðar stundir á heimili
þeirra og notið þar höfðinglegra
veitinga. Það var ánægjulegt að
eiga samræður við Benedikt, hann
fylgdist vel með öllum dægurmálum
bæði innlendum og erlendum og
kunni skil á ótrúlega mörgu bæði
gömlu og nýju.
Ég held að Benedikt hafi verið
gæfumaður. Hann eignaðist góða
konu sem studdi hann vel á lífsleið-
inni, heilbrigð og mannvænleg börn
sem öll eru nýtir þjóðfélagsþegnar.
Og honum auðnaðist sú gæfa, að
hafa tækifæri til að vinna langa
ævi að þeim verkefnum sem hugur
hans stóð til. Hógvær og háttprúður
maður hefur lokið göngu sinni á
þessari jörð. Við Halldóra þökkum
Benedikt góð kynni og vottum hon-
um virðingu og þökk. Ásdísi og
börnum þeirra svo og öðrum vanda-
mönnum sendum við dýpstu samúð-
arkveðjur.
Ólafiir Þórhallsson
Kynni manna geta skapast með
ólíkum hætti. En eitt er að kannast
við og telja sig þekkja en annað
og meira að eignast vin og félaga.
Fjölmargir eru þeir þættir í lífi
manna, sem skapa vináttu og löng-
un til þess að mega teljast í vina-
hópi.
Mannkostir hljóta að vega þar
þungt. Dýpst hlýtur þó ætíð að
vera gagnkvæmt traust, sem byggt
er á kærleika.
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. JANÚAR 1990
Sumum kynnumst við fljótt en
öðrum er það taktur lífsins að
ganga með hægð og öryggi mót
hveijum degi. Vestur-Húnvetningar
bera það einkenni, að flana ekki
að neinu. Þetta á jafnt við um
mannleg samskipti sem og verald-
legt vafstur. Þeir horfa jafnan á
nýjan nágranna, taka honum vel
en segja ekki margt í fyrstu. En
skapist vinátta þá er hún byggð á
bjargi.
Þannig minnist ég fyrstu kynna
minna og öðlingsins Benedikts Guð-
mundssonar á Staðarbakka í Mið-
firði. Hógvær bauð hann okkur vel-
komin í prestakallið. Það fylgdi
kveðjunni hins vegar sú hlýja og
einlægni, sem vakti notakennd.
Dagarnir liðu, samverustundirn-
ar urðu fleiri. Sóknarnefndarfor-
maðurinn, safnaðarfulltrúinn og
staðarhaldarinn Benedikt á Staðar-
bakka annaðist málefni kirkjunnar
af slíkri alúð að fátítt er. Heimili
þeirra Ásdísar Magnúsdóttur stóð
kirkjugestum ávallt opið og þar var
tekið á móti fólki með því fasi og
framkomu, að ljúft er að minnast
og þakka. Framkoma og viðmót
húsráðenda skapaði kyrrláta og
ljúfa samveru. Engum lá þar hátt
rómur, því það var einsog allt tæki
mið af húsráðendum. Gaman var
að ræða málin og enda þótt talað
væri í anda hógværðar og prúð-
mennsku duldist engum, að skoðan-
ir þeirra hjóna voru staðfastar.
Það mætti skrifa langt mál um
störf Benedikts fyrir sveit sína.
Hann var þar kjörinn til fjölda trún-
aðarstarfa og var farsæll í, öllum
störfum sínum. Búskapurinn varð
hans ævistarf. Eftir fráfall föður
síns annaðist hánn búskapinn með
bróður sínum, Gísla, í samvinnu við
móður þeirra. En frá 1945 bjó hann
á Staðarbakka ásamt eiginkonu
sinni. Sonur þeirra, Rafn, hefur nú
tekið við búinu. Á heimingi jarðar-
innar bjuggu svo bræður Bene-
dikts, þeir Magnús og Gísli.
En störf hans fyrir kirkju og
kristni eru mér hugstæðari en allt
annað. Þar fór saman einlæg trú
hans og umhyggja fyrir kirkjunni.
Þegar ráðist var í endurbyggingu
Staðarbakkakirkju, sem verður 100
ára á þessu ári, var gott að eiga
slíkan bakhjarl sem Benedikt var.
I öllu skyldi verkið vandað sem
best var kostur og til verksins lagði
hann hug og hönd. Hann lagði stór-
ar upphæðir til verksins, líkt og
nokkrir velunnarar kirkjunnar.
En ekkert hefði þar þó gerst, ef
ekki hefði verið til staðar sá áhuga-
maður um verkið og stjórnandi sem-
Benedikt var. Fjölskylda hans öll
stóð með honum í verkinu, eigin-
kona og börn sem og bræður hans.
Þegar upp var staðið og kirkjan
öll sem ný mátti sjá einlægt bros á
andliti háns. Hógværðin, sem ætíð
var hans förunautur, var söm við
sig. Öllum öðrum'vildi hann þakka
verkið en taldi sjálfan sig þar lítið
hafa gert. Ekki er ég viss um að
Staðarbakkakirkja stæði í dag, ef
frumkvæði Benedikts hefði ekki
komið til. Kirkjan var gömul, við-
gerðin kostnaðarsöm fámennum
söfnuði og kirkja á næsta bæ, þó
sóknarmörk lægu þar á milli.
Benedikt var mannkostamaður
og snyrtimenni til orðs og æðis, sem
gott var að eiga að vini. Alúð hans
við kirkjuna var heil í gegn og hún
sneri líka að samferðafólki hans.
Iiann var maður trúar og kær-
leika, hógværðar og lítillætis. Hon-
um var sú náð gefin, að geta laðað
fram kosti manna með þeim hætti,
að brestirnir urðu langt að baki.
Einmitt þess vegna var gott að fá
að vera í nálægð hans.
Vináttu hans er ljúft að minnast.
Hann var hvetjandi ungum manni
í nýju starfi. Á sinn ljúfa hátt kunni
hann að leiðbeina og lýsa skoðun
sinni og það var bæði ljúft og skylt
að breyta eftir henni.
31
Enda þótt sól hans hafi nú geng-
ið til viðar, þá mun birta hennar
og ylur lengi vara. Sveitarhöfðingj-
ans verður minnst með þakklæti
af sveitungum. Störf hans voru
mörg og lengi munum við njóta
ávaxta þeirra.
Eiginkonu hans, Ásdísi Magnús-
dóttur, bið ég blessunar Guðs sem
og börnum og þeirra fjölskyldum.
Mannkosta þeirra hjóna má sjá
glögg merki í börnum þeirra, Mar-
gréti, Ingimundi, Jóni og Rafni. Þar
mun merki hans borið til framtíðar.
Það voru ákveðin forréttindi að
hafa fengið að kynnast Benedikt
Guðmundssyni. Trúi ég að hver
maður hafi farið giaðari af hans
fundi en þá er hann kom. Vinátta
hans var einlæg og byggð á grunni
kristinnar trúar.
Enda þótt fjöll og dalir hafi skil-
ið á milli hin síðari ár, þá er ljúft,
að mega hugsa til samverustund-
anna. Fyrir þær allar vill fjölskylda
mín þakka.
Guð blessi minningu Benedikts
Guðmundssonar.
Pálmi Matthíasson
Fleiri minningargreinar
um Benedikt Guðmunds-
son munu biurtast í blað-
inu næstu daga
Minning
Þorsteinn K. Hall
dórsson, Borg
Fæddur 22. febrúar 1912
Dáinn 19. janúar 1990
\_
Hann afi er genginn á fund Guðs
síns. Undarlegt getur lífið verið.
Við sem erum ung teljum að dauð-
inn sé svo fjarri. Þess vegna bregð-
ur okkur svo þegar hann kveður
dyra svo nálægt okkur.
Ég ætla að skrifa nokkur kveðju-
orð til afa míns sem andaðist 19.
janúar. Ég vil þakka allt sem afi
og amma gáfu mér af kærleika
sínum. Þau voru svo samtaka um
að gefa af öllu hjarta allt það besta
sem þau áttu. Það var svo yndislegt
að eiga þau, því við vorum svo vel-
komin og aldrei borið við tímaleysi,
þó þessi hjón væru störfum hlaðin,
því þeim féll aldrei verk úr hendi.
Ég bið Guð að hugga ömmu
núna, hún hefur misst svo mikið.
Kærar þakkir til allra afkomenda
afa og ömmu fyrir allt sem þessi
fjölskylda hefur gert fyrir mig.
Ég veit að afi minn trúði því að
dauðinn væri ekki til, við hefðum
aðeins vistaskipti. Þess vegna kveð
ég hann með orðum spámannsins:
Hvað er að hætta að draga andann annað
en að frelsa hann frá friðlausum öldum
lífsins, svo að hann geti risið upp í mætti
sinum og ófjötraður leitað á fund Guðs síns?
Og þegar þú hefur náð ævitindinum þá fyrst
munt þú hefja fjallgönguna. Og þegar jörð-
in krefst líkama þíns munt þú dansa í fýrsta
sinn.
(K.G.)
Guð geymi afa.
Anna Steinarsdóttir
Margs er að minnast þegar besta
afa í heimi er minnst. Við litlu afa-
stúlkurnar áttum afa sem var eins
og afar geta bestir verið. Við vorum
umvafðar ástúð og hlýju afa okkar
og ömmu. Þegar við heimsóttum
afa og ömmu þá voru þau alltaf
komin út á tröppur með útbreiddan
faðminn á móti okkur. Þótt aldurs-
munurinn væri mikill á milli okkar
og afa þá gátum við fundið afa sem
jafningja okkar. Afi átti svo auð-
velt með að setja sig í spor okkar
því sjálfum hafði honum tekist að
varðveita það besta sem í nokkrum
manni býr, þ.e. barnið í sjálfum
sér. Afi tók þátt 'i leikjum okkar,
hann dró ekki af sér, hvort sem það
var að dansa við okkur, syngja fyr-
ir okkur eða að bera okkur á bak-
inu. Afi hafði sérstakt lag á litlum
börnum, fyrirhafnarlaust vann
hann sér vináttu þeirra. Þegar eitt-
hvað bjátaði á hjá okkur þá gat afi
alltaf fundið upp á einhveiju
skemmtilegu til að þerra tárin. Afi
hafði alltaf nógan tíma fyrir okkur
þótt oft væri mikið að gera í vinn-
unni hjá honum.
Afi var alltaf að kenna okkur
eitthvað nýtt. í fanginu hans afa
lærðum við bænirnar og hlustuðum
á sögur af Jesú. Hann var mikill
dýravinur og náttúruunnandi. Hann
kenndi okkur hvernig við ættum
að koma fram við vini okkar, heimil-
ishundinn, hana Nellý, og hann var
byijaður að kenna okkur hvað fugl-
arnir og blómin heita. Við höfðum
alltaf frá einhveiju nýju og
skemmtilegu að segja eftir að hafa
hitt hann afa.
í hjarta okkar geymum við yndis-
legar minningar um góðan afa. Við
biðjum góðan Guð að geyma elsku
afa og þökkum honum fyrir allt sem
hann var okkur.
Guðrún og Anna Margrét
„Verði þinn vilji“ eru orð, sem
komu í huga minn, þegar mér var
tilkynnt lát frænda, svila og góðvin-
ar, Þorsteins Kristins Halldórsson-
ar, Borg í Garði. Hann lést á heim-
ili sínu að morgni 19. janúar sl.
Eins og ávallt erum við alltaf jafn
óviðbúin, þó svo að við vitum að
lífið er gjöf til okkar, sem við verð-
um að skila aftur eftir mislanga
dvöl á jörðinni.
Þorsteinn eða Steini, eins og
hann var ávallt kallaður meðal vina
og kunningja, fæddist að Vörum í
Garði, 22. febrúar 1912. Hann er
sonur Kristjönu Pálínu Kristjáns-
dóttur og Halldórs Þorsteinssonar
útvegsbónda, sem bjuggu að Vörum
í Garði.
Börn þeirra hjóna eru: Þorsteinn
elstur, Vilhjálmur, Gísli, Halldóra,
Steinunn, Guðrún, Elísabet, Þor-
valdur, Kristín, Marta, Helga sem
lést ungbarn, Þorsteinn Nikulás,
látinn fyrir nokkrum árum, og
yngst er Karitas.
Þorsteinn ólst upp í stórum systk-
inahópi og varð það því snemma
sem hann fór að hjálpa til við að
draga björg í bú. Við hlið föður síns,
Halldórs, sem var kunnur skip-
stjóri, afla- og athafnamaður fékk
hann þann skóla sem hann hefur
búið að alla ævi. í þá daga snerist
lífið um sjósókn, fiskverkun og bú-
skap. Það kom því í hlut Kristjönu
að sjá um búskapinn, enda harðdug-
leg kona. Eins og fyrr segir, fór
Steini mjög ungur að vinna, hann
reri með föður sínum á opnum skip-
um og þegar vélar komu til sögunn-
ar þá varð það hans hlutverk að
taka að sér vélgæslu á þeim. Hall-
dór faðir hans keypti fiskiskip, er
hann nefndi „Gunnar Hámundar-/
son“. Þetta nafn var ætíð á bátum
Halldórs, og enn í dag á fiskiskipi
sem Halldór, Þorsteinn og bróðir
hans létu byggja í Y-Njarðvík 1953.
Steini stundaði síldveiðar fyrir
Norðurlandi eins og margir ungir
menn gerðu í þá daga, hann var á
Siglunesi í eitt ár, þaðan átti hann
góðar minningar og trygga vini. Á
vetrarvertíðum var hann landfor-
maður, sá um allt sem að útgerð-
inni laut í landi og á sjó. Við frá-
fall föður þeirra tók Steini alfarið
við öllu sem útgerðin þurfti á að
halda. Fiskurinn var verkaður í fisk-
verkunarhúsi þeirra að Vörum,
vandvirkni og ljúfmennska í stjórn-
un var aðalsmerki hans, enda hefur
fiskur frá fyrirtækinu ætíð verið
talinn í fremstu röð fyrir gæði.
Eftirlifandi eiginkonu sinni,
Önnu Sumarliðadóttur frá Meiða-
stöðum í Garði, kvæntist Þorsteinn
4. júní 1938. Hún er dóttir Tóm-
asínu Oddsdóttur og Sumarliða
Eiríkssonar fiskverkanda og bónda
að Meiðastöðum f Garði. Þau fluttu
í nýbyggt hús sitt 19. des. 1939,
og gáfu því nafnið Borg, þar hafa
þau búið alla tíð síðan. Ánna og
Steini eignuðust 5 börn og einn
fósturson. Þau eru: Halldór Þor-
steinn, Jón Steinar, Gylfi, stúlku-
barn sem dó við fæðingu, Tómas
Sumarliði og Kristjana Oddný,
barnabörnin eru orðin 6.
Að Borg var gott að koma, það
koma í hugann ljúfar minningar þar
sem móttökur voru ætíð hlýjar og
einlægar. Og ekki voru það aðeins
við hjónin sem nutum gestrisni
þeirra og Ijúfmennsku, heldur allir
sem þangað komu. Yfir kaffibolla
og við kertaljós var gaman að ræða
við Steina, því áhugamál hans voru
mörg. Steini var mjög trúaður mað-
ur, hann var víðlesinn, sérstaklega
um trúmál, hann hafði yndi af fal-
legri tónlist og tók virkan þátt í
sálarrannsóknum.
Hann efaðist ekki um að líf væri
eftir þetta líf, enda kveið hann ekki
vistaskiptunum. Steini gekk ekki
heill til skógar síðustu æviárin.
Fyrir 16 árum fékk hann fyrsta
hjartaáfallið og fleiri fylgdu í kjöl-
farið.
Ég þakka það góðum Guði, elsku-
legri eiginkonu, börnum og barna-
börnum hve lengi við fengum að
njóta hans.
Gylfi minn, þú sem enn ert í for-
eldrahúsum, þér vil ég þakka sér-
staklega fyrir alla þá umhyggju og
hjálpsemi sem þú hefur alla tíð veitt
föður þínum.
Þorsteinn var ástkser eiginmaður
og faðir, hann gaf börnum sínum
gott veganesti út í lífið og studdi
þau í blíðu og stríðu, þótt vinnudag-
urinn væri oft langur. Aðalsmerki
hans var ástúð, hlýja og drenglund.
Innileg samúð frá okkur hjónun-
um, börnum okkar og fjölskyldum
þeirra. Megi hinn lifandi Guð og
faðir hugga þá sem syrgja.
Leifúr S. Einarsson
, Þorsteinn Kristinn Halldórsson
var afi minn og bjó suður í Garði.
Mér þótti akaflega vænt um
hann, enda var hann alltaf svo góð-
ur við mig og systkini mín. Hann
kenndi mér margt um lífið og vinn-
una. Hann vildi að ég færi í fram-
haldsskóla, svo ég fengi meiri
menntun. Það ætla ég að gera fyr-
ir hann.
Mér þótti mest gaman að vera
með honum einum. Að vísu var
hann alltaf jafn góður við mig, en
þá átti ég hann fyrir mig. Við fórum
oft saman að sækja fiskinn úr bátn-
um, niður í fiskhús eða upp í heiði.
Ókkur þótti mikið varið í að fá
að vinna við fiskinn með afa niður
í Vörum. Þar lærðum við hvernig
fiskur er verkaður. Við gátum síðan
kennt félögum okkar í skólanum
ýmislegt um fiskinn.
Ég minnist líka veiðiferðanna,
sem við fórum með honum. Hann
kenndi okkur að veiða í ám og úti
á sjó. Nu vitum við hvernig á að
veiða lax með maðki eða flugu og
þorsk eða ýsu á skaki. Við vitum
hvað sjóveiki er og hvernig má
reyna að forðast hana. Við vitum
hvaða hættur á að forðast í ám og
á sjó. Þannig kenndi hann okkur
líka að meta góðan félagsskap og
við kynntumst mörgum vina hans.
Nú er afi okkar dáinn og við
erum í þann veginn að kveðja hann.
Við ætlum að minnast hans fyrir
vináttuna og gjafmildina, sem er
hluti af kærleikanum sem kom fram
á svo margan hátt.
Guð geymi afa okkar.
Fyrir hönd systkina minna,
Þorsteinn A. Halldórsson.