Morgunblaðið - 11.04.1990, Qupperneq 33

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 11. APRIL 1990
er Jón bróðir Einars og tilkynnir
okkur þá hörmulegu fregn að Einar
bróðir hans hefði látist í bílslysi þá
um kvöldið. Fjölskyldan er harmi
slegin er hún áttar sig á því að í
einni svipan er traustur félagi og
fjölskylduvinur burtu tekinn, og
umferðin hefur enn einu sinni spunn-
ið sinn örlagavef.
Okkur er hugsað til Helgu og
barnanna, hún stödd í Hollandi þar
sem hún hafði verið að keppa á
hárgreiðslumóti, þetta voru erfiðar
aðstæður að fá slík ótíðindi.
Það er skarð fyrir skildi, maður
á erfítt með að sætta sig við að
maður sem var svo lífsglaður, stór
og myndarlegur, ímynd karlmenns-
kunnar, skuli burtu kallaður í blóma
lífsins.
Fram spretta minningarbrotin og
mér er hugsað til okkar fyrstu
kynna. Það eru sextán ár síðan
Helga og Einar eignuðust tvíburana
og við Einar Sigurðsson með eins
dags millibili. Síðan hafa fjölskyld-
urnar lifað og hrærst í leik og starfí
þar sem sömu áhugamálin hafa ver-
ið iðkuð af kappi, nú síðast áttu
vélsleðaferðir og ferðamennska um
landið hug okkar allan og höfðum
við lokið við okkar síðustu ferð á
sunnudagskvöldinu, þann dag var
veðrið frábært og landið skartaði
sínu fegursta, það sindraði á snjóinn
á fjallstoppum og hafði Einar orð á
því sem svo oft áður er við vorum
staddir til íjalia eða á árbakka að
það væru forréttindi að fá að búa
við slíka náttúrufegurð og landkosti
sem landið okkar býður uppá og hef
engum kynnst sem var svo næmur
á sitt umhverfi.
Einar var lánsamur íjölskyldu-
maður. Einar og Helga voru glæsileg
hjón, það er aðdáunarvert að sjá
hveiju samhent fjölskylda getur
áorkað, myndarlegra heimili kom
maður vart inná, á Sævanginum
höfðu Einar og Helga búið sér og
fjölskyldu sinni stórglæsilegt heim-
ili, þangað er gott að koma.
Við Einar vorum búnir að ákveða
að fara í veiðitúr í sumar sem við
höfum gert svo mörg undanfarin ár,
það verður æði tómlegt að ganga
um árbakka og renna fyrir þann
silfraða í streng eða kasta flugu á
fallega flúð og heyra ekki oftar
glettnislegar athugasemdir um
kaststílinn eða góða ábendingu um
að taka eftir einhveiju eftirtektar-
verðu í umhverfinu.
Við erum öll harmi slegin, en í
minningunni lifir þakklæti fyrir
kynni af yndislegum og góðum
dreng, kæra Helga, Einar Geir,
Bjarni Þór og Sirrý, megi góður Guð
styrkja ykkur og varðveita á þessari
sorgarstundu.
Siggi, Lísa, Einar og Guðrún.
Margur einn í aldurs blóma
undi sæll við glaðan hag,
brátt þá fregnin heyrðist hljóma:
Heill í gær, en nár í dag. -
Ó, hve getur undraskjótt
yfir skyggt hin dimma nótt!
Fyrir dyrum dauðans voða
daglega þér ber að skoða.
(Sb. 1886 - B. Halld.)
Hann Einar er dáinn, það er svo
hræðilega óréttlátt og í raun óskilj-
anlegt fyrir alla þá sem eftir lifa.
En Guð gefur og Guð tekur en það
er huggun harmi gegn að við trúum
því að honum líði vel á æðra tilveru-
stigi.
Kynni okkar af Einari voru ekki
svo ýkja löng, en þau voru góð og
fyrir það erum við þakklát. Einar
hafði mjög sterkan persónuleika og
hvar sem við vorum saman var hann
alltaf hrókur alls fagnaðar og leið-
toginn í hópnum, er skemmst að
minnast þess er við fórum öll saman
eina helgi til London í janúar si. Það
var ein sú skemmtilegasta helgi sem
við höfðum upplifað og átti Einar
ekki hvað minnstan þátt í að gera
þessa ferð eftirminnilega. Hann var
alltaf svo hress og skemmtilegur og
það sem okkur fannst mest áberandi
í fari Einars var hve hreinskilinn
hann var og sjálfum sér samkvæm-
ur, þannig mun minningin um hann
ávallt lifa í hugum okkarr-
Elsku Helga, Sirrý, Bjarni Þór og
Einar Geir, megi góður Guð styrkja
ykkur á þessari sorgarstundu.
Þórey, Birna, Júlli,
Dagbjört, Gústi, Eyrún,
. 1 i I 1 I r PW .PS.PÍ-l I J t 1 3 j
Mig langar til að minnast mágs
míns og vinar, Einars Þorgeirsson-
ar, með örfáum orðum. Hann lést
af slysförum þann 3. apríl. Mér bár-
ust þessi hörmulegu tíðindi að kveldi
þessa örlagaríka dags og hef átt
erfitt með að trúa þeirri staðreynd,
að sá svipmikli persónuleiki sem
Einar var, sé horfínn okkur.
Einar var aðeins flörtíu og eins
árs gamall, fæddur 13. desember
1948. Hann var rafvirki að mennt.
Kynni okkar hófust fyrir um það
bil tuttugu árum, er hann gekk að
eiga systur mína, Helgu Bjarnadótt-
ur, og fann ég strax að þar fór heil-
steyptur maður sem síðan kenndi
mér margt um lífið.
Alltaf var gott að koma á heimili
Einars og Helgu því þar ríkti mikill
kærleikur milli þeirra hjóna og barn-
anna þeirra þriggja. Sjálfur fór ég
ekki varhluta af þeim kærleik sem
þar ríkti. Það var líka alltaf stutt í
brosið, þar sem Einar var, því hann
hafði ríka kímnigáfu og einstaklega
smitandi hlátur.
Vinátta okkar Einars styrktist nú
hin síðari ár, þegar við uppgötvuðum
sameiginlegt áhugamáí, sem eru
vetrarferðir um hálendi íslands. Ein-
ar var góður og traustur ferðafé-
lagi, sem hafði næmt auga fyrir
náttúrufegruð landsins.
Tókumst við á hendur, ásamt
nokkrum félaga okkar, að byggja
okkur lítið ijallahús í jaðri Langjök-
uls og var því verki nýlokið. Við
byggingu þess húss komu mann-
kostir Einars glöggt í ljós. Hann var
næmur verkmaður og handlaginn
með afbrigðum, okkur hinum til fyr-
irmyndar.
Við fórum okkar síðustu ferð sam-
an nokkrum dögum áður en hann
yfirgaf okkur. Ekki hvarflaði að mér
þá að ég ætti ekki eftir að njóta
návistar Einars vinar míns um há-
lendið framar.
Elsku Helga systir mín, Sirrý,
Einar Geir og Bjarni Þór, Guð gefí
ykkur styrk í ykkar djúpu sorg og
vísi ykkur leiðina að ljósi lífsins.
Þórir Bjarnason
Þær voru margar skemmtilegar
sögurnar sem Einar sagði okkur af
vélsleðaferðum sínum yfir fann-
hvítar breiður hálendisins. Ljóst var
að sleðaferðirnar áttu hug haris allan
og sérstaklega hafði hann gaman
af að minnast á hlut fjölskyldumeðli-
manna í þessum ferðum. Það var
greinilegt að þar fór mikill fjöl-
skyldufaðir. Einar var ekki bara stór
og sterkur maður í útliti, hann var
stór í lund og fasi en um leið allra
manna hugljúfi. í huga okkar var
hann einn af þessum traustu undir-
stöðum sem þetta þjóðfélag byggir
á, vandanum var ekki vikið til hliðar
og hörfað, nei Einar gekk keikur á
móti og leysti allan vanda hratt og
örugglega. Það var aldrei neitt mál
að framkvæma hlutina. Við sem átt-
um samleið með Einari munum hann
sjálfsagt á marga lund og hver hef-
ur sína minningu um góðan dreng.
Fyrir nokkrum árum gekk Helga
kona Einars til liðs við Intercoiffure
og þar með bættist í hóp okkar
makanna góður félagi, en við höfð-
um stofnað nokkurskonar hags-
munafélag töskubera og umhyggj-
ara víðförulla hárgreiðslumeistara,
sem við nefnum OUH. Einar var
formaður okkar, því í janúar sl. tók
hann við forystunni í hópnum. Okk-
ur er öllum minnisstætt kvöldið þeg-
ar Einar tók við forystunni, hann
var seinn fyrir, hafði brugðið sér upp
á Eiríksjökul og heimferðin dregist
vegna illviðris. Ekkert mál, sagði
Einar, en við sem hlustuðum þótti
nóg um. Þetta kvöld var hann hrók-
ur alls fagnaðar eins og ávallt áður.
Hann hafði orð um að taka okkur
„innisetufólkið“ með sér i jöklaferð
núna með vorinu til að leyfa okkur
að upplifa það ævintýri sem hlýtur
að felast í slíkum ferðum. Lifandi
frásagnir hans af fegruð góðviðris-
daganna og átökum við válynd veður
hrifu okkur og við hlökkuðum til
ferðarinnar. Þessi ferð bíður nú þess
að hann taki á móti okkur, hlýr og
kátur að vanda, þegar við hverfum
á eilífðarbraut. Það er ekki víst að
farartækin verði vélsleðar, en veðrið
verður áreiðanlega fagurt og leið-
sögnin traust.
Oft höfðum við notið gestrisni
hans og Helgu á glæsilegu heimili
i >þt?jrra( þjþjta á . Sævangi. fíegar
staldrað er við og litið til baka renna
fyrir hugskotssjónir myndir og
minningar sem ljóma, ekki erum við
viss um, hvort nokkurn tímann hefur
verið þakkað fyrir sig sem skyldi.
En enginn veit sína ævi fyrr en öll
er og síst að öllu hefðum við trúað
að þessi hrausti drengur yrði fyrstur
til að hverfa úr hópnum.
Okkur tekur sárt að kveðja traust-
an vin og félaga. Við sendum eftirlif-
andi eiginkonu hans, Helgu Bjarna-
dóttur, börnunum Sigríði Margréti,
Einar Geir og Bjarna Þór, foreldrum,
tengdaforeldrum og öðrum aðstand-
endum, okkar innilegustu samúðar-
kveðjur og biðjum góðan Guð að
styrkja þau á þessum erfiðu tíma-
mótum.
Félagar í OUH.
Það er sem tíminn hafí stöðvast.
Við erum öll sem dofin. Allt í einu
hefur það gerst í okkar hóp, sem
við höfum hingað til bara lesið um
og heyrt í fréttum. Það hefur verið
manni svo fjarri, hræðiiegt slys.
Hann Einar hennar Helgu er dá-
inn, bara sísona. Hann sem var svo
sterkur og fríður maður með mikla
kímnigáfu. Alitaf sem klettur. Það
var svo notalegt að vera í návist
hans.
Þau voru svo hamingjusöm og
samhent fjölskylda. Einar hvatti
Helgu til dáða bæði i starfi og
keppni.
Hvers vegna eru menn hrifsaðir
á braut í blóma lífsins, þegar allt
gengur svo vel, allt er á uppleið og
börnin þurfa á föður að halda til að
styðja sig við. Föður sem hefur ver-
ið sannur félagi. Er það vegna þess
að menn eru kallaðir til æðri starfa
þar sem stærri verkefni bíða? Við
trúum að Einar hafí verið kallaður
til slíks, ástæður hljóta að vera ríkar
fyrir vistaskiptum Einars.
Við viljum þakka fyrir að hafa
fengið að kynnast Einari. Minningin
mun lifa með okkur að eilífu.
Elsku Helga, Sirrý, Bjarni og Ein-
ar, megi almáttugur Guð styrkja
ykkur og leiða.
Intercoiffure-félagarnir
Við viljum með fáum orðum
kveðja tengdason okkar. Hann var
næstelstur sex barna þeirra hjón-
anna Sigríðar Margrétar Einarsdótt-
ur og Þorgeirs H. Jónssonar, vél-
virkja.
Kynni okkar við hann eru orðin
tuttugu og tvö ár, en þá hófust kynni
hans og Helgu, dóttur okkar. Þau
giftu sig 3. október 1970. Þau hófu
búskap sinn í lítilli íbúð í Kópavogi.
Með elju og dugnaði komu þau sér
upp raðhúsi á Breiðvangi í Hafnar-
firði, en fluttu síðan í einbýlishús á
Sævangi 28. Dugnaður Einars, lagni
og ósérhlífni, lýstu sér hvað best
þegar um var að ræða, að búa fjöl-
skyldunni bætta aðstöðu. Þegar
Helga dóttir okkar hóf uppbyggingu
hárgreiðslustofunnar Carmen í
Hafnarfirði, naut hún dyggilega
stuðnings hans. Hann var henni stoð
og stytta í þvi sem og öðru, er heill
þeirra varðaði. Mörg eru líka hand-
tökin, sem hann hefur látið okkur
hjónunum í té. Ávallt boðinn og
búinn til allrar þeirrar aðstoðar, sem
í hans valdi stóð. Hann reyndist
okkur ævinlega sem besti sonur og
félagi. Hann var góður heimilisfaðir
og lét heill fjölskyldu sinnar sitja í
fyrirrúmi. Stórt, skarð og vandfyllt
er því höggvið við fráfall hans í
frænd- og vina garð. Söknuðurinn
er mikill. En þó sárastur þeim er
næstir standa.
Natni hans og umhyggju var við-
brugðið. Börnin þeirra Helgu og
Einars, Sigríður Margrét (f. 13.10.
1972) og tvíburarnir Einar Geir og
Bjarni Þór (f. 20.9. 1974) sjá nú á
bak föður og félaga, sem sífellt var
reiðubúinn ef á þurfti að halda, hvort
sem um var að ræða lagfæringar á
hinum ýmsu tækjum eða aðra að-
stoð.
Einar kom sér allstaðar vel. Hann
var fastur fyrir og hafði sínar skoð-
anir á hlutunum. En hjálpsemi sína
og aðstoð lét hann strax í té, þeim
er á þurftu að halda.
Við hjónin kveðjum góðan tengda-
son, gegnan mann, sem þökk fyrir
öll okkar kynni. Við biðjum Guð að
leggja dóttur okkar, ömmu- og afa-
börnunum líkn með þraut.
i ,ii j )i , • 1; i i/ Tengdaforeldrar
33~
Halldór Gunnarsson,
Akranesi - Minning
Fæddur 3. nóvember 1951
Dáinn 5. apríl 1990
Mig lát, Jesús, með þér ganga,
mega rekja fótspor þín,
svo í lífsins stríði stranga
styttist þrautasporin mín.
Lát mig ganga, á ljósum degi,
lát mig ganga, á kærleiksvegi,
gakk þú æ á undan mér,
eg svo megi fylgja þér.
(Sb. 362,1.)
Halldór var sonur hjónanna Ingi-
bjargar Óladóttur og Gunnars
Bjarnasonar, sem nú er látinn. Hann
var næstyngstur í hópi 6 systkina.
Halldór kom til okkar í ársbyijun
1985, hann hafði þá dvalið um tíma
á Sjúkrahúsi Akraness.
Halldór var í fyrstu ósáttur við
dvölina hér og sótti mjög á gamlar
slóðir. Hann var ekki búinn að dvelja
hér lengi, þegar honum fannst hann
eiga hér heima.
Hann var mikill húmoristi og
hvers manns hugljúfi, þrátt fyrir
erfiðar stundir inn á milli. Halldór
fann sig aldrei í fjölmenni, en átti
þeim mun betri stundir meðal góðra"
vina.
„Allir þurfa ást og hlýju,“ voru
orð sem hljómuðu oft af vörum Hall-
dórs nú í seinni tíð, það var nokkuð
sem hann veitti okkur ríkulega af.
Oft var glatt á hjalla og Halldór þá
iðulega hrókur alls fagnaðar með
sínum spakmælum, sem komu stöð-
ugt á óvart.
Halldórs verður sárt saknað, það
skarð sem hann skilur eftir verður
seint fyllt. Við huggum okkur við
það að hann fékk kyrrlátt andlát,
nú líður honum vel og hann fékk
þá ósk sína uppfyllta að fá að fara
á undan móður sinni.
Ingibjörg mín! Við sendum þér og
fjölskyldu þinni einlægar samúðar-
kveðjur.
Ibúar og starfsfólk
sambýlisins á Akranesi.
í dag verður jarðsunginn frá
Akraneskirkju bróðir minn, Halldór
Gunnarsson, og langar mig að minn-
ast hans með örfáum orðum.
Haddi, eins og hann var oftast
kallaður, fæddist á Akranesi 3. nóv-
ember 1951. Sonur hjónanna Ingi-
bjargar Óladóttur og Gunnars H.
Bjarnasonar (d. 2. desember 1971).
Hann fæddist með mikinn hjarta-
galla, sem ekki reyndist gerlegt að
lagfæra. Var farið með hann til
færustu sérfræðinga í Englandi
hann var 16 ára gamall. En allt kom
fyrir ekki og vonbrigðin urðu sár.
Haddi var að eðlisfari jákvæður og
skapgóður. Á það reyndi líka oft í
veikindum hans.
Hans líf og yndi var að skreppa
í bíltúr. Eftir að pabbi lést var
mamma örlát við að aka með Hadda
um nærliggjandi sveitir. Hann bjó í
foreldrahúsum þar til hann þurfti
að leggjast inn á Sjúkrahús Akra-
ness um tíma. En er Sambýlið við
Vesturgötu var nýlega opnað fluttist
hann þangað í ársbyijun 1985 ðjp
bjó þar þangað til yfír lauk. Þar
undi hann sér mjög vel og naut frá-
bærrar umönnunar.
Fyrir alla þá hlýju og natni sem
starfsfólkið þar sýndi Hadda vil ég
og fjölskylda hans þakka sérstaklega
velfyrir.
Á skilnaðarstundu kveð ég elsku-
legan bróður sem ég fylgdist með
frá vöggu til grafar.
Hann var á sinn hátt sönn hetja.
Sömuleiðis eru kveðjur frá bræðrum
hans og fjölskyldum okkar.
Systir
SKRIFBORDSSTÓIAR
Teg. RODI kr. 3.850,-
Teg. MEGARA kr. 6.850,-
□HHHHE]
HÚSGAGNAVERSLUN BEYKJAVÍKORVEGI 66 HAFnARFIRÐI SÍMI54IOO W*
1
MetsöluNaó á hverjum degi! i