Morgunblaðið - 29.07.1990, Blaðsíða 28

28 C
MORGUNBLAÐIÐ VELVAKAINIDI SUNNUDAGUR 29. JÚLÍ
Á FÖRNUM VEGI
yc& aðgeixx., þéuntyndi
*eg iegjec risasior hrossciHugci."
Ast er...
. . . að færa henni enn meiri
blóm-
TM Reg. U.S. Pet Off.—«11 rights reserved
© 1990 Los Angeles Times Syndicate
Ekki svona stressaður. Það
er ekki nema korter síðan
ég sagðist vera tilbúin eftir
fimm mínútur ..,
Ekki bæta á hann meiru.
Hann er farinn að halda ut-
an um konuna sína ...
HOGNI HKEKKVISI
þÚ A7T BeÚGKAUPSAFAI/eLI {PAG."
Á gönguskóm og ullarpeysu
með mat og gítar meðferðis
UM þetta leyti árs setja erlendir
ferðamenn mikinn svip á miðbæ
Reykjavíkur. Einhvern veginn er það
nú svo að flestir skera sig úr hvað
klæðaburð og hátterni snertir.
Kannski er þeirn öllum sagt að fimb-
ulkuldi ríki á íslandi og þess vegna
eru hversdagsfötin skilin eftir heima
til þess að pláss sé fyrir úlpurnar,
kuldaskóna og ullarpeysurnar í far-
angrinum. Svo getur náttúrlega ver-
ið að íslendingar séu svona heimótt-
arlegir og þess vegna sjáist strax
að útlendingar séu af allt öðru
sauðahúsi!
Á Austurvelli situr ungur maður
með hatt og gítar. „Ég tek gítarinn
með mér hvert sem ég fer. En reynd-
ar hef ég aldrei farið svona langt.
Þetta er í fyrsta sinn sem ég fer frá
Kanada.11 Jim Watts heitir hann og
vinnur við að leggja járnbrautateina.
Hann segist hafa verið heillaður af
íslandi allt frá því hann var barn
að aldri. „Vinir og kunningjar heima
héldu að ég væri eitthvað galinn að
vilja fara til íslands. í þeirra huga
felst í fríi að fara eitthvert þangað
sem sólin skín. En ég var á öðru
máli.“
Dýrtíðin
Jim er þeirrar skoðunar að ísland
séu mjög dýrt „fyrir okkur auma
Kanadamenn" eins og hann orðar
það. Hann segist halda að vænleg-
ast sé að ferðast um landið í rútu
og á puttanum. Hann ætlar að vera
á íslandi í fimm til sex vikur eftir
því hversu vel peningarnir endast.
Ekki er úr vegi að spyrja hvort Jim
ætli kannski að vinna fyrir sér með
gitarleik. „Ég hef heyrt að það sé
bannað með lögum að spila fyrir
pening á götum úti,“ segir Jim.
í Austurstræti eru Ursula Vogel
og Herbert Ferschitz frá Austurríki
Ursula og Herbert frá Austurríki voru fegin að hafa komið með
mat mér sér til íslands.
að skoða í búðarglugga. Þeim verður
tíðrætt um verðlagið sem sé ansi
hátt. „Við komum með eigin bíl í
ferjunni til Seyðisfjarðar og erum
fegin að hafa tekið með okkur mat.
Svo eldum við á tjaldstæðum því
verðið á veitingastöðum er svimandi
hátt. Brauð og aðrar brýnustu nauð-
synjar kaupum við og verð á þeim
er ekki mikið hærra en í Austurríki."
Eins og hellt væri úr fötu
Á Hallærisplaninu eru ung ensk
hjón, David og Linda Burton, með
syni sína Michael og Robert að ljúka
við ísinn sinn. Þau.höfðu ferðast um
Suðurland undanfarna fimm daga.
„Ferðin er mjög vel skipulögð og það
er séð til þess að ekki sé of stíf
Jim Watts tók gítarinn með í sína
fyrstu utanlandsferð en hafði
heyrt að það væri bannað að
spila íyrir pening á götum úti.
Yíkveqi skrifar
Sumarið hefur verið með betra
móti, veðurfarslega, að dómi
Víkveija. Sólin hefur látið sjá sig
endrum og eins á suðvesturhorni
landsins, meira að segja dag eftir
dag í skamman tíma, og lofthiti er
viðunandi fyrjr lífríkið allt.
Að sjálfsögðu hafa regnský dreift
gróðrarskúi'um yfirgrös, blóm, lyng
og tré af gjafmildi. Og að sjáif-
sögðu hefur norðanstinningurinn
komið suður yfir heiðar og um
fjallaskörð til að hreinsa andrúms-
loftið af hvers konar mengun, sem
seinni tíma menning hefur þröngv-
að upp á Fjallkonuna. En allt hefur
þetta þó verið með skaplegri hætti
en oft áður.
Sumarið er á hraðferð eins og
hver annai' tími, sem vel þarf að
nýta og fara með. Hver dagur er
gjöf sem aldrei kemur aftur. Ekki
eru nema tveir slíkir í þann mánuð,
sem heitinn er eftir Ágústusi, keis-
ara í hinni fornu Róm. Fólk er jafn-
vel farið að hugsa til beija í mó,
jarðepla undir grænum grösum,
töðugjaldu, 1’ét.ta og jafnvel haust-
kosninga. Það væri kærkomin síð-
sumarsól í þjóðlífinu ef „óvinsæl-
asta ríkisstjórn í sögu lýðveldisins"
hyrfi í haustskuggann, Farið hefur
fé betra.
xxx
Víkveiji ók vinafólki suður í
Flugstöð Leifs Eiríkssonar á
dögunum, sem varí er í frásögur
færandi. Þar var mýmergð af fólki,
bæði brottfarar- og heimkomumeg-
in. Húsfyllir er hóflegt orð yfir ijöl-
mennið. Þannig ku ástandið vera
lungann úr sólarhringnum.
Nú er svo komið að langleiðina
í hálft annað hundrað þúsunda er-
lendra ferðamanna kemur til lands-
ins ár hvert. íslendingar, sem fara
utan, eru og eitthvað á annað
hundrað þúsunda. Þá er ótalinn
aragrúi farþega sem millilendir á
ferð frá Ameríku til Evrópu — eða
öfugt. Það má efalítið sitthvað út
á þessa reisulegu flugstöð setja, ef
menn eru á þeim buxunum á annað
borð, en sú er skoðun Víkveija, að
flugstöðin verði senn, ef hún er þá
ekki þegar orðin of lítil fyrir þá
umferð og starfsemi sem hún á að
hýsa.
Umferðin á vegipum milli
Reykjavíkur og Flugstöðvar Leifs
Eiríkssonai' mælist í mörgum þús-
undum bifreiða að meðaltali á dag.
Greinilega er afar brýnt að búa
veginn betur undir vaxandi umferð-
arþunga. Þarna verða að koma hið
bráðasta aðskildar tveggja reina
akbrautir, hver með umferð til einn-
ar áttar.
xxx
að er stundum sagt að íslend-
ingar vinni lengri vinnudag
en flestir aðrir. Gildir það ekkert
síður um tvær fyrirvinnur fjöl-
skyidu, þar sem þær eru tii staðar,
en eina, enda lætur lífsgæðakapp-
hlaupið ekki að sér hæða. Aðstæður
leiða og oft til langra vinnutarna:
þegar mikill afii berst á land, þegar
heyannir, háðar veðri, krefjast
o.s.frv. Þá búa íslendingar að löng-
um og myrkum vetri og stuttum
og oftar en ekki sólarvana sumrum.
Það er því ekkert óeðlilegt við
það, þegar grannt er gáð, að hér
um bil helft þjóðarinnar fer utan,
svo að segja ár hvert, til að sjá og
reyna fi-amandi lönd, ekki sízt suð-
rænar sólarstrendur. Þar ofan í
kaupið rennur trúlega einhvers kon-
ar flökkubióð í æðum þjóðarinnar,
sem elur á ferðaþrá og forvitni um
heimshornin öll,
Flestir áfangastaðir eru nútíma-
manninum innan seilingar: aðeins
fárra stunda ferð um loftin blá —
og dagsleið þegar lengst er farið.
Útþráin felur alls ekki í sér van-
mat á heimaslóðum eða því sem
íslenzkt er. Þverí á móti hyggur
Víkveiji að þeir, sem mest hafa séð
af umheiminum og gerst þekkja til
annarra þjóða, kunni öðrum betur
að meta allt sem íslenzkt, er.
Skemmst er að minnast þess að sum
fegurstu ættjarðarljóð okkar eru ort
utan landsteina [Eins og íslending
dreymi undir erlendum hlyni/ mjall-
hvíta jökla í mánaskini].
Það er skoðun Víkveija að af-
dalaháttur og einangrunarhyggja
séu ekki góðviðir í farsæld né
framtíð.
Og nam ekki þjóðin land sitt frá
umheiminum?