Morgunblaðið - 29.07.1990, Blaðsíða 32

32 C
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 29. JÚLÍ
»

>
SKÓÚISALA #QOÖ Skóverslun Þórðar, Laugavegi 41, Kirkjustræti 8, sími 13570. sími 14181. HÝTT 81MANÚMER PRENTMYNDAGERÐAR: m3»
égnn

Vestfiröir: Rafbúð Jónasar Þór, Patreksfirði ^Bjarnabúð, Táiknafirði • Edinborg, Bíldudal • Verslun Gunnars Sigurössonar, Þingeyri
Einar Guðfinnsson, Bolungarvík • Straumur, ísafirði • Noröurland: Kf. Steingrímsfjarðar, Hólmavík • Kf. Húnvetninga, Blönduósi
COJT
(D a>
'<CQ
«0 W
<D P
£ «
Cö O
>»co
0) .
DC o
• -Q
O) 00
Ov<
C0 •
-OÖ
CÖ
,E TD
o c
p
a: c
O
(/)
0)
> E
.00 'CZ
O)
Œl
c iE
o*§
íSo
0=0
13 C
O
X ®
X
*o O)
£ o
c •
X .
tf‘w
• 03
> <
03 .
__ C
>s<g
w
c
_ 'O
03
0-9-
E
O)
o.E
c
S2
05
ís
jCD -Z
3
ísr •
asp
X s
-■o
teo
03
S5 o)
ts o
03
• cr
jé .
Sáí
>J
£1
AE.Ga0o
• Kæliskápur, 136 lítra kælir og 8 lítra frystir. Hæð 85 cm,
breidd 50 cm, dýpt 60 cm. Verð kr. 22.950.-*
• Ofn með hellum. Hæð 32 cm, breidd 58 cm, dýpt 34 cm.
Verð kr. 17.812.-*
Þilofnar, 5 stærðir. Verð frá kr. 5.633.-*
FYRIRTAKS TÆKII SUMARBUSTAÐINN !
Hjá Bræðrunum Ormsson bjóðast þér góð og örugg tæki í sumarbústaðinn, á
sérstöku sumarverði.
*Verð miðast við staðgreiðslu, með VSK. Öll tækin eru gerð fyrir 220 volta spennu.
Bræðurnir Ormsson hf. Umboðsmenn Reykjavík og nágrenni:
BVKO, Kópavogi • BYKO, Hafnarfirði • Byggt og búið, Reykjavík
BRÆÐURNIR
ORMSSONHF
Lágmúla 9. Sími 38820
S.3
o» •
Z3 ~
ro
0-5)
P
o? 5f
23
3
. m
S'i
O O)
O) tn
*~*5 l-»
CD O:
= O*
£3
ro •
I o
=3 -o
8 3.
£cg
3»
* <
S-8
<D 3
;< bj
C' =
3 a
BAKÞANKAR
Fjör í Frans
á fjórtándan-
um
Borgin Avignion í Frakklandi
er fögur litil borg og á frægð
sína í dag að mestu það að þakka
að hafa verið aðsetur páfadóms í
meira en 100 ár og skartar frá þeim
tíma geysilegum
páfahöllum. Borg-
in er umlukin
gömlum borgarm-
úrum og nú eins
og forðum voru
yfirvöld búin að
setja upp farar-
tálma til þess að
eftir Helgu meina aðkomu-
Thorberg fólki inngöngu.
Ástæðan nú var sú að hátíðarhöld
heimamanna voru að bresta á enda
þjóðhátiðardagur Frakka runninn
úpp. Á endanum gafst ég upp á að
reyna að komast eftir krókaleiðum
akandi í nánd við aðalgötuna,
„Götu lýðræðisins", og afferma fólk
og farangur á hótelið. Stefnan var
tekin á nærliggjandi bílageymslu-
hús til þess að losna við bílinn og
missa ekki herbergið fyrir að mæta
ekki á tilsettum tíma.
Við vorum sest við götukaffihús-
ið með plastpokana á leið til að
sækja farangurinn fótgangandi i
áföngum þegar þjóðarstolt Frakka
kom þrammandi eftir götunni, hin
árvissa hersýning. Fyrstir komu
hópar fótgönguliða með byssu-
stingina kórrétta upp í heiðan og
bjartan himininn. Fólkið byrjaði
að klappa þeim til heiðurs. Næst
kom hljómsveitin og í stað vopna
báru meðlimir hennar hljóðfæri.
Þá komu vörubílar með fullan farm
af föngulegustu ungu sonum
Frakklands, allir með hriðskota-
byssu í fanginu. Þessar svörtu
byssur virtust vera ímynd her-
mennskunnar því þeir sem sátu
undir stýri fengu lika að skarta
þeim. Þá komu enn stórskornari
tæki eins og skriðdrekar, beltis-
vagnar og einhver stærðar skrímsli
í gröfulíki, öll skreytt byssuvædd-
um ungum sveinum. Mér hafði tek-
ist fram að þessu að halda hrifning-
aröldunni í skefjum, sem var að
gagntaka ungan son minn, með
áhrifamikilli ræðu um hve þetta
væri sorgleg sýning. Þeir yrðu ekki
glæsilegir þessir ungu menn þegar
búið væri að skjóta þá, limlesta þá
og pynta. Hve mæður þeirra myndu
þá gráta, þeir ættu systur og bræð-
ur, sumir þeirra væru feður og hve
sorglegt það yrði er litlu börnin
þeirra yrðu föðurlaus. Sjálf var ég
að tárast af hluttekningu enda tal-
aði ég alveg viðstöðulaust yfir höf-
inu á drengnum. Auðvitað fannst
mér það líka hryggilegt að horfa á
fólkið fagna þessum ófögnuði. Það
var óþægileg sönnun þess hvar
krafa fólks um frið í heiminum var
stödd og ekki hvað síst að skynja
hve ólíkt þessi mál horfa við her-
væddum þjóðum.
Síðast í hersyrpunni gekk smá-
hópur manna, með orður í barmin-
um og einn með lepp fyrir auganu.
Þetta hafa sjálfsagt verið eftirlif-
andi hetjur úr fyrri styrjöldum.
Auðvitað var ég ekki mjög glöð
yfir að hafa þurft að ræna son minn
þeirri ánægju að taka þátt í þjóðhát-
íðarfagnaðinum af lífi og sál, svo
mér til mikillar gleði rak lestina
sýning franska brunaliðsins. Það
léttist líka á mér brúnin, því svei
mér þá, mér heyrðist ekki betur en
fólkið klappaðl enn meira fyrir
slökkviliðsmönnunum en her-
mönnunum. Ba bú, ba bú. Nú gat
ég kvatt unga manninn til að
klappa fyrir þessum hetjum sem
björguðu fólki úr brennandi hús-
um. Ég lét ekki mitt eftir liggja til
að ná upp verulega góðri stemmn-
ingu á gangstéttinni og hrópaði og
klappaði. Húrra!
En leikar fóru samt þannig að
það var ég sem var borin ofurliði.
Það gerðist þegar kom að stóra
rauða stigabílnum. Uppi á stigan-
um sátu sex karlmenn klofvega í
fimleikafötum í fánalitunum. Sem
þeir fóru hjá, sveifluðu þeir sér
samtaka í handstöðu með fæturna
sundur upp í himin. Við þetta frum-
lega brunaliðsatriði með þjóðlegu
ívafi gáfu mínar hláturstaugar sig
endanlega. Sonur minn leit á mig
í forundran og spurði hvort mér
fyndist þetta ekki ilott hjá þeim.
„Jú, alvega rosalega", gusaðist út
úr mér. „En af hveiju eru þá að
hlæja?" spurði snáði. Ja . . . ég hef
nú eiginlega ekki enn getað svarað
því.