Morgunblaðið - 26.08.1990, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ FOLK I FRETTUM SUNNUDAGUR 26. ÁGÚST 1990
Eim í ólétt-
unni!
Suss, hún er sofnuð, svo
loksins fékk ég tækifæri til
að halda áfram með óléttuna í
okkur hjónunum. Þið munið að
við vorum búin að fá jákvæða
prufu, fá með-
göngukvilla og
kirsubeija-
mjólkurhrist-
ing. Ég gerðist
fyrirmyndar eig-
inmaður og
breyttist í al-
hliða uppþvotta-
vél eins og hendi
væri veifað. Fristundir mínar
urðu æ færri og smám saman
lærði ég að umgangast nýju eig-
inkonuna mína (því þessi er
allt öðru vísi i skapinu), og ekki
síst að brynja mig þolinmæði í
geðsveifluköstunum. En eins
og Donna Summer sagði: „Eno-
ugh is enough," og allt stefndi
í að ég myndi fyrr eða síðar
springa á limminu. Því ákvað
ég það fyrir hönd okkar hjóna,
að við myndum fara á foreldra-
námskeið og útskrifast í for-
eldrafræðum. Eftir að hafa snú-
ið borginni við, fundum við
loksins eitt og þá varð ekki aft-
ur snúið. Þar heyrði ég í fyrsta
sinn að verðandi feður gætu
fengið meðgöngukvilla. Og það
var ekki að sökum að spyija.
Nú sit ég fyrir framan tölvuna,
leysi vind eins og frísneskur
svifnökkvi, kasta upp á hveij-
um morgni, fer minnst þrisvar
fram á hverri nóttu til að pissa
(og reyni að hitta, því nú þríf
ég klósettið), er að farast úr
brjóstsviða, er ekki frá því að
það sé farin að leka broddur
úr brjóstunum á mér og er farin
að borða AB mjólk í öll mál,
með hægðaleysandi morgun-
korni út í. Ég er alltaf þreyttur
og geðsveiflurnar eru með ólík-
-indum. Það pirrar mig allt og
allir og ég nenni helst ekki að
gera neitt nema sofa og horfa á
video. Ég brest i grát yfir kattar-
hárunum í matnum, öskra mig
hásan yfir volgri mjólk sem ein-
hver gleymdi á borðinu og er
óspar á styggðaryrðin í garð
konunnar fyrir að hafa gert
mig óléttan. Hvað ef ég slitnaði
á maganum? Er henni sama
þó brjóstin á mér verði lafandi
eftir bijóstagjöfina? Ætlar hún
að losa mig við lærapokana eft-
ir fæðinguna? En svörin sem
ég fæ frá konunni eru loðin.
Hún muldrar eitthvað um að
það sé nú einu sinni hún sem
sé ólétt, en ef ég lærði eitthvað
þessu námskeiði, þá er það
að gefa ekki eftir rétt minn sem
verðandi foreldri. Ég er óléttur
líka, ég ætla að fá mína með-
göngukvilla og ekkert múður
með það. Ég vil fá umhyggju,
blíðu og vindgang. Ég vil skoða
nærbuxur í XXXL í Lífstykkja-
búðinni, fá að sofa frameftir og
fá bijóstsviða. Ég vil fá geðveik-
islegar hugmyndir um hvað eigí
að borða, láta klappa á magann
á mér og pissa á nóttunni. Ég
á heimtingu á vanliðaninni. Ég
vil missa legvatnið þegar síst
varir og fá grindarbotnsdeyf-
ingu uppi á fæðingardeild. Ég
vil hafa ljósmóður nálægt þegar
ég er komin fimm í útvíkkun.
Ég á heimtingu á dagheimilis-
plássi. Ég krefst þess að fá að
vera óléttur. Ég ætla inn á þing
með mitt barn, fyrir Kvennalis-
tann. Þetta er minn kirsubeija-
jBHijólkurhristingur. Hún er að
rumska. Skrifa meira síðar.
Bless að sinni.
eftir Steingrim
Ólafsson
BRUÐHJON VIKUNNAR
Svaramaðurinn
villtist og fannst
austur við Heklu
Brúðhjón vikunnar að þessu
sinni eru Fjóla Jóna Þorleifs-
dóttir og Magnús Magnússon, en
þau giftu sig 4. ágúst síðastliðinn
á túnbletti fyrir utan sumarbústað
austur í Holtum. Þau kynntust
fyrst í gegn um sameiginlega
kunningja fyrir sex árum. Þau
höfðu vitað hvort af öðru í skóla
áður, en um samdrátt var ekki
að ræða fyrr en leiðir lágu saman
með þeim hætti sem um getur.
Fjóla segir að það hafi fljótlega
orðið ljóst að þau vissu hvað þau
vildu og það var hvort annað, það
var því ekki sóað tíma í langdreg-
ið tilhugalíf. „Við ákváðum bara
að drífa í þessu, vera ekkert að
hangsa við þetta, byijuðum bú-
skap, áttum fljótt dreng sem nú
er fimm ára og síðan tvö kríli til
sem nú eru 1 og 2 ára. Þetta er
auðvitað mikil vinna, en með
bjartsýni að leiðarljósi gengur það
allt upp. Svo erum við í svo góðum
stigagangi, fólkið í húsinu virðist
hafa eitt stórt sameiginlegt
áhugamál: Böm!,“ segir Fjóla.
Þau segjast hfa trúlofað sig
fijótt, en sennilega vegna tíðra
barneigna, hafi það dregist nokk-
uð að ákveða giftingardag, sem
var ákveðinn í sameiningu. Það
var eðlilegt framhald. „Ég reikn-
aði alltaf með því að við myndum
drífa okkur í þetta og við ákváðum
það saman. Fyrir valinu varð 4.
ágúst, laugardagur verslunar-
mannahelgarinnar. Pabbi átti
reyndar afmæli þann dag, en ég
held að það hafí ekkert spilað inn
í. Það kom á daginn að þrátt fyr-
ir að þetta væri um verslunar-
mannahelgi, þá mættu allir 65 í
veisluna sem við buðum utan einn.
Sá eini sem forfallaðist var á sjón-
um, en heimsótti okkur um leið
og færi gafst.“
Foreldrar Fjólu hafa átt sumar-
bústað í landi Þverlæks í Holtum
í Rangárvallasýslu í nokkur ár og
segir hún að þar hafi fjölskyldan
eytt flestum af sínum frístundum
þann tíma. Þyki öllum því sérlega
vænt um blettinn og þótti ekki
óeðlilegt í sjálfu sér að hafa brúð-
kaupið fyrir austan. „Það er svo
mikil rómantík í þessu nú orðið
að okkur fannst þetta vel til fund-
ið, gifta okkur bara úti á bletti
fyrir utan sumarbústaðinn. Við
fengum séra Halldóru Þorvarðar-
dóttur í Fellsmúla til þess að gefa
okkur saman, en hún hefur þegar
nokkra reynslu af þvi að stjóma
brúðkaupum svona út um hvippr
inn og hvappinn,“ segir Fjóla og
hún heldur áfram:
„Dagurinn byijaði samt eins
og hjá öllum hinum, í bænum í
hárgreiðslu og snyrtingu. Fyrst
var bóndinn „fíffaður" til og
hálftíma seinna steig ég í stólinn
og var tekin í gegn. Síðan var
brennt að ná í blómin og svo sótt-
um við börnin okkar og ókum
austur í sveit. Þegar þangað var
komið hægðum við á ferðinni,
börnin fóru í sumarbústaðinn í
pössun, en við fengum að klæða
okkur og taka okkur til á Þver-
læk, en pabbi er einmitt þaðan.
Leið svo að brúðkaupinu og allir
voru mættir nema tengdafaðir
minn með fullan bíl af fólki. Hann
var svaramaður og heldur baga-
legt að hugsa til brúðkaups án
svaramanns. Hann hafði aðeins
einu sinni komið austur áður og
þá um hávetur, en hann hafði
ekki áhyggjur, taldi nú að hann
myndi rata aftur léttilega. En það
fór á annan veg og eftir nokkra
töf varð fólk heldur uggandi og
var sendur út leitarflokkur.
Fannst bíllinn loks og allir um
borð upp undir Heklu! Þetta var
nú allt í lagi, þetta var ekki nema
svona 20 til 30 mínútna töf og
þegar fólkið skilaði sér var ekkert
að vanbúnaði. Athöfnin hófst og
fór vel fram. Það var hlýtt og svo
glennti sólin sig akkúrat þegar
við vorum pússuð saman! Konurn-
ar sungu sálm á undan og á eft-
ir. Þetta var svolítið sveitó, en
heimilislegt og gekk með glans.
Ég segi ekki að karlarnir hafí
ekki tekið lagið, en það bar miklu
meira á konunum.
Við höfðum verið svo bjartsýn
að ætla að hafa veisluna þarna á
blettinum líka, en þegar nær dróg
fórum við auðvitað að hafa
áhyggjur af því að veðrið gæti
brugðið til beggja vona og við
færum varla að bjóða 65 manns
upp á að híma í 45 fermetra sum-
arbústað í slagveðri. Það varð því
úr að við fengum leigðan þennan
fína sal í skólahúsinu að Lauga-
landi, þar var ágætt eldhús og
við fengum sendan mat úr bæn-
um. Systur mínar og fleiri konur
skreyttu salinn um föstudags-
kvöldið og þarna fór fram hin
ágætasta veisla. Þegar hún var
afstaðin, ókum við aftur upp í
sumarbústað með foreldrum okk-
ar og börnum. Þar stóð til að taka
myndir í rökkrinu og skála aðeins
í kampavíni. Hafa þetta svolítið
rómó. Við vorum með forláta
enskt kampavín sem vinur okkar
búsettur í Englandi hafði tekið
með sér heim, gagngert í veisl-
una. Okkur fannst ekki viðeigandi
að bjóða kampavín í veislunni,
allir á bíl og svoleiðis. Þetta var
hátíðleg stund og við skáluðum í
okkar plastglösum þótt einhver
hefði látið þau orð falla að það
hefði verið meira við hæfi að nota
sérstök kristalsglös við slíkt tæki-
færi. Ekki tel ég þó að kampa-
vínið hefði smakkast betur úr
kristalnum en plastinu við þessar
kringumstæður!
Að þessu loknu fengum við að
skilja börnin eftir í pössun í sum-
arbústaðnum og ókum í bæinn tvö
ein og beinustu leið heim! Það var
ævintýri að upplifa það. Við höfð-
um ekki verið ein saman síðan
fyrsta barnið fæddist! Við tókum
gjafirnar með okkur og opnuðum
þær í rólegheitum. Litlu krílin
höfðu fengið að opna tvær eða
þijár, en hættu fljótt er þau sáu
að þetta var ekkert spennandi
fyrir þau. Við sváfum út og ókum
svo í rólegheitum aftur austur
daginn eftir og eyddum helginni
þar. Viku seinna fórum við svo í
nokkurs konar brúðkaupsferð,
fórum þá til Akureyrar í þijá daga
og lifðum hótellífi og höfðum það
ofsalega fínt, bara við tvö.
NORÐURLÖND
íslensk hreyfílist
o g skúlptúr
vekja athygli
eir bræður, Haukur og Hörður
Harðarsynir, skúlptúr og
hreyfilistamenn, eru heldur betur
að gera garðinn frægan í frændl-
öndum okk ar á Norðurlöndum.
Síðastliðið ár hafa þeir verið með
sýningar í Sonja Heine listasafninu,
þar sem þeir sýndu skúlptúra og
Shita- hreyfilistarhópur þeirra
bræðra var með sýningu, í Galleri
Mors Mossa, í Gautaborg, þar sem
þeir voru með skúlptúrsýningu, sem
lauk með hreyfilistarsýningu - og í
Helsinki voru þeir með hreyfilistar-
sýningu í Constcentrums Galleri í
Helsinki.
Skúlptúrsýningar þeirra bræðra
eru „installasjónir" sem saman-
standa af skúlptúrum úr tré, bronsi,
stáli, HH13, ís, sandi, vatni, ásamt
myndböndum og tónlist. Gagnrýn-
andinn Márten Castenfors, hefur
skrifað um sýninguna í Gauta'oorg
-og talar um að hún sé ljóðræn og
í henni sé mikill frumkraftur og
fegurð. í Helsinki kom Shita-hreyfi-
listarhópurinn fram á sýningu Eriks
Dietmans og vakti þar töluverða
athygli, eins og annars staðar þar
sem hópurinn kemur fram. Gagn-
rýnandinn,Leena-Maja Rossi, hjá
Henlsingin Sanomat, lýsir sýningu
þeirra af mikilli hrifningu, sem mjög
sérstæðri og litríkri hreyfílistarsýn-
ingu sem verður að „installasjón."
Blaðamaður Morgunblaðsins
náði tali af Hauki, til að forvitnast
nánar um áform þeirra bræðra og
hvort ekki væri sýning á döfinni
hér heima. Hann sagði að um þess-
ar mundir væri hann að æfa hreyfi-
listarsýningu með hluta af íslenska
dansflokknum, sem að öllum Iíkind-
um yrði í Listasafni Alþýðu í haust.
Hörður væri að vinna að sýningu í
Svíþjóð, sem væri - annars væri
hægur vandi að setja sýniguna sem
þeir voru með í Svíþjóð upp hér,
þar sem öll verkin væru nýkomin
heim. Auk þess sagði Haukur að
nú nýveríð hefði þeim bræðrum
boðist að vera með sýningu í Louis-
ianna í Kaupmannahöfn, að ári.
Kvað hann það mjög spennandi til-
boð fyrir þá bræður og mikla viður-
kenningu á list þeirra, en sagðist
ekki vita hvort þeir hefðu tíma til
að vinna nýja sýningu á svo skömm-
um tíma.