Morgunblaðið - 15.03.1991, Page 39

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. MARZ 1991
39
Minninff:
Anna Ástveig
Bjarnadóttir
Fædd 8. febrúar 1911
Dáin 9. mars 1991
Eg lít beint á þig, Jesú minn,
jafnan þá hryggðin særir.
I mínum krossi krossinn þinn
kröftuglega mig nærir.
Sérhvert einasta sárið þitt
sannlega græðir hjartað mitt
og nýjan föpuð færir.
Hvort ég sef, vaki, sit eður stá
í sælu og hættum nauða,
krossi þínum ég held mig hjá
horfandi á blóð þitt rauða.
Lát mig einninn, þá ævin þverr,
út af sofna á fótum þér;
svo kvíði ég sízt við dauða. - Amen.
(37. Passíusálmur)
Það er fagur laugardagsmorgunn,
9. mars. Sólin skín inn um gluggann
hjá mér og heldur fyrir mér vöku.
Klukkan er vart orðin átta og allt
útlit fyrir að þetta verði prýðisdag-
ur. Klukkutíma síðar hringir síminn.
I símanum er mamma: „Sæl Sigga
mín, ég ætla nú bara að láta þig
vita, að ég er inni í Njörvó“ — Hjart-
að hættir að slá eitt augnablik;
Mamma í Njörvó á þessum tíma
dags, það hlýtur eitthvað að hafa
komið uppá. „Amma þín er dáin, hún
dó snemma í morgun." Ég horfi á
tólið — amma dáin!
Elskuleg amma mín, AnnaÁstveig
Bjarnadóttir, eða amma í Njörvó eins
og ég kallaði hana ávallt, var nýorð-
in áttræð er algóður Guð tók hana
heim til sín.
Það er einkennilegt hvað dauðinn
kemur oft að óvörum. Við teljum
okkur oft hafa svo langan tíma til
að gera hitt og þetta og lifum oft
eins og við komum til með að vera
hér á jörð um alla eilífð, en gleymum
því, að það er Guð sem öllu ræður
og Guð sem ákveður hvenær hann
tekur okkur heim. Við vitum ekki
hvað morgundagurinn ber í skauti
sér. Upp í huga minn kemur máltæk-
ið: „Frestaðu aldrei til morguns því
sem þú getur gert í dag“ — í dag
er rúmur mánuður síðan amma varð
áttræð. Það vildi svo til að á afmæl-
isdegi hennar hafði ég ekki tækifæri
til að heimsækja hana svo ég hringdi
til hennar og óskaði henni til ham-
ingju með daginn og sagðist myndi
kíkja við tækifæri. Tíminn flaug
áfram og þetta tækifæri kom aldrei.
Er ég sit hér við eldhúsborðið
heima og hripa niður þessar fátæk-
legu línur, fljúga minningarnar um
ömmu fyrir augum mér, minningar
um góða konu, góða ömmu. Það var
sama hvenær maður kom til ömmu
og afa, alltaf var tekið jafnvel á
móti manni, með alls konar kökum
og öðru góðgæti.
Ein er sú minning um ömmu, sem
ég veit að mun alla tíð dvelja í mínu
hjarta en hún er sú, hversu mjög hún
trúði á mátt bænarinnar. Jesús sagði
í Markús 11:2^ „Fyrir því segi ég
yður: Hvers sem þér biðjið í bæn
yðar, þá trúið, að þér hafið öðlast
það, og yður mun það veitast."
Rúm fjögur ár eru nú síðan ég
varð þeirrar gæfu aðnjótandi að fá
náð til að kynnast Drottni Jesú Kristi,
sem mínum persónulega frelsara.
Þegar ég lít til baka yfir þessi fjögur
ár man ég vart eftir því að við amma
höfum hist eða talað saman, án þess
að hún hafi beðið mig fyrir einhveiju
bænarefni. Það blessaði niig alltaf
jafnmikið í hvert skipti sem við töluð-
um saman, því ég fann hversu einlæg
trú hennar var og aldrei efaðist ég
um að Guð myndi ekki svara bænum
hennar.
Þó sárt sé að horfa á eftir elsku
ömmu, þá snýst sú hryggð í fögnuð
er ég hugsa til þess staðar sem hún
nú dvelst á, heima hjá Guði. í Bibl-
íunni stendur að þrenging vor hér á
jörð sé skammvinn og léttbær og að
hún afli okkur eilífrar dýrðar sem
stórum yfirgnæfir allt. — Enginn
kemst í gegnum lífið án erfiðleika
eða þrenginga. Þó við tækjum saman
alla þá erfiðleika, þrengingar og sorg
sem hafa orðið á okkar lífsgöngu
myndu þeir strax hverfa í skuggann
fyrir þeirri dýrð sem okkur mun opin-
berast í eilífðinni er við komum til
Guðs.
Elsku afi minn, ég veit að^missir
þinn er mikill og bið því góðan Guð
að umvefja þig kærleika sínum og
gefa þér allan þann styrk sem þú
þarft á að halda í þinni miklu sorg.
Börnum ömmu, bamabömum og
barnabarnabömum votta ég mína
dýpstu samúð. Blessuð sé minning
ömmu.
Sigga
Þegar mamma hringdi í mig og
sagði að amma væri dáin brá mér
mjög. Síðan hefur verið eins og
steinn í hjartanu á mér.
Minningar rifjast upp. Það var
regla þegar við systkinin vorum lítil
að koma við í Njörvasundi á föstu-
dögum. Þá átti amma alltaf til súkk-
ulaðitertu eða ömmutertu eins og
við kölluðum hana, vöfflur með
íjóma og kók. Upp í hugann koma
líka ferðimar í kartöflugarðana sem
fjölskyldan var með í mörg ár þar
var amma alltaf yfirstjórnandinn.
Allt var í föstum skorðum hjá
þeim ömmu og afa því alltaf varð
inaturinn að vera til á réttum tíma.
Hjá ömmu og afa lærði ég að borða
grjónagraut því enginn eldaði hann
betur en hún. Amma sagði mér
margar álfasögur, sem ég trúði eins
og nýju neti. Stundum finnst mér
ég ekki hafa gefið mér nógu mikinn
tíma með þeim. En ég var farin að
hjóla oftar til þeirra upp á síðkastið
og er ég þakklát núna fyrir það.
Amma missti tiiikið þegar sonur
hennar Bjarni dó fyrir tveimur mán-
uðum. Ég veit að það hafa orðið
kærleiksríkir endurfundir hjá þeim
og fær hún nú að hvíla við hlið hans.
Elsku afi, ég veit að þú hefur
mist mikið, en öll eigum við góðar
og fallegar minningar um ömmu.
Elskulega ömmu mína kveð ég
með söknuði.
Berglind
Amma fæddist á Mýrarhúsum í
Grundarfirði, dóttir hjónanna Bjarna
Tjörvasonar og Ingibjargar Maríu
Jónsdóttur. Systkini hennar eru nú
öll látin nema yngsta systirin Jónína
sem býr á Akranesi, en þau voru:
Jón Bergmann, Sigfús, Jódís, Jónína
og Ingvar sem fórst ungur.
Ung missti amma móður sína og
var þá sett í fóstur á Hallbjarnar-
eyri í Eyrarsveit þar sem hún var
til 18 ára aldurs er hún fluttist til
Reykjavíkur.
Amma unni sveitinni sinni alla tíð
og talaði mikið um hana og Kirkju-
fellið sem henni þótti svo fallegt.
Þótt það liðu áraraðir milli þess að
hún færi vestur. Þegar hún fluttist
til Reykjavíkur vann hún í físki í
Melshúsum á Seltjarnarnesi og
kynntist hún þar afa, Karli Sveins-
syni fyrrv. leigubifreiðarstjóra. Hófu.
þau búskap í Bakkakoti á Seltjarnar-
nesi hjá foreldrum afa, Önnu Guð-
mundsdóttur og Sveini Eyjólfssyni
og bjuggu þau þar fyrstu búskapar-
ár sín. Hjónaband afa og ömmu var
mjög gott og traust og áttu þau
tæplega 60 ár saman. Amma var
alla tíð heimavinnandi húsmóðir og
var alltaf til taks þegar börnin komu
heim úr skólanum og var heimilið
hennar allt.
Amma og afi áttu miklu barna-
láni að fagna, því börn þeirra urðu
öll dugandi og drífandi þjóðfélags-
þegnar. En mikil var sorg þeirra er
þau misstu son sinn Bjarna fyrir
tveimur mánuðum, langt fyrir aldur
fram. Börnin eru: Sveina sem erelst,
Bjarni heitinn, Páll, Ingibjörg og
yngstur Ómar Örn. Ég er elsta
barnabarn afa og ömmu og var
fyrstu tvö árin hjá þeim ásamt móð-
ur minni Sveinu og sótti alla tíð
mikið til þeirra. Og í öllum skóla-
fríum fékk ég að fara og vera hjá
þeim og alltaf fannst mér jafngott
að koma til elsku ömmu og afa.
Alltaf var hún tilbúin að hlusta á
mig og taka þátt í öllum mínum
málum í sorg og í gleði. Hún var í
raun „móðir ættarinnar" eins og ein
frænka mín, bróðurdóttir afa Anna
Hinriksdóttir, kallaði hana. Ég bið
góðan guð að styrkja elsku afa í
þessari miklu sorg hans og kveð
eisku ömmu mína með þessari bæn
og þakka henni fyrir allt.
Leið þú mína litlu hendi
ljúfi Jesús þér ég sendi
bæn frá mínu bijósti sjáðu
blíði Jesús að mér gáðu.
Hafðu gát á hjarta mínu
hald mér fast að spori þínu
að ég fari aldrei frá þér
alltaf Jesús vertu hjá mér.
(Fagnaðarljóð Ásm. Eiríkss.)
Hrönn
BYKO
B R E I D D

■
■ ■ ■■
VERDLÆKKUN
INNIPLAST-
MÁLNINGU
BYKOBMIDDMNI BYKD HBIIUBNBDI
MJÓDDIN

HBHMBRRMMBMBK