Morgunblaðið - 23.03.1991, Blaðsíða 43

.«.«!! 'SÍIAM SIK)Á€HA£»UM Œ’QAJSM'iOHOM
"MORGUNBLAÐIÐ LAUGAEDAGUR 23. MAEZ 1:991
'lb .
43
Minning:
Meyvant Rögnvalds-
son, Siglufirði
Faeddur 31. marz 1933
Ðáinn 12. marz 1991
Þegar sv.o kær vinur eins og Meyi
fellur frá er svo erfitt að festa á blað
þær yndislegu minningar, sem
hrannast upp í hugann, en tilfinning-
ar sem bærast í brjóstinu eru þó enn
erfíðari að henda reiður á, því þær
flökta svo um og eru oft óskiljanleg-
ar og manni einum eignaðar. Minn-
ingar um hinn blíða og milda dreng-
skaparmann vaka og verma þótt um
leið svíði í sárínu, sem þó grær er
fram tíða stundir. Systkinum Meyja,
öllu venslafólki, vinum hans fjöl-
mörgum sendi ég og fjölskyldan öll,
innilegar samúðárkveðjur norður í
fjörðinn fagra, sem hann unni svo
heitt. Blessuð sé minning Meyvants
Rögnvaldssonar.
Friðleifur Stefánsson
„Þig, sem að alla
ávallt \€dir gleðja."
„Þú, sem að aðra
aldrei vildir hrvggja."
„Þú, sem úr ðltu
ætíð vildir bæta.“
(Grímur Thomsen)
I dag, 23. mars, er til moldar bor-
inn frá.Sigluífjarðarkirkju ástkær vin-
ur svo margra, .Meyvant Rögnvalds-
son, eða Meyi eins og hann var oft-
ast nefndur, hann andaðist í Sjúkra-
húsi Sigluijjairðar 12. þ.m. eftir ára-
langa hetjulega baráttu við erfiðan
sjúkdóm, sem fellir margan manninn
á bezta aldri. Meyvant fæddist á
Siglufirði 31. marz 1933 og var
yngsta bam sæmdarhjónanna Guð-
bjargar Aðalbjömsdóttur, f. 2. sept-
ember 1903 á Máná í Úlfsdölum, d.
16. nóvember 1977, og Rögnvalds
Gottskálkssonar, f. 26. ágúst 1893
á Hring í Stíflu í Fljótum, d. 15.
aprít 1981. Tiin bömin eru: Jóhann,
bifreiðastj., kvæntur Ernu Rós-
mundsdóttur; Aðalheiður, umboðsm.
Happdrættis Háskóþa íslands; Gott-
skálk, útsölusijóri ÁTVR, kvæntur
■Unni Jónsdóttur; Aðalbjöm, bæjar-
starfsmaður. eiginkona Sigríður
Sveinsdóttír, dáin 11. desember
1986. Auk þess ólu þau upp sonar-
dóttur sína, Guðbjörgu Jóhannsdótt-
ur, frá 4 ára aldri. Hún er gift Bjama
Ámasyni bifr.stj.„ frá ísafirði. Allt
þetta dugnaðarfólk er búsett á Siglu-
Minning:
Guðbjörg Stefáns-
dóttirfrá Broddanesi
Fædd 21. desember 1951
Dáin 14. mars 1991
Undarlega er stutt síðan þriggja
ára strákur stóð á hlaðinu í Brodda-
nesi og horfði á eftir mömmu sinni
suður. Þá var gott að geta haldið í
höndina á átta ára gamalli frænku
sinni, sem átti svo faliegt bros að
öll þyngsli hjartans urðu bærilegri.
Átta sumra dvöl batt þessi böm vin-
áttuböndum sem aldrei bmstu og það
er gott til þess að hugsa að þessar
síðustu vikur gátu faltegu hendpmar
hennar leitað í hans.
Þegar sorgin yfirþyrmir okkur
manneskjumar verðum við að grípa
til skynseminnar_ og þakka það sem
við höfum átt. 1 dag kveðjum við
Guðbjörgu Stefánsdóttur frá Brodda-
nesi og þökkum fyrir að hafa átt
með henni samleið, þó að við höfum
beðið þess heitt að sú samleið yrði
lengri. Og þó að sorgin sé sár og
kunni um stund að sýnast óbærileg
þeim sem elskuðu hana mest ber að
þakka líf sem öllum var til góðs eins,
og gleðjast yfir því að hún fékk að
kveðja það með þeirri reisn sem hún
átti í svo ríkum mæli.
Guðbjörg Stefánsdóttir fæddist
21. desember 1951 og var því aðeins
þtjátíu og mu ára gömul þegar hún
lést. Hún var yngsta bam hjónanna
Guðbjargar Kristmundsdóttur frá
Goðdal og Stefáns bónda Jónssonar
í Broddanesi. Þau létust bæði langt
um aldur fram. Hún lauk gmnn-
skólanámi á heimasióðum, en lauk
síðan námi sínu í Reykjavík undir
verndarvæng kærrar frænku sinnar,
Önnu Kristmundsdóttur, sem alltaf
reyndist henni sem besta móðir.
Hinn 26. febrúar 1972 giftist hún
Gunnlaugi Bjamasyni vélvirkja og
þau stofnuðu heimili sitt á Hólmavík
þar sem þau hafa síðan búið. Hjóna-
band þeirra færði þeim hamingju sem
ekki er öllum gefin og ást þeirra var
sterk og heíl tit hinstu stundar. Böm
þeirra urðu fjögur: Stefán Bjarni,
stúdent, fæddur 1970, Anna Birna,
menntaskóianemi, fædd 1971, Halld-
ór, fæddur 1976, og Guðbjörg, fædd
1981.
Guðbjörg kenndi hannyrðir við
barna- og unglingaskólann á
Hólmavík í nokkur ár en síðastliðin
12 ár var hún starfsmaður Búnaðar-
bankans þar og síðast skrifstofu-
stjóri. Merkja mátti að hlýjar kveðjur
bárust frá samstarfsfólki hennar suð-
ur til Reykjavíkur þegar ekki varð
heim snúið.
Strandasýslan getur verið kald-
ranaleg og næðingurinn á Bitruháls-
inum nístandi. Og frændgarður Guð-
bjargar Stefánsdóttur sem byggt
hefur þessa kuldalegu sýslu ár og
aldir og fært óblíðri náttúm hennar
dýrar fómir var framandlegur stelpu
að sunnan og stráknum hennar við
fyrstu kynni. Þau skyidu sanna sig
áður en eitthvað yrði gefið. Heitar
tilfinningar þessa fólks vora vand-
lega fáldar undir hijúfu dagfari og
það tók tíma að eignast vináttu þess
og órofa tryggð. Þeim mun dýrmæt-
ara varð hvort tveggja.
Litla stelpan með ljósu lokkana
sem birtist í skini olíulampans í eld-
húsinu í Broddanesi eitt kvöld fyrir
löngu var eins og týsandi engilt fyrir
gestunum að sunnan. Bjartari og
fallegri en allir aðrir, eins og lítill
engill í þessu ótrúlega myrkri. Og
þegar hún brosti við Iitlum strák var
eins og mjrrkrið viki. Alla tíð síðan
var með fáum betra að hlæja. Greind
hennar og næmi fyrir spaugilegum
hliðurn tilverannar var snemma
kennimerki hennar. Ljósmyndarinn í
Hafnarfirði sem horfði furðu lostinn
á gyllta lokka þessa fallega níu ára
bams og sagði: Hvað í ósköpunum
hefur fólk að gera við svona fallegt
hár á Ströndum? undraðist enn meira
dillandi hiátur bamsins við athuga-
semdina. Það andartak urðum við
jafnöldrar og voram það æ síðan.
Guðbjörg Stefánsdóttir var góð og
yndisleg manneskja, sem við hinir
fullorðnu kveðjum með sárri sorg í
eigingimi okkar, bömin hennar
skilningsvana á réttlæti þessa heims.
Þau er erfitt að hugga. í nýárs-
kveðju sinni tit þjóðarinnar minntist
forsetinn okkar á þá sem famir era.
Hún bað okkur að hugsa ekki um
að þeir væra famir, heldur það að
þeir voru hér. Þetta er góð hugsun
og rétt, og í dag þökkum við heitu
hjarta fyrir það að Guðbjörg Stefáns-
dóttir var hér. Við Hörður og María
og drengirnir og fjölskyldan öll þökk-
um fyrir okkur, og biðjum þess að
Gunnlaugur og bömin, systkini og
frændfólk og ekki síst hin góða fóstra
Anna Kristmundsdóttir rísi undir því
sem þau verða nú að axla. Fagurt
líf er gjöf guðanna og því lýkur aldr-
ei.
Guðrún Helgadóttir
Deyr fé, deyja frændur
deyr sjálfr ið sama
en orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(úr Hávamálum.)
Þegar ég fluttist ókunnug til
Hólmavikur haustið 1983, var ég svo
heppin að kynnast Gógó.
Þessi kynni urðu fljótt upphaf
firði. Á Siglufirði var í upphafí vagga
skíðaíþróttarinnar í landinu, og föð-
urætt Meyja, Gosaættin svokallaða,
var þar í forystuhlutverki í eina tvo
mannsaidra. Ættfaðirinn Gottskálk
Gottskálksson og kona hans Sólveig
Ólafsdóttir flytja frá Mið-Mói í Fljót-
um um aldamót með 8 böm sin til
Sigiuijarðar, og fljótt gerast synim-
ir: Ólafur, Rögnvaldur, Þorsteinn og
Guðlaugur miklir frammámenn
skíðaíþróttarinnar. — Síðar tóku
bræðrabörnin upp merki skíðafélag-
anna í firðHLum, og urðu mörg þeirra
afreksmenn ;pg Islandsmeistarar í
ýmsum greinum skíða. Þar má nefna
syni Ólafs þá, Bjöm, Rögnvald og
Einar, syni Þorstœis þá, Gísla og
Jón, son Guðlaugs, Birgi og svo dótt-
ur Rögnvaldar, Aðalheiði, það hlýtur
stundum að hafa verið sárt fyrir vin-
inn Meyja, að geta ekki fyigt eftir
:sem skyldi systkinum og frændliði.
upp um §011 og firnind: á skíðum á
heiibrigðum og skemintilegum leik,
þar sem hann átti ætíð við fötlun í
fenjám og olnboga að stríða, og varð
jþví oft að vera þöguil áhorfandi, sem
Ifyigdist með úr fjariægð, af áhuga,
hafði samt sínar ákveðnu skoðan-
5r á öllum þáttum íþróttamála. Meyi
stuncaði íþróttir, svo sem hann gat
og náði ágætum árangri I sumum
svo sem 'brids og ballskák. — Meyi
öfundaðist ekki yfir velgengni axm-
arra, tróð ekki illsakir rið rtokkum
mann, vildi allt fyrir alia gera, átti
í ríkum mæli þennan innri viljastyrk
og þessa seiglu,- sem gerði honum
kleift að sætta sig við örlög sín frá
upphafí til endaloka lífsins. Hann var
ljúflingur. Við kynntumst sex ára
gamlir í forskóla og vorum sessu-
nautar í 11 skólaár, Við gengum í
fóstbræðralag, bundumst tryggri
vináttu sem aldrei bar nokkurn
skugga á. Gagnfræðapróf tókum við
saman á kirlquloftinu 1950, þar sem
nú er safnaðarheimili Hvannejmar-
prestakails á Siglufirði. — Leiðin
heim úr skóla lá framhjá heimili
Meyja að Hvanneyrarbraut 5, þar
sem æði oft var staldrað við og spii-
að, rommý, kasínu, manna, os.frv.,
ómetanlegrar vináttu. Mörg kvöldin
sátum vdð saman og ræddum um líf-
ið og tilverana langt fram á nótt.
Gógó var vnur í raun. Hún var alltaf
reiðubúin að rétta mér hjálparhönd,
þrátt fyrir miklar annir. Eg átti ann-
að heimili þar sem heimili Gógóar
var.
Hóimavík hefur misst góða og
dugmikla konu úr bæjarlífmu. Það
verður ekki auðveit að hugsa til
Hólmavíkur nú þegar Gógó er horf-
im. Ég veit að hennar verður sárt
saknað.
I dag kveð ég Guðbjörgu nöfnp
mína með sáram trega og söknuði.
Mimningín um hama mun lifa með
mér um ókomin ár.
Elsku Gulli, Stefán, Anna Bima,
Dóri og Guðbjörg, ég votta ykkur
mína dýpstu samúð á þessari miklu
soigarstund.
Gauja
Gógó er dáin.
Það fyrsta sem kemur í hugann
er, en hvað þetta er óréttlátt Hún
var svo ung. 1
En sjúkdómar spyija ekki um ald-
ur. Við Gógó héldum vináttunni frá
því í bamaskólanum á Hólmavík, og
þar var ósjaldan setið frameftír
kvöldi og skrafað og hlegið, því hlát-
urmild var hún og hafði einstakt jafn-
aðargeð. Það kom svo vel í ljós í
veikindastríði hennar, þvi alitaf átti
hún tHvbros handa Öllum sem heim-
sóttu hana.
Hennar verður sárt saknað af svo
mörgum.
Gulli, Stefán Bjami, Anna Birna,
Halldór og Guðbjörg, ég votta ykkur
mína innilegustu samúð.
Á milli vina þögnin geymir
þelið hlýtt.
Það yrði tjáð með orðagjálfri
ánskis nýtt.
(Höf. ókunnur)
Margrét Hansdóttir
eða MeyHék á orgelíð og söng með
sinni ágætu bassarödd. í ranni þeirra
Beggu og Vaida, foreldranna, vora
ekki miklir og stórir salir, en þau
áttu í manni hvert bein, gestrisnin
og hlýjan með eindæmmn, og aldrei
styggðaryrði í okkar garð, þó ekid_.
væram við alltaf hljóðir og prúðir.
Aukatímar í ensku með Meyja hjá
Ólínu móðursystur minni vora mjög
minnisstæðir, því þar var oft rætt
um skáldskapinn, ljóðið, sem börn
og unglingar lærðu trúlega meira
um þá, en í dag. Eftir gagnfræðanám
skiija leiðir um sinn. Krakkar unnu
við ýmis störf á Siglufirði í þá daga,
það voru sendlastörf í verslunum,
bryggjuvinna í síldinni, bæjar- og
byggir.garvinr.a. garðyrlq'ustörf
o.s.frv. Meyi dró ekki af sér við
vinnu, hann stundaði margháttuð \
störf sem unglingur og síðar vann
hann við, bifreiðarakstur, sjó-
mennsku á toguram, bátum og kaup-
skipum. Hann sigldi kringum hnött-
inn á norskum kaupförum og hafði
gaman af að ræða um ijarlæg lönd
og þjóðir, því auk þess að hafa farið
víða, var hann vel lesinn, fróður og
áhugamál hans vora á ýmsum svið-
um. Mörg síðustu ár sín starfaði
hann hjá útsölu ÁTVR á Siglufirði,
þar sem bróðir hans Gottskálk fór
með stjóm mála. Allir bára Meyja
góða sögu. Hann var lipur við störf
sín, samviskusamur og drengur góð-
ur í hvívetna, dagfarsprúður og eink-
ar næmur á hið skoplega i lífínu og
tiiveranni, hláturmildur og hvers
manns hugijúíi. Meyi fluttist með
foreldrum sínum af Hvaimeyrarbraut
5 að Lindargötu 18 og hefur búið
þar síðan þau féllu frá. Þótt Meyi
hafí stundum verið eínmana, því ekki
kvæntist hann. þá stóð hann ékki
eihn, þvi systkini hans, mágkonur
og öll ættin bar hag hans fyrir brjósti
og studdi hann og styrkti í einmana-
leik _og miklum veikindum hin síðari
ár. Ég veit að það ailt ber að þakka
nú að leiðarlokum, svo og alla góða
umönnun sem hann fékk á sjúkra-
stofnunum, nú síðast á sjúkrahúsi
Sigluijarðar. Aðstandendum Mey-
vatns flyt ég samúðarkveðjur frá
ölium bekkjarsystkinum hans, sem
hittust á Hóli i Siglufirði sumarið
1988, í samkvæmi, þar sem hann
var eins og ætíð, hrókur alls fagnað-
ar. Þannig munum við hann um alla
framtíð. Mej'vant heillaðist af fegurð
Jjallanna við Sigluflörð eins og flest-
ir sem þaðan era komnir, „Merkið
stendur, þótt maðurinn falli." Hann
átti_ sinn þátt í að reisa útsýnisskífu
á Álfhóli við ósa Hóisár, þar sem
vísað er(á örnefni í firðinum, hlíðar,
tinda, gnípur, fjöli og skörð.
Bjjart er yfir bröttum hlíðum,
biærinn stiýkur yfir skörð.
Gnípur hátt til himins benda
hljóðar, sem þær standi vörð. «
Sumamætur bjartar blíðar,
blikar dýrðleg sólarglóð.
Letrar alit með loga stöfum,
sem líti maður gull og blóð.
Sigurbjörg Hjálmarsdóttir
Tryggvi Sæmimdsson,
Akureyri - Minning
Fæddur 12. maí 1923
Dáinn 17. mars 1991
Unndarlegir erum við mennimir.
Okkur verður það á að taka lífinu
eins og gálfsQgðum hlut, að dagurinn
á morgun verði eins og dagurinn í
gær. Pjölskyldan og vinimir era
héraa og manni finnst það þannig
verði það alltaf. Þetta er auðvitað
viss eigingimi því maður viil hafa
þetta allt óbreytt hjá sér, en auðvitað
á hver og einn að vita það að svona
getur þetta aidrei orðið endalaust.
Samt er enginn viðbúinn þegar breyt-
ing verður á. Og nú er einum vininum
fæira. Okkar kæri og góði vinur
Tryggvi Sæmundsson er horfinn
okkur.
Kynni okkar era bæði löng og
góð. Ég var ekki nema unglingur
þegar þau hófust. Þá kom Tryggvi
hingað til Akureyrar frá Hjalteyri til
að læra múrverk og bjó þá í sömu
götu og ég. Seinna, þegar Steini
verðandi maðurinn minn, kom hingað
til að læra húsasmíði, lentu þeir sain-
an í Iðnskólanum og með þeim tókst
vinátta. í gegnum Tryggva kynntist
ég Steina.
Nokkru síðar, eftir að við vorum
gift, kynntist Tryggvi Svanfríði Guð-
mundsdóttur, Fríðu, sínni ágætu
konu. Hefur vinátta okkar allra stað-
ið óslítið síðan. Kynni Tryggva og
Fríðu reyndust gæfuspor þeirra
beggja.
Mikið var oft gaman á þessum
dögum þegar við v'orum öll ung og
gerðum eitthvað skemmtiiegt saman
og alltaf hefur verið jafn gott að
koma á fallegt heimiii Tryggva og
Fríðu. Bæði jafn smekkvís og notaleg
heim að sækja og gestrisin með af-
brigðum. Tryggvi var einstakt prúð-
menni með ljúfa lund. Hann var dul-
ur, en gat verið mjög giettinn og
gamansamur og ég veit ekM úm
nokkurn mann sem ekki leið vel í
návist hans. Ég tei hann hafa verið
gæfumann. Hann átti góða konu og
bamalán, þijú vel gerð börn, Gunn-
hHdí, Hauk og Þorgerði Ásu, sem
öil eru vel gift. Góða heilsu hafði
Tryggvi, utan tvö síðustu árin að
hann var þjáður af bijóskeyðingu í
mjöðmum. Á síðastliðnu ári fékk
harni bót á því, og gat horft fram á
bjartari tíma, þegar gripið'var inn í
ineð snöggum veikindum sem drógu
hann til dauða á aðeins rúmum hálf-
um mánuði. Hann hélt stillingu sinni
til hinstu stundar,jákvæðursjúkling-
ur með bros á vör. Þannig hvarf
hann tii nýrra heimkynna þar sem
öragglega hefur verið tekið vei á
móti honum.
Við vonum að Guð gefí styrk tíi
handa Fríðu, bömum þeirra og fjöl-.
skyldum, einnig bræðram hans
tveimur sem eftir lifa.
Með sárum söknuði kveðjum við
þennan góða vin okkar og þökkum
fyrir allar ljúfar stundir í gegnum
árin. Veri hann Guði faiinn á öðra
tilverusviði, öll komum við smám
saman á eftir.
Elsku Fríða min, í dag er dimmt»
yfir, en sólin mun skína á ný.
Didda og Steini