Morgunblaðið - 03.05.1991, Qupperneq 40

Morgunblaðið - 03.05.1991, Qupperneq 40
40 MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. MAÍ 1991 T* •m Kveðjuorð: Benedikt Blöndal hæstaréttardómari Á háskólaárum mínum hlustaði ég á Benedikt Blöndal stúdent halda ræðu í kosningabaráttu. Áhrifa- mátturinn var slíkur að ég fékk það strax á tilfinninguna að hér færi einn af þeim stóru, sem komast myndi langt í þjóðfélaginu. Einn af þeim, sem ég gæti í mesta lagi gert mér vonir um að fylgjast með úr fjarlægð eins og öðrum mikil- mennum þessa lands. Og það gekk eftir. Benedikt varð sá mikii maður, sem mér sagði hugur um fyrir rúmum þijátíu árum. Örlögin höguðu því hins vegar þannig að við áttum eftir að kynn- ast um áratug síðar því eiginkonur okkar eru systkinabörn. Benedikt tók mér opnum örmum og ég sá að hann var stór í öllu. Hlýr per- sónuleiki hans, ljúfmennska og umhyggjusemi komu þeim á óvart sem aðeins höfðu séð hann í hita bardagans. Hann var skapstór og skap hans átti allar víddir mannlegrar stærð- ar. Það fór ekki á milli mála að þeir sem áttu vináttu hans studdi hann algjörlega. Heilsteyptur maður sagði mönnum kost og löst en var reiðubúinn að falla með vinum sínum. Örlögin hafa nú aftur tekið í taumana og harkalega tekið það sem þau áður gáfu svo rausnar- lega. Eftir standa hugljúfar minn- ingar. Eftirlifandi eiginkonu, börn- um þeirra og ástvinum vottum við okkar innilegustu samúð. Guðrún og Jóhann J. Ólafsson Mjög er manni orðs vant er minn- ast skal vinar, sem fallinn er frá á þó góðum aldri. Við eigum flest vonir um að eldast nokkuð eins og lífsskilyrðum nú er háttað við sívax- andi tækni og bætta möguleika í heilsuvemd. Þó verðum við að horfast í augu við þann sannleika að sumir fara jafnvel ungir eða í öllu falli um miðjan aldur. Við Benedikt kynntumst fyrst í starfí Rotaryklúbbs Seltjamamess á árinu 1977, hann var þá nýlega orðinn félagi þar en ég kom úr öðrum klúbbum utan af landi og því nokkuð hagvanur og kunnugur innan hreyfingarinnar. Kynni við menn í svona félagsskap geta stundum leitt mann í þá freistni að nýta sér í eiginhagsmunaskyni og ekki get ég neitað að hafa reynt að syndga upp á það við svo þekkt- an lögmann sem Benedikt var. Ég stússaði á þessum fyrstu árum nokkuð við félagsmál og við þær aðstæður koma oft upp spurs- mál, sem manni, eða að minnsta kosti manni eins og mér, finnst rétt að vera viss um að allt sé á hreinu og þar var ekki um að ræða annan sem ég bæri meira traust til, bæði meðal þekktustu lögmanna landsins og auk þess mikið starfað einmitt að félagsmálum starfs- manna Reykjavíkurborgar. Er þar skemmst að minnast að öllu slíku kvabbi tók Benedikt jafn ljúflega og þegar tekið er tillit til þess, að á þeim árum starfaði hann á eigin lögmannsskrifstofu og þeir ku stundum eiga annríkt þar. Samt voru þessi erindi mín, þó sett væru oft fram nokkuð óundirbúin, kannske byijað með sakleysislegri spurningu í síma og fléttaði svo upp á sig, oft þess eðlis að til þurfti nokkuð að velta fyrir sér og fyrir kom að stundum hringdi lögfræð- ingurinn aftur ef eitthvað þótti þurfa til öryggis að skýra nánar. Auk þess hef ég oft, bæði þá, og síðar, hagnýtt mér þennan kunn- ingsskap vegna mála minnar fjöl- skyldu og alltaf fengið sömu vin- samlegu viðtökur og aldrei var, hvorki fyrr né síðar, minnst einu orði á greiðslur fyrir slíkt. Þungbær veikindi. Benedikt átti ekki langt stríð en mjög hart. Hann kom seinast á fund í klúbbi okkar fyrir veikindi sín, þegar við hitt- umst og skoðuðum mannvirki og vinnustaði Rafmagnsveitu Reykjavíkur síðari hluta nóvember- mánaðar. Þá fannst okkur ekki bera á neinum krankleika hjá hon- um, við sátum og röbbuðum fram á kvöld. Þegar við kvöddumst og héldum hver til síns heima, var eins og ég segi ekkert hægt að sjá á honum. Hann var í vikunni þar á eftir skorinn við magakrabba og lifði aðeins í röska fímm mánuði eftir það. En maður fékk ekki heldur séð að hann bognaði mikið fyrir þessum vágesti, allt til hins síðasta sýndi hann alveg einstæðan áhuga á öllu starfí í klúbbi okkar og auðfundið var að hann fylgdist þar vel með öliu. Benedikt var valinn sem forseti Rotaryklúbbs Seltjamaress þetta síðasta ár sitt, hann var mjög áhugasamur og vildi sannarlega gegna þessu trúnaðarstarfi með reisn eins og reyndar öllu sem hann tók þótt í og vildi vanda til þess sem best. Mér var það því mikill sómi þegar hann sýndi mér þá vináttu að velja mig sem meðstjómanda. Hann kom aftur eftir þessa fyrstu aðgerð á hátíðarfund okkar um jóla- leytið og eftir það eins og heilsan Ieyfði, líklega fímm til sex skipti, síðast aðeins tveim vikum fyrir lát sitt. „Mitt stríð er ekki búið, það held- ur eitthvað áfram.“ Þessa setningu lét hann sér um munn fara, þegar hann annaðist seinast starf forseta og setti fund okkar, en þá var flóabardaga síðasta nýlokið. En nú er þessu stríði líka lokið. Það er víst erfíð gangan upp á tindinn. Benedikt var kominn upp til þeirra trúnaðarstarfa, sem við venjulegir menn álítum að séu með þeim æðstu. Þegar samt er skoðað, að þrátt fyrir þær annir og þungu ábyrgð sem störf af þessu tagi leggja á mann, var ekki í daglegri umgengni unnt að fínna í fari hans annað en hvers annars góðs drengs sem maður hefur kynnst og kannski enn meira af kostum góðs drengs. Kannski var gangan upp ekki þyngri honum, en okkur sem aldrei komust upp fyrsta hjallann. Við sem eftir verðum um sinn kveðjum vin með söknuði og við Hulda sendum Guðrúnu og bömun- um innilegar samúðarkveðjur. Helgi Ormsson Það er erfítt að horfa upp á kæran vin og frænda flytja á annað tilverustig, langt um aldur fram. Hugurinn gerist dapur og fyllist söknuði yfír liðinni tíð. í skamm- sýni okkar eigum við erfítt með að átta okkur á rökum tilverunnar og sætta okkur við ástvinamissi, sem óumflýjanlegur er og við sjaldan tilbúin til að mæta. En á vegamót- um lífs og dauða skiljast leiðir og þá er eðlilegt að staldra við og líta yfír farinn veg. Þá kannski fyrst gerum við okkur grein fyrir því, hvað það er mikið lífslán að eiga svo góða samferðamenn. Benedikt Blöndal var einn þeirra. Hann var einn þeirra manna, sem var alltaf tilbúinn að rétta hjálparhönd þegar hennar var þörf og gerði það með glöðu geði. Það lýsti hjartafari hans vel, þegar við hjónin vorum á leið til útlanda og vantaði gæslu fyrir aðra dóttur okkar. „Komdu bara með hana, okkur munar ekki um eitt í viðbót." Hann var sjálfur að fara í frí kringum landið. Benedikt hefur komið víða við bæði í starfí og félagsmálum, en hæstaréttardómari hafði hann verið frá árinu 1988, er hann lést. Mín fyrstu kynni af Benedikt, systkinum hans og foreldrum, voru þegar ég var smástúlka. Það voru góðir tímar í foreldrahúsum hans, þar sem fjölskyldan kom saman. Stella móðir Benedikts var mjög myndarleg húsmóðir og gestrisin. Voru þau Lárus iðulega með stór afmælisboð, þar sem öll fjölskyldan kom saman og skrafaði yfír súkkul- aði með þeyttum ijóma. Þessa fjöl- skyldutækni og persónutöfra hefur Benedikt erft eftir foreldra sína, og hélt hann áfram að rækta garðinn ásamt Guðrúnu, eftirlifandi eigin- konu sinni, sem hefur sama hjarta- lag og Benedikt hafði. Mikil samskipti og frændsemi var með þeim Benedikt og foreldrum mínum, Kristínu og Ragnari Ólafs- syni hrl., sem tengdi fjölskyldurnar því betur sem var ómetanlegt. Hin síðari ár höfum við Hrafn- kell átt ógleymanlegar stundir með þeim Benedikt og Guðrúnu. Það er fallegur blómvöndur sem stendur enn í stofunni eftir síðustu máltið okkar, sem mun standa þar áfram um ókomna tíð. Ég vissi ekki þá að þetta var okkar síðasta máltíð, öll saman. Við hjónin kveðjum Benedikt með miklum söknuði og vottum Guð- rúnu, börnum hennar, tengdabörn- um, föður hans og systkinum, okk- ar innilegustu samúð. Missir þeirra er mikill en minningin um slíkan eiginmann, föður, son og bróður og góðan dreng mun veita þeim styrk í þeirra miklu sorg. Megi góður Guð geyma hann. Oddný Margrét Ragnarsdóttir Fyrirfram spyr enginn að leiðar- lokum. Kallið kemur fyrirvaralítið og miskunnarlaust, oft fyrir aldur fram eins og við köllum það í skiln- ingsleysi okkar. Og þó verðum við að trúa því, að einhver æðri mein- ing sé að baki, og það hygg ég sá sem hér er minnst, hafí gert. Benedikt Blöndal hæstaréttar- dómari er allur, 56 ára gamall. Þar er genginn einn virtasti fulltrúi sinnar stéttar á íslandi. Benedikt var sonur Lárusar bókavarðar og magisters Blöndals og fýrri konu hans, Kristjönu Benediktsdóttur, systur Bjama og Péturs; þannig stóðu að honum styrkir stofnar í báðar ættir, gáfu- og hæfíleikafólk, sem oft hefur gustað af. Benedikt lét líka ýmis góð mál til sín taka, þó að hann gerði það fremur með styrkri hægðinni, og líktist þar móður sinni, sem var fágætlega hlý og góð kona. Benedikt kom víða við að loknu laganámi, og tók reyndar talsverð- an þátt í félagsstarfi stúdenta á námsámnum, einkum laganema. Eftir að hann lauk námi, starfaði hann fyrst sem lögmaður Bæjarút- gerðar Reykjavíkur, en setti jafn- framt fljótt á stofn eigin lögfræði- skrifstofu, sem hann rak í félagi við ýmsa aðra mæta lögfræðinga, allt til þess hann var skipaður hæstaréttardómari 1988. Hann var og t.d. formaður Kjaradóms, Starfs- mannafélags Reykjavíkur, Lög- mannafélags íslands, Stúdentafé- lags Reykjavíkur, Rauða kross ís- lands og Landskjörstjórnar. Öll þessi upptalning, sem gæti verið talsvert lengri, segir til um það traust sem hann naut í sínum margvíslegu störfum. Aðrir eru hæfari til að tíunda framgöngu hans í réttarsal, hvort sem var til að sækja eða veija mál ellegar dæma. En þó má mikið vera ef þar lýsti ekki af þeim eðliskostum hans, sem aðrir kynntust utan réttarsala í samstúdenta- eða kunningjahópi: réttsýni, samfara þó hæfíleikanum til að sjá mál fráýmsum sjónarhorn- um; rökhyggja og rökfesta, til- kvæmni og hýr glettni, umfangs- mikil þekking á bók og menn, hlý nærvera. Við Bensi vorum bernskuvinir. Vel má vera, að ýmsum þyki litlu skipta að lýsa hér bernskuleikjum okkar, en ég ætla þó að hætta á að segja lítillega frá þeim, því að þar eru vísar að mannlýsingu, sem ég er ekki viss um að aðrir leggi fram, þegar Bensa er minnst. Við bjuggum til dæmis út heilt bæjarsamfélag úti í porti á Lauga- veginum. Það hét einhverra hluta vegna Þórsmörk. Þar voru götur og torg, bensínstaðir og bílar, timb- urverksmiðjur og verslanir og ýmiss konar atvinnurekstur. í þessum litla bæ okkar gerðist mikið mannlíf. Öðru sinni rákum við stóreflis gufu- skipafélag — skipin voru gerð úr eldspýtustokkum og með ýmsu lagi, sum ætluð til vöruflutninga, önnur fyrir farþega. Þetta var á stríðsár- unum, svo að öll sigling var ótrygg, og því gerðist mörg örlagasagan þama á stofugólfínu. Um tíma vorum við þeirrar skoð- unar, að ekkert starf væri nægilega göfugt til að sinna — nema læknis- starf. Þetta hafði auðvitað það í för með sér, að enginn í okkar fy'ölskyld- um eða í nærliggjandi húsum á Laugaveginum var óhultur fyrir þessari þörf okkar til þess að fylgja eftir eiði Hippokratesar. Þær skurð- stofur liðu nú ekki skort vegna tækjaleysis! í annan tima fangaði bygginga- listin hug okkar. Við teiknuðum og teiknuðum hús að utan, hús að inn- an og með hjálp mekkanós lögðum við umtalsverðan skerf fram til inn- anhússarkitektúrs, sem þá var að vakna til lífsins. Kringlunni 5 Draghálsi 14-16 Siiiriartíiiiinn hjá okkur er frá átta til fjögur Vorið er komið og sumarið nálgast óðum. Hjá SJÓVÁ-ALMENNUM og Tjónaskoðunarstöðinni skiptum við yfir í sumarafgreiðslutíma, sem er frá klukkan átta til fjögur. Sumartíminn gildir frá 1. maí til 15. september.

x

Morgunblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.