Morgunblaðið - 26.05.1991, Side 39

MORGUNBLAÐIÐ
FÓLK í FRÉTTUM si»
GUR/2GJ ÍIAI1991
LÚXEMBORG
Islensk þjóðlög og
matvæli á
Islandskynningar eru iðulega í
Lúxemborg, enda má segja að
hlið Mið-Evrópu til íslands liggi
þar. Nú er þar staddur Hannes Jón
Hannesson gítarleikari og leikur
íslensk þjóðlög og alþýðuvísur.
Hannes Jón, sem hefur unnið fyrir
sér á krám í Reykjavík og ná-
grenni með því að leika „tónlist
fyrir fólkið", aukinheldur sem hann
hefur kennt ungum rokkurum á
gítar, segist löngum hafa fengist
kynningu
við þjóðlega tónlist íslenska. „Ég
lék um tíma með Hálft í hvoru og
einnig með Fiðrildum og inn á plöt-
ur með sveitunum báðum. Með
Hálft í hvoru hef ég leikið íslensk
þjóðlög erlendis, svo þetta eru eng-
in viðbrigði." Islandskynningin í
Lúxemborg stendur í rúma viku,
en í bland við tónlist og tilheyr-
andi verða kynnt matvæli og ýmis
annar varningur íslenskur.
Ljjósmynd/Björg Sveinsdóttir
Hannes Jón Hannesson lcikur íslensk þjóðlög í Lúxemborg.
STIFT NAMSKEIÐ FYRIR KARLMENN
SEM VILJA KOMAST í TOPPFORM
HEFST 30. MAÍ
• Fitumæling og vigtun.
• Ráðgjöf.
• Fyrirlestrar um rétt mataræði.
• Flreyfing 5x í viku. Útiskokk og tækjaþjálfun
í hinum frábæru „Airmachine" tækjum.
• Viðurkenningarskjöl í lok námskeiðs
með skráðum árangri.
Eina varanlega leiðin
að lækkaðri ^
líkamsþyngd j M
er aukin hreyf- S
ing og rétt
%
mataræði.
Við hjálpum þér
að brenna fitu 'F\
v,
og kennum þér
hvernig á að halda
henni burtu fyrir
fullt og allt.
LÁTIÐ SKRÁ YKKUR STRAX
SIMI 68 98 68
TAKMARKAÐUR FJÖLDl
Afmælistertur
*
Eg var svo heppinn að kynn-
ast fyrri öld þegar ég var í
sveit sem bam. Mér komið í
sveitadvöl norður í landi hjá
tveim systmm sem bjuggu á
lítilli jörð ásamt
ráðsmanni. Þar
var allt með
gömlu lagi. Bær-
inn var gamalt
sligað torfhús,
steinkjallari
undir og mold-
argólf i eldhús-
inu. Á þessum
bæ var haldið fast við gamla
siði. Ekki var rafmagn á bæn-
um og rennandi vatn bara í
einum krana í kjallaranum.
Þar var búmannsklukka,
tveim tímum á undan því sem
annars staðar var í landi.
Timinn skipti heldur ekki svo
miklu máli. Á morgnana var
etinn litli skattur, middagur
var klukkan fjögur að þeirra
klukku og svo var litli skattur
á kvöldjn. Mataræði var fá-
breytt. Á morgnana og kvöldin
var skammtaður hræringur
með súrmat og rúgbrauði og
einni mörk af mjólk, og hafði
hver heimilismaður sína
könnu. Ekki var eytt dögunum
við það að hlusta á útvarp. Á
það var ekki hlustað nema
einu sinni á dag, til þess að
heyra veðurfregnir. Þær sys-
turnar voru mér afskaplega
góðar og sögðu ekkert við því
þótt ég lægi öllum stundum í
bókum. Ég var svo heppinn að
bókasafn lestrarfélagsins var , _
geymt á bænum og ég held ég
hafi lesið það allt, þessi sumur
sem ég var þarna.
Eins og áður sagði var mat-
urinn fábreyttur og ekki
beinlinis eins og ég kaupstað-
ardrengurinn átti að venjast.
Ég hnuplaði stundum kringlu
úr kistu uppi á lofti og svo þótti
mér gott á fá nýjan hafragraut
þegar hann var soðinn einu
sinni í viku. Þá var ekki slor-
legt að fá nýbakað flatbrauð
með sméri. í þessari fábreytni
var mikil tilbreytni í stríðstert-
unum sem boðnar voru á af-
mæli annarrar systurinnar.
Þær voru margar, hver annarri
skrautlegri með rjóma í öllum
regnbogans matarlitum. Og
þótt allar konur í hreppnum,
en gestirnir voru bara konur,
kæmu í veisluna tókst þeim
ekki að torga nema brotl af
þessum hnallþórum. Afmælið
var um Jónsmessuleytið og það
sem eftir lifði sumars var gest-
um boðið upp á afganginn af
afmælistertunum sem geymd-
ar voru uppi á lofti á þurrum
og svölum stað. Svo merkilegt
sem það má heita, þá súmaði
ijóminn eiginlega ekki, heldur
þornaði og þegar síðustu afmæ-
listertumar vom á borðum i
töðugjöldunum var hann orð-
inn svo þurr að ég lék mér að
þvi að blása honum af.
Nú liðu árin. Ég hafði oft
sagt þessa sögu af afmælistert-
unum i sveitinni og átt misjafn-
an trúnað hlustenda. Ég var
að haustlagi á leið norður í land
með konunni minni, i fyrsta
sinn sem við fómm þangað
saman. Ég ákvað að heilsa upp
á systurnar sem nú vom flutt-
ar i kaupstað. Okkur hjónun-
um var vel tekið og boðið upp
á allt það besta sem til var í
kotinu. Við vorum ekki illa
haldin en þáðum þó kaffi og nf .
smákökur. Eitthvað fannst
gestgjöfum okkar við vera treg
við meðlætið og vildu freista
okkar meira. Og þá kom loks-
ins að því að konan mín trúði
sögunni um ijómann og afmæ-
lið. Því önnur systirin spurði:
„Það má víst ekki bjóða ykkur
ijómatertu. Hún Bína systir
varð nefnilega sjötug í vor.“
eftir Sigurð G.
Tómasson