Morgunblaðið - 14.09.1991, Síða 32

MORGU^BLAÐIÐ LAUGARJDAGUR )4-S^Fr^MBElj, 1991
i32
Asta K. Bjama-
dóttir — Minning
Ásta Bjamadóttir varð
bráðkvödd að heimili sínu í Kefla-
vík 3. september sl.
Ásta var hlédræg kona, lifði fyr-
ir sína nánustu, traust, raungóð,
ein af þessum hversdagshetjum
okkar lands.
Eg kynntist Ástu fyrir 14 árum,
þegar við gerðumst vinnufélagar
uppi á flugvelli. Það var greinilegt
að hún var lífsreynd, en hún var
ekkert að bera tilfinningar sínar á
torg.
Ásta var góður vinnufélagi, iðin
og fylgin sér. Henni vannst vel,
þótt enginn asi væri á henni. Hún
var einstaklega jafnlynd og yfirveg-
uð, hafði yfír sér rósemi hugans.
Minnisstæðastir eru mér þeir
tímar, er við unnum bara tvær sam-
an. Þá átti hún til að opna hug sinn,
segja mér frá lífshlaupi sínu. Stund-
um var hún jafnframt undrandi á
lausmælginni í sjálfri sér. En ég sá
fyrir mér þroskaða konu með mikla
sjálfsbjargarviðleitni og stolt. Er
hér var komið sögu, hafði hún ver-
ið ekkja í allmörg ár. Tvö elstu
bömin hennar vom flutt í burtu og
búin að stofna eigin heimili, en
heima vom eftir 4 synir. Það virtist
vera mjög gott samband milli henn-
ar og sonanna og gagnkvæm um-
hyggja.
Ásta safnaði engum veraldar-
auði, enda var það ekkert á hennar
óskalísta. Velferð barna hennar var
það sem skipti máli. Ein eina ósk
hafði hún sér til handa. Það var
að hún þyrfti ekki að verða öðrum
byrði í ellinni og að þegar kallið
kæmi, þá kæmi það snögglega.
Henni varð að ósk sinni.
Ég sendi aðstandendum Ástu
mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Megi hún hvfla í friði.
Guðrún Jörgensdóttir
Nú er Ásta Kristbjörg Bjarna-
dóttir dáin. Mjög skyndilega var
hún kölluð burt 3, september sl.
Áfallið var þyngra vegna þess hve
kallið kom snöggt og tómarúmið
sem fylgir ævinlega ástvinamissi
var þess vegna enn áþreifanlegra.
Um miðjan dag var sonur hennar
gestkomandi hjá henni og þá var
hún hress og lá vel á henni. Þrem
tímum seinna leit annar sonur henn-
ar inn til hennar. En þá var hún
öll. Oft hafði hún talað um að hún
óskaði að deyja svona, en bætti
alltaf við að hún vonaði að Guð
gæfi að bamabörnin kæmu ekki að
henni látinni. Þannig varð henni
fullkomleg að ósk sinni. En þær
voru ekki margar, óskirnar, sem
hún Ásta fékk uppfylltar í lífinu.
Lífsbaráttan var henni oft erfið og
þungbær. En hún taldi það sitt lán
að hafa eignast sex heilbrigð og
mannvænleg börn. Nú hafa þau
stofnað sín eigin heimili og aldrei
var neitt ósamlyndi milli Ástu og
hinna mörgu tengdabarna. Hvorki
tengdadætra né tengdasonarins
sem var henni ævinlega sérlega
hlýr. Barnabörnin eru orðin 14.
Ásta bar þess merki hve lífsleið
hennar var erfið á köflum. Það var
erfitt að lokka hana út af heimilinu
til að gera eitthvað til skemmtunar.
En ef einhveijum tókst að fá hana
með sér á mannamót, þá gladdist
hún í margar vikur yfir minningun-
um. Hins vegar var því svo varið
að þótt Ásta færi lítið út af heim-
ili, þá komu margir til hennar. Fólk
sem átti fáa vini og oftast mætti
mótbyr í lífinu, sat í eldhúsinu hjá
henni löngum stundum. Oft án þess
að tala svo sem nokkuð, bara sat
þarna og lét fara vel um sig. Sumt
af þessu fólk er sjálft farið yfir land-
amærin miklu, annað saknar vinar
í stað. Og nafna hennar, hún Ásta
litla, á sérlega erfitt núna, svo
sterkt sem þær voru tengdar. Sú
litla fór til ömmu sinnar á hveijum
degi, stundum oft á dag. Til að
fara fyrir hana í búð og líka bara
til að spjalla. Þegar hún var minní,
laumaðist hún yfir í kyrrðina hjá
ömmu til að fá sér blund þegar
ekki var friður heima. Sjálf var
^Ásta alin upp í stórum bamahópi
og hefur sjálfsagt skilið að gott var
að fá næðisstund fyrir litla stelpu.
Því lífsbaráttan byijaði snemma
hjá Ástu. Hún var aðeins tólf ára
þegar móðir hennar dó eftir langa
sjúkdómslegu. Kornung var hún
vinnukona hingað og þangað við
misjafnan aðbúnað. Hún var ein af
níu systkinum, fædd í Stykkishólmi
12. maí 1922. Af þeim eru nú tvær
systur á lífi. í þá daga átti ungt
fólk ekki eins margra kosta völ og
seinna varð, síst einstæðar mæður,
en Ásta eignaðist fyrsta barnið sitt
1944. Hún kom þá heim til föður
síns, sem reyndist henni traust hjálp
þau fáu ár sem hann átti ólifað.
Árið 1947 fórÁsta til Reykjavík-
ur og vann þar ýmis þjónustustörf,
þar til hún fluttist til Keflavíkur og
hóf þar búskap með manni sínum,
Kristjáni Alexander Helgasyni. Þau
eignuðust fimm börn saman. Lífs-
hlaup þeirra varð erfitt og oft háði
Ásta harða baráttu til að halda
börnunum hjá sér gegnum vand-
ræði og fátækt. Þess bar hún merki
alla ævi.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
ÞÓRÐURGUÐNASON,
Sunnutúni,
Stokkseyri,
lést í sjúkrahúsinu á Selfossi 12. september.
Jarðarförin auglýst síðar.
Valgerður Sigurðardóttir,
Elfar Þórðarson, Helga Jónasdóttir,
Gerður Þórðardóttir, Bjarni Hallfreðsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
frú MARTHA ÞORKELSSON,
Kleppsvegi 64,
áðurtil heimilis í Stigahlíð 83,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju mánudaginn 16. september
kl. 13.30.
Þeim, sem vildu minnast hennar, er bent á hjúkrunarheimilið Skjól.
" Hákon Daníelsson, Valgerður Proppé,
Svanhildur Daníelsdóttir,
Ernst Danielsson, Susan Danfelsson,
Helgi Daníelsson, Hanna Dóra Þórisdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Kristján dó árið 1965. Ásta stóð
uppi ein með börnin sín og vann
hörðum höndum til að sjá heimilinu
fyrir lífsnauðsynjum. Hún var dug-
leg kona og eftirsóttur starfskraft-
ur. Hugsaði um hag atvinnurekand-
ans sem sinn eigin og kom sér vel
við vinnufélaga. Tengdafaðir henn-
ar, Helgi Jensson, var henni mikil
stoð, bæði áður en hún varð ekkja
og eftir það. Hann virti hún og
dáði alla tíð. Og með hjálp barn-
anna tókst Ástu að halda heimilinu
saman. Þau komust öll til manns
og hún var ánægð ef þeim vegnaði
vel.
Undir ævilokin færðist djúp ró
yfir þessa konu sem hafði reynt svo
mikið. Hún bar aldrei tilfinningar
sínar á torg, en undir lokin var sem
stafaði frá henni sérstakri rósemi
og djúpstæður skilningur á lífinu.
Við þökkum henni fyrir samveru-
stundirnar og biðjum henni blessun-
ar Guðs.
Tengdabörn
Ingólfur Eide Eyj-
ólfsson -
Fæddur 8. apríl 1925
Dáinn 7. september 1991
Hann Ingólfur er dáinn. Það er
erfitt að trúa því að hann komi
ekki aftur til starfa. Hann hafði
farið í sumarfrí í byrjun ágúst en
átti ekki afturkvæmt.
Fyrst man ég eftir Ingólfi sem
sjómanni og var hann lengstum
með Eggert Gíslasyni skipstjóra á
Víði II, Sigurpáli og Gísla Árna sem
kokkur.
Árið 1971 réðst Ingólfur til starfa
hjá Loftleiðum og síðar Flugleiðum
í hlaðdeild og starfaði hann hjá
þeim alla tíð eða þar til í febrúar
1989 að Flugleiðir buðu hlaðdeild-
ina út og tók við henni Flugaf-
greiðslan hf.
Hinn 1. mars 1989 byijaði Ingólf-
ur að vinna hjá Flugafgreiðslunni
hf. sem verkstjóri. Ingólfur reyndist
afburðagóður starfsmaður í hví-
vetna, hans regla var að mæta
stundvíslega, boðinn og búinn að
vinna aukavinnu og skiptivinnu við
aðra. Hann var góður stjórnandi
og við starfsmennimir bámm virð-
ingu fyrir honum. Engum manni
öðrum fremur var treystandi fyrir
vandasömum verkefnum. Þannig
var Ingólfur.
Fyrir fimm árum kenndi hann
sér meins og var fluttur fársjúkur
í sjúkrahús, hann hafði fengið
hjartaáfall. Hann náði sér vel og
kom aftur til starfa, en nú í ágúst
tóku veikindin sig upp. Hann var
búinn að dvelja af og til síðan í
Borgarspítala. Þótt að við vinnufé-
lagar hans og vinir vissum að hann
gekk ekki heill til skógar þá grun-
Minning
aði okkur ekki að hann félli svo
óvænt frá.
Ég hitti hann þremur dögum fýr-
ir andlátið og var hann hinn hress-
asti að vanda. Hann var ekki mikið
fyrir það að kvarta yfir veikindum
sínum.
Við starfsfélagarnir og vinir biðj-
um góðan Guð að styrkja eiginkonu
hans, Erlu Magnúsdóttur, og börnin
Hafstein, Þór og Kristínu, og fjöl-'
skyldur þeirra, einnig Ingólf Þór,
dótturson, er ólst upp hjá ömmu
sinni og afa. Við vitum að söknuður
þeirra er mikill.
Fyrir hönd starfsfólks Flugaf-
gi'eiðslunnar hf.,
Magnús Eyjólfsson
Gunngeir Péturs-
son - Kveðjuorð
Fæddur 28. janúar 1921
Dáinn 5. september 1991
Maðurinn með ljáinn hefur
höggvið mörg skörð í garð þeirrar
íjölskyldu, sem ég tengdist haustið
1949 er ég gekk að eiga Helgu,
næstyngstu systur Gunngeirs.
Mágur minn, Gunngeir Péturs-
son, var burtkallaður 5. september
sl. eftir langvarandi veikindi.
Þó Gunngeir væri nokkrum árum
eldri en ég, kom það ekki í veg
fyrir náin kynni við hann og hans
konu, hana Sirrý. Hann var yngstur
bræðranna, nýgiftur, og þau hjónin
búin að eignast sitt fyrsta barn,
Herdísi. Við Helga vorum þá í til-
hugalífinu og gættum oft Herdísar,
þegar þau langaði út á lífið.
Veturinn 1949-50 deildum við
með Gunngeiri og Sirrý íbúð í
nokkra mánuði og þá kynntist ég
Gunngeiri fyrir alvöru. Ég rétt tví-
tugur strákurinn, en hann kominn
fast að þrítugu. Mér fannst það
traustvekjandi, að geta rætt við
mér eldri mann um þau vandamál,
sem báðir áttu við að stríða, hús-
næðisvandamál, svo eitthvað sé
nefnt, en hugur okkar beggja, eins
og margra annarra, stóð til hús-
bygginga. Svo fór, að við urðum
báðir frumbyggjat' í Smáíbúða-
hverfinu.
Meðan á húsbyggingum stóð, var
Gunngeir okkur hjónunum stoð og
stytta varðandi ýmsar hliðar fram-
kvæmdanna. Reynsla hans hjá
Byggingafulltrúa, var okkur Helgu
ómetanleg.
Gunngeir var svolítið stríðinn að
eðlisfari og hafði á stundum lúmskt
gaman af, en ef að steðjuðu ein-
hver vandræði, fóru fáir í fötin
hans og þá var stríðnin hvergi
nærri.
Með sinni aðalatvinnu hjá Bygg-
ingafulltrúa Reykjavíkur stundaði
Gunngeir kennslu í nokkrum skól-
um hér í bæ í fjöldamörg ár og
einhver gæti haldið, að það hafi
verið honum næg verkefni. Svo var
ekki. Hann hafði þörf fyrir meira.
Brids- og skákmaður var hann góð-
ur og keppti hann á mörgum mótum
um dagana, jafnt innanlands, sem
og utan. Það var oft brosað að áletr-
un á silfurbikar, sem hann fékk á
bridsmóti í Færeyjum, en á honum
stóð „Til áminningar“. Ekki kann
ég að segja fró árangri hans á því
móti. Spila- og taflmennska var
hans hjartans áhugamál, eins og
margra annarra í ijölskyldunni.
Árið 1971, gekk Gunngeir í
Lions-klúbbirin Frey og gegndi
hann þar mörgum trúnaðarstörfum,
bæði í stjórn og nefndum.
Fyrir tilstuðlan Gunngeirs, gekk
ég í Lions-klúbbinn Frey 1974 og
vorum við mágarnir sessunautar
lengst af. í Frey kynntist ég nýrri
hlið hans. Hann var ófeiminn að
láta skoðanir sínar í ljós og ræða
málin hispurslaust til þess að góð
niðurstaða fengist til heilla því
málefni sem um var rætt.
Bamgóður var Gunngeir svo af
bar. Það voru ekki aðeins hans eig-
in börn, sem nutu þess, heldur öll
börn í fjölskyldunni, enda hændust
þau að honum.
Gunngeir og Sirrý eignuðust tvö
börn, Herdísi og Viðar. Bæði gift
og komin með börn og buru. Allt
elskulegt fólk.
Heimilisbragur hjá þeim Gunn-
geiri og Siriý var alla tíð ósköp
notalegur og vorum við hjónin tíðir
gestir hjá þeim.
Við horfum með söknuði á eftir
góðum dreng og þökkum fyrir sam-
fylgdina. Megi æðri máttarvöld
styðja og styrkja Sirrý og fjölskyidu
hennar á erfiðri stundu.
Helgi
-----------------
Leiðrétting’
Minningargrein í blaðinu í gær,
um Gunngeir Pétursson bar und-
irskriftina Ingibjörg Ólafsdóttir.
Hér varð misritun. Hér átti að
standa Gunnar Sigurðsson. Ingi-
björg er kona Gunnars.
t
Alúðarþakkir þeim, sem sýndu okkur samúð og vináttu við andlát
og útför eiginkonu minnar, móður, tengdamóður og ömmu,
frú ÞÓRDÍSAR EGGERTSDÓTTUR,
Kópavogsbraut 64.
Björgvin Jónsson,
Oddbjörg Ragnarsdóttir, Kristján Hj. Ragnarsson,
Jón Björgvinsson, Jóhanna S. Kristmundsdóttir,
Eggert Björgvinsson, Hulda L. Magnúsdóttir,
Þorgils Björgvinsson, Elma B. Guðmundsdóttir,
og barnabörn.