Morgunblaðið - 04.10.1991, Page 31

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 4. OKTÓBER 1991
Minning:
90
Oní Baldvinsson
Fæddur 19. maí 1935
Dáinn 27. september 1991
Það er einkennileg tilfinning að
kveðja mann, sem hefur verið okk-
ur nálægur í huga en samt svo fjar-
lægur. Mann, sem átti sér fagra
drauma um framtíðina. Mann, sem
átti okkur, sem þessar línur ritum.
Stundum skilur leiðir á h'fsleið
fólks og eftir stendur á stundum
barnahópur, sem berst við áleitnar
tilfinningar og hugsanir. Þannig
horfðum við til pabba okkar úr
nokkurri íjarlægð og við fundum
að hann horfði til okkar, en samt
var sambandið slitrótt.
Við höfðum fengið að kynnast
honum í bernsku okkar, fundið að
hann bar marga fagra kosti til lífs-
ins. Draumar hans og vonir bund-
nar framtíðinni voru bjartar og
fagrar, en náðu ekki að rætast.
Það er ekki aðeins sárt þeim, sem
á draumana, þegar þeir rætast
ekki. Sársaukinn leitar líka á huga
þeirra, sem vildu fá að vera með í
því að láta þá rætast.
En skyndilega verður minningin
ein, þar sem áður var ólga tilfinn-
inganna. Þá verður svo erfitt að
koma því frá sér sem býr hið innra
með okkur. Sálmaversin eftir Stef-
án frá Hvítadal lýsa vel tilfinning-
um okkar.
Flutt er orðsins orð
þagna hamarshögg.
Yfir stormsins storð
fellur Drottins dögg.
Lægir vonsku vind,
slekkur beiskju bál.
Teygar lífsins lind
mannsins særða sál.
Kveikt er Ijós við ljós
burt er sortans svið.
Angar rós við rós,
opnast himins hlið.
Niður stjörnun stráð,
engill framhjá fer.
Drottins nægð og náð
boðin alþjóð er.
Guð er eilíf ást,
enp hjarta er hætt.
Ríkir eilíf ást,
sérhvert böl skal bætt.
Lofið Guð, sem gaf,
þakkið hjálp og hlíf.
Tæmt er húmsins haf,
allt er ljós og líf.
Nú er pabbi okkar Guði falinn
og við blessum minningu hans. Við
trúum því líka að vinir fái aftur
að sjást.
Við söknum þess að hafa ekki
haft meira samband við hann. Til-
finningar okkar, í dag, játa þörfina
okkar fyrir þetta samband, sem
ekki náðist. Þessi sama þörf býr
einnig með ungum afabörnum
hans, sem ekki náðu að eiga hann
nálægan.
Stundum er lífið svo torskilið,
óravíddir tilfinninganna svo miklar
og við þar á milli, svo smá og eigin-
gjörn.
Við biðjum góðan Guð að blessa
sálu hans og styrkja og leiða ást-
vini hans alla.
Guð blessi minningu föður okkar
og gefi honum frið og láti honum
líða vel í eilífðinni.
Inga, Steffý, Sigrún og Bjössi
Örninn, hann flýgur svo hátt, svo hátt,
- Heiðskírt er loftið og fagurblátt
og silfurtær sjórinn undir. -
Hann sér yfir fjöll og ijörð og ós,
- um fjallkollinn dansar sólarljós,
en niðri, á grundinni grætur rós-
um glóandi morgunstundir.
(Þ.G.)
Kær vinur minn og frændi er
fallinn frá langt um aldur fram.
Mig langar til að rifja upp í örfáum
orðum þær minningar sem ég á í
huga mér t.d. frá okkar bernsku,
þar sem við ólumst upp í nálægð
og ég leit upp til eldri frænda míns
og vinar sem að mér fannst, leit á
mig sem yngri bróður og gætti
mín eins og ég væri slíkur. Þannig
var Örn Baldvinsson ávallt gagn-
vart mér, góður drengur og hjálp-
samur.
Gegnum himinhvelfing kyrra
kveldljóð ómar mjúkt og þýtt.
Berst til eyrna helgur hljómur
■ hreinn og skær um geiminn vítt.
Dýrð sé Guði. Dagur hnígur.
Drottins friður jörðu á.
Grát ei barn er sólin sígur,
svefninn lokar þreyttri brá.
Hrygga sál í sorgum þínum
sjálfur Drottinn er þér hjá.
Hrygga sál, í hæðir stígur
hjartans bæn þín jörðu frá.
(Valdemar V. Snævar)
Mínar innilegustu samúðar
kveðjur til allra þeirra sem um sárt
eiga að binda.
Jóhann Tryggvason
Elsku besti frændi minn, Örn
Baldvinsson er dáinn, bráðkvaddur.
Svo skyndilegur dauðdagi kemur
alltaf á óvart, jafnvel þó, eins og
í þessu tilfelli, að Örn væri búinn
að vera veikur fyrir hjarta. Ég hitti
hann fyrir nokkrum dögum og þá
leit hann vel út og var ánægður
með lífið og tilveruna.
Öm, eða Össi, eins og ég kallaði
hann alltaf og Gaui, bróðir hans,
sem líka er látinn, voru leikfélagar
og nánustu frændur okkar systkin-
anna á Dalvík. Við Össi vorum
reyndar í sama bekk í barnaskóla
og síðan í Menntaskólanum á Akur-
eyri að loknu landsprófi. Hann var
af þessum sterku stofnum frá
Böggvisstöðum, Ytra-Hvarfi og
Hóli á Upsaströnd.
I barnaskólanum var Össi í
handavinnu með okkur stelpunum,
en þá var ekki algengt að strákar
lærðu að sauma og stúlkur að
smíða. En Össi var alltaf hæstur
enda frábærlega handlaginn.
Össi hlaut marga góða eiginleika
í vöggugjöf. Hann var greindur,
duglegur í íþróttum (á skíðum, í
blaki, á skautum o.fl.), fallegur og
músíkalskur.
Eg leit mjög upp til hans og
fannst heiður að fá að fara með
honum á skauta og skíði. Allt gat
Össi frændi. Leiðir skildu um sinn
þegar hann fór til Svíþjóðar til
náms í vélaverkfræði.
Af tilviljun einni saman giftum
við okkur sama dag, sama ár, þ.e.
1. september 1956. Árum saman
hittumst við þrenn hjón, skóla-
systkini í tilefni af þessum degi.
Með konu sinni Kolbrúnu Björns-
dóttur, sem varð stúdent frá MR
sama ár og við frá MA, eignaðist
hann 4 börn. Ingu Jakobínu, lyfja-
fræðing í Reykjavík, Stefaníu
Birnu, hjúkrunarfræðing á Vopna-
firði, Sigrúnu, lækni í Reykjavík
og Björn Kristján, nema. Þegar þau
hjónin komu heim frá Svíþjóð, hann
þá sem vélaverkfræðingur, komum
við stundum saman og spiluðum
brids. Mikið var líka spjallað um
lífíð og tilveruna. En því miður
skildu þau hjón árið 1975.
Seinna eignaðist hann svo dótt-
ur, Hildi Hrönn sem nú er 10 ára,
með þáverandi sambýliskonu sinni
Svanhildi Karlsdóttur.
í lífinu fer ekki alltaf saman
gæfa og gjörvuleiki og Össi fór
ekki varhluta af erfiðleikum. En
nú síðasta árið virtist hann aftur
orðin bjartsýnn og ánægður með
lífið.
Og eitt er víst. I börnunum hans
búa allir góðu eiginleikarnir sem
hann átti gnægð af.
Vona ég að góður guð gefi Össa
mínum þá ró sem hann fann ekki
meðal okkar.
Kristín H. Tryggvadóttir
„Hann Örn er dáinn.“ Þannig
bárust mér þau óvæntu tíðindi
snemma föstudagsmorguns 27.
september sl., en Örn hafði látist
óvænt og skyndilega úr hjartaslagi
þá um nóttina. Mér sortnaði fyrir
augum og var smátíma að jafna
mig, áður en ég gat sagt nokkuð.
Örn hafði talað við mig í síma
tveim kvöldum áður og var hann
hress og kátur að vanda.
Við Örn vorum mjög nánir vinir
allt frá því að ég kom til Akur-
eyrar, sem hálfgerður sveitamaður
að vestan, og settist í 4. bekk
Menntaskólans á Akureyri haustið
1951. Þar var Örn og hafði hann
byrjað í L. bekk og kominn með
3ja ára menntaskóiareynslu og öll-
um hnútum kunnugur. Veitti hann
mér ómetanlegan styrk og studdi
mig á fyrstu reikulu skrefum inn
í hina virðulegu menntastofnun
Norðurlands. Var sú ræktarsemi
sem Örn sýndi mér strax frá byrjun
grunnurinn fyrir því fóstbræðralagi
sem við bundumst æ síðar.
Örn Balvinsson fæddist á Dalvík
19. maí 1935 og voru foreldrar
hans Baldvin G. Jóhannesson, úti-
bússtjóri Kaupfélags Eyfírðinga á
Dalvík, og eiginkona hans, Stefanía
Sóley Jónsdóttir. Foreldrar hans
eru bæði látin fyrir nokkru. Þau
hjónin eignuðust tvo syni og var
eldri sonurinn Guðjón einu ári á
undan Erni í menntaskólanum.
Leit Örn ætíð mjög upp til eldra
bróður síns og voru þeir mjög sam-
rýndir. Það var því mikið áfall þeg-
Fædd 3. október 1921
Dáin 6. ágúst 1990
Eg ferðast og veit, hvar mín for stefnir á, -
ég fer til Guðs himnesku landa,
ég fer, uns ég verð mínum frelsara hjá
og framar ei skilnaðar sorgin má
né annað neitt ástvinum granda.
(B.S. Ingemann - Stefán Thorarensen)
í gær hefði Sigríður föðursystir
mín orðið 70 ára. Hún var fædd
að Húsum í Ásahreppi, dóttir hjón-
anna Guðbjargar Snorradóttur og
Einars Gíslasonar er þar bjuggu
alla sína búskapartíð.
Sigga, eins og hún var kölluð
af ættingjum og vinum, ólst upp
hjá foreldrum sínum ásamt þremur
alsystkinum sínum, þeim Margréti,
Óskari og Ágústu er öll lifa systur
sína.
Einn hálfbróður, samfeði-a, áttu
þau, Stein, er ólst upp hjá móður
sinni, Kristínu Vilhjálmsdóttur, á
Eyrarbakka og er hann látinn.
Eftir þessari frænku minni man
ég fyrst á Skólavörðustíg 24, en
þar bjó hún þá ásamt manni sínum,
Einari Ágústssyni, stórkaupmanni,
og börnum þeirra, Maríu, Einari
og Guðbjörgu, en seinna eignuðust
þau soninn Ágúst.
Það var gaman -að koma til
Reykjavíkur og hafa stans part úr
degi hjá Siggu. Samskipti okkar
urðu svo nánari er við búum í ná-
býli hvor við aðra, hún flyst með
fjölskyldu sinni í Safamýri 65
(nokkur hús á milli). Það var ávallt
ánægjulegt þegar hún leit inn í
kaffisopa og spjall, enda aldrei
ar Guðjón féll skyndilega frá aðeins
38 ára gamall 1971.
Við Örn lukum stúdentsprófi úr
stærðfræðideild MA árið 1954
ásamt 33 öðrum meðstúdentum.
Þessi bekkur gekk undir nafninu
„Undri“ bæði á meðan við vorum
við skólaim og lengi vel eftirá var
hans minnst með þessu virðulega
nafni. Að stúdentsprófi loknu
skyldu leiðir um sinn þó við færumn
í sama nám þ.e. vélaverkfræði. Örn
settist á skólabekk við hinn virðu-
lega og ævaforna Konunglega
tækniháskóla í Stokkhólmi í Sví-
þjóð á meðan ég tók fyrrihluta
verkfræði við Háskóla íslands. Er
ég ór í seinnihluta nám við Tækni-
háskólann í Kaupmannnahöfn
haustið 1957 hittumst við Örn oft-
ar er hann átti leið um Kaupmanna-
hofn. Örn lauk vélaverkfræðiprófi
1960 og starfaði fyrstu tvö árin í
Svíþjóð við skólann sinn hjá Institu-
tionen för Verktygsmaskiner. Þeg-
ar hann snýr aftur heim árið 1962
starfar hann á fyrstu árunum hjá
teiknistofu Sambandsins, verk-
fræðistofunni Fjarhitun og hjá Iðn-
aðarmálastofnun íslands ásamt því
að reka eigin verkfræðistofu. Árið
1966 hóf Órn störf hjá Umbúða-
miðstöðinni hf., fyrst sem verk-
fræðilegur hönnuður og síðan sem
framkvæmdastjóri hennar allt til
1974. Örn sagði méf einhverntím-
ann að hann hafi hætt þar þegar
reksturinn var kominn á góðan
rekspöl, þá var kominn tírhi til að
snúa sér aftur að verkfræði frekar
en staðna í starfi við eitthvað fínt
skrifborð og í mjúkum forstjóra-
stól. Þetta lýsir mikið eðli Arnar
hvernig hann tók skapandi og
spennandi starf fram yfir þægind-
in. Árið 1976 ræðst Órn til stál-
smiðjusamtakanna Stáivers, sem
var samsteypa nokkura fyrirtækja,
sem höfðu tekið að sér að byggja
jarðhitaaðveitu Kröfluvirkjunnar.
Það stóð reyndar þannig á hjá mér
að ég hafði tekið mér launalaust
leyfi frá föstu starfi til að taka þátt
i verkfræðilegri hönnun ailra
mannvirkja við Kröfluvirkjun. Við
Örn hittumst því sitt hvorum meg-
in við samningaborðið, en ætíð lét-
um við hið faglega ráða í okkar
samskiptum, og datt hvorugum
nokkurn tímann annað f hug. Störf
nein lognmolla í kringum hana.
Hún var mjög hreinskiptin og hress
og sagði jafnan meiningu sína á
mönnum og málefnum. Oft var
rætt um liðna tíð og Hún borin
saman við nútíðina, þar sem í dag
eru öll þægindi, sem hugsast getur
og létta fólki hin ólíku störf til sjáv-
ar og sveita.
Hún hafði líka reynsluna af
hvoru tveggja, þar sem æskuheim-
ili hennar var án mikilla þæginda,
húsakynni í eldri kantinum, en
ævintýri fyrir okkur krakkana. Það
var ætíð tiihlökkun samfara virð-
ingu fyrir hinum aldna og vinalega
bæ að Húsum, sem gagntók sálina
við að ganga inn bæjargöngin,
koma í gamla hlóðaeldhúsið, sem
stóð áfram þótt annað væri komið
í staðinn. Og svo mætti áfram telja
um æskuheimili hennar. Sigga var
af þeirri kynslóð, sem naut þess
að helga börnum sínum og heimili
krafta sína og umhyggju, og bar
heimili hennar þess glöggt vitni,
myndarlegt og hlýlegt.
Eftir að Guðbjörg, móðir henn-
ar, varð ekkja bjó hún á heimili
Siggu og Einars í mörg ár og naut
umhyggju allrar fjölskyldunnar.
Oft var margt um manninn hjá
þeim hjónum, enda gestum ævin-
lega vel fagnað. Það var mjög
ánægjulegt að sjá hvað náið sam-
band var milli Siggu og Maríu dótt-
ur hennar, sérstaklega eftir lát
Einars 1983. Það var mjög
skemmtilegt að gleðjast með Siggu,
hún var söngelsk og hafði gaman
af að taka lagið í góðra vina hóp,
08 -
31
hjá Stálver fóru minnkandi eftir
að framkvæmdum við Kröfluvirkj-
un var Iokið og færði Örn sig um
set árið 1980 og hóf störf hjá
Trausts hf. sem hann vann hjá svo
til óslitið fram til ársins 1988. Þar
fékk Örn virkilega að njóta sín sem
hönnuður á flóknum og nýstárleg-
um tækjum til notkunar í fisk-
vinnslu. Fyrirtækið dafnaði mikið
og óx á þessum árum og seldi
tæki og hugvit bæði innanlands og
utan fyrir fleiri hundruð milljónir
á ári. Ég held að Örn hafi notið
sín best á þessum árum sem skap-
andi verkfræðingur.
Árið 1988 kenndi Örn sér þess
sjúkdóms sem dró hann til dauða.
Hann var þá á spítala í nokkra
mánuði, og var talið að hann hefði
alveg náð sér og komist yfrir veik
indin. Þegar Örn hóf aftur störl
1989 starfaði hann að mestu sem
sjálfstætt starfandi verkfræðingur
með eigin verkfræðistofu fram til
dauðadags. Síðustu störf hans voru
aðallega endurhönnun og/eða
breytingar á útfærslum við ýmsa
framleiðsluferla. Til dæmis vann
hann nokkur verk fyrir Álverið í
Straumsvík.
Örn kvæntist 1956, þegar hann
var við nám í Svíþjóð, Kolbrúnu
Björnsdóttur og eignuðust þau 4
börn: Ingu Jakobínu, lyfjafræðing,
Stefaníu Birnu, hjúkrunarfræðing,
Sigrúnu, lækni, og Björn Kristján,
nema. Þau Kolbrún skildu 1975.
Örn eignaðist eina dóttur, Hildi
Hrönn, með Svanhildi Karlsdóttur.
Síðustu árin bjó Öm með Önnu
Árnadóttur og kveður hún ástkær-
an mann.
Ég og kona mín kynntums Emi
hvort á sinn hátt.. Hún dvaldi á
Dalvík eitt sumar sem unglings-
stúlka og hitti oft í leik Örn og
hans bernskuvini á björtum sumar-
kvöldum. Þessi kynni voru þeim
gleðileg og minntust þau þess, með
eilitlum stríðnisglampa í augum,
oft þegar við hittumst, sjálfsagt til
að stríða mér.
Við hjónin sendum Önnu, börn-
um, barnabörnum og öllu nánasta
skyldfólki, okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Megi minning um
góðan dreng varðveitast í hjörtum
okkar.
Valdimar K. Jónsson
og minnisstæð verður samveru-
stundin er hún samfagnaði okkur
fjölskyldunni á merkisdegi húsbón-
dans.
Þegar minningarbrotum er raðað
saman um samferðafólkið, sem
flyst yfir á annað tilverustig, þá
verða ljúfu og góðu stundirnar það
sem oftast kemur upp í hugann,
þótt ekki gleymist áföll og mót-
læti, sem flest allir verða að reyna
í þessari jarðvist, og hún frænka
var þar engin undantekning.
Örlagadísirnar spunnu henni
ekki ailtaf gullþræði að feta eftir.
En hún stóð af sér með hetjulund
margan brotsjó mótbyrs og veik-
inda. Þegar dró að lokabaráttu
hennar við þann sjúkdóm, sem
læknavísindin ráða ekki allskostar
við ennþá, stóð hún á meðan stætt
varr og studd af sínum nánustu
með umhyggju og ástúð.
Blessuð sé minning hennar.
Halldóra V. Steinsdóttir
Sigríður Einars-
dóttir - Minning