Morgunblaðið - 03.11.1991, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ MINNIWGAR:s!íí?MtóX6Mí1l.fff61^M;R 1991
Kmi Hans Björns-
son - Minning
Fæddur 16. júlí 1929
Dáinn 28. október 1991
„Þar sem góðri menn fara, eru
Guðs vegir.”
Bróðir minn elskulegur, hann
Kalli, er látinn eftir langvarandi og
erfið veikindi. Er ég minnist hans
í örfáum orðum, kemur mér fyrst
í hug sá sólbjarti sumarmorgunn',
er hann kom í heiminn, yngsta barn
foreldra sinna, Soffíu Lilliendahl og
Björns Grímssonar á Akureyri.
Hann óx og dafnaði og öll elskuðum
við þennan fallega dreng, með síða,
ljósa lokkana og ég minnist líka
þess svo glöggt, hvernig ljúflyndi
hans kom strax í ljós á bernsku-
árum hans heima.
Kari kauk próf frá Gagnfræða-
skóla Akureyrar á tilskildum tíma
en hvarf frá frekara bóknámi að
sinni og lagði leið sína hingað til
Reykjavíkur óráðinn, leitandi. Hann
tók próf úr Loftskeytaskólanum og
lærði rennismíði. Um skeið stundaði
hann sjó sem vélstjóri og lenti þá
eitt sinn í lífsháska er skipið fórst
við Reykjanes í mars 1955. Meist-
arapróf fékk hann í iðn sini 1950.
En hann var enn leitandi, fann ekki
lífsfyllingu í starfi sínu. Um þessar
mundir var kennaraskortur víða og
bauðst honum þá kennarastarf við
unglingaskóla úti á landi. Þar var
hann „á réttri hillu”. Hann varð
vinsæll og laginn kennari, þarna
nutu sín hæfileikar hans og hann
naut starfsins.
Jafnframt sótti hann námskeið á
vegum Kennaraskólans og síðar
Kennaraháskólans í tungumálum
og uppeldis- og sálarfræði. Lengst-
an tíma kenndi hann við unglinga-
skólann í Grundarfirði, síðar Grunn-
skóla Eyrarsveitar, frá 1967-78. Á
þessum árum gegndi hann einnig
ýmsum trúnaðar- og fulltrúastörf-
um fyrir Landssamband framhalds-
skólakennara. Eitt ár, 1978-79, las
hann bókmenntir, þjóðfélagsfræði
og uppeldis- og sálarfræði við
Kennaraháskóla Kaupmannahafn-
ar. Eftir heimkomuna tók hann upp
kennslu á ný, þá í Kópavogi en
varð að hætta tveim árum seinna
vegna hjartaáfalls. Þá stofnaði
hann umboðs- og heildverslunina
Karl H. Björnsson, sem hann rak
til dauðadags. í fyrstu var fyrirtæk-
ið smátt í sniðum en óx jafnt og
þétt. Þetta er í stuttu máli starfs-
saga bróður míns. En hann á líka
aðra sögu. Hann naut hamingju í
einkalífi sínu. Þann 11. ágúst 1951
kvæntist hann Huldu Bjarnadóttur,
ættaðri frá ísafirði. Þá eignaðist
hann ástríka eiginkonu, mann-
kostakonu, sem hefur staðið við
hlið hans í blíðu og stríðu, traust
og sterk. Börn þeirra eru fimm, öll
vel gefm og hafa erft heiðarleika
og góðmennsku foreldra sinna. Þau
hafa öll stofnað heimili. Elst er
Ásta hj úk run arf ræðingur, gift
Þórði Erni Guðmundssyni sölu-
manni. Þá Emil Bjarni, blaðafulltrúi
hjá Iðntækistofnun , kvæntur Hall-
veigu Thordarson jarðfræðingi.
Harpa hjúkrunarfræðingur, maður
hennar er Lárus Róbertsson sölu-
maður. Björn, setjari í Prentsmiðj-
unni Odda, kvæntur Höllu Ólafs-
dóttur, nema í Kennaraháskólan-
um, og yngst er Vilborg Soffía stúd-
ent, maður hennar er Gunnar Árna-
Leiðrétting
í minningargrein um Krist-
björgu Pálsdóttur frá Húsavík,
sem birtist sunnudaginn 27. október
sl., slæddist inn villa þar sem minnst
var á föður hennar Pál Kristjáns-
son. Setningin átti að vera svona:
Hann þótti afbragðs smiður og eru
til eftir hann frábærlega vandaðir
og fagrir hlutir, en frægastur er
hann fyrir að standa fyrir byggingu
hinnar fallegu kirkju á Húsavík, en
einnig var hann yfirsmiður við
byggingu gamla skólahússins og
vatnsveitunnar.
son heimspekingur. Barnabörnin
eru 11.
Heimilislíf Karls og Huldu var
með ágætum og er samheldni fjöl-
skyldunnar fágæt. Karl var manna
jafnlyndastur, léttur og hafði fínt
skopskyn. Hann var barngóður og
hændust börn mjög að honum. Þau
hjónin bjuggu eitt ár hjá undirrit-
aðri með tvö elstu börn sín ung og
var unun að sjá Kalla leika við börn-
in og hve vel þau nutu þess.
Þó að sorgin nísti og söknuður
sé nær óbærilegur þegar ástvinir
hverfa okkur sjónum, vakir minning
þeirra hlý og fögur í huga okkar
og hjarta meðan líf endist. Elsku
Hulda mágkona, ég og fjölskylda
mín vottum þér og fjölskyldunni
innilega samúð og þökkum Kalla
samfylgdina af heilum huga. Bless-
uð veri minning hans.
Ásta
Stutt kveðja til afa okkar sem
dó 28. október sl. Það er erfitt að
hugsa sér að eiga ekki eftir að sjá
hann aftur. Hlusta á sögurnar hans
frá því hann var strákur og þegar
hann var kennari. Það var alltaf
notalegt að vera hjá afa, svo hlýr
og kátur, enda hændust flestir að
honum bæði börn og fullorðnir.
JafnVel sumir vinir okkar kölluðu
hann Kalla afa. Heiðarleiki og um-
hyggjusemi voru vörumerki hans,
alltaf tilbúinn að hlusta og gefa góð
ráð. Hældi okkur á hvert reipi ef
við stóðum okkur vel í skólanum
eða í öðru. Það var honum mikið
kappsmál að við stæðum okkur vel
í náminu. Alltaf tilbúinn að kenna
okkur og aðstoða með Iærdóminn.
Mikið veikur og máttfarinn þremur
dögum áður en hann dó var hann
að hjálpa einu okkar með stærð-
fræðina.
Afi var alltaf tilbúinn að grínast
og ekki síst að sjálfum sér. Hann
tók upp á ýmsu, söng og lék ýmsar
kúnstir með, sýndi okkur töfra-
brögð, sagði okkur fyndnar skrök-
sögur svo við veltumst um af hlátri.
Já, hjá afa leiddist okkur ekki, hann
var næmur á ef okkur leið illa, þá
var gott að sitja í hlýja fanginu
hans. Þó afí hafi verið heilsulítill í
mörg ár, vildi hann alltaf hafa okk-
ur í kringum sig og þá helst öll,
oft var mikill gauragangur svo öðr-
um varð um og ó en aldrei afa.
Hluti af okkur barnabörnunum varð
þeirrar ánægju aðnjótandi að fara
í ferðalag með afa og ömmu norður
á Akureyri á æskuslóðir hans sl.
sumar. Þar naut hann sín og gat
sagt okkur af sjálfum sér ungum
og öðru markverðu. Með þessum
orðum viljum við kveðja elsku hjart-
ans afa okkar, og munum ávallt
búa að því að hafa átt hann, og
við eldri munum miðla kynnum
okkar af honum til þeirra yngri og
ófæddu.
Elsku amma, þið sem voruð sam-
an öllum stundum, Guð styrki þig
á þessum erfiða tíma, sömuleiðis
okkur og foreldra okkar. Þó afi
hafi verið tekinn svo fljótt frá okk-
ur, getur enginn tekið minningarn-
ar, þær eigum við og geymum í
okkur.
Við þökkum elsku afa fyrir allt.
Barnabörnin
Elsku Kalli bróðir minn er látinn.
Hann fæddist í Aðalstræti 17 á
Akureyri, 16. júlí 1929, sonur hjón-
anna Soffíu Lilliendahl og Björns
Grímssonar. Hann var yngstur af
okkur átta systkinum. Hann var
yndislegur drengur og lenti það oft
á okkur Hörpu systur, sem er látin,
að passa hann til skiptis. Þegar
hann var spurður hver ætti hann
þá sagði hann alltaf, Habba og
Dedda.
Kalli kvæntist Huldu Bjarriadótt-
ur, yndislegri konu og eignuðust
þau fimm börn, Ástu, Emil, Hörpu,
Björn og Soffíu, sem öll eru gift
og farin að heiman, öll sérstaklega
elskuleg börn.
Kalli var einstaklega góður heim-
ilisfaðir, alltaf hress og kátur og
hafði mjög létta lund enda hændust
barnabörnin að afa sínum. Ég held
að ég hafi aldrei þekkt samheldnari
fjölskyldu, það var gott að koma
heim til þeirra því þau voru ákaf-
lega gestrisin.
Ég votta Huldu mágkonu, sem
hefur misst svo mikið, börnum,
tengdabömum og barnabörnum
innilega samúð. Ég kveð elsku Kalla
minn með sárum söknuði.
Gerður systir
•Karl Björnsson, tengdafaðir
minn, er látinn eftir þunga en
skammvinna sjúkdómslegu. Ollum,
sem til hans þekktu, var það mikil
harmafregn, endá var hann ekki
nema rétt liðlega sextugur, lífsglað-
ur og atorkusamur í daglegu starfi.
Það er ekki svo ýkja langt síðan
að ég kynntist Karli og mér er það
því sérstaklega miður að hafa ekki
auðnast að eiga með honum fleiri
góðar stundir. Strax og ég kom í
ijölskylduhóp hans fann ég að hann
tók mér opnum örmum og glaður
í bragði. Það hefur alltaf verið gott
að sækja hann heim, bæði var hann
vingjarnlegur í fasi og hafði gaman
af því að ræða málin og gantast.
Állir, sem hafa kynnst ijölskyldu
Karls, vita hvað hún er einstaklega
náin og samheldin. Hvergi undi
hann sér betur en innan um barna-
börnin, enda voru þau daglegir
gestir og sóttu oft fast eftir því
sjálf að fá að vera hjá afa og ömmu
í Engihjalla. Nú á þessari erfiðu
stundu er öllum lifandi ljóst hvað
hann var mikill þungamiðja í lífi
fjölskyldunnar.
Karl fékkst við margt um dag-
ana, nú síðast heildsölu, sem hann
annaðist af samviskusemi fram
undir það síðasta. En ekki skyldi
gleyma því ævistarfi sem fólst í
umhyggju hans fyrir börnunum. Sú
fölskvalausa ástúð og það ósér-
hlífna örlæti sem hann sýndi afkom-
endum sínum mun varðveitast í
minningunni og verða þeim fyrir-
mynd sem eftir lifa. Slíkt ævistarf
er ekki vanalega skráð í annála,
en er þó áreiðanlega það starf sem
skilar sér best af öllum.
Ég þykist viss um að allir þeir
sem þekktu Karl og syrgja hann,
finna nú sárt til með Huldu Bjarna-
dóttur, konu hans. Frá unga aldri
deildu þau með sér öllu sínu og líf
þeirra var svo samofið að það er
erfitt að ímynda sér eitt án hins.
Ég óska þess að hún finni styrk til
þess að standast þessa erfiðu raun.
Ég þekki hana nógu vel til að geta
sagt að hennar mesta huggun verð-
ur sú að annast og vemda þá fjöl-
skyldu sem var Karli svo kær og
uppspretta lífshamingju hans og
gleði.
Gunnar J. Árnason
Núna einmitt þegar dagar sum-
arsins eru að renna út og vetur að
ganga í garð kvaddi lífið hann Kalli
okkar góði vinur.
Þar er nú þannig að þó svo að
maður viti af dauðanum í nálægð
er maður aldrei tilbúinn að taka
umskiptunum. Okkur verður orða
vant, fyllumst söknuði og trega.
Syrgjum ljúfan fjölskylduvin sem
fór alltof fljótt. Þessi maður sem
hafði svo mikinn lífsvilja og óbil-
andi áhuga og kjark til að takast
á við verkefni daglegs lífs, þó að
um árabi' hafi starfsþrek hans ver-
ið lamað sökum heilsubrests. Hann
lá hvað eftir annað við dauðans dyr
síðasta áratug en reis á ný upp
aftur til starfa hvað eftir annað.
Hann hafði eldheitar hugsjónir og
lét skoðanir sínar á þeim óspart í
ljós, loguðu þá augu hans líkt sem
stjörnur sindra. Hann var sjálfum
sér samkvæmur, drengur góður.
En frá því í vor hefur’ engum dulist
að honum var brugðið. Enn á ný
var hann orðinn veikur. Lengi vel
vonuðu allir að hann næði heilsú
en sú von brást, nú var stundin
komin, ferðin mikla ákveðin. Kalli
okkar vissi hvert stefndi. Hann
ræddi málin og hughreysti fólkið
sitt. Hann lést í svefni á heimili
sínu þann 28. október, eftir langar
og strangar vikur.
Ungur að árum steig hann stórt
Þýskalandi þar sem við dvöldum í
sumarhúsi, við fjögur og dóttir okk-
ar. Þar snerist hver dagur upp í
ævintýri, sannkallaðir dýrðardagar
sem liðu alltof fljótt. Einnig munum
við marga ánægjulega samfundi
þar sem slegið var á létta strengi
og söngvar ómuðu. Dans var stiginn
þar til nótt nam við dag. Þar var
Kalli hrókur alls fagnaðar. Allt
þetta verður stórkostlegt í minning-
unni. Hulda, ásamt börnum þeirra,
stóð heilum huga við hlið hans í
veikindum, hvort sem var heima eða
á sjúkrahúsum.
Hér ljúkum við þessum fátæk-
legu minningabrotum um vin okk-
ar. Þökkum honum samfylgdina,
viss um endurfundi. Minningin um
góðan dreng lifir að eilífu. Vottum
Huldu, börnunum og fjölskyldunni
allri dýpstu samúð.
Helga og Valdi
gæfuspor er hann gekk að eiga
yndislega konu, Huldu Bjarnadótt-
ur, sem lifir mann sinn. Saman eiga
þau fimm vel menntuð og góð börn
sem öll hafa stofnað eigin heimili.
Barnabörnin þeirra eru tólf sem
voru honum öll jafn hjartfólgin.
Kalli lagði afar mikið upp úr mennt-
un barnanna enda sjálfur vel að sér
og hafði leitað sér þekkingar á
ýmsum sviðum. Lengi stundaði
hann kennslu sem honum fórst
mjög vel úr hendi. Hann trúði á
æskumanninn og vildi honum allt
hið besta.
Afabörnin hændust mjög að hon-
um og þau sem komin eru á skóla-
aldur hafa ekki farið varhluta af
visku hans og þekkingu. Hann hafði
sérstakan frásagnarhæfileika, var
hnyttinn, orðhagur og spaugsamur
fram á síðustu stund. Hann var
mikill fjölskyldumaður, heimilið var
honum helgur friðarreitur, þar sem
Hulda hans, ásamt honum, stóð
vörð um stóra hópinn sinn. Þau
hafa staðið saman í blíðu og stríðu
í fjörutíu ár.
Okkar kynni hófust er við Hulda
konan hans fórum að vinna saman
hjá Kópavogsbæ. Hófst þá á milli
okkar hjóna og þeirra vinátta sem
hefur varað síðan án nokkurs
skugga. Fjölskylduvinir verður allt-
af nákominn, hann á stað í hjarta
manns og tilveru. Kalli, eins og
okkur er tamast að nefna hann, var
einstakur maður, fullur heiðarleika
og manngæsku. Hann var mikið
lesinn og óspar að miðla manni af
fróðleik þeim er hann bjó yfir. Hann
átti einstaklega gott með að um-
gangast fólk, ekki hvað síst börn
og unglinga.
Okkur verða minnisstæðar utan-
landsferðir er við fórum saman.
Sérstaklega 3ja vikna vera okkar í
ERFISDRYKKJUR
í þægilegum og
rúmgóöum salar-
kynnum okkar.
DiitliSlfi
Álfheimum 74,
sími 686220
Minning
Semjum minningargreinar,
afmælisgreinar,
tækifærisgreinar.
Önnumst milligöngu
við útfararstofnanir.
Sími 91-677585.
Fax 91-677586.
Mig langar í fáum orðum að
minnast vinar míns, Karls Björns-
sonar, sem lést þann 28. okt. eftir
erfið veikindi. Á slíkri stundu koma
minningarnar fram frá liðnum dög-
um. Ég minnist þess þegar ég hitti
hann fyrst. Þá var ég lítil stelpa
að sniglast í kringum mömmu mína
og Huldu, konuna hans Kalla, í
vinnunni. Og þá strax bundumst
við miklum vináttuböndum sem áttu
eftir að leiða af sér ótal góðar stund-
ir. Þar er mér efst í huga ferðalag
okkar til Þýskalands sumarið 1988.
Var ég þá nýfermd og kannski með
snert af unglingaveikinni. Þar
kynntist ég best hans mannkostum,-
hvað hann skildi mig vel og ég gat
alltaf rætt við hann um mín ímynd-
uðu vandamál sem hann greiddi úr
eins og honum var lagið. Það getur
verið erfitt fyrir stelpu sem hvorki
er krakki né fullörðin að verða að
trúa því að sjá hann ekki aftur í
lifanda lífi, fá aldrei að knúsa hann
eða sjá blíða svipinn og bjarta bros-
ið sem hann var svo óspar á.
„Vinur þinn er þér allt. Hann er
akur sálarinnar, þar sem samúð
þinni er sáð og gleði þín uppskorin.
Hann er brauð þitt og arineldur.
Þú kemur til hans svangur í leit
að friði. Þegar vinur þinn talar, þá
andmælir þú honum óttalaust eða
ert honum samþykkur af heilum
hug. Og þegar hann þegir, skiljið
þið hvor annan.” Úr Spámanninum.
Nú ætla ég að biðja góðan guð
að varðveita hann í guðsríki, styðja
og styrkja Huldu mína og alla
krakkana í þeirra miklu sorg. En
við skulum trúa því að við öll eigum
eftir að hittast í eilífðarlandinu og
veit ég að þá mun hann taka okkur
opnum örmum sem.fyrr.
Ástarkveðja,
Solla.
Suðurlandsbraut 10
108 Reykjavík. Slmi 31099
tll kl. 22,- einnig um helgar.
Framleiðum allar stærðir og gerðir af legsteinum.
Veitum fúslega upplýsingar og ráðgjöf
um
II S.HELGAS0N HF
I STESiSHfUI
■ SKÐUMUVEGI 48 SÍMI 76677
.