Morgunblaðið - 13.02.1992, Blaðsíða 36

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 13. FEBRÚAR 1992
Guðmunda Sigurð-
ardóttir — Minning
Fædd 30.mars 1916
Dáin 5. febrúar 1992
í dag er til hinstu hvílu borin
Guðmunda Guðrún Sigurðardóttir.
Með Guðmundu er gengin mikil og
góð kona. Ég kynntist „ömmu á
Njálsgötu" fyrir 3 árum og frá
fyrstu kynnum var hlýi faðmurinn
hennar opinn.
Þó okkur unga fólkinu finnist 75
^ ár löng ævi fannst manni Guð-
munda ekki gömul, enda alltaf stutt
í kímnina og léttleikann.
Guðmunda og Óli, maðurinn
hennar, komu upp myndarlegum
bamahópi. Þrátt fyrir annríki heim-
ilis- og fjölskyldulífs endurspeglað-
ist kærleikurinn milli Guðmundu og
Óla fram að því að þau kvöddust í
bili á afmælisdegi hans. Ég man
og mun alltaf geyma heilræðið sem
hún gaf mér þegar ég var nýbúin
að eignast dóttur mína, fyrir rúmu
ári. „Asta mín, mundu að þó bömin
þurfi mikla athygli þá máttu aldrei
gleyma honum Sigga þínum, hann
þarf líka á athygli þinni að halda.“
Og þannig var amma, kærleiksrík
-* og sífellt að hugsa um aðra.
Ég lif í Jesú nafni
í Jesú nafni ég dey,
þó heilsa og líf raér hafni,
hræðist ég dauðann ei.
Duaði ég óttast eigi,
afl þitt né valdið gilt,
í Kristi krafti ég segi,
kom þú sæll þá þú vilt.
(Hallgr. Pétursson.)
Ég votta aðstandendum öllum
mína innilegustu samúð, en minn-
„ ingin um góða konu lifír.
Asta Hjálmtýsdóttir.
Mig langar að minnast í fáum
línum heiðurskonu þeirrar sem í dag
verður jarðsett frá kirkju Fíladelfíu-
safnaðarins, Guðmundu Sigurðar-
dóttur, Njálsgötu 17, Reykjavík.
Guðmunda fæddist í Yestmanna-
eyjum, dóttir hjónanna Halldóru
Hjörleifsdóttur og Sigurðar Hró-
bjartssonar útvegsbónda, Litlalandi
í Vestmannaeyjum.
Guðmunda var næst yngst barna
þeirra hjóna en systkinin voru alls
sex. Þrjú systkina Guðmundu eru
látin en Margrét, elsta systirin,
kveður nú elskulega systur.
Fyrir rétt tveimur mánuðum síð-
an kvöddu þær Margrét og Guð-
munda yngstu systur sína Bernód-
íu, en Guðmunda var þá orðin veik.
Þann 5. mars 1938 giftist Guð-
munda eftirlifandi manni sínum
Ólafi Þorsteinssyni og eignuðust
þau átta böm sem öll eru á lífi, og
eru því barna- og barnabörnin orðin
mörg.
Ég átti því láni að fagna að kynn-
ast Guðmundu fyrir rétt rúmum 20
árum, er ég giftist systurdóttur
hennar, og er mér minnisstætt hve
hlýjar móttökur ég fékk. Guðmunda
. var heittrúuð kona sem gat vitnað
hvar og hvenær sem var um frels-
ara sinn Jesúm Krist, og bænarandi
hennar var mjög sterkur, þannig
að margt var mannfólkið sem kom
við að Njálsgötu 17, til að fá trúar-
legan styrk. Mér fínnst ég ávallt
standa í mikilli þakkarskuld við
Guðmundu, því fyrir nokkrum árum
er ég sjálfur átti í erfíðleikum sendi
hún mér bækling sem hét Málverk-
ið mikla, og sagði frá listmálara í
Diisseldorf í Þýskalandi sem málaði
mynd af Kristi á krossinum og hafði
skrifað undir krossinn á myndinni,
“*■ „Allt þetta gerði ég fyrir þig, hvað
hefur þú gert fyrir mig?“
Þannig var Guðmunda, hún fann
það sem maður þurfti, og minnti
mann á hveiju maður þyrfti að
gefa gaum að.
Guðmunda kom mér þannig fyrir
sjónir sem sannur lærisveinn Drott-
ins, og var alltaf reiðubúin að þjóna
Jesúm Kristi, og eins og hún sjálf
sagði, Kristur elskaði mig, og lagði
sjálfan sig í sölumar fyrir mig.
í Róm. 14 stendur skrifað: Takið
að yður hina óstyrku í trúnni, án
þess að leggja dóm á skoðanir
þeirra, þannig var Guðmunda í
raun, hún lifði í Drottni og hún dó
í Drottni, því hún vissi að hvort sem
við lifum eða deyjum, þá erum við
Drottins, því til þess dó Kristur og
varð aftur lifandi.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
kynnst þessari góðu konu; og bið
góðan Guð að styrkja þig, ÓIi minn,
og bömin ykkar öll í ykkar miklu
sorg.
Við sem þekktum Guðmundu
munum geyma minningu um góða
konu sem hafði alltaf nóg að gefa
öðmm.
Friðrik Óskarsson.
Mér bámst skilaboð þess efnis á
miðvikudaginn var að Guðmunda á
Njálsgötunni væri farin heim til
Drottins. Það vom blendnar tilfínn-
ingar sem bærðust í bijósti mínu,
annars vegar söknuður og hins veg-
ar þakklæti.
Ég hafði heimsótt hana nokkmm
sinnum á undanfömum vikum og
það mátti öllum ljóst vera sem sóttu
heim sjúkrabeð hennar að þar var
einn hinna heilögu Guðs að bíða
samfunda við skapara sinn.
Það er ekki að undra að fjöl-
skylda hennar og bræður og systur
í Kristi beri söknuð í bijósti vegna
andláts hennar, þar sem með henni
er genginn mikilvirkur starfsmaður
á akri Guðs og friðarhöfn fjölskyld-
unnar. Ég ætti öllu heldur að segja
hermaður í þeim óvíga her sem Guð
hefur kallað til þjónustu sinnar hér
á jörðunni.
Guðmunda var óvenjuleg kona
fyrir margra hluta sakir. Það sem
gerði hana óvenjulega í mínum
huga var óbifanleg trúarsannfær-
íng hennar og það lifandi samfélag
við Drottinn Jesúm Krist sem hún
átti og gat ekki og reyndi ekki að
leyna fyrir samferðarmönnum sín-
um. Menn þurftu ekki að umgang-
ast Guðmundu nema dagstund til
að gera sér ljóst að þar var á ferð-
inni kona með uppgerðan huga og
ákveðna stefnu. Það þurfti enginn
að giska á hugmyndir hennar um
guðsríki og eilífðarmálin. Hún var
kona sem bar í bijósti sér köllun
frá almáttugum Guði og sinnti
henni eftir bestu getu. Þær bæna-
stundir sem við áttum saman á
dánarbeði hennar voru þrungnar
óvenjulegum krafti Guðs.
Guðmunda var fyrst og fremst
bænahetja. Hún var stöðugt að
beijast í bænum sínum fyrir velferð
annarra og þá fyrst og fremst fyrir
sinni nánustu fjölskyldu og Guðsríki
á íslandi. Það er skarð rofið í raðir
okkar og ef til vill er það stærra
en menn gera sér almennt ljóst.
Hún lagði sitt lóð á vogarskálarnar
í kyrrþey og það fór aldrei mikið
fyrir henni, en að mínu mati var
það lóð þungt. Guð gefí íslandi fleiri
bænakonur eins og Guðmunda var.
Þegar ég hugleiði líf Guðmundu
og þann sterka vitnisburð um
gæsku Guðs sem það var kemur í
huga minn ritningarvers í þrettánda
kaflanum í Matteusi. Þar segir:
Aðra dæmisögu sagði hann þeim: „Líkt er
himnaríki mustarðskomi, sem maður kom
og sáði í akur sinn. Smæst er það allra
sáðkoma, en nær það vex, er það öllum
jurtum meira, það verðurtré, og fuglar him-
ins koma og hreiðra sig í greinum þess.“
Líf Guðmundu hefur keim af
þessari dæmisögu. Hún tók á móti
auðmýktarorðum um frelsi og end-
urlausn í Kristi Jesú sem ung kona
og það ríki óx innra með henni all-
ar götur fram á síðustu ár. Reynd-
ar gerði hún djúpt val í Guði nú
fyrir örfáum árum. En þessi and-
legi vöxtur innra með henni varð
að miklu tré og fuglar, jafnvel þeir
fulgar sem flestum er ekkert um
gefíð, áttu sér skjól í greinum þess.
Seint og snemma bar hún hag
smælingjanna fyrir bijósti og að
mörgum gaukaði hún ýmsu sem hún
er nú að uppskera fyrir.
Ég fór með Guðmundu í nokkrar
heimsóknir í fangelsi hér á árum
áður og mér er minnisstætt’ hversu
hlýjan móðurkærleika hún bar til
þeirra ólánsömu manna sem þurftu
að dvelja um lengri eða skemmri
tíma bak við lás og slá. Hún talaði
kærleiksorð sem náðu beint til hjart-
ans og öllum var ljóst að hugur
fylgdi máli. Það var ekki einvörð-
ungu að hún talaði orð kærleikans
heldur fylgdu verkin með. Heimili
hennar á Njálsgötu 17 í Reykjavík,
var mörgum útigangsmanninum
griðarstaður. Ólafur, eiginmaður
Guðmundu, mátti oft sýna mikla
þolinmæði því örtröðin var oft slík.
Það var einnig viðtekið á heimilinu
að þeir ólánsömu og aðrir sem áttu
um sárt að binda hringdu til Guð-
mundu til að sækja styrk. Þá var
beðið í símann á staðnum og tæpi-
tungulaust og ekki brást það að
einnig þurfti að lofa Guð og þakka
honum fyrir ótal 'sigra bæði smáa
og stóra.
Guðmunda hefur ætíð verið mér
og minni fjölskyldu blessun og ljós.
Á óeigingjarnan hátt hefur hún
veitt stuðning sinn og barist með
okkur í bæninni. Samband fjöl-
skyldnanna hefur verið náið og
reyndar frá fyrsta degi hjónabands
mín og konu minnar, en það var
einmitt Guðmunda sem opnaði
heimili sitt þann dag sem oftar til
að leggja síðustu hönd á búnað
konu minnar á brúðkaupsdaginn.
Það var ekki ósjaldan að leið okkar
lá á Njálsgötu 17 til að þiggja veit-
ingar, taka þátt í gleði og deila
sorgum.
I huga mínum á þessari stundu
er einnig þakklæti. Þakklæti fyrir
að hafa fengið að deila að hluta
vegferð minni með trúarhetju hvers-
dagsins sem vinnur áhrifamikið
verk í guðsríki án þess að blásið sé
í lúðra eða bumbur barðar. Guð-
munda var slík kona. Eftir að hafa
kynnst slíkum persónuleika hefur
maður meiri trú á þessari þjóð og
er bjartsýnni en ella að þrátt fyrir
allt munu bænir hinna sterku, sem
við ekki kunnum skil á, verða svar-
að til blessunar fyrir land og lýð.
Ég er Guði þakklátur.
Gunnar Þorsteinsson.
Hún amma er farin heim til
Drottins. Það verður erfítt að fylla
það skarð sem hún skilur eftir sig.
Hún var einstök kona, sem mátti
ekkert bágt sjá og þar fór hún ekki
í manngreinarálit. Sama hvort það
var útigangsmaður eða borgarstjór-
inn sem varð á vegi hennar, þá
talaði hún til þeirra Guðs orð. Það
voru margir sem litu inn til ömmu
á Njálsgötunni og alltaf gaf hún
sér tíma til að sinna þeim sem
komu. Með fómandi kærleika gaf
hún þeim sem komu til hennar
brauð, te og Guðs orð. Ég vil þakka
Guði fyrir þær yndislegu stundir
sem ég átti með ömmu.
Hún var lifandi trúuð kona sem
var kristin í orði og verki. Hún elsk-
aði að tala um Drottin Jesú Krist,
en sérstaklega elskaði hún að tala
um Jesú blóð. Því að blóð Jesú frels-
ar manninn undan synd og gefur
honum eilíft samfélag við Guð.
Amma sagði mér oft eina sögu
af föður sínum, Sigurði frá Litla-
landi í Vestmannaeyjum. Þegar
hann var á sínu dánarbeði var hann
mjög órólegur yfír því að mæta
skapara sínum og honum fannst
hann ekki nógu hreinn. Fólkið í
kringum hann sagði að hann þyrfti
ekki að hafa áhyggjur af því, þar
sem hann hefði alltaf gert gott í
kringum sig og verið fús að hjálpa
öðrum. En Sigurður langafi fékk
ekki frið fyrr en frelsaður Guðs
maður kom til hans og sagði honum
að blóð Jesú hreinsar burt alla synd
eins og stendur í fyrsta Jóhannesar-
bréfí.
En ef vér göngum í ljósinu, eins
og hann er sjálfur í ljósinu, þá höf-
um vér samfélag hver við annan
og blóð Jesú, sonar hans, hreinsar
oss af allri synd. Ef vér segjum:
„Vér höfum ekki synd,“ þá svíkjum
vér sjálfa oss og sannleikurinn er
ekki í oss. Ef vér játum syndir vor-
ar, þá er hann trúr og réttlátur, svo
að hann fyrirgefur oss syndirnar
og hreinsar oss af öllu ranglæti. (1.
Jóh. 1:7-9.)
Þessu tók langafi á móti með
fögnuði aðeins tveimur dögum fyrir
andlátið. Þess vegna voru þetta
mikil uppáhaldsvers úr Biblíunni
hjá ömmu.
Amma var bænheit kona og bað
fyrir mörgum sem urðu á vegi henn-
ar. Margir fundu kraft heilags anda
þegar hún bað hástöfum fyrir þeim
og sumir eiga vitnisburð um lækn-
ingu. Einnig bað hún daglega fyrir
afkomendum sínum eða „hópnum
sínum“ eins og hún nefndi okkur.
Ég vissi til þess að hún byijaði að
biðja fyrir okkur meðan við vorum
enn í móðurkviði.
Ef ísland ætti fleiri slíkar trúar-
hetjur eins og amma var, sem bað
stöðugt fyrir hópnum sínum og tal-
aði sannleika Guðs til þeirra, þá
væri blessun Guðs ríkjandi yfir
landinu okkar.
Það er erfítt að kveðja ömmu og
eins vár erfítt að kveðja hana með-
an hún var hjá okkur, því hún hafði
frá svo mörgu að segja og helst bað
hún fyrir manni áður en maður fór
frá henni. Á dánarbeði sínu lofaði
hún Drottin og þeir sem komu í
heimsókn fengu uppörvunarorð frá
ömmu.
Hún átti svo mikinn kærleika og
það var hennar þrá að allur hópur-
inn hennar myndi gefa Jesú Kristi
hjarta sitt og ganga veg Guðs.
Ég bið Guð að hugga þá sem
syrgja hana, en sérstaklega vil ég
biðja Guð að styrkja afa í þessum
miída missi. Óli afí stóð á bak við
þessa einstöku konu, því að þau
góðverk sem hún gerði í Jesú nafni
lét hann sér vel líka þótt hann segði
ekki mikið.
Nú er amma farin heim til Drott-
ins en það var hennar þrá að hitta
Jesú og dvelja um eilífð hjá honum.
Kolbeinn Sigurðsson og
fjölskylda.
Nú ertu leidd, mín ljúfa,
lystigarð Drottins í,
hörmunga’ og rauna frí
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unun og eilíf sæla
er þín hjá landsins stól.
(H. Pétursson.)
Til elsku ömmu minnar. Mér þótti
gott að koma til hennar, hún tók
alltaf vel á móti mér. Það var gott
að fá te og ristað brauð hjá henni,
eftir langan söludag hjá mér. Við
gátum alltaf talað saman um hitt
og þetta. Ég var reynslunni ríkari
þegar ég kvaddi hana. Það var erf-
itt að kveðja hana, hún þurfti alltaf
að segja mér eitthvað meira af sinni
reynslu.
Ég þakka ömmu allar góðu
stundirnar sem við áttum saman.
Blessuð sé minning hennar.
Margrét. Sigurðardóttir.
Það eru margar dýrmætar stund-
ir sem hún amma hefur gefið vinum
sínum og vandamönnum um ævina.
Hún var alveg einstök manneskja
og skyldi ávallt eftir sólargeisla
hvar sem hún kom. Fyrir henni
voru allir jafnir. Hún leit á hjartað
og talaði í alla staði fallega um
fólkið sem varð á vegi hennar.
Mörg gullkorn eru í minnum okkar
sem Drottinn hafði lagt henni í té
til að styrkja og blessa. Við vitum
sjálfsagt minnst hvað hún þurfti
að reyna á sinni ævibraut. En eitt
er víst hún var ávallt sönn í hjarta
og í verki. Hver sem varð á vegi
hennar fékk að vita um þann dá-
samlega fjársjóð sem Drottinn hafði
gefið henni og hún vildi opna fyrir
öðrum. En það sem Drottinn hefur
gefið tekur hann aftur og allt hefur
sinn tíma. Og nú hefur Drottinn
tekið hana í faðm sér.
Elsku amma litla, eins og við
kölluðum hana, við þökkum þér
fyrir hveija þá stund sem þú gafst
okkur. Þær verða varðveittar í
hjarta okkar þar til við mætum þér
að nýju.
Leggðu til birtunnar
leið þína
og myrkrið
nær þér ekki
þó að skuggi
vísi þér veginn.
(Þorgeir Sveinbjamars.)
Stella, Davíð, Eva Dögg
og Þorleifur Gaukur.
Þótt ég talaði tunpm manna og engla,
en hefði ekki kærleikann væri ég sem
hljómandi málmur og hvellandi bjalla.
Þessi ritningarvers komu mér í
hug er mér barst fregnin um andlát
minnar elskulegu trúsystur, sem
var mér svo kær. Fundum okkar
Guðmundu bar fyrst saman á sam-
komu hjá Fíladelfíusöfnuðinum.vor-
ið 1974. Þá kom þessi yndislega
kona á móti mér og heilsaði. Frá
henni stafaði svo mikill kærleikur,
svo mikill friður að ég hafði aldrei
upplifað annað eins, og ég sagði
það oft seinna að hefði einhver sagt
mér að hún væri engill af himnum
hefði ég trúað því. A vináttu okkar
Guðmundu bar aldrei skugga í þessi
17 ár sem við þekktumst. Heima
hjá Guðmundu á Njálsgötu 17 var
oft þröng á þingi. Þangað leitaði
fólk í erfiði lífsins, fólk með alls
konar vandamál. Guðmunda gaf
öllum tíma, hún skildi allt í þessu
lífí, hún átti ráð við öllu og hún
hlustaði á alla því hún var svo óeig-
ingjörn. Guðmunda hafði hjarta
fyrir öllum er urðu áfenginu að
bráð. Eitt sinn komu drukknir menn
að dyrum Guðmundu, mennirnir
voru skjálfandi og illa til reika.
Þeir voru að leita sér að einhveiju
skjóli sem endranær. í þetta skipti
gat hún ekki boðið þeim inn í bæ-
inn, en Guðmunda fann ráð við
því, hún fór út á tröppurnar með
mat í skál og gaf þeim að borða. í
fjölda mörg ár fór Guðmunda í
hegningarhúsið við Skólavörðustíg
á aðfangadag með gjafir til fang-
anna, hún var vinur þeirra. Hún
elskaði alla sem erfitt áttu og fet-
aði svo sannarlega í fótspor Krists.
Margt væri hægt að segja því
margar eru minningarnar, en það
verður ekki sagt hér. Nú er Guð-
munda komin heim til frelsarans
sem hún lifði fyrir hérna megin
grafar. Hún setti sína von á Drott-
inn og fól honum allt. Ekki fyrir
langa löngu talaði ég um að það
væri verst að hún þyrfti að þjáðst
svo mikið í sínum veikindum. Þá
huggaði hún mig og sagði: „Þetta
gerir ekkert til, ég er á leiðinni
heim, inn í hina nýju Jerúsalem."
I dag kvðejum við þessa stórkost-
legu konu og eftir standa yndisleg-
ar minningar, minningar um trú á
frelsarann, minningar um kærleika
Krists og minningar um elsku og
frið milli manna.
Drottinn gaf og Drottinn tók
lofað veri nafn Drottins.
Óli minn, við"hjónin vottum þér
okkar dýpstu samúð, og einnig
börnum og barnabörnum, og biðjum
í Jesú nafni góðan Guð að blessa
ykkur og styrkja.
Þóra Björk Benediktsdóttir.