Morgunblaðið - 17.03.1992, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 17. MARZ 1992
Minning:
Kristín Sólveig
Sveinbjörnsdóttír
Mér brá mikið þegar Jóna Björk
vinkona mín hringdi í mig aðfara-
nótt sunnudagsins 8. mars og sagði
mér að mamma sín lægi þungt hald-
in á Borgarspítalanum. En við
reyndum að vera vongóðar og báð-
um góðan guð um að allt færi vel.
En þegar Jóna hringdi í mig á
sunnudagsmorgninum og tilkynnti
mér að mamma sín væri dáin, hafði
ég fátt að segja en hugurinn reikaði.
Mér fannst þetta óréttlátt og
skildi ekki lífið. Af hverju hún, allt-
af svo hress, alltaf svo fín og fal-
leg. Hennar tími gat ekki verið kom-
inn. Maður spyr og spyr spuminga
á slíkri stundu, en það er fátt um
svör. Þetta er eitthvað sem við eig-
um ekki að skilja og fáum ekki að
skilja og við verðum að sætta okkur
við það.
Ég er búin að vera heimagangur
í Lálandi á heimili Stínu frá því ég
var sjö ára gömul og á ég þaðan
margar góðar minningar.
Ég og dóttir mín fengum að eyða
síðasta sumarleyfi Stínu hér á jörðu
með henni og fjölskyldu hennar á
^tallorka síðastliðið sumar.
Þaðan eigum við mæðgur margar
ánægjulegar minningar. Mér er það
minnisstætt að á kvöldin þegar við
sátum öll saman upp á herbergi hjá
Stínu og Grétari að tala saman og
jafna okkur eftir sólbaðsleguna voru
dóttir mín, Halldóra Sif, og dóttur-
dóttir Stínu, hún Salóme, alltaf í
prinsessuleik og vitanlega klæddu
þær sig í náttkjólana og blússumar
hennar Stínu og skreyttu sig með
viðeigandi perlufestum og fíneríi.
Og svo sannarlega vom þetta sönn
' "prinsessuföt, því Stína leit alltaf út
eins og prinsessa og þá mynd geymi
ég í hjarta mínu.
Ég bið góðan guð að styrkja fjöl-
skyldu hennar á þessari sorgar-
stund.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá aftur
hug þinn, og þú munt sjá, að þú grætur
vegna þess, sem var gleði þín.
(Ur Spámanninum.)
Ásta Björk Benediktsdóttir.
Hvað er á bak við íjallið? Þessi
spuming þvælist gjaman fyrir barn-
inu og þótt vit og þroski aukist með
árunum halda svipaðar spumingar
áfram að áreita okkur. Hvað er á
bak við tjaldið sem skilur milli lífs
og dauða? Dauðinn er okkur alltaf
sama ráðgátan og við emm alltaf
jafnilla undir það búin að mæta
honum. Hann kemur oft sem lang-
þráður vinur þegar jarðvistin er orð-
in óbærileg vegna sjúkleika, þreytu
eða aldurs. En oft birtist hann jafn-
óvænt og sviplega og nú hefur gerst.
Og við spyrjum enn: Hver ræður
því hvenær tímaglas okkar tæmist?
Af hvetju er fólk á besta aldri kall-
að svo óvænt til starfa á öðmm
sviðum tilvemnnar? En það verður
fátt um svör.
Við félagar í ITC-deildinni Kvisti
kveðjum hér félaga okkar, Kristínu
Toólveigu í veinbjörnsdóttur, sem
Kveðja:
Oktavía Ól.
Thorarensen
Fædd 1. febrúar 1914
Dáin 25. febrúar 1992
X
Hún frú Oktavía Ólafsdóttir
Thorarensen er látin. Mig langar
að minnast hennar sem elskuiegs
vinar og nágranna.
Hún var ljúfust og myndvirkust
þeirra allra. Þó að hún hefði ekki
alltaf úr svo miklu að spila af ver-
aldlegum auði var hún alltaf rík.
-fíún var flott, fín og fyrirtak. Guð
blessi minningu hennar.
Andrea Oddsteinsdóttir.
starfaði með deildinni um árabil.
Hún gekk í deildina í nóvember
1978 er Málfreyjusamtökin, eins og
þau hétu þá, voru ung að árum hér
á landi. Hún var ákaflega virkur
félagi, var einn af frumkvöðlunum,
og sparaði ekki krafta sína, en þá
voru nóg verkefni hjá samtökunum
fyrir starfsfúsar hendur og hug.
Hún haslaði sér strax völl í stjórn
Kvists, var fyrst ritari og síðar for-
seti, auk fjölmargra annarra starfa
er hún vann fyrir deildina. Hún var
ákaflega ósérhlífin og leysti öll verk
sín af hendi af stakri nákvæmni og
vandvirkni. Um það vitna m.a. gull-
fallegar fundargerðir hennar frá
þeim tíma er hún var ritari deildar-
innar, skrifaðar með snyrtilegri og
fallegri rithönd hennar. Kristín
starfaði af áhuga að útbreiðslustörf-
um fyrir málfreyjusamtökin, átti
meðal annars þátt í stofnun deilda,
bæði á höfuðborgarsvæðinu og úti
um land.
ITC-samtökin eru þjálfunarsam-
tök einstaklinga sem þjálfa m.a.
sjálfa sig í mannlegum samskiptum,
fundarsköpum og að tjá sig á mæltu
máli. Það er því eðlilegur gangur
að félagar haldi út í þjóðfélagið til
starfa á öðrum sviðum er þeir hafa
fengið næga þjálfun innan samtak-
anna. Og þá leið fór Kristín einnig.
Hún kvaddi Kvist vorið 1989 og
gekk til starfa á öðrum sviðum.
ITC-deildin Kvistur vill þakka henni
góð og óeigingjöm störf fyrir deild-
ina öll árin sem hún starfaði þar.
Mér koma í hug orð Spámannsins:
„Þú skalt ekki hryggjast þegar þú skilur
við vin þinn, því það sem þér þykir vænst
um í fari hans getur orðið þér ljósara í §ar-
veru hans, eins og íjallgöngumaðurinn sér
fjallið best af sléttunni.“
Fyrir hönd Kvists vil ég sem for-
seti deildarinnar votta eiginmanni
Kristínar, aldraðri móður, börnum
og fjölskyldu innilega samúð allra
Kvistarkvenna. Megi sá sem öllu
ræður styrkja þau í sorg þeirra.
Gróa Ormsdóttir.
Hún Stína er dáin. Við áttum
bágt með að trúa okkar eigin eyrum
þegar hringt var til okkar að morgni
sunnudagsins 8. mars og okkur tjáð
að Stína væri látin. Þessi lífsglaða
kona sem við höfðum verið að
skemmta okkur með kvöldið áður.
Við sem kynntumst henni erum rík.
Rík af minningu um góða stúlku
sem ávallt var glöð og kát. Okkur
er það ljúft að minnast margra
stunda sem við áttum saman en
minnumst sérstaklega þess er við
fórum saman haustið 1988 á fram-
andi slóðir til Tyrklands, þess minn-
umst við með mikilli ánægju.
Grétar minn, Sveinbjöm, Jóna
Björk og Margrét, ykkar missir er
mikill en eitt er víst að minningin
um góða elskulega og glaðlynda
eiginkonu og móður mun létta ykk-
ur erfiðar stundir. Megi góður guð
styrkja ykkur í ykkar miklu sorg.
Þökkum Stínu fyrir allt sem hún
gaf okkur.
Gunnar og Gunna.
Við Kristín vomm vinkonur. Þeg-
ar ég hugsa til baka framkallast
margar myndir í huganum úr sam-
skiptum okkar Kristínar, þær eru
misjafnlega skýrar, eftir langan
tíma, en allar em þær bjartar og
ljúfar.
Ung kona kemur nokkuð reglu-
lega í meðhöndlun á hárgreiðslu-
stofuna þar sem ég er að læra,
myndin sýnir einstaklega glæsilega
og glaðlega, fallega unga konu.
Stundum fá dæturnar, Margréta og
Jóna Björk að koma með. Síðan em
25 ár, og við höfum átt vináttusam-
band síðan.
Fyrsta íslandsmeistarakeppnin í
hárgreiðslu var haldin árið 1971,
þar erum við mættar sem keppandi
og módel. Þetta þýddi að við urðum
að æfa 2-3 í viku í um 3 mánuði
og þegar nær dró fór allur okkar
tími í undirbúninginn. Kristín var
kjörin í þetta hlutverk, hún var ekki
aðeins með rétta hárið fyrir slíka
keppni, heldur hafði hún þá fegurð
og þann kvenlega glæsileika sem
til þurfti. Hún var keppnismann-
eskja í eðli sínu og var það ekki
síður henni en mér mikilvægt að
vel tækist til. Það var því sterk
heild, módel og keppandi, sem til
leiks fóra.
Þremur ámm seinna tókum við
Kristín þátt í Norðurlandakeppninni
fyrir íslands hönd, sem haldin var
í Kaupmannahöfn. Þar áttum við
saman ánægjulega, en að vísu
stranga, daga ásamt mökum okkar.
Árið 1976 fæðist þeim Kristínu
og Grétari yndislegur sonur, Svein-
bjöm Snorri, og vom þá sólargeisl-
arnir þeirra orðnir þrír.
Þegar vinir hittast reglulega verð-
ur umræðuefnið oft börnin. Kristín
var eins góð móðir og hægt er að
vera, vildi börnum og eiginmanni
allt það besta.
Sorgin og söknuðurinn eru mikil
á stundum sem þessum, en reynum
að hugsa um þann dag þegar við
verðum öll saman á ný. Við vinkon-
uraar vomm stundum að grínast á
föstudagsmorgnum og sögðum:
„Stelpur þegar við verðum allar
komnar á elliheimilið saman, hætt-
um við ekki að halda okkur til.“
Við ætluðum líka að rifja upp gamla
góða daga og hlæja mikið. Skarð
Kristínar verður aldrei fyllt. Við
söknum hennar óumræðilega mikið.
Elsku Grétar, Sveinbjörn Snorri,
Jóna Björk, Margrét og tengdasyn-
ir, megi minningin um hve góð hún
Kristín var styrkja ykkur. Guð varð-
veiti ykkur öll.
Hanna Kristín
Guðmundsdóttir.
Sunnudaginn 8. marz sl. bárust
okkur þau sorgartíðindi að vinkona
okkar úr ITC, Kristín S. Svein-
björnsdóttir, hefði látist þá um nótt-
ina. Fréttin var þvílíkt reiðarslag
að hún var sem högg - kona á
besta aldri hrifm frá fjölskyldu,
ættingjum og vinum. Við stöndum
alltaf jafn berskjölduð gagnvart
slíkri frétt.
Kristín var ein af þeim fáguðu
glæsilegu konum sem geislaði af
gleði og ljúfmennsku. í samtökum
okkar ITC naut hún sín vel, því
hæfileikar hennar og persónutöfrar
vom slíkir, að hún náði vel til allra.
Þegar hugsað er til baka verða
allar stundir með Kristínu ánægju-
stundir. Störf innan ráðsstjórnar og
ferðir vítt og breitt um landið á
vegum ITC em sem perlur í ljósi
minningannna.
Um leið og við þökkum Kristínuy
yndislegar samvemstundir biðjum
við algóðan Guð að varðveita hana.
Við vottum eiginmanni, börnum
og öllum aðstandendum okkar
dýpstu samúð.
Hulda G. Sigurðardóttir,
Halla Gísladóttir.
Oft hefur þörfín verið fyrir að tjá
sig en nú er nauðsyn að mér fannst
þegar ég opnaði Morgunblaðið 10.
mars sl. Mér brá óneitanlega við og
tár komu fram í augu mín, ég trúði
ekki mínum eigin augum þegar ég
las að góð kunningjakona mín væri
látin.
Þessi fallega, lífsglaða kona sem
ég kynntist í ITC fyrir u.þ.b. 12
ámm. Minnist ég þess þegar ég fór
á minn fyrsta fund sem Málfreyju-
deildin Kvistur hélt en Kristín var
í þeirri deild. Ég gekk inn í fundar-
salinn skjálfandi í hnjánum og hjart-
að hamaðist í brjósti mér yfir þeirri
tilhugsun að kannski þyrfti ég að
segja eitthvað fyrir framan þessi
andlit er vom þarna. Kristín var
þarna með verkefni og dáðist ég
strax að framkomu og fasi þessarar
konu þar sem hún flutti mál sitt af
öryggi og með alveg sérstökum
virðuleik sem Kristín bjó yfír alla
tíð. Það eru ekki margir sem ég
þekki sem komu eins fagmannlega
og virðulega fyrir í ræðustól og
Kristín. Seinna gekk ég í þessi sam-
tök og fékk þá ánægju að kynnast
Kristínu og vinna með henni. Við
vomm saman í mörg ár í Málfreyj-
unum (ITC) eins og það hét þá. Við
sátum saman í mörgum ráðum og
nefndum. Kristín var gædd mikilli
starfsorku svo geislaði af henni,
vann verk sín af alúð og samvisku-
semi og hafði ætíð lausn á erfíðum
málum. Ég er þakklát fyrir að hafa
fengið að njóta starfskrafta Kristín-
ar í þessum félagssamtökum sem
við vomm saman í. Seinna þegar
ég varð landsforseti fór ég þess á
leit við Kristínu að hún tæki að sér
stórt verkefni en þá var Kristín
ákveðin í að hætta í ITC og helga
sig meira fjölskyldu sinni. Það virti
ég því það vita allir sem eru í ein-
hverjum félagssamtökum að það er
mjög tímafrekt og fjölskyldan verð-
ur oft útundan. Eg fékk þó að leita
til hennar með margskonar spurn-
ingar varðandi félagsstarfíð, gat
hún alltaf ráðlagt eitthvað gott. Því
segi ég aftur að ég er þakklát fyrir
að hafa kynnst Kristínu og fengið
að njóta félagsskapar hennar.
Ég veit að það em margir sem
syrgja þessa glæsilegu konu og þá
sérstaklega fjölskylda hennar. Guð
gefí ykkur styrk í sorg ykkar, en
verið þakklát fyrir að hafa fengið
þessi ár með Kristínu.
Þú sæla heimsins svalalind
ó, silfurskæra tár
er allri svalar ýta kind
og ótal læknar sár.
Æ hverf þú ei af huga mér
þú ástarblíða tár,
er sorgir heims í burtu ber
þótt blæði hjartans sár.
(Kristján Jónasson.)
Inger Steinsson.
MannsæVi er í raun sandkorn
hinnar miklu strandar lífsins. Og
oft kemur það fyrir að sjór gengur
svo langt upp á land, öllum að óvör-
um, að menn fá ekkert að gert.
Dregið hefur fyrir sólu í Lálandi
23. Sorgin hefur knúið dyra. En
senn nálgast veraldar vorið: við von-
um að þá muni birta yfír bæ, að
þá muni grasið gróa, að fuglar
muni fljúga yfír sæ, að sólin muni
skína á móa.
I hvert sinn er við félagar hittum
Kristínu mætti okkur bros og vel-
vild. Alltaf var bjart yfír henni og
stutt í gamansemi. Við gátum því
ekki trúað þeirri harmafregn, að
hennar hinsti dagur væri að kveldi
kominn, að hið skæra ljós væri
slokknað.
Oft vill það verða að stór og sterk-
leg tré láta undan skyndilegum
veðurofsa, oft vill það verða að runn-
ar svigna-undan sterkum vindi, oft
vill það verða að rós garðsins fölnar
á eini hélunótt. En rósin, göfugust
blóma, skilur samt eftir sig minn-
ingu um fegurð, um ilm, um fersk-
leika. Minningu sem varðveitist um
ókomna tíð.
Rómverjar hinir fornu sögðu oft
á stundum sem þessum: Capit omn-
ia tellus, que qenuit. Nemo futuror-
um prescius esse potest. - Allt
sækir í jörðu: hún gaf og hún tekur
við. Enginn getur vitað örlög sín
fyrir. - Þetta eru orð lífsins.
Við félagamir viljum færa fjöl-
skyldunni, Lálandi 23, okkar inni-
legustu samúðarkveðjur, og þá sér-
staklega til félaga okkar Svein-
bjarnar Snorra. Megi ykkar spor á
hinni miklu strandlengju lífsins
verða vegur til bjartari framtíðar.
Megi hin bjarta minning Kristínar
Sveinbjamardóttur verða ykkur lýs-
andi_ viti um ókomna tíð.
Olafur Reynir Guðmundsson,
Jón Eðvald Malmquist.
Þegar þau hörmulegu tíðindi bár-
ust mér, að Steina Veiga föðursyst-
ir mín hefði látist snögglega langaði
mig til að skrifa nokkur orð í minn-
ingu hennar.
Þennan sama dag hafði ég ákveð-
ið að heimsækja hana og hitta þar
ömmu mína sem þar var stödd og
hún hafði hugsað svo vel um sl.
misseri eins og alltaf.
í mínum huga var Stína Veiga
sú manngerð sem ekki verður á
vegi manns oft á lífsleiðinni. Hún
var ósérhlífnasta og yndislegasta
kona sem ég hef kynnst. Hún var
glæsileg og bjó elnnig yfír svo mik-
illi innri fegurð. Hún var sú feg-
ursta fyrirmynd sem nokkur gæti
hugsað sér að eiga. Alltaf var hún
tilbúin með opnum örmum að gefa
ef henni fannst aðrir þyrftu á að
halda. Það var alltaf gott að vera
nálægt henni, hún hafði svo margt
að gefa og aldrei var húmorinn langt
undan.
Það er alltaf erfítt að skilja og
sætta sig við þegar manneskjur í
blóma lífsins hverfa yfír móðuna
miklu.
Megi góður Guð gefa fjölskyld-
unni styrk á þessum erfíðu tímum,
og elsku amma, þú hefur þurft að
ganga í gegnum mikla sorg, Guð
veri með þér.
Sigríður Friðjónsdóttir.
Sól skín að öllu jöfnu ekki sunnan
megin á Laugaveginum, kaupmenn
þar þurfa ekki að færa til varning
úr gluggum sem þolir ekki hita né
birtu. Vegfarendur ganga gjarnan
yfír á nyrðri hlutann til að njóta
ylsins af sólu á góðviðrisdögum, en
svo er ekki um alla. Þeir ótal mörgu
sem einu sinni fengu að kynnast
viðmótinu hennar Stínu fundu fyrir
sól og hlýju sunnan megin einnig.
Hver sá sem kom inn í úraverzlun-
ina á Laugavegi 62 og átti sam-
skipti við Stínu fór út betri maður.
Framkoma hennar við viðskiptavin-
ina var einstök, Stína hlóð upp
geyma glaðlyndis og gáska. Logn-
molla, deyfð eða doði varð víðsfjarri
í návist hennar og þeim sem sjaldan
stekkur bros gengu á braut með
bros á vör og hlátur í hjarta. „Já,
Stína var mannbætir í orðsins fyllstu
merkingu." Ég fyllist þakklæti fyrir
starf mitt þegar samskipti við jafn
fallega persónu og Stínu átti í hlut,
þau eru mörg skiptin sem ég hef
arkað inn í búðina til Gilberts vegna
atvinnu minnar svo og til þess eins
að rabba, slá á létta strengi og að
fá að hlæja við smitandi hlátur
Stínu. Það ríkti einstakt andrúms-
loft á þessum litla vinnustað þar sem
sannir vinir unnu saman og auðsjá-
anlega virtu og mátu hvort annað
af verðleikum. Laugavegurinn er í
senn ríkari og fátækari, ríkari fyrir
störf hennar þar og fátækari fyrir
hvarf hennar. Ég votta eiginmanni,
bömum, móður hennar, tengda-
bömum og barnabörnum mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Þormar Ingimarsson.
Birting afmælis-
og minningargreina
Morgunblaðið tekur afmæl-
is- og minningargreinar til
birtingar endurgjaldslaust.
Tekið er við greinum á rit-
stjórn blaðsins á 2. hæð í Aðal-
stræti 6, Reykjavík og á skrif-
stofu blaðsins í Hafnarstræti
85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að
greinar verða að berast með
góðum fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði að berast síðdegis á
mánudegi og hliðstætt er með
greinar aðra daga.
í minningargreinum skal hinn
látni ekki ávarpaður. Ekki eru
tekin til birtingar frumort Ijóð
um hinn látna. Leyfilegt er að
birta tilvitnanir í ljóð eftir þekkt
skáld, og skal þá höfundar get-
ið. Sama gildir ef sálmur er birt-
ur.