Morgunblaðið - 17.03.1992, Blaðsíða 42

42
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 17. MARZ 1992
Minning:
Anna B. Kristjáns-
dóttir, Reyðarfirði
Fædd 18. desember 1965
Dáin 7. mars 1992
Þetta verða fáein orð til minning-
ar um eina okkar bestu æskuvin-
konu. Við vorum fjórar sem héldum
hópinn, vorum í sama bekk og tók-
um út okkar þroska saman og bund-
umst tryggum vináttuböndum. Það
er svo margs að minnast, við upp-
lifðum æskuna svo skemmtilega á
svo hreinskilinn og opinskáan hátt.
Allar vorum við mjög ólíkar og það
er kannski þess vegna sem við náð-
um svo vel saman. Anna Bára var
fíðrildið, flögraði um, alltaf glað-
lynd, ólund fór henni illa og staldr-
aði stutt við.
Eftir grunnskóla fórum við hver
í sína áttina til framhaldsnáms.
Samband okkar eftir það var mis-
mikið og hittumst við ekki oft allar
fjórar, síðast árið 1989. Þetta var
vinskapur sem ekki þurfti stöðugt
að næra og milli þess sem við hitt-
umst vorum við saman í huganum.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja,
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sér lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Við höfum þetta ekki lengra þó
að það væri hægt að segja svo
miklu meira. Við þökkum fyrir allt
sem Anna Bára gaf okkur og biðjum
Guð að geyma hana.
Elsku Pascal, Kristján Óli, Krist-
ján, Heiða og systur. Guð gefí ykk-
ur styrk í ykkar miklu sorg.
Abba, Guðbjörg og Hanna Hlíf.
Hún Anna Bára er horfín okkur.
Aðeins 26 ára er hún hrifín brott
til æðri dvalarstaðar.
Hún sem við höfum ekki séð í
þau tæpu tvö ár sem hún hafði búið
í París með sambýlismanni sínum
og syni þeirra. Nú er of seint að
skrify eða hringja, því í amstri
hversdagsleikans hugsar maður að
seinna gefíst tími, nógur sé tíminn.
En allt í einu er tíminn útrunninn
og við sitjum sem þrumulostin. Við
skiljum ekki tilganginn og reiðumst
almættinu. Hvers vegna hún? Hún
var svo lífsglöð og sterk og hafði
svo margt að lifa fyrir. Þau orð sem
pabbi minn sagði er hann frétti
andlátið lýsa Önnu Báru svo einkar
vel: „Hún sem var svo blíð og góð.“
Allir sem þekktu hana geta tekið
undir þessi orð af heilum hug. Hún
var eins við alla, enginn hroki var
til í viðmóti hennar og hún taldi sig
ekki yfír aðra hafín. Enda átti hún
vini allstaðar, hvert sem hún fór.
Brosandi, takandi utan um vini sína
og svo blíð og svo góð.
Anna Bára fæddist 18. desember
1965, dóttir hjónanna Álfheiðar
Hjaltadóttur og Kristjáns Kristjáns-
sonar. Ólst hún upp hér á Reyðar-
firði í hópi fjögurra systra. Að loknu
grunnskólaprófí fór hún í Héraðs-
skólann að Laugum og var þar í
tvo vetur. Árið eftir fór hún til
Bandaríkjanna og gerðist skipti-
nemi. Síðan lá leiðin að Samvinnu-
skólanum á Bifröst, þaðan sem hún
lauk samvinnuskólaprófí. Haustið
eftir fór hún til heimsborgarinnar
Parísar í frönskunám. Öll hennar
skólaganga gekk vel og þá sérstak-
lega tungumálin sem lágu afar opin
fyrir henni. I París urðu þáttaskil
í lífí Önnu Báru þar sem hún kynnt-
ist barnsföður sínum og síðar sam-
býlismanni, Pascal Sossé. Kom
Anna Bára síðan heim til íslands,
en starfaði á Norrænu þar til kom
að því að litli drengurinn þeirra
fæddist. Já, Kristján Óli litli sem
sjá má á eftir móður sinni, aðeins
4 ára, var mesti sólargeisiinn í lífi
Önnu Báru. Brosmildur, hægur og
ljúfur varð hann eftirlæti allra.
Ólst hann upp til tveggja ára
aldurs við ástríki og hlýju á heimili
ömmu og afa þar sem þau mæðgin
bjuggu. Vorið 1990 flytjast þau svo
búferlum til Frakklands þar sem
fjölskyldan sameinast.
En nú er mín kæra vinkona horf-
in úr þessu jarðlífi. Eftir heilablóð-
fall var hún öll innan nokkurra
klukkustunda. Eftir standa fjöl-
skylda og vinir í sárum og djúpum
söknuði. Hjartans þökk er henni
færð að leiðarlokum. Guð veri með
öllum-ástvinum Önnu Báru, sambýl-
ismanni og litla syninum. Megi
hann styrkja ykkur í sorg ykkar.
Blessuð sé minning Önnu Báru
Kristjánsdóttur.
Anna Árdís Helgadóttir.
Af hverju bankar dauðinn að dyr-
um hjá ungu fólki í blóma lífsins?
Af hveiju er hún tekin frá okkur
spyr maður sjálfan sig, en fátt er
um svör.
Elsku systir okkar er dáin frá litla
baminu sínu Kristjáni Óla, aðeins 4
ára gömlum. Hann var hennar líf
og yndi.
Það er erfítt að trúa þessari blá-
köldu staðreynd. Orð pabba þegar
hann hringir til að segja okkur að
Anna Bára hafi dáið á sjúkrahúsi í
París fyrr um nóttina hljóma enn
svo óraunverulega í eyrum okkar.
Inn á milli heldur maður að þetta
sé bara óraunverulegur draumur og
að einhvemtímann hljóti maður að
vakna... en svo er ekki.
Hún elsku Anna Bára svo langt
frá okkur, hvað getur maður sagt.
Við héldum að við ættum lífíð fram-
undan og nægan tíma til að kynnast
fíölskyldum hverrar annarrar. Við
vorum famar að hlakka til í hugan-
um að fá að hitta hana, Kristján
Óla og Pascal í sumar. Bera saman
bækur okkar, spjalla um bömin, lífíð
og tilveruna. Loksins sáum við fram
á að hittast allar systurnar, en það
eru tæp 3 ár síðan við vomm allar
samankomnar heima á Reyðarfirði.
Við systurnar höfum alltaf verið
stoltar af því að vera svona margar,
en líka vorkennt pabba að þurfa að
stjóma þessum stóra stelpnahóp.
Stórt skarð er höggvið við lát Önnu
Báru, en minningin mun lifa.
Anna Bára átti fjöldann allan af
vinum og kunningjum, enda átti hún
sérstaklega auðvelt með að kynnast
fólki. Það var sama hvar hún var,
hún átti ætíð von á símtali eða heim-
sókn. Hún var á eilífri ferð og flugi,
enda aldrei setið kyrr frá því hún
fæddist. Hún þurfti alltaf að hafa
eitthvað fyrir stafni, fara eitthvað,
eða hitta einhvern vina sinna. Að
slappa af kunni hún ekki. Ef eyða
átti kvöldinu í rólegheitum fyrir
framan sjónvarpið þá vom það pijón-
amir sem gengu á fullu.
Hún var greiðvikin og einstaklega
gjafmild. Ef við systur vomm beðnar
um að gera eitthvað þá var hún
búin að því áður en nokkur okkar
hinna var staðin upp. Ef hún eignað-
ist pening þá eyddi hún þeim í vini
sína eða keypti gjafír. Framkvæmdi
flest sem henni datt í hug og stund-
um án þess að hugsa sig of vel um.
Fljót að öllu. Þær vom ófáar stund-
imar í eldhúsinu heima í Ásgerði sem
Anna Bára stóð við eldavélina og
bakaði pönnukökur ofan f okkur hin
sem sátum við eldhúsborðið og
spjölluðum.
Anna Bára var yndisleg móðir.
Það var svo gaman að sjá hversu
góð áhrif litli Kristján Óli hafði á líf
hennar. Hvað hún naut þess að
hgusa um hann fyrstu árin hans
austur á Reyðarfirði í kjallaranum
hjá mömmu og pabba. Hana dreymdi
um fullt hús af börnum. Vildi feta
í fótspor mömmu og eignast mörg
börn. Hún átti líka þá ósk að Krist-
ján Óli fengi að kynnast pabba sínum
Pascal, sem búsettur er í París.
Vorið 1990 ákvað Anna Bára að
flytja Pascals til Parísar og stofna
til fjölskyldu. Þetta var stór og erfíð
ákvörðun en það var það eina rétta
fyrir hana á þeim tíma. Lífíð í París
var henni ekki bara dans á rósum,
enda hún og Pascal frá tveimur
mjög svo ólíkum menningarheimum.
En ánægjustundirnar voru margar
og stolt var hún yfír litlu ijölskyld-
unni sinni. Það hjálpaði henni að
yfírstíga erfíðleikana sem upp komu.
Auðvitað langaði hana heim í heim-
sókn, en gleðin yfír því að Kristján
Óli fékk að koma í heimsókn til
ömmu, afa og Láru Valdísar til
Reyðarfjarðar á þessum tíma varð
til þess að hún sætti sig við það að
geta ekki komið, en hún var ákveðin
í að láta verða af því að koma í
sumar og hlakkaði mikið til sumars-
ins.
Við systur Önnu Báru söknum
hennar sárt og mun henni vera ætl-
að annað og meira hlutverk. Við
biðjum Guð að vera með henni og
greiða veginn fyrir ókomna framtíð
litla sonar hennar Kristjáns Óla.
Hvíli hún í friði.
Alla, Magga, Kolla og
Lára Valdís.
Mig langar til að minnast vin-
konu minnar, Önnu Báru Kristjáns-
dóttur, sem lést eftir baráttu við
stuttan en erfiðan sjúkdóm á
sjúkrahúsi í París, en þar bjó hún
með unnusta sínum, Pascal Ssosse,
og syni þeirra, Kristjáni Óla, aðeins
4 ára gömlum.
Það er óskiljanlegt að svo ung
og elskuleg stúlka skuli vera frá
okkur tekin.
Við hlökkuðum til fyrirhugaðrar
ferðar hennar til íslands á þessu
ári, því margt áttum við ósagt hvor
við aðra. En Guði var það kærara
að fá hana til sín, sennilega til
æðri verka en hér eru unnin.
Ég kynntist Önnu Báru fyrir fjór-
um árum þegar ég fluttist ásamt
fjölskyldu minni til Reyðarfjarðar,
og þekktum þar mjög fáa. Dag einn
bar barið að dyrum og úti stóð
Anna Bára og kynnti sig og sagðist
vera komin í heimsókn. Síðan var
hún mér ómetanlega góð vinkona,
sem var tilbúin að gera allt fyrir
mig og mína fjölskyldu.
Hún var viðstödd fæðingu sonar
okkar Þrastar, okkur báðum til
mikils stuðnings og ánægju. Þenn-
an stuðning sýndi hún okkur allan
tímann sem við áttum saman á
Reyðarfírði. Þau voru alltof fá árin
okkar saman og þeirra verður sárt
saknað. Um leið og við kveðjum
ástkæra vinkonu viljum við votta
unnusta hennar, syni, foreldrum,
systrum og öllum öðrum ættingjum
og vinum hennar okkar dýpstu sam-
úð og biðjum Guð að styrkja þau í
sorg sinni.
Munum öll að þeir sem guðirnir
elska deyja ungir hinum líkamlega
dauða en sál þeirra lifir að eilífu.
Blessuð sé minning Önnu Báru.
Margs er að minnast
maigt er hér að þakka
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Bryndís og Þröstur.
Þær sorglegu fréttir bárust mér
laugardagsmorguninn 7. mars sl.
að Anna Bára vinkona mín væri
dáin. Mín fyrsta hugsun var af
hveiju? Af hveiju er ungri konu í
blóma lífsins kippt svona snögglega
í burtu, frá litla gullmolanum sínum
Kristjáni Óla, fjölskyldu sinni og
vini. Spumingu minni verður ekki
svarað. En ég trúi því að lífið hafi
tilgang, hlutverki Önnu Báru hér
sé lokið og hennar bíði önnur og
stór verkefni á góðum stað.
Leiðir okkar Önnu Báru lágu
fyrst saman haustið 1984 en þá
hófum við nám við Samvinnuskól-
ann Bifröst. Með okkur tókst fljót-
lega vinátta sem tengdi okkur
sterkum böndum. Anna Bára bjó
yfir mörgum eiginleikum, var örlát,
lífsglöð og síbrosandi. Hún var fé-
lagslynd, átti auðvelt með að um-
gangast fólk og eignaðist því marga
vini og kunningja. Það var sama
hvað hún tók sér fyrir hendur hvort
sem um var að ræða tungumál eða
pijóna peysu, hún var fljót að því
og gerði vel.
Við vorum tvö ár á Bifröst og
bjuggum síðara námsárið okkar í
sumarbústað skammt frá skólan-
um. Minningarnar frá þeim tíma
eru mér ljúfar og kærar. Það voru
ófáar kvöldstundirnar í litla húsinu
okkar sem við sátum saman, rædd-
um um lífíð og tilveruna og gerðum
framtíðaráform.
Eftir að skólagöngu lauk vorum
við saman til sjós sumarið 1986,
sumar og haust 1987 á farþegafeij-
unni Norröna. Eftir samveruna á
sjónum fórum við hvor í sína áttina
en tengslin rofnuðu aldrei, vináttan
var traust og samskiptin góð.
Anna Bára eignaðist son sinn
Kristján Óla árið 1988. Hún var
stolt af litla drengnum sínum og
var honum góð móðir. Fyrst eftir
að Kristján ðli fæddist bjuggu þau
hjá foreldrum hennar á Reyðarfirði
eða þar til í maí 1990. Þá tók hún
þá stóru ákvörðun að þau skildu
flytjast til Parísar og hefja sambúð
með föður Kristjáns Óla, Pascal
Ssossé.
Vilji og trú hófu Önnu Báru yfír
alla erfíðleika sem á vegi hennar
urðu á lífsleiðinni og þess vegna
lifði hún litríku og eftirminnilegu
lífí.
Vinur þinn er þér allt. Hann er akur sálarinn-
ar, þar sem samúð þinni er sáð og gleði þín
uppskorin. Hann er brauð þitt og arineldur.
Þú kemur til hans svanpr í leit að friði.
Þegar vinur þinn talar, þá andmælir þú
honum eða ert honum samþykkur af heiium
hug. Og þegar hann þegir, skiljið þið hvor
annan. (Spámaðurinn/Kahlil Gibran.)
Með þessum orðum kveð ég góða
vinkonu og þakka henni samfylgd-
ina. Söknuðurinn er mikill og sár
en minningarnar lifa og þær tekur
enginn frá okkur. Ég sendi foreldr-
um, syni, unnusta, systrum og öðr-
um aðstandendum innilegar samúð-
arkveðjur og bið algóðan Guð að
styrkja þau í þeirra miklu sorg.
Guðdís.
Það er ekki hægt að lýsa með
orðum þeirri tilfinningu sem kemur
yfír okkur þegar einhver sem okkur
þykir svo vænt um er kallaður frá
okkur.
Fréttin um andlát Önnu Báru
vinkonu okkar í París var okkur
mikið áfall.
Það kemur upp í huga manns
spuming eins og af hveiju Anna
Bára, hún svona ung og lífsglöð?
Kynni okkar hófust fyrir þremur
árum í París og það upphófst strax
mikill vinskapur meðal okkar, en
fyrir tilviljun bjuggum við í sömu
götu ásamt sambýlismanni hennar
Pascal Ssosse og litla Kristjáni Óla.
Alltaf var hægt að hlaupa yfir til
Önnu og fá ráð, hjálp í matseld-
inni, bakstrinum eða saumaskapn-
um og var léttleikinn í fyrirrúmi
þar sem hún var og sá hún oftast
spaugilegu hliðina á tilverunni og
sjálfri sér ef eitthvað var.
Þannig var hún ótrúlega sterk
og ósérhlífín og alltaf tilbúin þegar
Kristján Óli og Pascal voru annars
vegar enda góð móðir og húsmóðir.
Margs er að minnast og koma
upp í hugann gönguferðir í stór-
borginni, skógarferðin okkar síð-
astliðið vor, vinnudagarnir í nýju
íbúðinni þeirra, sumarfríið okkar á
Spáni og ótal fleiri uppákomur.
Síðastliðið sumar fluttum við svo
til Spánar og hefðum við helst af
öllu viljað taka þessa góðu vini
okkar með okkur og haft áfram sem
nágranna á Spáni.
En lífið er ekki alltaf eins og við
ætlum okkur, eins og komið hefur
í ljós.
En sambandið hélst samt sem
áður mjög gott og nú síðast í nóv-
ember heimsóttum við þau til París-
ar og voru það fagnaðarfundir.
Hvíli elsku Anna mín í friði. Miss-
irinn er sár fyrir Pascal og litla
Kristján Óla svo og fjölskylduna
alla.
Kynnin voru alltof stutt, en mjög
góð og hefðum við óskað að hafa
þau mikið lengri. En við trúum því
að það bíði hennar eitthvert mikil-
vægt verkefni fyrir handan sem hún
ein getur leyst af stakri prýði eins
og hún var vön.
Við þökkum fyrir að hafa átt
hana fyrir góðan vin þvf það var
okkur sannarlega ómetanlegt.
Þér kæra sendi kveðju
með kvöldstjömunni blá
það hjarta, sem þú átt,
en sem er svo langt þér frá.
Þar mætast okkar augu,
þótt ei oftar sjáumst hér.
Ó, Guð minn ávallt gæti þín,
ég gleymi aldrei þér.
(Bjami Þorsteinsson)
Við vottum Kristjáni Óla, Pascal,
foreldrum og systrum okkar dýpstu
samúð.
Megi Guð styrkja ykkur öll.
Helga og Júlli.
Á lífsleiðinni hef ég verið lánsöm
að kynnast mörgu góðu fólki. Ein
ung kona sem sker sig úr þessum
hópi var Anna Bára. Við kynntumst
í París í lok ársins 1986 þar sem
Anna Bára var í frönskunámi og ég
vann við rannsóknarstörf. Þrátt fyr-
ir að við værum frænkur þekktumst
við ekki vegna þess að hún ólst upp
á Reyðarfirði en ég í Reykjavík.
Feður okkar hittust hins vegar á
ættarmóti og komust þá að því að
báðir áttu þeir dætur í París. Ég var
þá ófrísk af öðru baminu mínu. Þeg-
ar Kristján faðir Önnu Bám heyrði
á það minnst að mig vantaði aðstoð
tjáði hann föður mínum að hún
gæti vafalaust verið mér innan hand-
ar. Og það var Anna Bára mér af
alúð og samviskusemi. Tómas sonur
minn dáði hana og Katrín dóttir mín
blómstraði í hennar umönnun frá
fæðingu. Hún var hæg og einlæg
og smitaði frá sér rósemi. Áreiðan-
legri og sveigjanlegri heimilishjálp
hef ég aldrei haft. Bernie, manninum
mínum, varð að orði, eftir að Anna
Bára hafði aðstoðað okkur í nokkrar
vikur, að „allar fjölskyldur ættu að
hafa eina Önnu Báru“. Þannig vann
hún hug okkar allra. Hún var auð-
veld í umgengi og ætíð reiðubúin
að ganga í öll störf innan heimil-
isins. Bömin döfnuðu ekki aðeins í
hennar umönnun, íbúðin okkar var
ætíð hrein og fáguð. Þetta var henn-
ar handverk því henni fannst gaman
að hafa fínt í kringum sig.
Anna Bára var ekki framagjöm
líkt og margar ungar konur nú til
dags. Henni var meira hugleikið að
eignast eigin íjölskyldu og heimili.
Hún kynntist Pascal unnusta sínum
á meðan hún vann fyrir okkur. Þrátt
fyrir að leiðir þeirra skildu um tíma
og Anna Bára fluttist til íslands
voru böndin þeirra á milli sterk.
Undanfarin ár bjuggu þau saman í
París ásamt Kristjáni litla syni
þeirra. Ég hafði spumir af henni í
gegnum fjölskylduna og sameigin-
lega vini og var ánægð að heyra að
Önnu Bám liði vel og ætti fallegt
heimili. Maddý vinkona hennar, sem
býr í næstu götu við mig í Bristol,
fékk bréf frá henni í síðstliðinni viku
þar sem hún tjáði henni að Kristján
litli væri í heimsókn hjá afa og
ömmu á Reyðarfirði. í sama bréfinu