Morgunblaðið - 25.07.1992, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 25. JÚLÍ 1992
fclk í
fréttum
TENNIS
Heimir fjölmiðlameistari

Verðlaunahafar í fjölmiðlamótinu í tennis. Frá vinstri: Þorfinnur Ómarsson,
RÚV, Heimir Karlsson, Stöð 2, og Valur B. Jónatansson, Morgnnblaðinu.
íslands gekkst
fyrir fjölmiðlakeppni í tennis
á tennisvöllum Þróttar fyrir
skömmu. Þetta mót er orðið
árlegur viðburður og hefur
mælst vel fyrir hjá fjölmiðla-
mönnum.
Keppendum var skipt
í tvo riðla og kepptu
efstu menn í hvorum
nðli til úrslita. Heim-
ir Karlsson, íþrótta-
fréttamaður á Stöð
2, sigraði að þessu sinni
eftir spennandi úrslita-
leik við Þorfinn Ómarsson,
fréttamann á RúV. Valtýr
Björn Valtýrsson, íþrótt-
' afréttamaður á Stöð 2,
og Valur Jónatansson,
íþróttafréttamaður á
Morgunblaðinu, léku um
þriðja sætið og hafði
Valur betur í jöfnum
leik.
Fjöldi ættingja var í aldarafmæli frú Snorru. Talið frá vinstri: Björn
T. Valgeirsson, Björn Þorláksson, Einar Þorláksson, Ingileif B. Hall-
grímsdóttir, Þórir Skarphéðinsson, Guðrún Þórðardóttir og Geir
Þorsteinsson.
F.v.: Björn Hallgrímsson, Þorvaldur G. Kristjánsson, Helgi Árnason
og Gunnar M. Sch. Thorsteinsson.
SAMSÆTI
Minntust aldarafmælis
Snorru Benediktsdóttur
Þann 12. júlí sl. minntust ætt-
ingjar Snorru Benediktsdóttur
aldarafmælis hennar í Reykjavík.
Snorra, sem lést 1983, var dóttir
Benedikts Jónssonar frá Reykjahlíð
í Mývatnssveit og Guðrúnar Bjöms-
dóttur frá Stuðlum í Reyðarfirði.
Snorra bjó lengst af í Reykjavík.
Hún vann sem ung stúlka hjá Land-
símanum í Reykjavík en síðan til
dauðadags við fyrirtæki bróður síns
Hallgríms Benediktssonar, H.
Benediktsson hf., sem stofnað var
1911.
BRUÐKAUP
Fatafellur
skemmtu
brúðguma
Popparamir Bobby Brown
og Whitney Houston létu
loks verða af því á dögunum,
að ganga í hnapphelduna. Nú
segir sagan að Whitney hafí
stórlega mislíkað með hvaða
hætti eiginmaðurinn kaus að
skemmta sér hinnsta sinni sem
piparsveinn.
Venjan er líklega sú að vinir
brúðguman8 skipuleggja svo-
kallaða steggjaveislu þar sem
alls konar uppákomur eru tíðar.
Bobby snéri þessu við. Hann
blés sjálfur til stórveislu kvöldið
fyrir giftinguna og bauð öllum
helstu vinum sínum. Ekki skorti
veigar og aðrar veitingar og
þegar kom að meginskemmti-
atriði kvöldsins spruttu fram
svitadropar á ennum við-
staddra, því eigi færri en átta
glæsilegar fatafellur gengu í
salin og dönsuðu fýrst hver um
sig og síðan allar saman. í hita
leiksins hafði Bobby nærfata-
skipti við eina dömuna og segir
gula pressan að hann hafí enn
verið í blúndunum er hann gekk
inn kirkjugólfið, svefnlaus,
gugginn og grár. Gula pressan
segir enn fremur að Bobby hafí
sjálfur klætt fatafeliuna úr
nærfötunum og gert það með
tönnunum!
Bobby og Whitney þegar bet-
ur stóð á...
F.v.: Steinunn Jónsdóttir og
Aðalbjörg Jakobsdóttir.
Snorra Benediktsdóttir
Morgunblaðið/Guðrún Guðlaugsdóttir
„Tónsmíðar mínar virðast byggjast á einskonar dulheyrn og
innblæstri," segir Ingibjörg Hjörleifsdóttir, sem fyrst vestfírskra
kvenna hefur gefið út tónsmíðar sínar.
TÓNLIST
Vestfirskur
lagasmiður
Ingibjörg S. Hjörleifsdóttir hef-
ur nýlega sent frá sér laga-
kverið Ljósbrot, og er þar með
fyrst vestfirskra kvenna til að
gefa út tónsmíðar sínar, svo vitað
sé. í kverinu eru nótur að 22
tónverkum sem flest eru ein-
söngslög. Auk þess eru í bókinni
kórverk og píanólög. Ingibjörg
hefur einnig haldið eina 4mál-
verkasýningu á ísafírði þar sem
hún býr. Blaðamaður Morgun-
blaðsins heimsótti þessa sköpun-
arglöðu konu fyrir skömmu þar
sem hún býr í fallegu og snyrti-
legu timburhúsi í Efri bænum á
ísafirði.
Ingibjörg kveðst fædd á Sól-
bakka við Onundarfjörð, næstelst
af sjö bömum þeirra hjóna Sigr-
únar Jónsdóttur og Hjörleifs
Guðmundssonar. „Ég lærði ekki
á hljóðfæri fyrr en á fullorðinsá-
rum og fór ung að heiman til
þess að vinna fyrir mér. Ég gifti
mig snemma og eignaðist þijá
syni. Það var ekki fyrr en þeir
voru komnir til manns sem ég
fór að leggja mig eftir söng og
tónlist. Þá gekk ég í Sunnukórinn
á ísafirði og söng í kirkjukór.
Tíu ár eru liðin síðan ég hóf nám
í gíanóleik við Tónlistarskólann
á ísafirði. Fyrst kenndi Ragnar
H. Ragnars mér og síðar Sigríður
dóttir hans. Ragnari sýndi ég
mín fyrstu tónverk og hann
hvatti mig til þess að halda áfram
á þeirri braut. Sama gerði Sigríð-
ur. Fyrstu lögin sem ég samdi
voru án texta. Þau komu til mín
eins og af sjálfu sér. Ég var ekki
með í huganum að semja lag, ég
hef ekki lært tónsmíðar eða neitt
í þá áttina. Ég hafði þó iært það
mikið að geta skrifað niður lagl-
ínuna.
Seinna komu til mín lög við
ýmsa texta. Sem dæmi má nefna
lagið við Vögguvísu Jóns frá
Ljárskógum. Þá gekk ég að bóka-
skápnum og greip eins og ósjálf-
rátt Ijóðabók Jóns, fletti af hend-
ingu upp í henni, gekk síðan að
píanóinu og lék af fingrum fram
lag við þann texta sem upp hafði
komið. Það var fyrsta sönglagið
sem kom hjá mér. Þá er eins og
ég heyri lagið í gegnum textann.
Ég get líka nefnt tilvik þegar ég
sat frammi á eldhússtól og heyrði
skyndilega lag sem ég vissi að
væri við texta eftir Jón frá Ljár-
skógum. Ég fór inn, greip bókina
og kom upp á textanum sem lag-
ið passaði við. Það heitir Síðasta
full. Þriðja dæmið get ég nefnt,
þá var ég nýlega komin frá beij-
um og var að safta frammi í eld-
húsi þegar ég heyrði lag. Þá fór
ég inn og spilaði það og skrifaði
það svo niður í snarheitum. í til-
vikum sem þessum verð ég að
vera fljót að skrifa, annars missi
ég lagið niður aftur. Þessu má
líkja við golu sem strýkst um
vanga þinn. Hún er fljót að
hverfa en þú finnur fyrir henni
þegar hún hverfur. Það er erfítt
að skýra þetta og kannski enn
erfíðara að skilja það. Mér hefur
alla tíð þótt lögin mín vera gjafir
sem ég vil með þessari útgáfu
leyfa öðrum að njóta með mér.
Tónsmíðar mínar virðast
byggjast á einskonar dulheyrn
og innblæstri. Eitt af verkunum
í bók minni er tilbrigði við Nátt-
úruna eftir Chopin. Hún er tölu-
vert erfið að læra. Ég var með
höfuðverk en átti að fara í tíma
næsta dag. Ég var ekkert-nema
samviskusemin og reyndi að æfa
mig þrátt fyrir höfuðverkinn.
Allt í einu var eins og tekin væru
af mér ráðin og í staðinn fyrir
Náttúruna hans Chopins fór ég
að spila vals sem kom bara þama
með hljómum til mín. Það er eina
lagið mitt sem hefur komið með
hljómum. Annað lag í bókinni
átti sér sérkennilegan aðdrag-
anda. Það heitir Indíánastúlkan.
Aður en ég samdi það var þessi
stúlka búin að koma til mín á
pappír. Þegar ég vissi að hún var
komin eins og hún hafði verið í
lifanda lífí varð ég svo glöð að
ég fór beint að hljóðfærinu og
spilaði lagið um hana af fingrum
fram. Ég þarf mikið næði til
þess að svona atvik gerist, það
kemur ekkert lag til mín nema
í algerri þögn og kyrrð.“
Það fer ekki framhjá þeim sem
er gestkomandi hjá Ingibjörgu á
Bjargi að þar er óvenju friðsælt.
í stofunni þar sem flygillinn
hennar _er ríkir nánast heilög
kyrrð. „Ég biðst oft fyrir,“ segir
Ingibjörg nánast feimnislega
þegar ég hef orð á þessu. „Það
er erfítt að leita inn á braut sem
þessa,“ heldur hún áfram. „Sköp-
unarstarf hefur tilhneigingu til
þess að skilja fólk frá öðrum. Það
er gjaldið sem greiða þarf. En
mér finnst gjafir sem þessar svo
stórar að þær verði aldrei full-
borgaðar. Ég er full af þakklæti
fyrir það sem mér hefur verið
gefið. Ég læt það ekki skyggja
á þakklæti mitt þótt líf mitt
breyttist mikið þegar ég fór að
semja tónlist og mála. Það kostar
sitt að vera sannur, það er auð-
veldara að vera eins og öðrum
fínnst að maður eigi að vera. Ef
maður ætlar hins vegar að halda
fast við að vera maður sjálfur
verður það alltaf erfíð ganga.“
Guðrún Guðlaugsdóttir.