Morgunblaðið - 12.12.1992, Blaðsíða 62

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. DESEMBER 1992
.Í.i f-!• -r- • • - ' 'i:'- - ’I <-,*■_
rB
+ Faðir okkar,
ARI GÍSLASON,
Ránargötu 2,
lést í Landspítalanum að morgni 11. desember. Börnin.
+
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
SIGRÚN HELGADÓTTIR,
lést í Landspítalanum 10. desember.
Björg Hjálmarsdóttir, Reimar Charlesson,
Helgi Hjálmarsson, María Hreinsdóttir,
Vilhjálmur Hjálmarsson, Borghildur Óskarsdóttir,
Lárus Hjálmarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Stjúpfaðir minn,
RAGNAR DAVÍÐSSON,
Grund,
Eyjafirði,
lést í Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri 10. desember.
Aðalsteina Magnúsdóttir.
Jóhann Y. Guð-
mundsson - Minning
Fæddur 13. júlí 1905
Dáinn 2. desember 1992
Jóhann fæddist í Öxney á Breiða-
firði, einn fjögurra bama Guðmund-
ar Jóhannssonar og Jónínu Sólveigar
Guðmundsdóttur, en tvö þeirra
barna dóu ung. Systir Jóhanns,
Helga, og hann ólust upp með for-
eldrunum um skeið. Árið 1914 dóu
bæði foreldri þeirra og móðirin á
undan, fóru systkinin þá vestur á
Mýrar í fóstur.
Jóhann hafði áhuga á búskap og
1928-1930 stundaði hann nám á
Hvanneyri þaðan sem hann útskrif-
aðist sem búfræðingur. Þar kynntist
hann konu sinni, Guðbjörgu Lárus-
dóttur Stiesen, og fljótlega fluttust
þau í Grímsneshrepp þar sem hann
stundaði búskap fram undir 1950.
Átti hann um skeið jörðina Vatns-
holt, og var sú sveit honum ævinlega
kær. Kringum 1950 fluttust þau
hjónin til Selfoss ásamt sínum yngri
bömum en alls voru þau fimm. Þar
vann Jóhann ýmis störf en seinast
við bókband á eigin vegum. Guð-
björg, eiginkona hans, dó 1974. Eft-
ir það átti hann um skeið sambýlis-
konu, Kristrúnu Kjartansdóttur.
Seinustu árin dvaldi hann á hjúkr-
unarheimilinu Ljósheimum á Sel-
fossi. Var hann þakklátur því fólki
sem þar vinnur fyrir þess góðu störf.
Hann andaðist svo eftir fremur
stutta legu 2. desember sl.
Þessi maður sem hér er íjallað
um í þriðju persónu var hann afi
minn. Fyrir mér var hann maður sem
hafði áhuga á lífinu. Hann var
áhugasamur um ljósmyndun og átti
ágætar myndavélar, svo var hann
og með veiðibakteríu og fór lengst
af sínar árlegu ferðir með stöngina.
Hann var félagslyndur og hafði
ánægju af spilamennsku, gott ef
hann kunni ekki Lomber.
Hann var höfuð sinnar fjölskyldu
sem hefur haldið vel saman gegnum
tíðina. Okkur verður öllum hugsað
með ánægju til sumarsins 1991, en
þá var haldið fjölskyldumót fyrir
vestan og farið út í Öxney. Hann
naut þeirrar ferðar og þótti gott að
geta riíjað upp gamla daga með sínu
fólki.
Hann var minnugur og átti til að
vanda um við mig og eflaust fleiri
ef of langt leið á milli heimsókna.
Mér þótti gaman að spjalla við hann
því talið fór léttilega yfir í gaman-
mál og honum sagðist oft vel frá.
Seinast sá ég hann 19. október
t
Elskulegur faðir okkar, stjúpfaðir, tengdafaðir og afi,
JÓHANN PÁLSSON,
Traðarstíg 6,
Bolungarvík,
lést í Sjúkrahúsi ísafjarðar fimtudaginn 10. desember.
Steinar Jóhannsson, Ingibjörg Björgvinsdóttir,
GuðmundurJóhannsson,
Ragna Finnbogadóttir,
Arnfríður Aradóttir, Haukur Matthíasson
> og barnabörn.
+
Faðir okkar og tengdafaðir,
EIRÍKUR ÞORSTEINSSON
. frá Bakkakoti,
si'ðast til heimilis á Dvalarheimilinu Höfða,
andaðist í Sjúkrahúsi Akraness 6. desember.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Ágúst Eiríksson,
Sœbjörg Eiríksdóttir
Benóný Eiríksson, Edda Agnarsdóttir,
Ingibjörg Eiriksdóttir, Június Pálsson,
Anna Eiríksdóttir, Ómar Jóhannesson.
+
Ástkaer eigínkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
DORIS WALKER FINNSSON,
Vesturbrún 38,
Reykjavík,
er lést 8. desember síðastliðinn, verður
jarðsungin frá Fossvogskirkju, mánu-
daginn 14. desember kl. 10.30.
Hjálmar Finnsson,
Edward H. Finnsson, Erna Norðdahl,
Katherine Finnsson Smart, Ronald C. Smart,
barnabörn og langömmubarn.
Hjónaminning
Magnús ogLára
á Ketilsstöðum
Ekki voru undirritaðir miklir fyr-
ir sér þegar þeir stigu í fyrsta sinn
út úr gamla jeppanum hans Magn-
úsar á bæjarhlaðinu á Ketilsstöðum
og gjóuðu augunum út undan sér
varfæmislega yfír þetta framand-
Iega svið. Ef til vill höfðum við ein-
hvem beyg af hundinum og áttuð-
um ókkur ekki á því að með sínu
háværa gjammi og fyrirgangi var
hann aðeins að bjóða okkur vel-
komna. En svo var hann óðara
lagstur fyrir aftur á sínum stað
uppi á íjósþekjunni. Alla vega óraði
okkur ekki fyrir því á þessari stundu
að þetta væri inngangur að löngum
kynnum og varanlegri vináttu okk-
ar við þau Magnús og Lám á Ketils-
stöðum.
Nú er liðið á fjórða tug ára frá
þessum atburði og fer ekki hjá því
að hann hafi markað nokkur tíma-
mót í lífí okkar bræðranna. Áður
en við vissum af vomm við orðnir
býsna hagvanir á nýja staðnum og
Ketilsstaðir urðu okkar annað heim-
ili í nokkur sumur upp frá þessu,
heimili sem stóð okkur opið æ síð-
an. Þau Lára og Magnús vom okk-
ur á engan hátt vandabundin og
að við skyldum lenda á þeirra veg-
um var víst einber tilviljun - eða -
við skulum kalla það lán.
Bærinn á Ketilsstöðum stóð utan
alfaraleiðar og mannlífíð vestur þar
í flestu ólíkt því sem við áttum að
venjast úr höfuðstaðnum. En við
nutum hins besta atlætis hjá okkar
nýju húsbændum. Lára gaf sér
ætíð tíma til þess að spjalla við
strákagemsana og bæði tóku þau
mildilega á yfirsjónum sem vildu
hljótast af óforbetranlegum ung-
æðishætti. Þau Lára og Magnús
áttu sjálf bamabörn sem heimsóttu
ömmu og afa í sveitina og vom
þama samtíða okkur um lengri eða
skemmri tíma en aldrei hvarflaði
það að okkur að þau hjónin gerðu
hér nokkurn mannamun. Ekki er
þó svo að skilja að það hafí verið
um of stjanað við okkur. Við vomm
frá fyrsta degi látnir taka þátt í
bústörfum eins og við höfðum aldur
og burði til. Við vorum vaktir til
morgunverka eins og aðrir, fengum
að embætta kýr og kálfa og reynd-
um að hafa við furðanlega fótfráum
og rásgjörnum rolluskjátum. En það
liðu víst einhver ár áður en okkur
var leyft að keyra dráttarvélina -
og þó reyndar aldrei þar sem túninu
hallaði niður frá bænum. Eins og
vera ber skín sólin glatt á þessa
daga og fyrir það ber að þakka nú
þegar leiðir skilja.
Hjónin á Ketilsstöðum höfðu frá
mörgu að segja og margt var skraf-
að í eldhúskróknum. Lára fór oft á
kostum í frásagnargleði og þó að
Magnús virtist nokkru kyrrlátari í
fasi gátu orð hans engu síður hrif-
ið. Um ættir þeirra og uppmna vit-
um við samt næsta fátt enda þeirra
eigin ævikjör ekki aðalatriðið í oft
æði litríkum frásögnum. Bæði
komu í heiminn við upphaf þessarar
aldar og tilheyrðu því aldamótakyn-
slóðinni sem skipar sinn sess í vit-
und þjóðarinnar. Lára fæddist á
Djúpavogi og ólst upp austur á Síðu
„í fátækt en ekki manndómsleysi"
svo notuð séu hennar eigin orð.
Magnús fæddist í Magnússkógum
+
Faðir minn, tengdafaðir, afi, og langafi,
KJARTAN ÓLAFSSON,
Skipasundi 17,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Fossvogskapellu mánudaginn 14. desem
ber kl. 13.30.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á líknarstofnanir.
Gunnsteinn E. Kjartansson, María Erna Sigurðardóttir,
Sigurður Kjartan Gunnsteinsson, Laufey Guðmundsdóttir,
Guðriður Gunnsteinsdóttir, Jóhannes Ólafsson
og barnabarnabörn.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og
útför elskulegs eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður, afa
og bróður,
ANDRÉSAR PÉTURSSONAR,
Smáraflöt 41,
Garðabæ.
Svanhvít Reynisdóttir,
Magnús Andrésson, Þórdís Eiríksdóttir,
Sverrir Andrésson, Kolbrún Gunnlaugsdóttir,
Margrét Andrésdóttir, Sígurjón Leifsson,
Pétur Andrésson, Bergþóra Hákonardóttir,
Ingibjörg Andrésdóttir, Björn Björnsson,
barnabörn og systkini hins látna.
er hann kom ásamt fjölskyldunni til
afmælisveislu eldri dóttur sinnar er
haldin var að Seli í Grímsnesi. Þann
dag fór hann út að Vatnsnesi þaðan
sem hann átti sumar af sínum bestu
endurminningum. Hann afí minn var
skýr og hélt sinni andlegu reisn fram
undir það síðasta. Ég er honum
þakklátur fyrir margt gamalt og
gott og kveð hann með söknuði en
þar er ég viss um að ég mæli fyrir
munn margra.
Hlynur Þorsteinsson.
í Dölum og sleit þar bamsskónum.
hann fór að heiman ungur maður
í kaupavinnu og’á vertíð eins og
gengur en bjó annars alla tíð í
Dölum vestur, var alla tíð rótgróinn
sveitamaður - eða fyrst og fremst
- Dalamaður.
Búskapur þeirra hjóna stóð í
fímm áratugi. Lífsbaráttan hefði
líklega ekki verið svo mjög frá-
brugðin því sem tíðkaðist til sveita
á ámm áður ef ekki hefðu komið
til meiriháttar áföll og mannraunir.
Samt var langt í frá að búskapurinn
yrði einhver raunasaga og var auð-
fundið að Magnús hefði tæplega
getað hugsað sér annað ævistarf.
Hann var verklaginn og iðjumaður
með afbrigðum, naut þess að um-
gangast skepnur og hafði á þeim
einstakt lag. Hann kunni einnig að
blanda geði við sveitunga sína og
gleðjast með glöðum við réttarvegg
á hausti. Magnúsi var þó orðið full-
ljóst upp á síðkastið hvert stefndi
með sveitabúskap á íslandi og hefði
farið út í eitthvað annað „væri ég
ungur maður í dag“, eins og hann
orðaði það sjálfur.
Síðustu árin á Ketilsstöðum voru
þau yfírleitt tvö ein. En svo varð
snöggur endi á dvöl þeirra þar þeg-
ar brann ofan af þeim í annað sinn.
Þá voru þau komin á áttræðisaldur
og ekki margra kosta völ. Nú lá
leiðin í blokkaríbúð í Breiðholtinu
en síðustu misserin dvöldu þau
meira og minna aðskilin á stofnun-
um þar sem þau nutu að vísu góðr-
ar umönnunar eins og kostur var.
Meðan Magnúsi entist þrek lét hann
sig ekki vanta í réttimar eða slátur-
hússvinnuna í Búðardal á haustin
en undir lokin gerðist ellin honum
þungbær. Var hann þó ætíð innilega
þakklátur fyrir góða aðhlynningu
og lágu hlý orð til allra manna.
Lára var söm við sig fram í andlát-
ið, hafði enn gaman af að spjalla
og slá á létta strengi. Sjónin var
reyndar farin að bila og undir lokin
var það rétt að hún náði að greina
mun dags og nætur þegar best lét.
Það gegndi því furðu hvað hún var
vel vakandi og fylgdist vel með,
rétt eins og hún væri alltaf á ferð
og flugi en ekki bundin við rúmið
og algjörlega upp á aðra komin.
Þegar Láru var vitjað að sjúkrabeði
var það iðulega hún sem sagði tíð-
indin og átti gjarnan frumkvæðið í
samræðum. Hún var þakklát og lét
þess aldrei ógetið hve vel væri að
henni búið. Að þessu leyti var þeim
Láru og Magnúsi líkt farið - en
þau áttu líka allt það besta skilið.
Við vottum aðstandendum samúð
okkar. Hvíli okkar gömlu, góðu vin-
ir í friði.
Helgi og Sverrir.