Morgunblaðið - 24.02.1993, Síða 29

/
29
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 24. FEBRÚAR 1993
Minning
Sören Jónsson
Fæddur 19. október 1925
Dáinn 15. desember 1992
Ég er búin að sitja lengi og horfa
á blaðið fyrir framan mig. Meining-
in er að skrifa nokkur kveðju- og
minningarorð um vin minn Sören
Jónsson. Minningamar streyma
fram í hugann og í raun gæti ég
skrifað heila bók.
Kynni okkar hófust í febrúar
1975 þegar við vorum bæði kosin
í stjórn hins nýstofnaða Kirkjufé-
lags Digranessafnaðar í Kópavogi.
Um tilvist hans hafði ég þó vitað
áður, þar sem við vorum bæði Hús-
víkingar, en Sören yfirgefið æsku-
slóðimar áður en ég komst til vits
og ára. Og eitt sinn, nokkm eftir
að fjölskyldan mín fluttist í Kópa-
vog, og ég var stödd í verslun
skammt frá heimili okkar, varð mér
litið á ókunnugan mann sem þar
var einnig í innkaupaerindum. Ég
vissi strax hver maðurinn var, svo
sterkan svip bar hann af sínu ætt-
fólki. Þetta var Sören Jónsson.
Hann var fæddur á Húsavík 19.
október 1925 og var næstelstur sjö
barna þeirra sæmdarhjóna Jóns
Sörenssonar formanns og konu
hans Guðbjargar Jóhannsdóttur.
Hús þeirra, Setberg, stóð í þorpinu
miðju og grunar mig að gesti hafi
þar æði oft borið að garði og áreið-
anlega vel á móti þeim tekið af
húsráðendum. Þrír bræður og tvær
systur Sörens eru búsett á Húsavík,
ein systir býr í Reykjavík.
Nú er Setberg horfíð, eins og svo
margt annað úr götumynd bemsku
minnar. Eflaust hefur það þótt spor
í framfaraátt og ekki þýðir fyrir
okkur sem flutt höfum burt að
heimta að öllu sé haldið við í þeirri
mynd sem við ólumst upp við. En
því fylgir viss söknuður að sjá
æskuslóðunum umbylt.
Á bemskuárunum var Sören
hálfgerð pisl, var minnstur af sínum
fermingarbræðmm og faðir hans
var ekki bjartsýnn á framtíð hans
sem sjómanns, taldi hann of lítinn
í vexti. Að því kom þó að Jón Sör-
ensen sá þennan son sinn vaxa sér
vel yfir höfuð hvað líkamsstærð
snerti.
En þá var leiðin vörðuð öðm en
vitum og ljósduflum. Sören settist
í Verslunarskóla íslands og lauk
þaðan prófi 1945. Þaðan lá leiðin
til Rafmagnseftirlits ríkisins (sem
síðar varð Raforkumálaskrifstofa)
og þar var Sören skrifstofumaður
og bókari til ársins 1952. Þá réðst
hann til starfa hjá Sambandi ís-
lenskra samvinnufélaga og því fyr-
irtæki helgaði hann starfskrafta
sína á meðan þeir entust, en þeir
skertust verulega þegar hann lenti
í bílslysi sumarið 1978. Hann lá þá
hreyfingarlaus á sjúkrahúsi í marga
mánuði og þegar honum var hjálpað
við fyrstu tilraunina til að fara fram
úr rúminu, þá var honum boðinn
hjólastóll. Sören sagði nei takk.
Hann ætlaði sér að komast á fætur
og honum tókst það. Hann sýndi
ótrúlegan viljastyrk og þrautseigju
við að koma heilsunni í lag, eftir
því sem hægt var. Hann stundaði
æfíngar og sund þrisvar í viku svo
að segja fram á síðasta dag og
naut þar aðstoðar og aðstöðu hjá
Styrktarfélagi lamaðra og fatlaðra
á Háaleitisbraut og var afskaplega
þakklátur þeim samtökum. Hann
bar aldrei sitt barr eftir þetta slys,
en aldrei heyrði ég hann kvarta.
Sören stóð ekki einn. Hinn 19.
október 1947 kvæntist hann Önnu
Sigurðardóttur Davíðssonar kaup-
manns á Hvammstanga og hún var
honum betri en enginn. Eina dóttur
eignuðust þau, Grétu Björgu, sem
er bæði falleg, greind og góð og
sem gaf þeim þijú yndisleg bama-
böm. Þetta er samhent fyölskylda
og þar er umhyggja hvers fyrir
öðrum í fyrirrúmi.
Ég var svo lánsöm að eignast
vináttu þessa fólks og hefí nú í
bráðum tuttugu ár sótt til þess
andlegan styrk í blíðu og stríðu.
Þau hjónin höfðu bæði lifandi áhuga
á þjóðmálunum og oft ræddum við
þau lengi og ítarlega. Bæjarmálin
í Kópavogi áttu sér fastan sess í
umræðunni og hefi ég grun um að
umburðarlyndi Önnu vinkonu
minnar varðandi margt af því sem
þar var að gerast hafi á stundum
verið meira en okkar, því það kom
fyrir að hún sagði: „Vitið þið það,
ég nenni nú bara ekki að hlusta á
ykkur lengur!" Þetta þýddi, að við
Sören væmm orðin heldur neikvæð
og ættum að hætta því! Sören var
sanngjam maður. En hann hafði
ákveðnar skoðanir og hafði ekki
þolinmæði með heimskulegum
ákvörðunum.
Um leið og ég kom inn á heimili
þeirra í fyrsta sinn, áttaði ég mig
á því að þarna var nákvæmlega
samskonar iykt í húsinu og var
heima hjá foreldrum minum. Enda
reyktir smávindlar á báðum stöðum.
Og Anna og Sören vora einstaklega
samtaka í óeigingjarnri gestrisni
af þeirri gerð, sem lætur öllum líða
vel.
Á fyrsta félagsfundi hins ný-
stofnaða Kirkjufélags Digranes-
safnaðar var kosin fjáröflunamefnd
og Sören varð formaður hennar.
Ég varð gjaldkeri félagsins og var
sjálfkjörin í nefndina sem slíkur. Á
þessum árdögum félagsins var ekk-
ert eigið húsnæði safnaðarins fyrir
hendi og var tilgangur félagsins
meðal annars sá að stuðla að bættri
aðstöðu til safnaðarstarfs. Fundir
þessarar fyrstu íjáröflunarnefndar
vora allir haldnir í stofunni heima
hjá Önnu og Sören í Hrauntungu
34. Að nafninu til var Anna ekki í
nefndinni, en fljótlega kom að því
að við „skipuðum“ hana til nefndar-
starfa og hún var satt að segja
ómissandi. Alltaf var ijúkandi kaffi
á könnunni og eitthvert góðgæti
með.
Þegar félagið okkar var ársgam-
alt tók Sören við stjómartaumunum
og stýrði því af árvekni, samvisku-
semi og röggsemi. Það kom að því
að hann, vegna skertra krafta í
kjölfar bílslyssins, treysti sér ekki
til áframhaldandi formennsku.
Hans var sárt saknað úr formanns-
sætinu, ekki síst af mér, sem tók
við sætinu af honum.
En það var ekki einungis í kirkju-
félaginu sem Sören lagði fram sína
starfskrafta og áhuga. Hann starf-
aði í sóknamefnd Digranessafnaðar
í tólf ár, bæði sem varaformaður
ogformaður.
Öll þessi ár áttum við Sören náið
samstarf og aldrei urðum við ósam-
mála að því marki að vináttu okkar
væri hætta búin.
Sören átti mörg áhugamál. Hann
las mikið og átti gott bókasafn.
Hann var frímerkjasafnaari og
hafði einmitt haft orð á því að það
yrði gaman að setjast í helgan stein
og hafa þá tíma til að sinna frí-
merkjunum. Hann stundaði laxveiði
sér til ánægju og heilsubótar og
margar góðar stundir átti hann á
Laugabökkum við Ölfusá, sem
hann, ásamt fleirum, hafði á leigu
í áratugi. Þau hjónin ferðuðust mik-
ið um iandið og alltaf las Sören
upplýsingabækur um hvert land-
svæði sem þau ferðuðust um og var
fróður um margt í sögu lands og
þjóðar. Sören var frímúrari og bar
þá reglu mjög fyrir bijósti, þótt
starfskraftamir leyfðu ekki mikla
þátttöku í starfi hennar eftir slysið.
Það var að áliðnu síðastliðnu
sumri, að Sören greindist með þann
sjúkdóm sem reynist mörgum óvið-
ráðanlegur. Það var vitað að horf-
urnar voru slæmar. Hann tók því
með aðdáunarverðri karlmennsku.
Og nú er þessi vinur minn farinn
og hefur betri vitneskju um marga
þá hluti sem við ræddum og veltum
fyrir okkur. En gjaman hefði sú
vitneskja mátt bíða betri tíma, s
fínnst okkur sem eftir sitjum. En
hvemær er tíminn bestur? Anna
hringdi til mín að morgni 15. des.-r
ember og sagði mér að Sören hefði
látist þá um nóttina. Ég og fjöl-
skylda mín vorum á föram til
Bandaríkjanna daginn eftir og mér
þótti það afar leitt að geta ekki
kvatt Sören með því að fylgja hon-
um síðasta spölinn.
Þegar leiðir skilja er venjan að
þakka fyrir góð samskipti, hafí þau
á annað borð verið góð. Með þessum
síðbúnu kveðjuorðum vil ég þakka
Sören Jónssyni fyrir samstarfíð og
vináttuna.
Guð blessi minningu hans.
Birna Friðriksdóttir.
í-i-Í&xSÍÍ
SiÍiÍiÍSSil
Ipll
mm
liil
■
SWÍiSÍSS
A TOPPNUM
■SKAWK fWMHK
ciÍMAR: 1 20 45 OG 62 41 45
SNORRABRAUT60
SKÁTABUDJM
Póstsendum
samdægurs
staðgreitt
FRAMLENGT UT VIKUNA